Doğmuşlardan Yok Olanı (Yofie)

Yofie · 08 Jul 2022, 13:09

Başı hala iblisin boynuna yaslı, ismini düşünüyordu. Yofie... Hangi dildeydi, ne anlama geliyordu, bu ismi ona kim vermişti hiçbir fikri yoktu. İsmini hatırlarsa geçmişine dair bir şeyler de hatırlayacağını düşünmüştü ancak hiçbir anısına ulaşamıyordu. İsmini öğrenmesi de önemli bir şeydi tabi, ilk adım sayılırdı. Gerçi Vadlena onlara anılarını bir daha asla hatırlayamayacaklarını söylemişti. Belki bu isim de onun gerçek ismi değildi. Belki bu diyarlarda baştan yaratılıyordu, bilmiyordu. Yine de bildiği tek şey bu ismin ona yabancı gelmediğiydi. Yofie. Duymuştu bu ismi daha önce. Sadece o zamanlar kendisine ait olup olmadığından habersizdi. Burada ilk uyandığında duymuştu ismini. Şimdi de iblisin ağzından duymuştu uyandığında. İlk başta ona ismini söyleyen de iblis miydi yoksa gördüğü parıltı mıydı acaba?

Bu düşüncelerin içerisindeyken daha neye uğradığını anlayamadan kendini yere düşmüş bir vaziyette buldu. Tam korkuyla etrafına bakınırken iblisin uyanmakta olduğunu fark etti. Üzerine yatmış olan genç kızı oldukça kibar bir şekilde silkelemişti gerçekten. Oflayarak, toz olup olmadığını bile anlamadığı üstünü silkeleyerek doğrulduğunda yine o çok tanıdık öfkeli kehribar gözleri kendisine kilitlenmiş halde buldu. O mahcubiyet, o tatlılık nereye gitmişti? Yofie'nin daha önce tahmin ettiği gibi hepsi iblis yorulduğu içindi. Şimdi gücünü topladığına göre oyunlarına kaldıkları yerden devam edeceklerdi. İblisin kükremesiyle saçları arkasına doğru havalanarak yeniden omuzlarına döküldü. Nefesi muhteşem kokuyordu. Anlaşılan iblis, Yofie onun üzerine yattığı için sinirlenmişti. Genç kız ellerini teslim olmuş gibi havaya kaldırdı. "Özür dilerim, yatacak daha iyi bir yer bulamadım. Yere yatmak istemedim. Seni uyandırmaya çalıştım ama çok derin uyuyordun." Yeniden top gibi havada sektirilmemek için sözlerini dikkatlice seçmeye karar verdi. "Yine mi saldıracaksın? Bunu atlattık sanıyordum. Sen kazandın dedim ya sana. En üstün, en korkunç, en vahşetli, en kudretli olan sensin. Kabul ediyorum. Sana saygısızlık ettim, üzgünüm. Artık bunu bıraksak olur mu? İkimize de bir faydası olmayacak." Havada tuttuğu ellerini yavaşça iki yana indirdi. "Uyurken adımı öğrendim biliyor musun? Yofie! İsmim buymuş. Artık sana kendimi düzgünce takdim edebilirim. Ben Yofie. İblis diyarına bir şekilde düştüğü için zavallı ancak dünyanın en havalı iblisi ile tanışma şerefine eriştiği için şanslı bir insan. Evet havalı olduğunu düşünüyorum. Egonu istediğin kadar şişirebilirsin, hakkın var." dedi gülümseyerek. Muhtemelen hiçbir işe yaramayacaktı ancak bunlar onun samimi düşünceleriydi. İblise tekrar ismini sorma zahmetine girmedi. Nasıl olsa söylemeyecekti.

13 Jul 2022, 10:03

İblise karşı kurduğun ilk cümleler, adeta etrafını saran karanlığa edilmiş gibi bir etki yaratıyor. Kelimelerin, ışığı emen karanlık gibi emilmekten öteye gidemez bir şekilde iblise hiçbir şekilde tesir etmiyor. Bilediği dişlerini etine geçirmek için sabırsızlanan ve gözlerindeki vahşiliği bir an olsun dindirmeyen iblis, hamle yapmak için tek bir anı bekliyor. Ne var ki, cümlelerin devam ettikçe ve tam da ismini söylediğin anda, iblisin bir anda olduğu yere mıhlanmış gibi sabitlendiğini görebiliyorsun. Önce yavaşça bakışlarındaki vahşilik kayboluyor ve sonra da ağzını yavaşça kapatıyor iblis. Tüm siması bir şaşkınlık haline kendini bırakırken iblis gülümsemene sadece “Yo-Yofie mi?” diye karşılık veriyor. İblis, bomboş bir şaşkınlığın içinde gözlerini kırpıştırmaya başlarken kafasının karışmış olduğunu hareketlenen gözlerinden anlayabiliyorsun. Bu kez vahşetini saçmak veya saldırmak için an kollayan nitelikte olmayan gözleriyle iblis, şaşkınlığına bir çözüm bulmak ister gibi duruyor. Birkaç derin yutkunmanın ardından ise iblis ancak yüzüne net bir şekilde bakabiliyor.

Konuşmanın üstünden ve iblisin yaşadığı şaşkınlığın başlamasında yaklaşık yarım dakika kadar geçmesinin ardından iblisin sana çok daha dikkatli bir şekilde baktığını görebiliyorsun. Bu kez, sanki senin kim olduğunu bakışlarıyla öğrenmeye çalışan iblis seni olabildiğince incelemesinin ardından “Bu bir insan yalanı öyle değil mi? Beni uyutup rüyama falan girmiş olmalısın! Evet… Başka türlü olması mümkün değil!?” diyor. İblisin cümlelerini bir an için kendine söylenmiş gibi hissetsen bile, iblisin tüm tavır ve duruşları, aslında bu sözleri kendine söylediğini anlayabiliyorsun. Bu yüzden iblisin konuşmasına doğrudan cevap vermek yerine biraz daha beklemeye koyuluyorsun. Bu boşlukta iblis “Değil mi? Yoksa senin ismini nasıl rüyamda duymuş olabilirim?" diyerek bu kez odağını sana yöneltiyor.

Yofie · 14 Jul 2022, 00:53

Genç kız ismini söyleyene kadar iblisin hiçbir şekilde ilgisini çekememişti. Sanki karşısında sinek vızıldıyormuş gibi davranıyor ve ne olursa olsun ona saldırmaya hazırlanıyordu. Ne tehdit etmesi, ne alay etmesi, ne de pohpohlaması tesir etmişti yaratığın yüreğine. Resmen umursadığı tek şey gücünü kendine kanıtlamaktı. Yofie ismini duyana kadar her şey bu şekildeydi. Her ne olduysa, işler Yofie ismini duyduğu anda değişmişti. Onu ısırmak için şehvetle kendini hazırlayan ağzı kapanmış, gözlerindeki düşmanca bakış bir nebze olsun azalmıştı. Sanki... şaşırmıştı. Sersemlemiş gibiydi. Kafası karışmıştı. Tabi ya, bu ismi ilk kez duymuyordu ki. Yofie gözlerini açtığı anda isminin iblisin ağzından çok net bir şekilde döküldüğünü duymuştu. İblis bu kelimeyi ilk kez duymuyordu ancak hareketlerine bakılırsa nereden duyduğunu da bilmiyordu. Şaşkınlığı bundan kaynaklanıyor olsa gerekti.

İblis, Yofie'nin düşüncelerini onaylar biçimde kendi kendine söylenmeye başlamıştı. Bir çeşit insan büyüsü olmalıydı, bu işin içinde bir bit yeniği vardı. Yoksa Yofie ismini rüyasında nasıl duyabilirdi ki? Genç kız kendine güvenen gülümsemesi ile kollarını koynunda birleştirdi. Bu esnada da iblisin onu olabildiğince net bir şekilde incelemesine izin verirken kendini ikna etmeye çalışmasını dinliyordu. Onu rüyasında nasıl duyabilirdi? Bir açıklaması olmalıydı. Açıklama için Yofie'yi bekliyor gibi bir hali vardı. Genç kız sözün kendisine geldiğini anlayınca heyecanla ellerini çırptı. "Demek beni rüyanda gördün! Bu çok... romantik hehe." Hayatında daha önce kimse onu rüyasında görmemişti, ne kadar da heyecan vericiydi. Gerçi hayatını hatırlamıyordu ya, neyse. Yeni hayatında ilk birisinin rüyasına girişiydi. "Sana da yüzü görünmeyen parlak bir figür mü gelip söyledi yoksa? Bana o söyledi çünkü ismimi." İblisin kendi ağzıyla da söylediği bilgisini şimdilik kendine saklamaya karar verdi. "İnsanların öyle garip güçleri yok bu arada, bilgin olsun. Dümdüz varlıklarız." Onların gücü hayatta kalma arzularından geliyordu. İnsanoğlu ne yaşarsa yaşasın bir şekilde bununla başa çıkabiliyordu. Dünyadaki en etkileyici güç değildi elbette. "Benden hoşlandın işte, ilgini çektim. Niye itiraf etmiyorsun ki? Çok inatçısın." dedi yalandan azarlar bir tonda.

14 Jul 2022, 10:25

İblisin şaşkınlığı içerisinde cümlelerini kurmaya başladığında, işin romantik kısmına dair söylediğin sözlere iblisin burun kıvırdığını görebiliyorsun. İçine düştüğü şaşkınlığı arasındaki bu hareketi iblisin öfkesi dışındaki hislere karşı olan tavrını net bir şekilde ortaya koyuyor olsa bile, iblisin bu tavırları bir şekilde senin hoşuna gidiyor. İblisle uğraşılmasının verdiği zevkle birlikte sözlerine devam ettiğinde, iblisin şaşkın bir şekilde söylediklerini doğruladığını bakışlarından anlayabiliyorsun. Ne diyeceğini bilemez bir şekilde sana bakan iblis, karşılaştığı bu olaya dair düşüncelerini toparlayamıyor gibi geliyor sana. Zira tek düşüncesinin ne olduğunu bildiğin iblisin böylesine olaylar karşısında afallaması sana oldukça normal geliyor. Ancak yine de bu durumu lehine çevirecek tutumlarını sürdürüyor ve konuşmanı yine iblisle uğraşacak şekilde sonlandırıyorsun.

Cümlelerini bitirme tarzın iblisin pek hoşuna gitmemiş gibi duruyor. Fakat bu kez iblis ne saldırmak ne de başka bir şey yapmak için herhangi bir girişimde bulunacak gibi görünmüyor. Kafası karışmış, daha doğrusu aklı alınmış gibi duran iblis derin derin aldığı nefesleri bir çırpıda verirken “Böyle şeylere alışık değilim.” diye iç geçiriyor. Bir anda iblisin tüm o vahşet ve öfkesinin kehribar rengi gözlerinden silindiğini fark ettiğin iblis yavaşça yere çöküp rahat bir oturma pozisyonuna geçerken “Sana zarar veremiyorum. Senin adını rüyamda duyuyorum.” diyerek söylenmesine devam ediyor. Kafasını ve vücudunun alt kısmını bir kez daha tamamen yer ile birleştiren iblis, bu kez hiçbir uyku belirtisi göstermeden sana bakarak “Romantiklik veya hoşlanma işleri bana göre değil! Bir daha sakın bana bu tip şeyler söyleme!” diyor tehditten uzak, bir şekilde içten gelen bir tavırla. Ne var ki iblisin bu sözlerinin altında gerçek düşüncelerinin yatmadığını bir şekilde hissedebiliyorsun. Tüm bu duyguları reddediyor olsa bile iblisin muhtemelen ilk kez yaşadığı veya duyduğu bu hislere karşı çaresiz bir söylemden ileri gitmiyor sözleri. Yavaşça nefes alıp vermeye devam eden iblis, bakışlarını bir anda keskinleştirirken “O parlak ışıktaki insan… Kimdir bilmiyorum ama yazgımın seninle birlikte olmak olduğunu söyledi. İnsanlara çok güvenmesem bile… Nasıl desem? Sesi güvenilir geliyordu. Benzer şeyleri senden duyunca…” diyor ve bir an duraksıyor. Sanki sözlerinin farklı bir yere varmasından çekinir gibi duran iblis hafif bir nefes aralığından sonra “Sanki seninle birlikte var olmam gerekiyor gibi hissettim.” diyor acı bir gerçeği itiraf eder gibi.

İblis sözlerinden sonra hafifçe soluklanmayı sürdürürken, bir yandan da sözlerini doğru algılaman için sana düşünme payı bırakıyor. Bu nedenle aralıklı sürdürdüğü konuşması “Sakın yanlış anlama… Bu seni kabul ettiğim veya sana itaat ettiğim anlamına gelmiyor.” diyerek sürdürüyor. Kehribar rengi gözleri giderek daha da parıldayan iblis seni uzun sayılabilecek bir süre süzmesinin ardından “Bu sadece bir iç güdü. Bu vahşi hayata tutunmamı sağlayan iç güdülerimi dinlemem gerekiyor.” diyor. Sözü bir noktaya bağlayacak gibi duran iblis derin ve sıkkın bir nefes almasının ardından “İsmini öğrendiğime göre, benim de sana ismimi söylememin önünde bir engel kalmadı. Ancak arzu edersen, bana bir isim de verebilirsin.” diyor umursamaz ve biraz da isteksiz bir şekilde. Böylece iblis konuşmasını sonlandırıp seni dinlemeye koyuluyor.

Yofie · 14 Jul 2022, 14:43

Yofie kulaklarına inanamıyordu. Romantik olduğunu ve ondan hoşlandığını söylerken bu kadar ciddiye alınacağını düşünmemişti. Hatta bunu biraz da iblisi kızdırmak için yaptığını itiraf etmeliydi. Buna rağmen iblis onu ciddiye almıştı. Üstelik "benim bu taraklarda bezim yok" havasında konuşsa da sanki daha çok "istemem yan cebime koy" diyor gibiydi. İblisin öfkesinin gözlerinden tamamen kaybolmasını ve soluklanarak yere oturmasını izledi. Bunlara alışık olmadığını söylemişti. Sahiden de sıkıcı bir yaşamı olmalıydı burada. Sanki genç kız normalden farklı ne yapmıştı ki? Biraz aklını karıştırmış, biraz öfkelendirmiş, biraz düzenini bozmuş, biraz hayatını mahvetmişti. O kadar da abartılacak bir şey değildi.

İblis oturduğunda hala Yofie'yi gölgeliyor olsa bile boyları birbirine biraz daha yaklaşmıştı. Gözlerindeki bakışları bu şekilde çok daha net seçebiliyordu. Sanki baştan aşağı süzülüyor, sorgulanıyor, yargılanıyordu. Anlaşılan hayatına bir değer biçilmişti ve pek de ucuz değildi. İblisin tavırlarından dolayı özgüveni iyice yerine gelen Yofie kendini daha da rahat hissetmeye başladı. Romantik işlerin ona göre olmadığını mutsuz bir yüzle söylemesi üzerine hafifçe kıkırdadı. Cümleyi gerçek anlamıyla kurduğuna inansa ona şaka yaptığını söylerdi. O kimdi ki bir insandan hoşlanacaktı? Genç kızın yüzündeki gülümseme iyice genişledi. İblis sonrasında parlak ışıktaki insandan bahsetti. Yazgılarının ortak olduğunu söylemişti ona. Yofie'ye de onu uysallaştırabildiğini söylemişti. Yoksa bu... Vadlena'nın onlara bahsettiği şey miydi? Buraya kendilerine bir iblis bulmaya gelmişlerdi. Kendi iblisini bulmuş olmalıydı. En başından beridir tek düşüncesi hayatta kalmak ve iblisle ortak bir yol bulmaktı ancak bu aklına hiç gelmemişti. Genç kız bu farkındalığı yaşarken iblis ona, onunla birlikte var olması gerekiyormuş gibi hissettiğini söyledi.

Yofie gözlerini iblisin kehribar gözlerine çevirdi. O halde başarmıştı. Kendinize bir iblis bulmanız gerekiyor denildiğinde, ve Vadlena kurdunu çıkarıp ona emirler verdiğinde, bir iblis edinmenin hiç böyle bir şey olduğunu düşünmemişti. Bu... itaat değildi. Ast-üst ilişkisi değildi. Efendi-köle hiç değildi. Bu bir... ilişkiydi. Karşılıklı saygıya dayalı bir ilişkiydi. Yofie onu hiçbir şeye zorlamamıştı. Belki bir şeye zorlamıştı, o da kendisi ile iletişim kurmasıydı. İblis, onun bu düşüncelerini onaylar şekilde ona itaat etmediğini söylemişti. Yofie başını salladı. İblis iç güdülerini dinleyeceğini söyledi, yani... artık dost mu olmuşlardı? Genç kızın kafası karışmıştı. İblis ona ismini söyleyecekti ancak dilerse Yofie de ona bir isim verebilirdi. "Sana bir isim vermem saygısızlık olur. Sen benim evcil hayvanım değilsin ki. Ben seninle ortak olmak istiyorum. Bu yüzden ismini öğrenip tanışmak istemiştim. O güzel ismini kendi ağzından duymak isterim." dedi kocaman bir gülümsemeyle.

14 Jul 2022, 15:27

Sözlerine karşılık olarak kehribar gözleriyle sana bakan iblisin belli belirsiz bir şekilde gülümsediğini görebiliyorsun. Bu anlık gülümsemeyi yakalamak göz açıp kapama anı gibi vuku bulurken, iblisin içten içe böbürlenmeye başladığını da hissedebiliyorsun. Olduğu yerden yavaşça doğrulan iblis sanki bir anda tüm karanlığı tek lokmada yutacak gibi kafasını göğe kaldırıp göğe doğru gürlemeye başlayarak “Benim adım Ashabura!” diyor.

İblisin ismini haykırmasıyla birlikte, karanlık adeta yırtılırcasına dağılmaya başlıyor ve Ashabura’nın vücudunu saran kehribar rengi bir ışık belirmeye başlıyor. Işığın belirmesiyle birlikte Ashabura tam bir yırtıcı gibi tedirgin bir şekilde bedenine bakıyor. Sanki ağzıyla birkaç kez ışığı dişlemek için hamle yapan Ashabura, vücudundaki artan ışıkla baş edemeyeceğini anlasa bile mücadelesini bırakmıyor. Her ne kadar karşındaki iblisin bir şeylere karşı savaştığını görsen bile, içten içe Ashabura’nın gözlerindeki sıcaklık ve şu an yaşadıkların seni hareketsiz kılıyor. Kehribar rengi ışık giderek Ashabura’nın simasını silmeye başlarken, bir anda senin de içine düşen tedirginlik ışığın formsuz bir hal almasına kadar sürüyor. Formsuz ışık bir anda bu kez senin vücudunun etrafında, seni sarmalamak için dönmeye başlarken, içine dolan sıcaklığa kendini bırakmadan edemiyorsun. Bir anda ışığı gözlerine ve ağzına doğru hücum ederken, ağzının ve gözlerinin istemsizce açılmaya ve ışığı özümsemeye başladığını görüyorsun. Ancak yaşadığın bu doğa üstü olaya rağmen, ışığı özümsedikçe içinin daha da ısındığını, rahat bir hal aldığını fark ediyorsun. Tüm bu ışık bedeninin içine hapsolduğunda ise, vücudun ansızın bitkinleşmiş gibi kendini yere salıyor. Önce dizlerinin üstüne çöküyorsun ve ardından kendini geriye doğru bırakarak sırt üstü yatar pozisyona geçiyorsun. Yüzüne yerleşen sıcak bir gülümseme, içine dolan sıcaklıkla daha da artarken, kendini tamamen parıltının yarattığı hisse bırakıyorsun. Gözlerin kapanırken, zihninde Ashabura’nın gürlemesinin yankılandığını duyuyorsun.

“Ben Yırtıcıların Efendisi, seni kabul ediyorum Yofie!”

Off Topic

Son bir RP daha alalım senden, sonrasında konuyu sonlandırabiliriz.

Yofie · 14 Jul 2022, 16:41

İblis, eğer genç kızın gözleri onu yanıltmadıysa, duydukları hoşuna gitmiş gibi gülümsemişti hafifçe. Sonra başını göğe kaldırıp olanca gücüyle ismini haykırmıştı. Ashabura... Yofie'nin hayal edebileceğinden çok daha asil bir isimdi. Onun gibi kudretli bir varlığa yakışıyordu. Artık resmen tanışmışlar ve birbirlerini kabul etmişlerdi. Yofie ve Ashabura. Bundan sonra başlarına ne gelecekti acaba?

İblis ismini haykırdıktan çok kısa bir süre sonra, gözleri gibi kehribar bir ışık karanlığı parçalamaya başlamıştı. Işık doğrudan onun bedenini kaplıyordu. Ashabura neler olduğunu anlamamış olacaktı ki ışığa saldırmaya ve onu dişlemeye çalışmıştı. Tabi ki de ışığı ısıramamıştı, ısırsa çok garip olurdu. Yofie onu sakinleştirmek ve kendini olacaklara bırakmasını söylemek istercesine vücudunu hareket ettirmeye çalıştı ancak uzuvları onu bir kez daha dinlememeye karar vermişti. Kehribar ışık arttıkça Ashabura'nın gözleri ile bir oluyordu ve bedenini yok ediyordu. Nereye gidiyordu? Korkmalı mıydı? Ona seslenmek istedi ancak ağzını dahi açamıyordu. Işık iblisi tamamen kaplayıp yok ettiğinde genç kızın kendi bedenini sarmaya başlamıştı. Etrafında dönen ışığı izlerken o sıcak kehribar yansımayı hissetti. Bir anda bütün yüreği sıcacık oldu. Güvendeydi. Sürece güvenmesi gerekiyordu. Bu onların ortaklıklarının bir işareti olmalıydı.

Işık etrafında dönüp dururken gözlerine ve ağzına doğru dolmuştu. Yofie hiçbir rahatsızlık hissetmiyordu. Hatta tam tersine, ışığı daha da çok içine çekmek istiyordu. Işık yavaşça bütün bedenine yayıldığında ve her yerini kapladığında üzerine tatlı bir mayhoşluğun çöktüğünü hissetti. Bir anda çok uykusu gelmişti. Ayakta dahi duramayacak kadar bitkin düşmüştü. Dizlerinin üzerine çöktü. Sonra kendini geriye doğru vererek boşluğun ortasına sırtüstü uzandı. Mutluluktan sarhoş olmuş gibi gülümsüyordu. Göz kapakları ağırlaşıp yavaşça düşerken zihnini son kez Ashabura'nın gür sesinin doldurduğunu hissetti.

Yırtıcıların Efendisi onu kabul ediyorsa Yofie'ye de bundan onur duymak düşerdi. O da Yırtıcıların Efendisi Ashabura'yı kabul ediyordu, bunu söyleyecek enerjisi kalmamış olsa da. Bu düşüncelerle birlikte kendini huzurlu ve sıcak bir karanlığa teslim etti.

18 Jul 2022, 11:07

Off Topic

Konu sonlanmıştır.

Konu Sonu Ödülü