Topraktan Yükselen (Esther)

[GM - Dimensio]

Söylediğin sözlere karşılık Vamaldir’in yüzünde beliren ufak tebessüm ve burnunu hafif çekişleri, onun gerçekten bir koku yayıp yaymadığını kontrol ettiğini gösteriyor sana. Ancak Vamaldir’in pek de gitmeye niyeti olmayan halini, silktiği omuzlarından anlayabiliyorsun. Vamaldir’in fiziksel bir şekilde burada olmadığını bilmene ve onun gitmemekte bu düşüncesine rağmen, odağının farklı yerde olmasıyla bu konuyu üstelemiyorsun. Kokudan kendini arındırmak için gözlerini kapattığında, sanki büyülü bir dokunuş yapılmışçasına kendini şeker dünyasına has kokuyla çevrelenmiş bir şekilde bulduğunda, gözlerini hafifçe aralıyorsun. İlk olarak Vamaldir’in halen daha oturup oturmadığını kontrol ettiğinde, onun ak gözlerini sana dikmiş bir şekilde durduğunu görebiliyorsun. Ardından ise, gözlerini istemsizce karşındaki dağın en tepesine dikerek konuşmaya başlıyorsun.

Sesin, şeker dünyasının en aykırı acısı gibi yayılmaya başladığında, sanki her bir kelimenle şekerden yapılmış gerçekliği eritmeye başlıyorsun. Sözlerini kimin tarafından duyulduğunu önemsemeden sıralamayı sürdürdüğünde, zihninde beliren bu erimenin giderek gerçeğe dönüşmeye başladığını görüyorsun. Gözlerin, solan bir çiçek gibi eriyen şekerleri görmeye başladığında, altındaki karanlığın tekrar varlık bulduğunu da hissedebiliyorsun. Nitekim, bir göz açıp kapama anında, kendini bir kez daha karanlığın içinde bulduğunda, sözlerinin bir şeyleri değiştirmeye yaklaştığını da anlamış oluyor.

Karanlığın içerisinde sarf ettiğin son sözlerinin ardından, bir yanın iblisin varlığını ziyadesiyle hissetse bile gözlerin karanlığın dışında hiçbir şeyi görmüyor. Bakışlarını etrafında çevirmene rağmen, zifiri karanlığın içerisinde hapsolmuş bedeninden başka bir şey göremiyorsun. Ancak ruhun, iblisin buralarda veya her yerde olduğunu sana haykırmaya başladığında ise, ince bir burun çekiş sesini duyuyorsun. Karanlığın içinde yankılanan bu sesle birlikte, burun çekişlerini birkaç kez daha duymanın ardından “B-ben… Yal-yal-nız… Kalma-kalmak… İstem-istemi-iste-mi-yorum!” şeklindeki cümlenin yankılanışıyla karşılaşıyorsun. İblisin ağlak ve titrek bir tonda dile getirdiği bu cümleleriyle birlikte, duyduğun burun çekme seslerinin de ağlama önce bir kendini sıkma olduğunu kavrayabiliyorsun. Fakat, bir yanın iblisin bu sözleriyle bu kesmiş gibi donakalırken, bir yanın ise iblisin damarını bulmanın verdiği rahatlıkla kaynamaya başlıyor. Her ne kadar gözlerin iblisi göremese bile, artık ona kalp atışları kadar yakın olduğunu anlayabiliyorsun. Ancak geçmişteki konuşmalarınız ve şimdiki durumu hesap ettiğinde, gideceğin yolun ne olduğuna karar vermenin oldukça önemli olduğunu da rahatlıkla görebiliyorsun. İblise kalp atışı kadar yakın ve karanlık kadar uzak olduğunu…

Off Topic

Cuma günü GM mesajını yazmıştım ama sanırım sitedeki bir sorun nedeniyle silinmiş.

[Esther]

Şekerden yapılmış diyarda hapsolan Esther bir kez daha iblisine seslendi. Oldukça çaresiz bir durumda olmasına rağmen sesinde bir anlık titreme dahi olmamıştı. Her zamanki gibi kibirli ve kendinden emindi. Onu Esther yapan özelliklerinden birisi de buydu aslında, nasıl bir durumun içerisinde olursa olsun sürekli olarak kendine inanmaya devam ederdi. Belki de sonsuz sayılabilecek kibrinin nedeni de bu hissettiği kendine güven duygusudur, zira bugüne kadar bir kez dahi olsa başarısız olmamıştı. Bunun en büyük kanıtı da bugün burada canlı kanlı bir şekilde duruyor olması değil midir? Atlattığı badirelerin her ne kadar basit gibi görünse de insanı gerek zihinsel, gerekse fiziksel olarak oldukça yıpratan şeylerdi. Bütün bunlara karşı gelip sapasağlam bir şekilde ayakta kalmayı Esther'den başka kim başarabilirdi ki?

Sözlerini ilettikten sonra sanki içine doğmuşçasına gözlerini bir anlığına kapadı. Tekrardan açtığında ise beklediği gibi kendisini karanlığın içerisinde buldu. Tamamen karanlığa bulanmış diyarda hissedebildiği tek şey iblisinin kendisiyle birlikte olduğuydu. Birkaç saniyelik bir beklemenin ardından hafif bir burun çekişi, ardından da iblisinin titrek sesini duydu. İblisinin sarf ettiği sözler karşısında suratındaki sinirli ifade yavaşça yumuşadı ve tekrardan içten bir gülümseme ortaya çıktı. "Yalnız kalmana gerek yok, senin için buradayım." Esther kısa bir süre ara verdi, belki de hayatında ilk defa bir şeyi söyleyip söylememe arasında kalmıştı. "Ne kadar farkında olmasan da benim için oldukça değerlisin. Bilmediğim bir dünyada, göremediğim iblisler tarafından çevrelenmiş vaziyetteyken hissettiğim korkunun ve yalnızlığın ne denli şiddetli olduğunu tahmin edebiliyor musun? Umutsuz vaziyette karanlığın içerisinde beklerken karşımda bir anda sen belirdin. Seni gördüğüm anda neler hissettiğimi tahmin edebiliyor musun?" Tekrardan kısa bir ara verdi fakat bu sefer arada kaldığı için değil, karşısındaki iblisin kendini anlaması için vakit vermek adınaydı. "Bana güvenmediğini, yalancı olduğumu düşündüğünü biliyorum fakat sana karşı, daha doğrusu herhangi birisine karşı bir kez dahi olsun yalan söylemedim. İlk karşılaştığımızda seni kandırmaya çalışmış olduğumu düşünebilirsin fakat şu zamana kadar beni tanımışsındır, bu yüzden tekrardan düşünmeni istiyorum. Gerçekten de seni kandırmaya mı çalıştım?" Esther aklındaki cümleleri aktarırken karşısındaki iblise karşı hissettikleri net bir şekilde anlaşılabiliyordu. En yoğun hissedilen duygu sevgi olmasına rağmen sesinden hayal kırıklığına uğradığı da anlaşılabiliyordu. Bu hayal kırıklığının nedeni iblisinin hala kendisine inanmıyor oluşuydu.

[GM - Dimensio]

Sözlerinin ağzından dökülüşü, sadece basit kelimelerin vücut bulmasının ötesine geçip karanlığı delmek için süzülüyor. Cümlelerine kattığın ruh ile birlikte karanlığın en azılı düşmanına dönüşmeye başladığında, iblisin hıçkırıkları halen daha kulağına ilişiyor. Ancak bu kez, hıçkırıkların arkasında tamamen ürkek bir çocuk hissediyorsun sadece. Yardıma ve ilgiye muhtaç bir çocuk… Sahibinin bir iblis olduğunu bilsen bile, gördüğün ve tanıdığın iblislere nazaran bu hıçkırıklar hiç de iblisvari gelmiyor kulağına. Belki de bu durum da ruhundaki yumuşamanın bir diğer sebebini oluştururken, sorunu tüm içtenliğinle savuruyorsun karanlığa.

Birkaç saniyeliğine çöken sessizliğin içinde kaybolan hıçkırıklar, iblisin olabildiğince kendini toparlamaya çalıştığını gösteriyor sana. Ancak bu sessizlik, dengesiz doğasıyla birlikte iblisin bambaşka bir harekette de bulunabileceğini hatırlatıyor sana. Bu yüzden, Esther olmaktan tam olarak da vazgeçmeyerek, her ihtimale karşı temkinli duruşunu koruyorsun sessizce. Karanlık, sanki artık içine sinen bir korku olmaktan çıkıp sadece iki varlığın arasındaki bir engele dönüştüğünde ise, gözlerin birkaç metre ötendeki ufka yakın noktada varlık bulan iblisle kesişiyor. Gözlerinden akmış yaşlarıyla ve titreyen gözbebekleriyle sana bakan iblis, masumluğun en samimi haline bürünmüş gibi düşmüş omuzlarıyla gözlerinin içine bakıyor sadece. Büzülmüş alt dudağı, iblisin halen daha tedirgin ve ürkek bir havada olduğunu sana anlatmaya yetiyorsa da, bir şekilde ruhun artık karşındaki iblisten ne tehlike seziyor ne de karşı konulmaz bir anlaşmazlık hissi alıyor. Sanki bir adım atsan onu kucaklayabilecekmişsin gibi…

İblis, birkaç kez yutkunmasının ardından söze girmek istese de, kesilen nefesi buna engel oluyor. Bu durumun verdiği rahatsızlıkla derin bir nefes alan iblis, omuzlarını dikleştiriyor ve kaşlarını çatılı hale getirerek gerçekçi olmayan bir ciddiyet haline bürünmeye çalışıyor. Bu halini korumak için birkaç kez nefes alıp veren iblis, en sonunda bakışlarını gözlerine sabitleyebilmeyi başardığında “Doğru diyorsun insan… Hep kendi dünyamda kalmak istesem bile, bir şekilde bu karanlığa çekildiğimde sözlerini duydum… Anlamlandırmak benim için mümkün olmasa da, Esther ismini ne olduğunu anlattın. Belki de istemesen bile duydum…” diyor. Bu sözlerinden sonra iblisin gerçekçi olmayan ciddiyeti, bir anda buram buram gerçekliğe evrilmeye başladığında, iblis “Senin kim olduğunu, senin sözlerinle biliyorum insan… Öyleyse benimle ne yapacaksın ki insan? Senin için neden değerli olayım ki? Başka iblisleri ezip geçmeyecek misin sen de? Ben senin için bir araçtan başka ne ifade ediyor olabilirim ki?” diyor. Aranızdaki birkaç metrelik mesafe sanki bir anda kapanıp iblis hemen önünde belirirken, iblisin çatılı kaşlarına bakan gözlerin sadece iblisin gerçek hislerini görüyor. Güvensizlik veya başka bir şeyden uzak olarak, saf merakı barındıran bu bakışlarla birlikte iblis “Anlattığın Esther’in bana ihtiyacı bile yokken, sözlerine nasıl inanabilirim ki?” diyerek sözlerini sonlandırıyor.

[Esther]

Kendini toparlamaya çalışan iblisi gördüğü anda suratında hafif bir gülümseme oluştu, zira ondan ne tehditkar bir hava, ne de kötü bir niyet seziyordu. Karşısında sanki minik, tatlı bir çocuk ciddi bir surat ifadesiyle kendisine bakıyor ve konuşuyordu. Ufak boynuzları, minik elleri, kahverengi gözleri, meleksi sesi ve yavaşça hareket eden tatlı dudaklarıyla birlikte karşısında bir sanat eseri bulunuyordu adeta. Tanrı tarafından dahi yaratılamayacak mükemmeliyette bir varlıkla karşı karşıya olduğunu düşünmeden edemedi, elbette kişiliğini hesaba katmazsak diye de ekledi kendi düşüncelerine... İblis konuşmasını bitirene kadar suratında kocaman bir gülümsemeyle birlikte onu dinlemeye devam etti. Konuşmasının sonlarına doğru depresifleşmeye başladığını fark ettiğinde ise Esther'in suratındaki ifade koca bir soru işaretine evirildi. Hala gülümsüyor olmasına rağmen bir yandan da onun söylediklerinin saçma olduğunu düşündüğünü belli eden bir ifadeye sahipti.

İblis konuşmasını bitirdikten sonra hiç beklemeden lafa atladı. Ses tonundan ve suratındaki ifadeden konuşmadan keyif aldığı oldukça net bir şekilde belli oluyordu. "İblislerle herhangi bir problemim olduğunu düşünmüyorum. Başından beri amacımı biliyorsun değil mi?" Kolunu havaya kaldırdı ve işaret parmağıyla arkasını işaret ederken devam etti. "Şu ihtiyardan bile daha güçlü olmak istiyorum evet ama..." Kolunu indirdikten sonra aynı şekilde devam etti. "...bunun sebebi hayallerimdeki özgürlüğe kavuşabilmek. Diğer iblislerin veya senin durumla hiçbir alakan yok." Suratındaki gülümseme biraz daha büyüdü. "Fakat ondan sonra ne olacak? Büyük ihtimalle bu ihtiyar gibi yapayalnız kalacağım. Sıkıcı, soğuk bir kalede bütün gün tahtımda oturup insanların bana biat etmesini bekleyecek tarzda birisi de değilim. İnsan ve iblislerin diyarları kocaman değil mi? Yani keşfedecek tonla şey var. Yeni yiyecekler, yeni şehirler, yeni insanlar, yeni iblisler, ilgi çekici gizemli öyküler ve daha nicesi keşfedilmeyi bekliyor." Esther tereddütsüz bir şekilde elini indirip dibinde biten iblisin başına koyduktan sonra kafasını okşadı. Hemen ardından onla göz hizasına gelebilmek adına dizlerini kırarak çöktü. "Ve bütün bunları seninle yapmak istiyorum." Esther gerçekten de düşüncelerini hiçbir şekilde filtreden geçirmeden karşısındaki iblise aktarmıştı. Bunun doğru olup olmadığıyla ilgilenmiyordu, Vamaldir'in kendisini duymasını da önemsemiyordu.

[GM - Dimensio]

Sözlerin ağzından dökülmeye başladığında, karşında duran iblisin aslında her bir sözüne inanmak için gönülden bir çaba içinde olduğunu hissedebiliyorsun. Ancak bir şekilde, ruhuna bulaşmış karanlığın ardından iblisi direten ve onun sana yaklaşmasını engelleyen bir şeyler olduğunu düşünmeye başlıyorsun. Söylediklerinin iblise ulaştığına emin olsan bile, onun bir türlü netleşmeyen tavırları karşısında, aslında boşa kürek çekip çekmediğini bile sorgulamaya başlıyorsun. Nitekim iblis bir an gözüne acıdığın bir varlık gibi görünürken, bir anda en azılı düşmanından beter bakışlarıyla yüzleşiyorsun. İblisin yüzüne düşen tatlı bakışları onun zararsız bir varlık olduğunu söylerken, çatılan kaşlarıyla onun tehlikeliler arasında üst sırada yer aldığını hissediyorsun. Ne var ki, sanki karşındaki iblis de adeta sana yaydığı bu karmaşık havayı yaşar gibi, herhangi bir şekilde net bir tavır koyamamanın verdiği tereddüde gömülüyor. Sanki sıkışan bir ruhun haykırmak için bir an kollaması, ancak o anın hiçbir zaman gelmemesi gibi…

İblisin sağ gözünden dökülmeye başlayan yaşlar, artık iblisin tükenmişliğini de göstermeye başladığında, iblis yavaşça bakışlarını sana doğru çeviriyor ve titreyen bir ses tonuyla “Est-Esther… Benim ad-adım… Di-” diyor. Ancak iblis sanki boğazına bir şey kaçmış gibi daha cümlesini tamamlayamadan sessizliğe gömülüp gözbebekleri büyümeye başladığı anda, bir şeylerin ters gitmeye başladığını da hissedebiliyorsun. Bu ana kadar dingin duran karanlığın bir anda yırtılırcasına titremeye başlaması ve şiddetli bir deprem yaşanır gibi dengeni bozmaya çalışmasıyla, bakışların iblise doğru kayıyor. Ancak iblis, senin yaşadığın şaşkınlığın bir benzerini yaşar gibi etrafına bakmaya başladığında, yırtılan karanlığın sanki özünden sıyrılıp özgürlüğe yelken açtığını düşünüyorsun. Ne var ki bu özgürlüğün tek ulaştığı nokta, yine iblisin ta kendisi olurken, karanlık, ardında bıraktığı kaotik titreşimlerle iblisin gözbebeklerinden, burnundan, ağzından, kulak deliklerinden vücuduna sızmaya başlıyor! İblis, hareketsiz kalmış bir şekilde iki yana açılan kollarıyla karanlığın tesiri altına girmeye başlıyor ve karanlık her sindirişiyle birlikte iblisi karanlığa boğmaya başlıyor!

Karanlık iblise sızıp bir yandan da onu çevrelemeye başladığında, aslında iblisin başka bir şeye evrilir gibi görünmeye başladığını fark ediyorsun. Bir insanın siluetini andırırcasına hareket eden karanlık, hemen hemen senin boylarına kadar geldiğinde, üzerindeki ağırlıktan kurtulmaya çalışır gibi silkelenmeye başlıyor. Bu silkelenişin ardından ilk beliren, uzun sarı saçlar olurken, beliren ince uzun vücutla birlikte karanlığın içindeki varlıktan nispeten farklı, ancak ruhundakine benzer bir aura sezmeye başlıyor. Yüzü karanlığa gömülü olan varlığın menekşe rengi gözleri ansızın parlayıp, ardından Güneş’in yakan sarısı ve kızılına evrildiği anda, karanlık tamamen varlığın hükmüne girmiş gibi dağılıyor! Gözlerin, gördüğün manzara karşısında istemsiz bir büyümeyle karşındaki varlığa kilitlendiğinde, yüzündeki sinsi bir gülümsemeyle varlık konuşmaya başlıyor.

“Şaşırmadın, değil mi? Oysa bunu daha önce de hissetmemiş miydin? Ne de olsa, ben de…”



“… Esther’im!”

[Esther]

Hislerinin karşısındaki iblise ulaştığından oldukça emin olmasına rağmen iblisin içerisinde bulunduğu tezatlığı anlamlandırmaya çalışıyordu. Minik masum gözlerindeki inancı görmesine rağmen zaman zaman sertleşen bakışları onun evcilleştirilemeyecek bir iblis olduğunu haykırıyordu adeta. Bu durum genç kızın merakını kabartmış ve ilgisini çekmeyi başarmıştı. Karşısındaki minik iblisin neden böyle davrandığını anlamak, aklındaki her bir düşünceyi öğrenmek istiyordu. Verdiği her tepkiyle birlikte karşısındaki iblise olan merakı katlanarak artıyor, ona daha çok ilgi duymasına vesile oluyordu. Bunun bir kişilik bozukluğundan kaynaklanmadığını anlayabiliyordu, zira iblis yaşadığı bu karmaşıklığa bir anlam veremiyordu. Ara sıra açılan fakat herhangi bir ses çıkartmayan ağzından çıkacak kelimeleri büyük bir sabırla bekliyordu... Suratındaki gülümsemenin silindiği an iblisin tek gözünden yaşlar dökülmeye başladığı an olmuştu. Esther bir şeylerin ters gittiğini, bu yaşanılanların doğal olmadığını o anda anlamıştı. Bir anlığına şaşkınlıkla gözleri büyüdü, ardından da hafifçe kaşları çatıldı. İblis ismini söylemek üzere ağzını açmasına rağmen Esther'in ifadesi değişmemişti. Hala sabırla olacakları gözlemliyordu.

Kendilerini çevreleyen karanlığın yırtılarak iblisinde toplandığını gördüğü anda doğrularak ayağa kalktı. İçerisinde herhangi bir korku yoktu fakat kalbini sarmalayan öfke ve merak duygularını net bir şekilde hissedebiliyordu. Genç kız bir şey veya birileri tarafından iblisine müdahale edildiğine adı gibi emindi, bu da aralarındaki tatlı anı bozan şeye karşı öfke hissetmesine neden olmuştu. Hissettiği öfke kadar büyük de bir merak duygusu içerisindeydi. Kimin kendisine müdahale etmeye çalıştığını, neden bunu yaptığını öğrenmek için adeta can atıyordu.

İblisini sarmalayan karanlığın yavaşça kendisine benzeyen bir insana dönüştüğünü gördüğü anda tekrardan şaşkınlıkla gözleri açıldı. Açıkçası bu en son beklediği şeylerden birisiydi. Karşısındaki kişi kendisinin de Esther olduğunu belirtene kadar şaşkınlığı devam etti.

Karşısındaki yabancının sözlerini duyduktan suratına alaycı bir bakış yerleşti. Ağır adımlarla ona doğru ilerlerken bir yandan da konuşmaya başladı. Bakışları normalde olduğundan daha da keskin, ses tonu ise daha kibirliydi. "Esther mi?" Bakışlarıyla karşısındaki kadını tepeden tırnağa bir kez daha süzdükten sonra devam etti. "Ucuz bir taklitten fazlası olmamana rağmen oldukça cüretkar bir iddiada bulunmaktan da çekinmiyorsun." Suratındaki alaycı gülümseme ortadan silindi fakat karşısındaki kişiyi küçümsediğini belli eden kibirli bakışları hala yerinde duruyordu. "Lafı uzatıp vakit kaybetmeye gerek yok, iblisime ne yaptın?" Genç kız oldukça sakindi, karşısındaki varlığı bir tehdit olarak görmüyordu.

[GM - Dimensio]

Ağır adımlarla karşında kendisini Esther olarak tanıtan varlığa doğru ilerlemeye başlıyorsun. Ancak attığın her adıma karşı, karşındaki varlığın yüzündeki maskeyi andıran cisme rağmen, kendi mimiklerini görebiliyorsun. Küçümseyen bakışlar, burnun kibirle havaya kalkması ve muzipçe kıvrılan dudak kenarları… Kendini aynada izlemekten farksız bu duruma, gözlerin alışmaya başlasa da ruhun ve zihnin halen daha bir kararsızlık yaşıyor gibi görünüyor. Adımlarınla birlikte yürümeye başladığında, adeta söylediğin sözlerin kendine söylenmiş olması halinde ortaya koyacağın mimikleri görebiliyorsun. Karşında duran varlık, senin tüm kibrinden ve küçümsemenden hiç etkilenmemiş gibi cümlelerinin bittiği anda sinsi bir gülüşle omuzlarını silkerken “İblis konusu ayrı da… Şu ucuz taklit lafına takıldım sanırım…” diyor. Zihnin bu anda, adeta bu sözün kendine söylenmesi karşısında vereceği bir tepkiyle çalışmaya başladığı sırada, karşında duran varlık soğukluğunu yedirdiği kibirli bakışlarını gözlerine sabitleyerek “Seni üzmek istemem-” diyor. Cümlesini tam bu noktada kesen varlık hafifçe soluklanıp dudaklarını biraz da yukarı kıvırarak sinsi bir gülümsemeye kavuştuğunda “Tamam, yalan söyledim… Elbette seni üzmek isterim!” diyor kendinden emin bir şekilde. Hemen ardından ise, gözlerinden ayırmadığı gözlerinin parlaklığını diline vurdururcasına “Sana benim ucuz bir taklit olduğumu düşündürten ne? Dışarıda nefes alıp verebiliyor olman mı? Gerçi şu an onu da beceremiyorsun ya…” diyor. Atacağı bir kahkahayı son anda ciğerlerine gömen varlık, konuşmaya başladıkça bundan zevk aldığını belli etmekten de hiçbir çekince görmüyor. Sanki uzun uzun yıllarca konuşabilecekmiş gibi görünen varlık bu noktada seni hafifçe süzüyor ve hor gören bakışlarını tekrar sana yönlendirerek “Şu karanlığa dalıp gözlerini açtıktan sonra kendine Esther diyen biri mi benim ucuz bir taklit olduğumu söylüyor? Pardon! Farkında değilsin anlaşılan ama, sen o karanlıkta gözlerini kapatmadan önce de ben vardım!” diyor. Bir şarkının en vurucu noktasına gelmiş gibi coşkulu bir hale gelen varlık, karşında giderek daha böbürlenmiş bir hale bürünmeye başlayarak “O unuttuğun tüm geçmişi yaşayan bendim!” diyor.

Varlık, ağzından çıkan sözleri sindirmen için sana verdiği birkaç saniyelik sessizliğin ardından “Şimdi konuşalım istersen, ha Esther? O karanlık güne kadar neler olduğunu bilmek ister misin?” diyor. Bu sözlerinden sonra sağ elinin işaret parmağını sağ şakağına yavaşça dayayan varlık “Hepsi burada! Öncesi de sonrası da! Peki ya sen de ne var Esther? Bir iblisin peşinden koştuğun bu saçma salak hayatın dışında neyin var? Her şey, bu zihnin içinde varken, kendini ne kadar ‘gerçek’ sanıyorsun?” diyor. Bu sözlerinden sonra varlık elini yavaşça indirip sana söz hakkı bahşedercesine elinin ayasını sana gösteriyor. Ancak sen, bu hareketin bile bir kibrin ve aşağılamanın ürünü olduğunu, daha ilk andan biliyorsun.

[Esther]

Karşısındaki varlığın tavırlarını ve sözlerini dinledikçe suratındaki donuk ifadeye yavaşça can gelmeye başladı. Önce gözleri merakla parıldamaya başladı, kısa bir süre sonra ise dudaklarının kenarları hafifçe yukarıya doğru kıvrıldı. Her kelimesiyle, her hareketiyle birlikte onun gerçekten de geçmişteki Esther olduğuna dair olan inancı büyüyordu. Bunca zamandır geçmiş hayatında nasıl birisi olduğunu, neden bir Aludir olmaya karar verdiğini merak ediyordu. Elbette hala iblisi onun için daha önemliydi fakat karşısındaki şahsın sözleri de ilgisini çekmeyi başarmıştı... Her ne kadar ilgisini çekmeyi başarmış olsa da ona kör kütük inanacak kadar salak değildi. Ortaya çıkış anı ve tavırları oldukça şüpheliydi, zira iblisinin adını öğrenmesine ramak kalmıştı. Birileri onu buraya bilerek göndermiş olduğu hissine kapılmadan edemedi. Herhangi bir harekette bulunmadan önce bunu doğrulaması gerektiğinin farkındaydı. Karşısındaki varlığı dinlerken paranoyaklık derecesinde şüpheli olması gerektiğinin farkındaydı.

Varlık konuşmasını bitirdikten sonra Esther, dişleri görünecek kadar büyük bir gülümsemeye sahipti. Gözleri kendisine yeni bir oyuncak bulmuş çocuk heyecanıyla parıldıyordu. Bunca zamandır merak ettiği soruların cevabına en yakın olduğu an belki de bu andı. Herhangi bir gereksiz harekette bulunmadan direkt olarak konuşmaya başladı. "Gerçekten de bana benziyorsun..." diye söylendi kısık bir ses tonuyla. "Ne kadar da harika! Eğer gerçekten de iddia ettiğin şekilde geçmişteki bensen bu harika bir haber." dedi. Genç kızın hala karşısındaki varlığa tam olarak inanmadığı her halinden belli oluyordu, bunu saklamak için herhangi bir çaba da göstermiyordu. "Aşağılama çabalarını dinlemek her ne kadar hoşuma gitse de herhangi bir etkiye sahip olmayan sözcüklerle kulaklarımızı yormaya gerek olduğunu düşünmüyorum. Dediğin gibi dışarıda nefes alıp verebilen, özgürce kollarını sallayabilen taraf benim. Sense geçmişin karanlığında kaybolmuş eski bir anı parçacığından ibaretsin. Geçmişimde neler yaşadığımı canı gönülden merak ediyor olsam da senden duyacaklarımın bundan sonra yapacaklarımı pek fazla değiştireceğini düşünmüyorum." Genç kızın suratında her ne kadar içten bir gülümseme olsa dahi karşısındaki kişiyi aşağılamaktan da çekinmiyordu. Söylediklerinin en acı tarafı ise bütün bunları herhangi bir art niyet olmadan söylüyor oluşuydu. Genç kız, aynı minik iblisle yaptığı konuşma gibi aklına gelen her kelimeyi karşısındaki varlığa aktarmaktan çekinmiyordu.

"Buraya kadar gelme zahmetinde bulunduğuna göre anlatmak istediğin bir şeyler olduğunu düşünüyorum. Zira Esther ne boş konuşmayı, ne de boş hareket etmeyi sever." Esther aynı karşısındaki varlık gibi sağ elinin işaret parmağını sağ şakağına dayadıktan sonra devam etti. "Seni pür dikkat dinliyorum eski Esther, aydınlat beni. Aklındakileri buraya aktar ki gerçek olan yoluna devam edebilsin." Genç kız "Esther" ismini her ağzına aldığında özellikle vurguluyordu. Karşısındaki varlığın gerçekten de bahsettiği kişi olduğundan henüz emin değildi. Bunu doğrulamak içinse konuşmaktan ve dinlemekten başka yapabileceği hiçbir şey yoktu.

[GM - Dimensio]

Kendini ayna karşısında hissettiren tatsızlığa rağmen, yüzüne yerleştirdiğin ifadeyle konuşmaya başladığında, karşındaki varlığın senden gelecek tepkileri göstermesi giderek alıştığın bir durum olmaya başlıyor. Sözlerinin karşındaki “Esther” için ne kadar anlamsız olduğunu, kendini bildiğin kadar iyi bir şekilde biliyorsun. Ancak yine de “Esther” söylemek istediklerini söyler düşüncesiyle, içindekileri dökmeye başlıyorsun. “Esther” için hiçbir tesiri olmayan cümlelerin noktalandıktan sonra, karşında sinsice gülen Esther’in bakışlarına bırakıyorsun kendini. Sözlerinin ne kadar doğru olduğu, ne kadar anlamlı olduğu ve hatta ne ifade ettiği bile muamma olsa bile, şu an için dillerinizin yarışından öteye geçemeyeceğinizi hissedebiliyorsun.

Birkaç saniyelik sessizlik içerisinde, karşında duran “Esther” bu kez kendi hareketlerinin kopyalanmasına karşı hissettiği aşağılayıcı tutum ile gözlerini kısarak sana bakıyor. Yüzündeki gülümsemedeki aşağılayıcı tonu bir an olsun kaybetmeyen “Esther” aldığı hafif bir nefesle birlikte “Gerçek şu ki ‘Esther’… Senin beni reddettiğin kadar ben seni reddedemeyeceğim. Çünkü ‘gerçek’ olan, ‘gerçekleri’ bildiği için ‘gerçek olanı’ reddetmez. Şu an sen ne kadar ‘gerçeksen’, ben de o kadar ‘gerçeğim’… Aramızdaki tek fark, sen geçmişi olmayan bir insansın ve ben geçmişi ve geleceği olan insan üstü bir varlık!” diyor. Aranızdaki farkı söylerken karşındaki varlığın hissettiği böbürlenmeyi iliklerine kadar hissettiğinde, karşındaki varlık bakışlarıyla da bu havayı sana verebiliyor. Ancak bunu yaparken hiçbir yapmacıklığa ve ekstra bir efor sarfetmeye tenezzül etmemesi, karşındaki varlığın gerçekten de “Esther” olabileceği bir gerçekliği zihnine sokuşturmaya başlıyor.

Karşında duran Esther, sözlerine verdiği kısa bir duraksamanın ardından “O karanlığa daldığın ilk anda, iblisinin seni bulmasını sağlayan aslında ben oluyorum… Benim kokum, benim auram, benim varlığım… Tüm bunlar iblisi bize çeken şeyler oluyor. Ancak o karanlıkta bir iblisle bağ kurmanla birlikte, seni var etmiş tüm değerlerden vazgeçiyorsun… Esther örneğinde, vazgeçtiğin bizzat ben oluyorum!” diyor. Sesinde hiçbir hırçınlığa veya gareze yer vermeyen varlığın, bu durumu yine de içerlemiş olduğunu fark edebiliyorsun. Ancak varlık konuşmasına devam etmek için dudaklarını hafifçe ıslattıktan sonra “Benden vazgeçişin, aslında bir parçanı iblisin varlığına teslim etmiş gibi olmana neden oluyor. Kilidi olmayan bir kafese kapatılmak gibi… Bir iblise ismini söylediğinde ve sen de onun ismini söylediğinde, aranızda kurulan bağ aslında bu kafesin kilidi haline geliyor. Buna gizli bir yemin de diyebilirsin… Bu yeminle birlikte sen de iblis de bir nevi geçmişinden vazgeçiyor ve iki yeni yoldaş sonsuza kadar mutlu yaşıyor!” diyor. Sözlerini belirgin bir kinayeyle sonlandıran varlık, sanki bu tatsız sona acır gibi dudaklarını büzmesinin ardından “Fakat biz ve bizim gibiler farklı oluyor… Biz bir bağ kurmadan da iblisin varlığını kabullenip, geçmişimizi sadece kafese atıyoruz… Ucuz bir kilitle kafesin kapısını kapatıyoruz… Sonra şu ak gözlü herif gibi biri geliyor ve kafesin kilidini kırıveriyor!” diyor.

Varlık, bu kez anlattıklarından giderek zevk almaya başladığını belli eden bir tonda sözlerine devam ediyor. Sanki yıllardır aldığı paslı nefesi ciğerlerinden söküp atar gibi mesut bir tavırla varlık “İşte sonunda da bu duruma geliyoruz… Senin için belki göz açıp kapayana kadar geçen bir zaman diliminde, ben iblisin varlığı ile bütünleşiyorum! En çaresiz anda duyduğun iblisin seslerini ben dile getiriyorum… Bedenini saran kudreti ben pompalıyorum! Çünkü sen ölürsen, öleceğimi biliyorum. Çünkü senin ‘ben’ olduğunu biliyorum!” diyor. Bu sözlerinin ardından varlık iki kolunu iki yana açarak bakışlarını sana diktiğinde “Ama esas önemli olan, bundan sonra ne olacağı… O arzuladığın kudrete erişmek için beni ‘Esther’ olarak kabul mü edeceksin, yoksa burnu havada kudret peşinde koşan zavallı ‘Esther’ olarak mı devam edeceksin?” diyerek sözlerini tamamlıyor.

[Esther]

Hafifçe yukarı kalkmış başı ve aşağılayıcı bakışlarıyla karşısındaki varlığın sözlerini dinlemeye devam etti. Yaptığı her hareketle, söylediği her sözle birlikte karşısındaki kişinin aslında kendisi olduğuna daha da çok inanıyordu fakat iblislerin kurnaz doğasından da haberdar olduğundan ötürü tedbiri elden bırakmıyordu. Keskin bakışlarıyla adeta karşısındaki varlığın içini görmeye çalışıyor fakat pekte başarılı olamıyordu, zira karşısındaki varlığın söyledikleri mantıksız gelmiyordu... Genç kız bir süre sonra karşısındaki varlığın gerçekten de Esther olabileceğini düşünmeye başladı. İnsanlara bu kadar kolay güvenmediğinden ötürü bu his garibine gitti fakat sabırla dinlemeye devam etti. O konuştukça içindeki bu his daha da kudretlendi fakat genç kız istifini bozmadan dinlemeye devam etti.

Karşısındaki varlık konuşmasını bitirdiğinde Esther garip bir duygu karmaşası içerisindeydi. Bir yandan karşısındaki iblisin gerçekten de Esther olduğuna inanmak, bir yandan da kandırıldığına inanmak istiyordu. Hangisinin mantıklı olduğuna bir türlü karar veremeyen genç kızın bu duygu karmaşası suratına da yansıyordu. Göğsünün altında birleştirdiği kollarını açtıktan sonra sağ kolunu sol koluna dayayarak çenesini kavradı. Kendisinin dahi duyamayacağı şekilde kısa bir süre mırıldandı. Bakışları karşısındaki iblisin üzerinde olmasına rağmen aklı onu görmeyecek kadar meşguldü. İblisin ağzından çıkan kelimeleri teker teker tartıyor, kafasından geçiriyor ve bir sonuca varmaya çalışıyordu. Bu kısa bir süre böyle devam ettikten sonra genç kız derin bir nefes verdi, elini çenesinden çekerek tekrardan kollarını göğsünün altında birleştirdi ve konuşmaya başladı.

"Söylesene neden geçmişini ve benliğini yitireceğini bile bile iblis diyarına girmeye karar verdin? Genç kız biraz bekledikten sonra karşısındaki iblisin yanıt vermesine imkan tanımadan ikinci sorusunu da sordu. "Neden seni özümsemek varken seni kabullenmekle uğraşayım?" Genç kız oldukça net iki soru sorduktan sonra karşısındaki varlığın konuşmasını bekledi. Sorularına yanıt aldıktan sonra da üçüncü ve son sorusunu da sordu. "Son olarak, sence cevabım ne olacak?" Son sorusunu sorarken suratında aşağılayıcı bir gülümseme vardı. Karşısındaki varlığı hala Esther olarak görmediği net bir şekilde anlaşılabiliyordu. Yine de henüz son kararını vermiş değildi, alacağı cevaplara göre bu düşünceleri tamamıyla değişebilirdi.