Uyanış (Mihr)

[Mihr]

Harekete geçmesiyle birlikte o tanıdık his tekrar vücudunu sarıyordu. Bir şekilde tekrar canlanan duyguları Gyugnal'ı öldürme aşkıyla yanıp tutuşuyordu. Ne var ki? Gyugnal sayesinde her şey bu kadar kızışıyordu. Bir geri adım atmayı bilseydi eğer bunların hiçbiri yaşanmayacaktı. Hakimiyetini kabul etseydi kimsenin bu kadar agresif olmasına gerek kalmazdı. Tüm vücudu oldukça hızlı bir şekilde tepki verirken hedefinin önünde bitmesi bir göz kırpma süresi kadar oluyordu. Hiç düşünmeden kaldırdığı yumruğu ise herifin iğrenç suratının tam ortasına iniyordu. Gyugnal tepkisiz bir şekilde geriye doğru savrulurken peşinden adeta aç bir kurt gibi atılıyordu. Nefes alma fırsatı vermeden tüm hamlelerini yapıyordu. Bir yumruğu atmadan önce diğerini düşünüyordu. Suratından az sonra çıkacak olan kanlara odaklanmak istiyordu. Fakat bir şeyler anormaldi. Gyugnal'da hiçbir tepki yoktu. Yumrukları görünmez bir bariyere çarpıyor gibiydi. Bir şeyler onu durduruyordu. Fakat yumruğunun ona isabet ettiğine de emindi.

Sonrasında aynı sahne başka bir şekilde hafızasında canlanıyordu. Gyugnal'ın yerinde kendisi de bulunmuştu. Hasar almamasına rağmen o kudurmuş iblis yumruklarına devam etmişti. Fakat en ufak bir yara bile almamıştı. Şimdi ise Gyugnal aynı sahneyi paylaşıyordu. Fakat onun bu ifadesiz suratı olacak olan her şeyi tahmin etmiş gibi duruyordu. Hal böyle olunca daha da öfkelenmeden duramadı o sırada. Bir de ağzını açıp konuşmaya başlamıyor muydu!

Yaşanılanları her ne kadar ifadesiz gözükse de olağanüstü olduğunu düşünüyordu. Kendisinin bir iblise dönüştüğünü ve bunun bir ilk olduğunu söylüyordu. Bir şey anladığını söyleyemezdi aslında. Fakat mantıksız değildi. İblis diyarına gidip iblisini alamayanlar oluyordu anladığı kadarıyla. Fakat oradan iblisini alamadan çıkmakta mucizeydi. Anlaşılan bunun olması için tek bir yol vardı. Bir iblis olmalıydın... Gyugnal'ın sesi yavaş yavaş hayranlığa döndüğü sırada Mihr, her şeyi biraz daha anlıyordu. O gördüğü iblise dönüşmüş olmalıydı. Ya da aynı vücudu paylaşıyorlardı. Bir şekilde o iblisle bir bağ içerisindeydi. Bu yaşadığı güç patlamasının sebebi bu olmalıydı. Fakat yine de, kendisine ne olursa olsun bütün kontrolü onlara vermeyecekti. Bir hayali vardı, bu hayali gerçekleştirecekti.

Gyugnal'ın az önceki sözleri belli ki onu test etmek için söylenmişti. Bunu anlamayacak kadar aptal değildi. Yani kolay öfkelenen imajı vermemeliydi. Gerçi biraz iş işten geçmişti ama bu saatten sonra her şey daha fazla anlaşılırdı. Sakinleşmeye çalıştı. Hiçbir şekilde fiziksel bir hasar veremeyecekti anlaşılan. Her ne kadar onu öldürmek istese de..

"Ben kimsenin bir ürünü değilim. Ben kimsenin faresi de olmayacağım! Kimse beni kontrol altına alamaz!" Biraz daha sakinleşmeye çalıştı. Öfkelenerek hiçbir yere varamayacağını anlayabiliyordu. Kaçmak için de henüz erkendi. Bazı şeyleri kontrol altına almalıydı.

"Bana bundan sonra neler olacağını anlat. Ayrıca şunu da bil, herhangi bir prosedüre bağlı kalmayacağım. Kendi mantık filtremden geçirip hareket edeceğim!"

[GM - Dimensio]

Gyugnal altında kalmış bir şekilde senden gelecek hamleyi beklemeye koyulmuşken, kurduğun cümlelerle birlikte vücudunun kontrolünü bir kez daha sağlamaya başarıyorsun. İçten içe halen daha devam eden vahşi hislerine rağmen zihnini kendin yönlendirebilir hale geliyorsun. Ne var ki, bir yandan da her zaman bu kontrolün sağlanıp sağlanamayacağını kendine sormadan edemiyorsun. Kurduğun cümlelere karşılık olarak Gyugnal ifadesiz suratıyla sana bakmaya devam ederken, gözleri hafifçe yana deviriyor ve “Tamam, mantık süzgecinden geçir bakalım.” diyor. Bu sözlerinden sonraki bir saniyelik sessizliğin ardından ise Gyugnal “Mantığın artık üstümden inmen gerektiğini söylemiyor mu hala?” diye soruyor sana. Gyugnal’ın sesiyle bile harlanan kudretine rağmen, yavaşça onun üstünden kalkıyorsun ve Gyugnal da yavaşça olduğu yerde doğruluyor. Vücudunu esneten birkaç ufak hareket yaptıktan sonra “Gerçekten hiçbir acı yok.” diyerek bir kez daha durumunu dile getirme ihtiyacı hissediyor.

Gyugnal doğrulmasından sonra bakışlarını sana doğru kaydırırken, bir yandan da halen daha yüzüne yediği yumrukların yerini yoklamaya devam ediyor. Bu esnada tekrar konuşmaya başlayan Gyugnal “Bundan sonra neler olacağı tamamen senin elinde olacak. Daha önce bu tip bir şeyle karşılaşmış değiliz, o yüzden nasıl bir prosedür izlenir bilmiyorum.” diyor. Bu sözlerinden sonra gözlerini isteksiz bir şekilde deviren Gyugnal “Gerçi Uphin manyağı bu durumu öğrenirse kesin saçma sapan bir şekilde seni kullanmaya çalışır.” diyor kendi kendine konuşur gibi bir mırıltıyla. Ancak bir anda sanki yoktan var olmuşsun gibi bakışlarını sana çeviren Gyugnal “Uphin dediğim kişi Aludir Araştırma Bölüğü 1. Takım Lideri oluyor ve bu konulara benden daha meraklı bir manyak.” diyerek sana açıklama yapma ihtiyacı hissediyor. Sözlerini bitirmesinden sonra suratını yoklamayı bırakan Gyugnal “Dediğim gibi, neler olacağını bilmediğimiz için işbirliği içerisinde çalışmamız lazım. Yeri geldiğinde istemediğin şeyleri yapman da gerekebilir, ancak bu süreçte önemli olan senin ne istediğin.” diyor. Her ne kadar cümleleri alelade bir konuşmayı andırsa bile, Gyugnal’ın bir noktaya varmaya çalıştığını aşağı yukarı anlayabiliyorsun. Bu nedenle kendini zorlayarak da olsa Gyugnal’ı dinlemeye devam ettiğin sırada Gyugnal bakışlarını tamamen sana kilitliyor ve ardından “Zihninin için karanlık olsa bile, insan olarak kaçmaya çalışarak iradeni ortaya koydun. Yine insan olarak bir şeyler öğrenmek, keşfetmek için buraya kadar geldin. Bir insan olarak bir amacın veya uğruna savaştığın bir şeyler olabilir, doğabilir.” diyor. Gyugnal konuşması sırasında hafifçe yutkunduktan sonra bir adım sana yaklaşıyor ve “Peki ya bir iblis olarak ne yapmak isterdin? Tüm sahip olduğun bu kudretle ve tüm bu gördüklerinden sonra… Söylesene Mihr, insanlığınla iblisliğin arasında nerede olmak isterdin?” diye soruyor.

[Mihr]

Vize haftam, boşluk bulduğumda yazacağım.

[Mihr]

Sözlerinin anlamı her ne kadar barışçıl gibi gözükse de içinde hala ufak da olsa yanan bir ateşin olduğunu biliyordu. O ve Gyugnal çok ince bir çizginin üzerinde neredeyse dans ediyorlardı. Herhangi garip bir harekette birbirlerine girmeleri an meselesiydi. Hala Gyugnal'ın üstünde durup ağzından çıkan kelimelere tepki vermeye hazırlanırken adamın dediği şeylerin doğrultusunda üstünden kalkmanın mantıklı olduğunu düşündü. Bir düşününce içindeki varlığın üstündeki hakimiyeti daha çok kontrol ettiğin düşünüyordu. Mihr, Mihr olmalıydı. Bu kadar kendini kaptırdığı yeterdi. Gyugnal'ı kontrol altında tutmamalıydı. Kendisini ve içindeki o şeyi kontrol etmeliydi. Ayağa kalktı. Ve derin bir nefes aldı. Ki bu Gyugnal'ın zırvalayacağı şeyler için iyi bir başlangıçtı.

Gyugnal konuştuğu sürece kendisini sakin tutmaya çalıştı. Oldukça da başarılıydı. Öfkelenmek yerine başka duygularını harlamaya çalışıyordu. Her ne kadar başarılı gitse de sonuç olarak o herifin yavan ve bunaltıcı dilinden oldukça sıkılıyordu. Birçok kez söylediğine göre ilk defa karşılaşılan bir durumdu kendisi. Ve bu konu hakkında ne yapılacağı bilinmiyor gibiydi. Yine kendisi gibi. Uphin denilen birinden bahsediyordu. Kendisini kullanmaya çalışacağından falan bahsediyordu. Açıkçası bu ona oldukça komik gelmişti neredeyse tekrar bağırarak gülmeye başlayacaktı. Kendisini tuttu. Konuşmasnın henüz sırası değildi çünkü bir yere bağlamaya çalışıyordu. Bu dedikleri şeylerin hiçbiri umurunda değil gibiydi. Başka bir şeye odaklanıyordu. Daha çok az önceki olaydaki hislerine odaklanıyordu. Bir iblis olmanın ne olduğuyla ilgileniyordu. Sanırsa?

"İnsanlık bomboş bir kavramdan ibaret. Hiçbiriniz bu hayatta yardım olmadan hayatta kalabilecek varlıklar değilsiniz. Doğru ya siz kendinize aludir de diyorsunuz. Ne değişiyorsa! Hepiniz içinizde uysallaştırılmış yavru bir köpek tarafından korunmaya mahkumsunuz. Bir iblis olarak ne mi yapmak isterdim? İblis olmak isterdim. Özgürlüğüm kısıtlanmamış halde varlığımı sürdürmek isterdim. Ve bunun uğrunda savaşmak isterdim."

Az önce yaşadıklarını düşündü. Damarlarından akan o gücü, o kudreti hatırladı. Her saniyesi harika, her saniyesi muhteşem hissettirmişti.

"Zavallı Gyugnal..." Derin bir nefes çektikten sonra devam edecekti.

"Beni kendi insanlığınla bir tutma. Ben ne bir iblis oldum ne de bir insandım. Ben Mihr'im. Hafızasını kaybetmiş Mihr. İbliserleden dayak yiyip hayatta kalan Mihr. Belki de buradaki her yeri bir gün fethedecek olan Mihr.." Saçını kaşıyıp düşünürmüş gibi yapıp son kelimelerini söyleyecekti. "Hatta az sonra ne olacak biliyor musun? Şu kapıdan çıkıp gideceğim. Ve beni durdurmaya çalışırsan seni öldüresiye kadar pataklayacağım."

Eğer Gyugnal durdurmaya çalışmazsa kapıdan çıkıp gidecekti. Eğer Gyugnal durdurmaya çalışırsa hızını ve atikliğini kullanıp koşmaya başlayacaktı. Ne o Uphin'in deney faresi olacaktı ne de bu zavallıya zamanını harcayacaktı. Bir risk almalıydı. Ve kumar oynamayalı çok uzun zaman oluyordu.

[GM - Dimensio]

Gyugnal ağzından çıkan her bir sözü kendine özgü yüz hatlarıyla, ancak dikkatle dinliyor. Söylediğin onca söze rağmen ne olumlu ne de olumsuz anlama gelecek bir yüz ifadesi takınmayan Gyugnal, sadece bakışlarıyla söylediklerini anladığını gösteriyor sana. Bu haliyle, Gyugnal’ın bir sonraki hamlesinin ne olacağını kestirmek senin için de olanaksız gibi görünüyor. Son sözlerini de söylemenin ardından hareketlenmeye başladığın anda Gyugnal’dan gelecek herhangi bir hamleye karşı da tetikte oluyorsun. Gyugnal’ın açtığı ve iblis diyarına uzanan kapıdan geçmek için adımlıyorsun ve tam kapının önüne geldiğin anda, Gyugnal’ın sesini duyuyorsun.

“O gün ki, dillerde ne ak gün ne de kara gün olarak zikrolur…
O gün ki, hem bir savaşı bitirmiş hem de bir çağı…
O gün ki, hem iblisler hem insanlar yeryüzünden silinmiş…
Ey Visyn…
Ey Kahraman Ehsin’in yanındaki masum kız…
Nasıl kıydın bizlere, söylesene!
Bilirim, çoğu gece akıttın gözyaşlarını da, yok muydu başka çaren?
Yok oluşumuzu gözyaşlarına mı sakladın yoksa?
Hem bizleri hem onları silmek mi gerekirdi gerçekten?
Ey Visyn…
Sen Kahraman Ehsin’in yanındaki masum kız mısın?
Bilirim ellerindeki kanı her gece temizleyemezsin utancından…
Söyle, bulaman mı gerekirdi elini kana?
Şimdi sen bir başına, birkaçımızla…
Ey Visyn…
Sen insan mısın iblis mi?”

Gyugnal bir alıntı yaparmış gibi söylediği bu sözlerinin ardından birkaç saniye duraksıyor ve “Tarihçi Xoxsus’un sözleri… Ne garip değil mi, yüzyıllar sonra sözleri bir kez daha gerçekleşiyor gibi. Hayat işte.” diyor. Gyugnal’ın bu sözleri üzerine duraksamış olman dolayısıyla yerinden yavaşça kalkan Gyugnal “İstediğini yapabilirsin Mihr, ancak kendinden ve yaptığın seçimlerden kurtulamazsın. Bunu er ya da geç öğreneceksin. Çünkü, az önce önüne onlarca sıfat koyduğun ismin bile kaderinin sana bahşetmesiyle var oldu. Benden, iblis veya insan oluşundan, buradan, binalardan, ülkeden veya başkaca her şeyden kaçabilirsin… Ancak kaderinden ve taşıdığın isminden kaçamazsın Mihr.” diyor. Gyugnal bu cümleleri söyledikten sonra sana doğru ilerlemeye başlıyor, ancak adımlarından ve yaydığı havadan sana karşı bir şey yapmayacağını, tıpkı senin gibi iblis diyarından çıkıp gideceğini ve sana da karışmayacağını anlayabiliyorsun.

[Mihr]

Son sözlerinin ardından o kapıdan geçtikten sonra ne yapacağını bilmiyordu. Sadece olan şeylerin ondan habersiz bir şekilde çoktan planlanmış gibi olması canını çok sıkmaya başlamıştı. Bu yüzden tercihlerini dış etkenlerden bağımsız kendi içinden gelecek şekilde seçiyordu. Tabii buna Gyugnal'ın onun için sanki her şeyin tasarlanmışçasına davranması da katkı sağlıyordu. Kafasındaki çoğu düşünceden kurtulup bir an önce bu ortamdan çıkmak için hareketlendiğinde Gyugnal'ın sözleri hareketini engellemesine sebep oluyordu. Hala diyecek neyi kaldığını gerçekten merak ediyordu. Onu acaba ne durdurabilirdi?

Gyugnal'ın ağzından çıkan birkaç söz dizisinin ardından kafasını biraz da olsa kurcalamayı başarabiliyordu. Öncellikle neden böyle bir şeyi söylediğini anlamıyordu. Bu dediklerinin altında yatan gizli bir mesaj mı vardı? Yoksa Gyugnal'ın geveze çenesinden dökülen anlamsız birkaç kelime miydi? Visyn kimdi? Kahraman Ehsin kimdi? Sözlerinin ardından konuşmaya devam ediyordu.

Gyugnal sözlerini tamamladığında Mihr üzerinde yarattığı tek şey öfke olmuştu. O kaderini kendi yaratabilirdi. Seçtiği yolları kendi seçip hayatını ona göre ilerletebilirdi. Kimse bunu engelleyemezdi. O Mihr'di. Canı ne isterse onu yapabilirdi. Ne yapacağını kimse söyleyemezdi. Onun kaderi her geçen saniye değişiyordu. "İsimmiş..." Kendi ismini isterse kendi seçerdi. Bu yaşanılan tüm saçmalıklara artık tahammülü kalmamıştı. Girmesi istenilen kalıba girmek istemiyordu. Kendi hayatını kendi yönetecekti. Gyugnal sözlerinin ardından üzerine doğru yürümeye başlarken az sonra yapacağı hareketlerine kayıtsız kalacağı belli oluyordu. "Her neyse." Diye içinden geçirdi Mihr. Nasıl olsa istediği şey oluyordu. O aptalın dediği hiçbir şey önemli değildi. Kapıya doğru yöneldi. Herkesten, bu şehirden ve en önemlisi bu sistemden kaçmak istiyordu. Kendi doğallığıyla bir olmak istiyordu.

[GM - Dimensio]

Ağzından dökülen kelimelere Gyugnal kayıtsız kalıyor ve ikiniz birlikte iblis diyarına girmiş olduğunuz kapıdan tekrar geçerek, insan diyarına ve olduğunuz noktaya geri dönüyorsunuz. Gyugnal kapıyı açarken yaptığı hareketlerin tam tersi yönünde yaptığı hareketlerle o büyük karaltıyı adeta özümsüyor ve ardından bakışlarını sana çeviriyor. Bu esnada bakışlarındaki boşluk Gyugnal her neyi tercih edersen et, sana karşı koymayacağını gösteriyor. Kısa bir sessizlik ve bakışma faslının ardından Gyugnal kafasını binanın kapısına doğru çevirirken “İşte kapı orada. Dilersen çıkmayı deneyebilirsin.” diyor. Hemen ardından kafasını öbür yana çeviriyor ve geldiğiniz koridora doğru bakarken “İstersen kaldığın odaya geri döner ve Mihr’in ne veya kim olduğunu gösterirsin.” diyor. Bu sözlerinden sonra olduğu yerde yavaşça gerinen Gyugnal seçiminin kendisi nazarında pek de önem taşımadığını gösterir bir şekilde umursamaz bir duruş sergilerken “Seçimlerin kendine ait olmasını istiyorsan, önce sonuçlarını düşüneceksin. Al işte sana en büyük seçimlerden biri Mihr… Bakalım Mihr şimdi ne yapacak?” diyor. Bu sözlerin, bir şekilde Gyugnal’ın en azından şimdilik sana söylediği son sözler olduğunu ve önünde ister istemez bir seçimin seni beklediğini anlayabiliyorsun.

[Mihr]

İçi içine sinmiyordu. Yapacağı şeyleri düşünmekle birlikte artık harekete geçmek istiyordu. Bir ama daha duymak istemiyordu. Gyugnal'ı görmek istemiyordu. O yaşlı adamı görmek istemiyordu. Her şeyi kendi keşfedip istediği yolu kendi inşa etmek istiyordu. Bu aptalın sesini bir daha duymak istemiyordu. Buradan gitmek istiyordu. Bu seçimi yapmasındaki en büyük etken kesinlikle onlardı. Onların istediği şeyleri yapmak istemiyordu. Belki de içinde büyüttüğü bir inattı bu. Fakat kötü yolu seçmiş olacaksa bile bu kendi isteği doğrultusunda olacaktı.

Mihr salak biri değildi. Bu surların amacı belli ki kendisi gibilerin kaçmasını önlemekti. Belki başka bir nedeni vardı fakat şu an bunu düşünmek en mantıklısıydı. O yüzden buradan gidecekse eğer hızlı olmalı ve bir çeşit alarmı tetiklememeliydi. Belki de Gyugnal bir şekilde çoktan alarmı çalıştırmıştı fakat yapacak bir şey yoktu. Hızlı olmalıydı. Gyugnal ağzından son sözleri çıkardığında bile Mihr, buradan nasıl kaçacağını düşünüyordu. Her şeyi kafasında çoktan kararlaştırmıştı. Hızlı olmalıydı. O yaşlı adama tekrar denk gelmek istemiyordu. Bu sefer geri dönüşü yoktu.

Gyugnal'a bakmadan kapıdan fırlayacaktı. Surları gördüğü takdirde onlara doğru koşacaktı. Amacı elbette gizli ve hızlı olmaktan ibaretti. Yolda dana gibi koşan bir yabancı görmek isteyeceklerini sanmıyordu.

[GM - Dimensio]

Gyugnal’ın cümleleri tamamlandığı anda, olduğun yerden hızla hareketlenip merdivenleri inmeye başlıyorsun. Holün genişliği içerisinde ayak seslerinin yankısı kulaklarına vururken, tek amacın karşında duran heybetli kapıdan geçip gitmek oluyor. İki yanında sütunda ve üstündeki kemerinde ince işçilik eseri işlemler olan ve yerden yüksekliği 4 metreyi bulan kapıya yaklaştıkça, kapının üzerindeki desenler de daha görünür olmaya başlıyor. İki yana açılabilen ve genişliği de 2 metreye yakın kapının hemen önüne kadar geldiğinde, duyduğun adım seslerini de dikkate aldığında Gyugnal’ın arkandan gelmediğini düşünüyorsun. Kapının hemen önüne geldiğin anda ise, kapının sağ ve sol kanatlarının birleştiği noktaya yakın bir hizada, dikey bir şekilde konumlandırılmış iki kapı kulbu olduğunu fark ediyorsun. Tek amacın buradan çıkıp gitmek olması nedeniyle, bu iki kulbu da sıkıca kavrıyor ve kapıları açılması için ittiriyorsun. Dışarıdan gelecek temiz havanın ciğerlerine dolduğu ve kendini kendinin bulduğu anlara dair düşüncelerinle ittirdiğin kapının ağır olabileceğini tahmin etsen bile, yerinden milim dahi kıpırdamaması bir anda duraksamana neden oluyor. Var olan bütün gücünle kapıyı ittirmeyi tekrar denediğinde, kapının bir kez daha açılmadığını görüyorsun. Gözlerin hızlıca kapıda mevcut olabilecek bir kilit bulunup bulunmadığını tarıyor, ancak buna dair herhangi bir şey de göremiyorsun. Kapı adeta hiçbir zaman açılmamış bir kalıp gibi dururken, bir anda ardından Gyugnal’ın sesini duyuyorsun. Kafanı hafifçe çevirip omzunun üzerinden attığın bakışla gördüğün Gyugnal seninle konuştuğu yerde dizine dirseğini, çenesini de avucunun içine dayamış bir şekilde otururken “Hafızasını kaybetmiş Mihr. İblislerden dayak yiyip hayatta kalan Mihr. Belki de buradaki her yeri bir gün fethedecek olan Mihr…” dedikten sonra ince bir tebessümle “Ancak daha önündeki kapıyı bile açamayan Mihr!” diyor hafif alaycı bir tonda. Bunun dışında Gyugnal şimdilik başkaca bir şey yapacak gibi görünmüyor.

[Mihr]

Sözlerinin ardından bir an önce dediklerini yapmak üzere merdivenden aşağıya doğru koşar adım ilerliyordu. Tek amacı artık aklındaki şeyleri bir şekilde gerçekleştirmekti. Artık bu durumdan kurtulmak istiyordu. Kafasının içindeki örümcek ağlarından kurtulup beyaz bir dünyaya koşmak istiyordu. Bir yandan da içinde büyük bir merak ateşi harlanıyordu. Acaba böyle bir şey olacağını öngörmüşler miydi? Onu nasıl durduracaklardı? Bahsettikleri kadarıyla Mihr bu haliyle bir tehdit durumundaydı. Peki onu ne durduracaktı? Gyugnal'ın dediğine göre kaderinde ne yazılıysa onu yapacaktı. Kader denilen bu hayali olguya bu kadar kör bir şekilde bağlılar mıydı? Buradan eğer kaçamazsa bu hale gelmesinin tek sebebi kader mi olacaktı? Düşünceleri kafasından silmeye çalıştı. Kapının önüne geldiğinde tek yapması gereken kapının kulbunu ittirip açmaktı. Ardından belki de yeni hayatına ilk adımı atabilecekti. Duyduğu kadarıyla Gyugnal da peşinden gelmiyordu. Öyle ki görünürde bir engel yoktu. Görünür de...

Kapıyı ittirmeye çalışırken ne yaparsa yapsın kapının yerinden oynamadığını fark ediyordu. Üstelik üzerinde kilit de yoktu. Her ne kadar tüm gücünü vermiş de olsa kapı gram yerinden oynamıyordu. Bu işin içinde normal olmayan bir şey vardı. İlk başta kapının diğer ucundan birinin ittirdiğini düşünmüştü fakat kimsenin bu kadar hızlı anlayıp tepki vereceğini düşünmüyordu. Üstelik burada sadece Gyugnal bulunuyordu. İçindeki öfke tomurcukları tekrar canlandığını hissedebiliyordu. Yine karşısına bir engel çıkmıştı. Yine istediği şeylere uzanırken bir şey yoluna çıkmıştı. Üstüne üstlük o alay vari konuşmasıyla Gyugnal, tüm bu yaşananların üstüne şov yaparmışçasına son kelimelerini de söylüyordu.

O an tek istediği şey kapıyı kırmaktı. Tüm öfkesini o lanet kapıdan çıkarmak istiyordu. Hal böyle olunca tüm gücüyle ve tüm öfkesiyle kapıyı yumruklamaya ve tekmelemeye başlamıştı. Belki de akıllıca değildi fakat öfkesini bir şekilde boşaltmak nedense onu oldukça rahatlatıyordu. Eğer yine hiçbir sonuç alamazsa etrafta bir açık pencere arayıp atlamayı düşünecekti.

Bunların hiçbiri yolunda gitmediği takdirde kendini dinginlemeye çalışacaktı. Sakinleşince Gyugnal'ın karşısına çıkıp kontrollü bir şekilde cümle kurmayı umuyordu.

"Beni bir kapıyı kilitleyerek mi durdurmayı umuyorsunuz? Aklınıza daha akıllıca bir yol gelmiyor mu?"