Kararan Karanlığın Karartıları (1. Kısım) | Diniel

[Diniel]

Öncesinde olanlar, hemen ardından olanların baskınlığıyla önemini yitiriyordu. Olanları görmenin dehşetiyle, Raldrin'in kendini öldürmesine karşı gördüklerinin gerçek olmaması için yalvaracak bir kapı arıyordu bakışı adeta. Bir gözünü kaybetmenin acısı o an önemsiz, savaş alanının kül ve tozu ciğerlerine dolarken hissettiği azap karşısında kilitlenmiş gibiydi. Yüzündeki kanı silmiş sağ elini kalbinin üstüne istemsizce hareketleniyor ve yumru halinde sıkılıyordu kendiliğinden. Arda kalan gözüne dolan yaşlar akarken yüzündeki toz, kül ve kan ile bulamaç haline gelmeye başlarken gerçekleşen şey ise sanki biten her şeyin aslında bir son olmadığının müjdesi gibi ışıltıyla gerçekleşiyordu. Bu ışıltı Diniel tarafından bilinen mor ışıltıdan başkası değildi ve Raldrin'in habercisiydi.

Mor ışıltıların dağılıp yok olmasından korktu bir an. Ancak ışıltı dağılmıyor, tam tersine kendisine geri dönüyordu. Işıltılar vücudunu bir zırh gibi sararken Raldrin'in varlığını hissetmesiyle eliyle kendisine sarıldı istemsizce. Gözlerini kapatıp ona sarıldığını düşlüyordu. Kulağına dolan cılız tondaki sözlere ise bıçak gibi kesilirken Raldrin'in kendisi için yaptığı son açıklamayı dinliyordu belki de.

Arda kalan gözü hafifçe aralansa da, gözlerinin hala buğulu olması pek bir şey görebilmesine imkan vermiyordu. Karşısında hala Xurax'ın olduğunu biliyor olmasına karşı ruhunun derinliklerinden duyuruyordu içine. Kelimeleri seçmekte zorlansa da belli belirsiz söylüyordu içinden "Her şeyin ötesinde... Bir gün seninle yeniden... Ben, Diniel... Hiçbir şeyin boşa gitmesine izin vermeyeceğim!"

İç seslenişini bitirdiği anda yüzündeki aciz görüntüden sıyrılıyordu. Savaş alanının ortasında olduğunun farkındaydı ve dahası, o zamanı aşmış ve buradakilerin bilmediği bir zaman aralığında o kişi ile konuşmuştu. Kan akan tarafını umursamadı ve akmasına izin verdi öylece. Her şeyin gerçekten yaşandığının bir kanıtıydı bu ona. Diğerini ise kolunun tersiyle silerken ayağa kalkıyor ve dişleri sıkılı, sıkılı yumruklarıyla kendisini dizginliyordu. "Yak... Her şeyi küle çevir..." diye sıkılı dişleri arasından zoraki kelimeler dökülüverdi. Biraz önce etrafında neler olup bittiğini anlamak için bakacak ve böylece az önce verdiği hükmü gerçekleştirmek için gereken ilk adımı atmış olacaktı.

[GM - Dimensio]

Gözlerini karanlıktan bir kez daha gerçeğin kızıllığına araladığında, vücudunda varlığını hissettiğin Raldrin’in kudretiyle sözleri kulaklarında çınlıyor. Harlı alevlerin arasında sıkışmış bir boşlukta aldığın nefeslerden geriye kalanlar sadece ruhuna doldurduğun öfke oluyor. Dişlerinin arasına sıkışıp kalmış kelimelerinle birlikte, ilk olarak Xurax’ı ve onun garip iblisleriyle savaşan Vearis’in gölgelerini görüyorsun. Bu gölgeler, sanki birkaç saniyeden ibaretmiş gibi gelen yaşanmışlıklar içerisinde senin koruyuculuğunu üstlenmiş gibi duruyorlar. Xurax’ın vahşiliği alevlerin yok ediciliğini bile kıskandırmaya yettiği sırada ise, gökten gelen vahşi bir çığlıkla bakışlarını kaldırıyorsun. Göğün turunculuğu arasına sıkışmış karaltı, sadece birkaç saniye içerisinde Lenith’in iblisi Elzerad’ın parıltısını taşımaya başladığında, Elzerad’ın boyun kısmına tutan Lenith’i görebiliyorsun. Elzerad’ın kana bulanmış bedeninden nasibini almış gibi yüzü gözü kan içinde olan Lenith Elzerad ile birlikte gökte attığı iki turun ardından daha da alçalıyor ve “Burası bende Diniel!” diye bağırıyor. Lenith’in gelişiyle birlikte zihninde bir rahatlama olsa bile, ruhunda ayrı bir buhran belirginleşmeye başlıyor. Bedenini saran mor parıltılar giderek daha da dalgalanmaya ve ruhundaki buhrana eşlik etmeye başladığında ise, Elzerad’ın varlığının yarattığı karmaşık duyguları hissetmeye başlıyorsun. Lenith’in sözleriyle adeta Elzerad’ın Xurax ve Alvoid’i kendisinin yok edecek olmasını kabullenemiyorsun. Sanki Elzerad’ın varlığı, tüm varlığına hakaretmiş gibi hissediyorsun. Lenith’in hiçbir kötü niyeti olmadığından emin olsan bile, adını koyamadığın ve içine sinmeyen bir hisle, Elzerad’ın varlığını kendine rakip görüyorsun. Tam anlamıyla, kudretinden sual olunmayacak bir ejderha gibi…

Bu yeni edindiğin ve insani tarafına aykırı hislerle birlikte doğrulduğunda, artık ne yapmak istediğine de karar vermiş oluyorsun. Tüm kızıllığın içerisinde yeniden doğarak, sana rakip olan tüm iblisleri yok etme arzusuyla dolup taşıyorsun. Bu hırsla birlikte yerinden fırlıyor ve birkaç adımın ardından sanki Xurax’ın var ettiği iblisler ile Vearis’in gölgelerinin sana ayak bağı olacağını düşünerek adımlarını hava boşluğuna doğru sürüklüyorsun! Ayağının altında bir zemin gibi hissettiğin Qen ile birlikte, tıpkı daha önce defalarca kez şahit olduğun üzere, Raldrin gibi havada adımlamaya ve koşmaya başlıyorsun. Gözlerin bir an olsun Xurax’tan ayrılmazken, onun tüm haşmetini ve kudretini küfür sayarak ciğerlerine dolduğunu hissettiğin soğuk havayla ateşi arttırıyorsun! Senin üzerine doğru geldiğini fark eden Xurax, sana karşı koymak için hamlesini yapmak istediği esnada ise bir anda ciğerlerine dolan havayı dışarıya vermeye başlıyorsun! Yarattığın kar fırtınası, alevlerin etkisiyle pek de işe yarayacak gibi görünmese bile, sanki kudretini temsil edercesine Xurax’a doğru ilerlemeye başlıyor ve etkisi daha az bile olsa oluşan kar fırtınası içerisindeki buz parçaları Xurax’ı kesmeye başlıyor! Xurax’ın nereden geldiği belli olmayan kesiklerle başa çıkmak için etrafta çırpınmaya başlaması ise, senin açından bulunmaz bir nimet oluyor ve adımların giderek “daha hızlı” hale gelmeye başladığında ise, bir anda Xurax’ın gövdesindeki yüzü parçalayıp geçiyorsun!

Xurax’ın gövdesindeki yüzü yerine koca bir delik oluştuğu anda, etraftaki diğer biçimsiz iblislerin karanlık toz parçalarına dönüp yok olmaya başladıklarını görüyorsun. Ne var ki, tam bu esnada biraz ötende beliren altın rengi bir parlama dikkatini çektiği anda, Elzerad’ın ağzından çıkan silindirik bir ışık kütlesiyle Alvoid’i vurduğunu ve Alvoid’in bedenini parçalanarak yok olduğunu görüyorsun! Hem Xurax hem de Alvoid’in yok olmasıyla birlikte, buradaki savaşın galibi haline gelmiş olsanız bile, bir şekilde Alvoid’i kendin değil de Elzerad’ın yok etmiş olması hala içine sinmeyen bir duygu yaratıyor. Fakat tam bu esnada, havada süzülürken attığı vahşi çığlık bir anda acı dolu bir hale büründüğünde, Elzerad’ın boyun kısmına saplanmış bir karaltı dikkatini çekiyor. Elzerad, havada sersem hareketler ve çığlıklar atarak birkaç metre ötene düşüyor ve onun üzerinde bulunan Lenith de yere düşüp yanına doğru yuvarlanıyor. Lenith’in vücudu bu düşüşle ve buraya gelişinin öncesine dair birçok yara almış gibi görünüyor. Ancak şu an için nefes alsa bile Lenith’in en azından bilincinin kapandığını hareketsizliğinden anlayabiliyorsun.

Bakışlarını bir kez daha Elzerad’a kaydırdığında ise, boynuna saplanan karaltıyı görmek için doğru bir bakış açısı bulmaya çalışıyorsun. Fakat Elzerad’ın çırpınışları bunu görmeni imkansız hale getirirken, birkaç metre ötendeki alevlerin arasında beliren silüet dikkatini çekiyor. Alevlerin içinden hiçbir şey yokmuş gibi adımlayarak çıkan silüetin 190 santim boylarında, etraftaki tüm kaosa rağmen tertemiz kıyafetleri olan, sarı saçları parıldayan ve yüzünde oldukça dingin bir ifade bulunan bir adam olduğunu görüyorsun.

Beliren adam bakışlarını Elzerad’a odaklamış gibi görünse bile, sanki son anda seni fark etmiş gibi kafasını hafifçe çevirip sana bakıyor ve ardından oldukça naif ve insanın için hoş tutan bir ses tonuyla “Elzerad… Kadim Ejderhalar Kralı…” diyor. Adamın sesindeki incelik, sanki Elzerad’ın varlığına şaşırmış olduğunu belli ederken, adam bakışlarını tamamen sana çevirdiğinde “Karrass ile birlikte bir diğer Ejderhalar Kralını ele geçireceğimizi hiç düşünmemiştik. Kadim Ejderhalar Kralı Elzerad’ın varlık bulmasının bile mucizevi olduğunu düşünürken, şimdi ona sahip olmak gerçekten inanılmaz.” diyor. Adam sağ elini uzatıp yavaşça yerde hareketsiz bir hale bürünmeye başlayan Elzerad’ın kafasına koyduğu anda, adamın bu hareketine ve sözlerine vücudun bir anda tepki vermek istese bile, hemen arkanda duyduğun bir ses sanki tüm sinir uçlarını ve kaslarını felç ediyor! Belki de duymak istediğin son sesi duymuş olmak tüylerini ürpertiyor. Bakışlarını istemsizce arkana çevirdiğin anda ise, birkaç metre ötende onun hissiz gözleriyle buluşuyor gözlerin.

“Birbirimize bu kadar yakın olmayalı epey olmuştu…”



“Diniel… Benim son dostum…”

[GM - Dimensio]

Off Topic

Diniel ilk pasiflik uyarısını almıştır.

[Diniel]

Gördüğü parıltıya başını çevirdiğinde ışıltının kaynağının Elzerad olduğunu gördü. Lenith onun üzerinde, beraber verdikleri mücadelenin ardından buraya gelmişlerdi. Yeterince yaklaştıktan sonra buranın kendisinde olduğunu söylemişti. Bu söz ise sağlam kalan gözündeki bakışı ciddileştirmeye yetiyordu. Acısını bir kenara bırakmış, içinde bulunduğu duruma karşı bulanık hislerle dolarken Raldrin'in mor parıltısı ile duygularına bir cevap bulmayı başarabilmişti. O, kendisinin bu şekilde aciz görünmesine öfkeliydi ve iblisleri yok edecek olanın kendisinin değil, Lenith'in olmasını kabullenememişti.

Anlam vermesi zor bir şeydi aslında. Çünkü mevcut durumunda bunu nasıl yapacağını bilemiyor olması ve mantıken kabul etmesi gerekiyordu. Ancak ne yapacağına karar vermişti bile. Bütün iblisleri kendisi yok etmeliydi! O sırada ruhundaki harlanan ateş, Raldrin'in dondurucu soğuğuna dönüşüyordu adeta. İçinde bir yerlerde hissettiği Qen enerjisini nasıl yönetebileceğini içgüdüsel olarak keşfetmiş gibiydi. Önce havada koşmayı ve iblise doğru hızla hücum etmeyi başarmış, nefesindeki alevi buza çevirip onun o iğrenç suratını keskin buzları tükürmüştü adeta. Beyinsiz yaratık buna karşı mücadele ederken, "daha hızlı" ilerleyip onun anlamsız varlığına bir pençe vurmuşçasına darbe ile parçalayıp son veriyordu.

Acınası iblisin bertaraf edilişiyle ortaya saçtığı pislikler de kendiliğinden solup dökülmüştü. Buzul fırtınayı kendi nefesiyle var edebilmiş olması Raldrin'e olan özlemi arttırsa da aynı zamanda ona emanet edileni kendisinin olarak başarılı bir şekilde kullanmak gurur verici geliyordu ancak bu nispeten iyi gelen hissiyatın süresi kısa olmuştu. Altın sarısı parıltı etrafı aydınlattığında o da bakışını, ışığın kaynağına çevirdi. Elzerad'dan başkasına ait olmadığını biliyordu bunun ancak içinde bir yerlerde bir kabullenememe durumu söz konusuydu. Alvoid'i yok eden kendisi olmak zorunda gibi hissediyordu. Duygularındaki bu dengesizliği savaşın kaosunda yorumlamaya vakti yoktu ancak bir şeyler içine sinmemişti.

Diniel değişen dünyasını anlamlandırmaya çalışacak gibi olduğunda ise Elzerad'tan duyduğu acı çığlık ile neler olduğunu bulanan görüşüne inat kendisini zorlayarak bakıp anlamaya çalışıyordu. Ejder sağa sola uçuşup sanki çektiği acıdan kurtulmaya çalışır gibi bir karanlık gösteri sergilerken boynundaki saplanmış karaltıyı görebilmişti. Sonunda devasa iblis yere düşerken beraberinde Lenith'in de düştüğünü görmesine karşı gördükleri karşısında öncelikle etrafına bakması gerektiğini biliyordu. Elzerad'a ne olduğunu anlamak, bir adım sonra kendisine de neler olabileceğinin işaretçisi olacaktı ancak çırpınışlarından ve devasa cüssesinden dolayı bu imkansızdı o an için. O sırada alevlerin içinden çıkan silüet ise bunun artık o kadar da önemli olmadığının habercisi gibiydi.

Bu kişi oldukça temiz giyimli ve bakımlı görünüyordu. Adımlarındaki sakinlik sanki düşmancıl değilmiş gibi bir hava veriyordu. Neden burda olduğunu anlamak imkansızdı ancak bu savaş alanında dosthane bir karşılık beklemek mantıksızdı. Diniel'e karşı ilgisiz gibi ilerleyişini sürdürürken son anda hafifçe kafasını çevirip bakmış ve Elzerad'ın Kadim Ejderhalar Kralı olduğunu söylemişti. Onun sesindeki bu naiflik o sırada bakışlarını ondan Elzerad'a kaydırma imkanı vermiş gibiydi. Elzerad'ın bu kadar üst seviye bir iblis olduğunu bilmiyordu. Ancak daha ilginci adamın da buna şaşırmış gibi bir görünüşü vardı. Karrass ile bir kralı daha elde ettiklerini söylemişti. Yani, açıkça iblislerin en güçlülerinden mi topladıklarını düşündü endişeyle. Hem ortalığı yıkıyorlardı hem de giderek en güçlülerle daha da güçleniyorlarsa eğer, bu savaşı nasıl kazanacakları sorusu zihninde çarpışırken adamın elini Elzerad'ın başına koyduğunu gördü. Buna müdahale etmek zorunda olduğu hissiyle hareket etmek üzereyken, arkasından duyduğu o ses, o tonlama ile nefes almayı bile bir anlığına durdurup kilitlenmişti!

Eletha... Olabilecek en kötü zamanı yaşıyor olabilirdi. Belki de bu, kaçınılmaz olan görüşmenin bir başlangıcıydı. İstemsizce bakışlarını ona çevirirken sözleri bir kez daha zihninde tekrarlanmıştı. Bakışlarındaki net hissizliği görebiliyordu. Tıpkı hükümdar olduğu sırada, hükümdarlık yapmak zorunda kaldığında olduğu gibiydi. Eletha varken arkasında olup bitene müdahale edebilmek kendi başına ne derece mümkün olabilirdi emin değildi. Tüm aludirler birleşse şu an ne yapabirlerdi ondan da emin değildi. Aklına gelen şeylerden biri, karşısında gördüğünün bir zamanlar dostu olduğu kişi olduğu ve başka bir zaman başka bir yerde olsalar belki böyle olmayacağı düşüncesiydi. Ancak kendisine yaptığı öylece affedilir değildi. Bir diğeri ise Azuldir idi. Bir gözünü kaybetmiş olmasından dolayı değil de, karşısında çirkin görünüyormuş hissiyle bir eliyle kaybettiği gözünü kapatıp ona bakmayı tercih etti. Birkaç saniyelik ancak aylarmış gibi gelen sessizliğin ardından kelimeler ağzından döküldü.

"Eletha... Benim ilk dostum..."

Yüzünde buruk bir ifade vardı kelimeler ağzından dökülürken. Onca zaman sonra bu şekilde yeniden karşılaşmış olmanın yanında soracağı ve söylemek istediği onca şey varken bu savaş alanının içinde ne ile karşılacağını bile bilemiyor haldeydi. "Azuldir, o hala iyi... Değil mi? En azından fiziksel olarak..." diye sordu.

Burada gerçekleşen ne olursa olsun bundan sonra ne olacağının da kısmen göstergesiydi bu sorunun yanıtı. Azuldir'in akıbeti ile ilgili her gün zihninde soru işaretleri bulunsa da, bu saldırının düzenlenmiş olması onun gücünün belki de bu kadar, belki çok daha öncesinden yeterli olabildiğini göstermişti. Belki de Azuldir yalan söylemişti. Gücü yalnızca kendilerini kurtarmaya yetecek kadar bir zaman tanımıştı, bilemiyordu. Ancak ne olursa olsun karşısında gördüğü sarsılmaz hükümdarın içindekini biliyordu.

"O da acı..."

[GM - Dimensio]

Sözlerin Eletha’nın donuk bakışlarına çarpıp Raldrin’in buzullarından bile daha soğuk bir hava estirirken, Eletha gözlerinin içine diktiği bakışlarla sadece omuzlarını silkelemekle yetiniyor. Tüm dünyanın boşvermişliğini bir hışımda omuzlarından atmış gibi görünen Eletha, bakışlarını Elzerad’a ve onun yanındaki isimsiz sarışına çeviriyor. Sanki gözlerine bakmaktan imtina eder gibi yüzüne hoşnutsuz bir donukluk takınan Eletha, ufak adımlarla yanında geçmeye başlarken“Azuldir mi?”diyor sanki ömründe ilk defa bu ismi duymuş gibi. Adımları doğrudan Elzerad’a yönelmiş gibi görünen Eletha’ya karşı vücudun istemsiz bir şekilde hareketsiz kalmışken, vücudunu saran mor dalgalanmaların da düzensizleştiğini fark ediyorsun. Ruhuna dolan karmaşık duyguların yanında, hissettiğin bu düzensiz dalgalanmalar, hemen yanından geçip gitmekte olan Eletha’ya karşı vücudunu hareketsiz kılıyor. Sadece bakışlarında takip edebildiğin Eletha adımlamaya devam ederken, sanki ardında yepyeni ve karmaşık bir karanlığı da sürüklüyor. Bu esnada Eletha“İyi olup olmadığını bilmiyorum, ancak yaşıyor.”diyor hissiz bir şekilde. Sanki bu hissizlikte, belirgin bir öfke ve özlemin tonları serpilmiş gibi görünürken Eletha“Lakin Azuldir olmasaydı, sadece Alamara ile yetinmeyecektim. Emrimdeki bir kısım iblisleri, Azuldir ve beraberindeki iblisleri engellemek için İblis Diyarında bırakmak zorunda kaldım.”diyor. Eletha’nın bu sözleri, sanki kendi yetersizliğini dışa vurmaktan imtina eden biriymiş gibi kulağına çarparken Eletha bakışlarını omzunun üstünden sana doğru çeviriyor ve“Ne var ki, kısa bir süre sonra bunu da yapacağım.”diyor kararlı bir ses tonuyla.

Eletha’nın adımları Elzerad’ın hemen yanında sonlanırken, acı dolu Elzerad’ın bile çaresizliği sanki durumunuzun en belirgin hali oluyor. Nitekim Eletha elini Elzerad’ın boynuna doğru götürdüğünde, Elzerad’ı ve dolayısıyla Lenith’i alaşağı edenin Amahimara Kirata olduğunu görebiliyorsun. Ancak tam bu esnada, Amahimara Kirata’nın Elzerad’a saplandığı yerde belirgin bir karanlık olduğunu ve bu karanlığın Elzerad’ı boğduğunu görüyorsun. Eletha bu esnada bakışlarını sana çevirse bile“Senindir.”diyerek yanındaki gizemli sarışına talimatını iletiyor ve isimsiz sarışın Elzerad’a uzattığı elini bu karanlığa doğru yöneltiyor. İsimsiz sarışının eli karanlığa temas ettiği anda, adeta tüm karanlık anlık bir patlama ile Elzerad’ı kaplamaya başlıyor ve Elzerad’ın bedeninin isimsiz sarışına doğru çekildiğini görebiliyorsun. Her ne kadar tüm varlığın bu olayı engelleme arzusuyla dolsa bile, mor dalgalanmalardaki düzensizlik ve ruhundaki kırıklık, bedenini hareket ettirmeni olanaksız kılıyor. Öte yandan, Eletha’nın bakışlarıyla kesiştiğin anda, sanki parmağını dahi oynattığın halde Eletha’nın seni yok edeceğini hissedebiliyorsun. Gördüğün manzara, kısmen de olsa Raldrin ile ilk bağ kurduğun ana benzer olsa bile, Elzerad tamamen görüşünden yok olup gizemli sarışınla bütünleştiğinde Eletha Amahimara Kirata’yı sıkıca kavrayıp ucunu yere temas ettiriyor.

İsimsiz sarışın, sahiplendiği bu yeni güçle yüzüne dolan ince bir tebessümle Eletha’ya bakarken, Eletha donuk gözlerini senin üstünde tutmaya devam ediyor. Birkaç saniye sonunda ise Eletha“Her şeyin daha farklı olmasını isterdim Diniel… Ancak siz, yanlış yolda ilerlemeyi uygun gördünüz. Beni terk ettiniz Diniel… Ve tüm bu kaosu yaratmama neden oldunuz.”diyor. Cümlelerinin tamamlanmasıyla etrafına acıma ve pişmanlıkla bakan Eletha“Buna siz sebep oldunuz Diniel, ben değil… Ancak hiçbir zaman geç değildir… Bu yüzden sana bunu son defa söyleyeceğim Diniel… Son dostum olarak, buna hakkın var.”diyor. Bu sözlerinden sonra tüm odağını sana çeviren ve donuk bakışları arasında beliren kızıllıkla birlikte Eletha“Merhametimi sana sunuyorum Diniel… Sana merhamet ediyorum ve yanımda olmanı istiyorum. Tıpkı o, herkesten ve her şeyden uzak olduğumuz çiçek bahçemde olduğu gibi. Şimdiye solup kurumuş çiçekler gibi yaşamaktansa, tıpkı o günlerdeki gibi canlı olman için Diniel… Sonsuz merhametime sığın ve yanımda ol!”diyor. Eletha söylediği sözlerden sonra bir elinde tuttuğu Amahimara Kirata’yı yerde sürükleyerek yanına doğru adımlıyor ve aranızda sadece iki kol mesafesi kalana kadar durduktan sonra boştaki elini avucu yukarıya bakacak şekilde sana uzatıyor. Eletha elini bu şekilde tutarken son sözlerini de sana aktarıyor.

...

“Bu eli seni yok etmek için bana kullandırtma Diniel…”

[Diniel]

Eletha'nın Azuldir ile ilgili ilk tepkisi karşısında hala Azuldir'e karşı mutlak bir öfkesi olduğundan mı yoksa kendisinin sorup söyleyeceği ilk şeyin Azuldir olmasına şaşkınlıktan dolayı mı bu tepkiyi verdiğini bilememişti. Eletha'nın Elzerad'a doğru ilerleyişine karşı hareketsiz kalmış, bu haldeyken vücudundan yayılan mor dalgalanmaların düzensizleşmeye başlaması ise dikkatini çekmişti. Eletha'nın iyi olup olmadığını bilmediğini ancak yaşadığını söylemesi, sadece yaşadığını belirtmemesi dikkatini çekiyordu. Azuldir'in hala hayatta olması güzel bir haberdi. Öylece kendisini feda etmiş olsaydı ona büyük bir öfke duyardı. Azuldir'in yanına iblisleri çekmiş olması da tamamen Maeve'in yapabileceği bir şey olduğunu düşünmemişti. Eletha'ya karşı iblis boyutunda da karşı duran belli bilinçli bir iblis grubunun varlığı artık olasılık ihtimalindeydi.

Bu saldırının ardından çok daha geniş çevreli bir savaşın çıkacağını doğrudan dile getirmesi bu konuda ne kadar kararlı ve kendinden emin olduğunu gösteriyordu. Ancak ilk konuşma faslı, Eletha'nın Elzerad'ın yanına varmış olmasıyla sona eriyordu. Elzerad'ın boynunda saplı olanın da artık o kadim kılıç olduğunun belli olmasıyla tek bir darbede kadim bir iblisi ne hale getirebileceğini de görmüş olmuştu. Böylesine bir kılıç kendisinde olsaydı, Raldrin'in emanet ettiği kudret ile ne derece güçlü olabileceği aklında canlanmıştı. Peki, bu adam bu kılıcı o mesafeden Elzerad'a hedef almayı nasıl başarabilmişti?

Eletha'nın adama "Senindir" demesiyle afallamıştı. Adamın bunu bir talimat gibi alıp elini uzatmasının ardından adeta Elzerad'ın varlığını sömürmeye başlamasıyla, içinde buna derhal engel olma ateşi tutuşsa bile, mor dalgalanmalardaki düzensizlik, ve Eletha'nın karşımda bu şekilde duruyor oluşu hareket etmesine engel oluyordu. Vagror karşısında durdukları zamanki gibi kontrolü kaybetmeye başlayacağını düşünmüştü Elzerad'ın varlığı gizemli adamla bütünleştiği sırada. Adam bunca zaman sadece Elzerad'ı aramış gibi davranmamıştı. Demek ki, o hortak yaratan iblis gibi birden fazla iblisi de içerisinde barındırıyor olabilme ihtimali bir tür felaket senaryosunu andırıyordu.

Bunların ardından Eletha konuşmaya başladığında Diniel'in yüzünde önce şaşkınlık belirtileri ortaya çıktı. Ardından kurduğu cümleleri anlamlandırmak için birkaç kez aklında tekrar etti duyduğu cümleleri. Sağlam kalan gözünü Eletha'nın gözlerine bir bir gezdirdikten sonra "Yanlış yolda ilerlemek mi?! Merhamet mi?!" dedi ardından derin bir nefes alma ihtiyacıyla. Nefesini ciğerlerine çektikten sonra "Hiçbir sebep yokken Vagror'a beni mahvetmek için hükmeden sendin! Bana hiçbir şey anlatmadan düşman belirleyen de sendin! Hiçbir zaman senin veya bir başka varlığın merhametini istemedim, ben yalnızca..." dedi aklında çiçek bahçesinde yaşadıkları gözünün önüne geldiğinde. "Eğer çiçeklerden birine bile dokunsaydım beni oracıkta yok etmek isteyecektin değil mi? Ne istiyorsun? Bahçende senin büyüttüğün çiçeklerden bir başkası olmamı mı? Ben geçmişimi hatırlamıyor olabilirim, ancak ne olduğumu biliyorum. Ve gerekirse iki diyarı da alevimle, Raldrin'in buzlarıyla kışa gömeceğim... Sen ise bunu yapabileceğimi, böyle olduğumu zaten biliyordun değil mi..." dedi.

[GM - Dimensio]

Eletha havada kalan eliyle başladığın konuşmanı dinliyor ve sözlerin devam ettikçe, Eletha’nın havadaki elinin titremeye başladığını görüyorsun. Sözlerinin ilk kısmını bitirip kısa bir duraksama verdiğin anda ise, Eletha elini yavaşça indiriyor hissizliğini gözlerinin ardına saklayarak. Konuşmana devam ettiğin anda ise, sanki karşında Raldrin’in tüm buzlarından daha soğuk ve donuk bir sima görüyorsun sadece. Gözlerindeki yaşam belirtisini çoktan yitirmiş bir şekilde karşında duran Eletha’nın, gerçekten çiçek bahçesindeki kişi olup olmadığı konusunda bile tam olarak emin olamıyorsun. Sözlerin sonlandığı anda ise, Eletha bakışlarını hala sende tutsa bile, başıyla yaptığı ufak bir işaretin ardından“Gidebilirsin.”diyor sadece. Ruhun, sanki bu sözlerin sana söylenmesini arzuluyor olsa bile, Elzerad’ı sindiren sarışın adam başıyla sana selam verir gibi bir hareket yapmasının ardından, kızıl alevlerden geldiği gibi silmeye başlıyor varlığını.

Gözlerini bir an olsun gözlerinden ayırmayan Eletha, ardını göremese bile gizemli sarışının ayrılmasını bekler gibi sessizlik içinde duruyor sadece. Yaklaşık yarım dakika süren bu sessizliğin sonunda ise“Dost olarak gördüğüm kişilerin ilki, benim gibi bir varis adayıydı… O, çoktan iblisiyle bağ kurmuştu ve açıkçası onun kudretini kıskanıyordum. Zira O, bizim aksimize bağ kurduğu iblisi kendi bünyesinde taşıyabiliyordu. Günün birinde O’nun gibi olup olamayacağı soruyordum kendime. O ise, sadece beni yönlendirmek ve daha kudretli biri olmam için çabalıyordu. Ancak sonunda, O bana ihanet etti! Beni bırakıp yok olmayı seçti…”diyor. Geçmiş anılarından bahseden Eletha adeta bu anıları hiçbir anlam ifade etmeyen bir kağıt parçasından okur gibi hissiz dururken, bakışlarındaki soğukluğun giderek arttığını görebiliyorsun. Eletha bu sözlerinden sonra“İkinci kez birine dostum dediğimde, olanları zaten biliyorsun… Azuldir, şu an yok etmek istediğim kişiler arasında ilk sıralarda…”diyor. Bu sözlerinden sonra gözlerini hafifçe kısan Eletha sana daha derin bir bakış gönderirken“Ve geriye kalan sen, Diniel… Benim son dostum…”diyor. Sıranın sana gelmesiyle birlikte Eletha’nın yüzündeki ifade bir parça da olsa yumuşamış gibi olsa da, ses tonunun daha katı bir hale gelmesiyle Eletha“Dostlar, kimi zaman için birbirlerinin mutluluğu ve idealleri için fedakarlık yaparlar… Vagror ile olanlar, basitçe bir fedakarlıktan başka bir şey değildi… O gün Cysa’nın yanımda olmayı seçmesi, aslında hepinizin tercihi olabilirdi. Fakat bunun yerine, karşımda olmayı seçtiniz. Kendinizce nedenler ve bilinmezliklerle…”diyor. Bu sözlerinden sonra Eletha gözlerini eski haline getirip üzerindeki donuk havadan sıyrılmak için omuzlarını esnetmesinin ardından ise“Eğer diğerleri gibi olsaydın, belki de sana evet derdim… Bahçemdeki çiçeklerden biri ol… Ama sana farklı bir kapı açtım Diniel. Herkesin geçemeyeceği bir kapı… Sana yine çiçekler vadetmiyorum, kanlı ve acı dolu bir yol veriyorum… Ta ki, o yakıp sonra kışa çevirmeyi düşündüğün iki diyarı da hükmüm altına alana kadar! O güne kadar yanımda ol Diniel ve sonrasında, çiçeklerimizi birlikte dikip yeşertelim! Aldığımız her bir can için… Kaybettiğimiz dostlarımız için… Ve bu gelecek için hiçbir zaman yutamayacağımız o ateşten lokmanın yangınını dindirebilmek için!”diyor. Bu sözlerinden sonra Eletha bir kez daha sana elini uzatıyor ve son cümlelerini kuruyor.

“Hayalini kurduğum gelecek için çoktan kendimden fedakarlık yaptım Diniel…

Bana bir fedakarlık daha yaptırıp, Azuldir’den önce canını almama neden olma…

Elimi tut ve bana bu fedakarlığı yaptırma Diniel!”

[Diniel]

Sözlerinin Eletha'ya olan tesirini derinden hissediyor ancak bir şekilde aklındakileri duygu ve düşüncelerini ona aktarmayı başarabiliyordu. Ellerinin titrediğini gördüğünde hissettiği üzüntüye karşı, söylemek zorunda olduğundan geri adım atmıyordu ağzından çıkan sözlerin arkası. Gözlerinde solup giden bütün hisleriyle yaptığı ilk hareket, çevresindeki o diğer varlığı başından savmak oluyordu. Adam aldığı talimatla alevler içerisinde yavaşça kaybolurken ortada bıraktığı derin uçurumda kayboluyordu zaman adeta. Ancak Diniel geçen hiçbir anı unutmak veya terk etmek istemiyordu. Aksine anlamak, bilmek istiyordu Eletha'yı. Zamanın nasıl akacağına karar veren Eletha bu şekilde yarım dakika sessizlik içerisinde o hissiz bakışlarını bir an olsun Diniel'den ayırmadan vakti tüketmişti.

Dost olarak gördüğünün ilkinin kendisi gibi varis adayı olduğunu söylemişti. O an toplantı salonunda konuşulanları hatırladı. Kendileri gibi olmayıp, iblisini kendi bünyesinde taşıyabildiğini söylediğinde, Vagror'un tüm zaman boyunca Eletha ile beraber değil, iblis boyutunda var olduğunu öğrenmiş olmuştu böylece. Ancak dikkati daha çok Eletha'nın düşüncelerini kendisine açıyor olmasındaydı. Sözlerini aktarırkenki tonlamalarındaki hissiyetsizliğe karşı içinde büyük bir ateş olduğunu düşünüyordu Diniel.

Azuldir'i de yok etmek istediğini söylediğinde Diniel'in duyguları karışmaya başlasa da dışarıdan sert bir kayaya benziyordu artık. Alevlerin yarattığı uğursuz esinti, kaybettiği gözünün üstünü kısmen örten, dağılmış kızıl saçlarını dalgalandırırken yapmak istediği tek şey, sözlerini aynı sağlamlıkla dinlemekti. Geriye kalanın kendisi olduğunu söylediğinde Eletha'nın ne kadar yalnız olduğunu bir kez daha görmüştü. Tıpkı o şatafatlı konakta olduğu gibi yalnızdı. "Belki de..." diye içinden geçirdi belki de farklı bir şeyler olabilir düşüncesiyle. Farklı bir sonu, farklı bir bakışı Diniel, durumdaki çaresizlikten dolayı bir arayış olarak da yorumladı o an. Sessiz kaldı ve dinlemeyi sürdürdü.

Vagror ile olanların yalnızca bir fedakarlık olduğunu söylediğinde bakışları biraz da olsa kısılmıştı. Eletha'nın kararlılığının bu derece ileri olduğunu zaten biliyor olmalıydı şimdiye kadar. Ancak mantıksızdı. Çünkü Eletha'nın orada olduğunu bile bilmiyordu. İblisler tarafından ele geçirilip Vagror'un karşısında yere serilmişti.

Eletha omuzlarını esnetmesinin ardından söylediklerine karşı Diniel'in bakışlarında bir değişiklik olmuyordu sanki Eletha kendisine hiçbir şey söylememiş gibi. Bakışlarını kendisine uzattığı ele doğru kaydırdı. Son cümlelerini duyarken artık bu sözlere karşı bir şaşırmışlık hissedemiyordu tüm söylediklerinin arkasından. Zihninde tüm olayları gözünün önünden geçiriyordu. Uzunca bir süre geçmese de aldığı derin nefesler derinliğinde söyleyeceklerini tarttı ve bakışlarını Eletha'nın farklı renklerdeki kudretli gözlerine çevirdi. "Mor ışıltılarıyla hala benimle olsa da Raldrin fiziken öldü" dedikten sonra bakışlarını Lenith'e kaydırıp "Lenith'in... Seni kendisini o bitmez acıdan çekip çıkaran kurtarıcı olarak gören Lenith'in iblisini az önce bir başkasına verdin" dedikten sonra buzla kilitlenmiş gibi sabit kalan bacaklarını zorlayıp Eletha'ya doğru adımlamaya çabalarken "Senin için kanlı ve acı dolu yoldan geçmek benim için asla bir mesele olmazdı..." dedikten sonra hafifçe buzullar çıkaran nefesini verip "Ancak istediğin şey senin için kötü olansa, değer verdiğimiz pek az şey de yok olup gidecekse... Tüm bunların anlamı ne? Neden Eletha! Ne yapmak istediğini bilmiyorum ve bana bunu anlatmak yerine hizmetkar iblislerin Vagror'un karşısına düşmanca yere serilirken senin orada olduğundan haberim bile yoktu... Visyn'in kaderini gerçekleştirmek için bu kadar mı can atıyorsun bilmiyorum... Ama bugün ne senin karmaşık dünyanı dinlemek, ne de krallığın hükmüne boyun eğip seni düşman görmek istiyorum" dedikten sonra elini kanlı elleriyle usulca tutup "Bugün Raldrin'in en başta söylediği şey yapmak istiyorum... Yalnızca gitmek... Kendi kararımla, kendi irademle hareket etmek... O nedenle şimdi ne yapacaksan yap, ancak Lenith'i iyileştirmeden dönme olur mu?" dedikten sonra hafif tebessümle bakıyordu artık ona.

[GM - Dimensio]

Konuşmaya başlamanla birlikte Eletha’nın gözlerindeki hissizliğin ve derin yalnızlığın aralanmaya başladığı görüyorsun. Ağzından çıkan cümlelerin bir şekilde Eletha’nın canını acıttığı anlayabiliyorsun. Ancak buna rağmen Eletha dik duruşundan taviz vermeksizin sözlerini dinliyor. Kimi kısımlarda sözlerine katılmadığını az da olsa büktüğü alt dudağından anlasan bile, her ikiniz de bunun bir önemi olmadığını bilebilecek durumda oluyorsunuz. Nitekim ellerin Eletha’nınkilerle birleştiği anda ise, gözlerinin ansızın büyümesine engel olamıyorsun. Raldrin’in buzlarından bile soğuk hissettiren, canlılığı çoktan yitmiş parmaklarını hissettiğin Eletha’nın büyüyen göz bebekleri, sanki onun içinde can çekişen bir varlığın uyanmasına neden oluyor. Tüm kudretine rağmen Eletha’nın ellerini senden kurtarmak istediğin, ancak bunu başaramadığını fark edebiliyorsun. Giderek titremeye başlayan göz bebekleriyle Eletha o kutsal ve dokunulmaz varlığını bir kenara bırakıp tekrar sıradan bir insan olma yolunda ilerler gibi görünüyor. Ne var ki, bir anda bedeninde hissettiğin soğukluk, tüm bu insani düşüncelerinin solup gitmesine neden oluyor. Sanki Eletha’nın çiçekleri gözlerinin önünde yaprak döker gibi…

Büyüyen bakışların Eletha’nın elini tutan avucuna döndüğünde, bedenine saplanıp çıkan Amahimara Kirata’nın varlığını görüyor. Kaburgaların orta noktasından tam da bittikleri yerden bedenine girmiş olan Amahimara Kirata yavaş yavaş bedenini terk ederken vücudundan çıkan kanlar da avuçlarına dökülüyor. Sanki Eletha ile arandaki karmaşık ilişki vücudundan akan kanla mühürlenmiş gibi bir etki yaratırken, dizlerinin çözülen bağı yavaşça düşmene neden oluyor. Soluk alıp vermeye zorlandığın bu anlarda bedenin çoktan yere serilmesi gerekirken, sanki tüm yükünü hala daha elini tutan Eletha taşıyor. Seni, son uykusuna yatırır edasıyla yavaşça yere yatmana imkan tanıyan Eletha, başını yere koymanın ardından usulca elini senden çekiyor. Gözlerin bir kez daha Eletha’nın gözleriyle kesiştiğinde, onun tekrar o donuk ve İblis Lordu Vagror’a hükmeden kişiye dönüştüğünü görebiliyorsun. Eletha sana son bir acınası bakış atmasının ardından arkasını dönerken, Amahimara Kirata’ya bulaşan kanını sana doğru bir savurmayla temizliyor ve ardından yavaş adımlarla yürümeye başlıyor. Gözlerin giderek kararmaya başlayıp, dünya sana boğuk bir yerden ibaret görünürken, Eletha’ya ait olup olmadığı bile şüpheli son bir sözle kapanıyor gözlerin.

“Ölme Diniel… Yaşa ve bunlara son ver!”

...

Ölme Diniel...

...

Nasıl hükmettiğime şahit ol!

...

Off Topic

Son bir RP alıp konuyu sonlandırabiliriz.