Topraktan Yükselen (Esther)

[GM - Dimensio]

Sözlerin ağzından dökülmeye başladığı anda, Vamaldir tüm dikkatini üzerinde toparlayarak dinlemeye başlıyor seni. Gözlerinde beliren parlaklık, Vamaldir’in her bir kelimene fazlasıyla önem verdiğini gösterirken, bir yandan da bu durum konuşmanın akıcılığına etki ediyor. Vamaldir’in sana bu şekilde bakması, adeta ruhunu ona açman için çırpınmaya başlamasına neden oluyor. Daha önce hiçbir yerde hissetmediğin aidiyetinin, o parlak gözlerde olduğunun farkına varabiliyorsun. Her ne kadar tüm bu düşüncelerin sana ait olması mümkün görünmese bile, ruhunun çalkantısına kulak vermeden edemiyorsun. Cümlelerin birbirini kovaladıkça, sanki Vamaldir’in her an sana bakmasını istiyorsun.

Konuşman sırasında Vamaldir’in dingin hali, ilk kez Azuldir’in ismini duymasıyla dağılıyor. Gözlerindeki parlaklığın içinde beliren ansız ve bir anlık karartının yanında, Vamaldir’in yüzünde ufak bir tebessüm peydah oluyor. Bu gülümsemenin altında, acının, küçümsemenin, önemsemenin ve değer vermenin bin bir tonu sıkışmış bir haldeyken, Vamaldir aldığı bir nefesle tüm bu duyguları sindirerek eski dinginliğine geri dönüyor. Bu andan sonra ise, Vamaldir’in bakışları bir kez olsun değişmiyor.

Tüm konuşmanı yapmanın ardından Vamaldir derin bir iç çekerek kendisini toparlamaya çalışıyor. Konuşman esnasından yansıttığın her bir duyguyu da bünyesinde sindirmiş gibi omuzlarını hafifçe yukarı aşağı hareket ettirmesinin ardından Vamaldir gözlerini kapıya doğru çeviriyor usulca. O anda gözlerin, sanki Vamaldir’in omuzlarına yüklenen ağırlığı fark etmiş gibi büyümeye başlarken Vamaldir usulca“Kimseye bir borcun yok Esther… Yürüdüğün yolu sen seçtin… Urilirn de aynı şekilde. O, yaptığı her bir hareketin sonucunu önceden görebilen değerli bir yoldaştı. Ve eğer ki seçtiği yol buysa, muhakkak ki bunun sonucunu da görebilmişti. Buna rağmen, adına fedakarlık, aptallık veya ne dersen de, Urilirn yapmayı uygun bulduğu şeyi yaptı! Ne mutlu ki, kendi yürüdüğü yolu sonu oldu… Bu, bir insanın sahip olabileceği belki de en değerli şey.”diyor. Bu sözlerinin ardından Vamaldir, kapıya dalmış bakışlarına eklediği puslu bir havayla kendini toplamak için derin bir nefes alıyor. Adeta Urilirn’in yasını içine dolduran Vamaldir parlak bakışlarını tekrar sana çevirdiğinde ise“Bir gün dilersen O’nu sana anlatabilirim… Uzun uzadıya konuşabileceğimiz huzurlu bir yerde.”diyerek Urilirn konusunu en azından şimdilik kapattığını belli ediyor.

Vamaldir sözlerinden sonra bakışlarını bir süre üstünde tutmayı sürdürdükten sonra“Bizlerin İblis Diyarından bir iblisle bağ kuramayarak döndüğüne inanılır. Ancak her birimiz, özümüzde iblisin varlığını taşırız. İblisinle tekrar tekrar karşılaşmanın veya onun sesini duymanın sebebi de zaten bu. Bizim bağlarımız, iblislerimizi çoktan sindirmenin getirdiği bir yazgıdan başka bir şey değil. Bu yüzden, esas olan aslında bizlerin kurduğu bağdır. Zira bizler, iblisimizin kişiliği, karakteri, arzuları ve ona dair başka şeylerle baş etmeksizin, sadece onların kudretleriyle varlık buluruz.”diyor. Bu açıklamasından sonra Vamaldir yerinden hafifçe doğrulup vücudunu yavaşça esnetirken“İmparator dedikleri kişiler… Aslında bunu kısmen gerçekleştirebilenlerdir. Bir şekilde iblislerin kudretlerini kontrol edebilen özel kişiler… Oysa İmparatorlar, bizim başarısız taklitlerimizden ötesi değiller. Hem Aludirlerden hem de İmparatorlardan ayrıldığımız noktalardan biri de bu… Biz kudretle donatılanlar, onlar ise kudrete erişmek isteyenler.”diyor. Bu sözleri içerisinde, kendi üstünlüğü konusunda hiçbir tereddüt ortaya koymayan Vamaldir tam karşında ufak ufak adımlamaya başlarken ellerini de arkasında birleştiriyor. Birkaç adımından sonra ise“Ancak yaşadığımız en büyük zorluk, normal şartlar altında varlığını dahi hissedemediğimiz iblislerin kudretlerine erişmek… Anlattıklarına bakarsak, hala yürümen gereken uzun bir yol var… Kendi halinde kalırsan, bunu başarman belki de yüzyıllar sürecek.”diyor. Bu noktada adımlamayı kesip tam karşında duran Vamaldir bakışlarını tamamen sana kilitlediği esnada“Bizimse, şimdilik sadece 2 saatimiz var… Hazır mısın Esther?”diyor. Vamaldir cümlelerini bitirdiği anda gözlerinin parlaklığı bir anda soluyor ve o bembeyaz göz akıyla karşında duruyor. Üzerinde hissetmeye başladığın aura giderek artarken, Vamaldir’in bir şeyler yapmaya hazırlandığını fark edebiliyorsun. İki elini de yanlarına doğru salan Vamaldir’in ellerine yönelen akıma karşı, bakışların büyük bir tehdit hissetmişçesine vücudunu germeye başlıyor. Buna karşın ruhun, bir anda özüne ulaşmak ister gibi kendini Vamaldir’e bırakmayı arzuluyor. Vamaldir usulca sağ elini kaldırıp alnına doğru götürürken, son bir cümle dökülüyor ağzından.

“Hazır olsan...



... iyi olur!”

[Esther]

Kalbinin kapılarını sonuna kadar açmış ve karşısındaki adamın içerisine girmesine izin vermişti. Her ne kadar daha sonra bu yaptığından pişman olmuş olsa da o anda çok daha farklı hissediyordu. Bir yakuttan dahi daha parlak olan gözlere baktığı vakit dünya üzerindeki en tatlı şarabı içiyormuş gibiydi. Zararlı olduğunu bilmesine rağmen yediği bir meyve gibiydi bu gözler. Ruhu yolunu çoktan kaybetmişti, sadece karşısındaki adam için yaşamak istiyordu. O gözlerin bir anlığına dahi olsa üzerinden ayrılmamasını arzuluyor, bunu gerçekleştirebilmek için de her şeyini feda edebileceğini hissediyordu. Beyni bu hislerin kendisine ait olmadığını haykırmasına rağmen bir türlü kalbine söz geçirmeyi başaramıyordu. Ağzından çıkan her kelimeyle birlikte kendisini dinleyen bu gözlere daha da kapıldığının farkındaydı, bütün bunların karşısındaki adam yüzünden gerçekleştiğinin de farkındaydı fakat kurtulmak için hiçbir çaba sarf etmeye niyeti yoktu. Kim bilir, belki Azuldir'in adını ağzına almasaydı sonsuza kadar bu ütopyada hapis kalacaktı... Azuldir'in adının duyulmasıyla birlikte Vamaldir'in suratında oluşan bir anlık ifade değişimi genç kızın kendisine gelmesi için yeterli olmuştu. Her ne kadar konuşmasını aksatmamış olsa da kendinden bir kez daha nefret etmeye başlamıştı bile. Bir anda bütün kibri ortadan kaybolmuştu ve kendisini yetersiz hissetmeye başlamıştı. Vamaldir'in diğerlerinden farklı olduğunu biliyordu fakat özgürlüğünden vazgeçecek kadar kendisini etkilemeyi başarabilmesini beklemiyordu, özellikle sadece bakarak bunu yapmış olması daha da sinirlenmesine vesile olmuştu. Elbette bu hislerini karşısındaki kişiye belli etme niyeti bulunmuyordu, zira onun herhangi bir suçu olduğunu düşünmüyordu. Bu duruma düşmesinin tek nedeni kendi zayıflığıydı.

Konuşma sırası Vamaldir'e geçtiğinde genç kız içerisinde bulunduğu duygu karmaşasından sıyrılmayı başarmıştı. Birkaç saniye önce ortadan kaybolmuş olan kibri tekrardan bütün varlığıyla vücudunu sararken Vamaldir'i usulca dinlemeye devam etti... Vamaldir, Esther'in borçlu olmadığını söylemiş olmasına rağmen genç kız ona bu konuda katılmıyordu. Evet söylediği gibi Urilirn yürüdüğü yolu kendisi seçmişti ve ölümü kendi seçtiği yol neticesinde gerçekleşmişti fakat bu gerçekten de engellenemez miydi? Esther isteseydi Urilirn'in hayatını kurtarabileceğini biliyordu fakat o bunu tercih etmemişti. Elbette onu öldüren kendisi değildi fakat ölüm nedenlerinden birisi kendisiydi. Her ne kadar yaptıklarından pişmanlık duymasa da kurtarabileceği bir insanı kurtarmamayı tercih etmesi garibine gitmişti. Yaptığının ahlaken yanlış olmasını bilmesine rağmen bunu umursamıyordu. Açıkçası intikam almak gibi bir niyeti de bulunmuyordu. Esther aslında kendisini Urilirn'e karşı borçlu da hissetmiyordu fakat genç kız öyle olduğunu düşünüyordu. Genç kızın asıl merakını kabartan şey Urilirn'in neden bu şekilde davrandığıydı. Onu ve eylemlerinin altında yatan gerekçeleri anladığı takdirde kendisini de daha iyi anlayabileceğini düşünüyordu. Bu sebepten ötürü Vamaldir'in sorusu karşısında "Onur duyarım." demekten başka bir tepki vermedi.

Konuşmanın devamında Vamaldir Aludirlerden, İmparatorlardan ve Aledeslerden olabildiğince basit fakat açıklayıcı bir şekilde bahsetti. Merakla açılmış gözleriyle birlikte Vamaldir'i olabildiğince dikkatli bir şekilde dinledi... Esther neden diğerlerinin değil de kendisinin bu şekilde olduğunu anlamak istiyordu. Neden sıradan bir Aludir gibi iblis diyarını ziyaret ettiğinde bir iblisle anlaşma kurmayı başaramamıştı? Neden anlaşma bulmayı başaramadığı halde insanların diyarına geri dönmeyi başarabilmişti? Neden sıradan insanlar gibi iblis diyarına yem olmamıştı? Genç kızın aklından geçen bu soruların herhangi bir cevabı yoktu, karşısındaki adama sorduğu takdirde de bir cevap alabileceğini düşünmüyordu. Bu soruların cevabını sadece tecrübe ederek alabileceğinin oldukça net bir şekilde farkındaydı.

Oturduğu yerden kalkan Vamaldir birkaç tur attıktan sonra Esther'in tam karşısında dikildi. Birer yakut gibi parıldayan gözleri tekrardan ruhunun en derin noktalarına işlerken bir anda ortadan kaybolarak yerlerini bembeyaz göz akına bıraktı. Vamaldir'in vücudundan yayılan aura daha önce hiç hissetmediği kadar kudretli olmasına rağmen Esther kendisini rahatsız hissetmiyordu. Hatta tam aksine, daha önce hiç olmadığı kadar azimli hissetmesine vesile oluyordu. Genç kızın suratındaki kibirli ifade bir anda ortadan kayboldu. Hafifçe kaşları çatıldı. Genç kızın gözlerinde hiç olmadığı kadar sert fakat bir o kadar da kararlı bir ifade vardı. Normal şartlar altında içinde bulunduğu bilinmezliğin hem kalbini hem de zihnini yiyip bitirmesi gerekiyordu fakat bu sefer öyle olmamıştı. Genç kızın gözleri daha önce hiç olmadığı kadar duygu yüklüydü.

"Hem de hiç olmadığı kadar."

[GM - Dimensio]

Vamaldir’in sözlerine verdiğin karşılığın ardından, göz akı bu kez bembeyaz bir şekilde parıldayan Vamaldir usulca alnına avuç içini koyuyor. O ilk temas anında, adeta varoluşuna dair tüm anıların inanılmaz bir hızda gözlerinin önünden geçip giderken, bildiğin tüm yaşantını tek bir ana sığdırabiliyorsun. Her bir anının yarattığı ayrı duyguları tek bir potada eritip ruhuna zerk ederken, kararan gözlerine rağmen ruhunun kanatlanışına teslim oluyorsun. Tüm varlığını Vamaldir’in avucuna bırakırcasına…

Gözlerin ansız bir nefesle aralandığında, masmavi bir gökyüzü karşılıyor seni. Gerçek olamayacak kadar derin bu mavinin tonunda yakaladığın bir farklılık dikkatinden kaçmasa bile, istemsizce bedeninin kısılı kaldığını hissediyorsun bu mavilikte. Maviliğin sunduğu tüm sonsuzluğa rağmen, ruhun sıkışmışçasına derin derin nefesler almaya başlıyorsun. Bedeninde hissettiğin yorgunluğun fiziksel bir aktiviteyle bağdaşmaması karşısında, bunun ruhuna çöken bir yorgunluk olduğunu anlayabiliyorsun. Buna rağmen, gökyüzünün farklı maviliği ile seni sarmalamasına karşın, yerdeki sırtının oldukça yumuşak bir yerde olduğunu fark edebiliyorsun… Yavaşça doğrulduğunda anda bir anda karşında bulduğun engin bir dağ, sana kendini bu dünyanın en önemsiz detayı gibi hissettiriyor. Dağın heybeti, sırtında hissettiğin yumuşaklığı bile unutturmaya yeterken, tıpkı gökyüzünün maviliğinde olduğu gibi, dağın kahverengiliğinin ve beyazlığının da yapay tadını alıyorsun. Gözlerin istemsizce dağın tepesinde gezinen buluta takıldığında, onun da muntazam şekline karşılık beyazlığının bambaşka bir tat bıraktığını fark ediyorsun… Aklına bir anda az önce sırtında hissettiklerin geldiğinde, bir şekilde onu yumuşaklığını da tattığını fark ediyorsun! Ve bir anda birkaç metre ötende tüm özgürlükleriyle kanatlarını çırpan kuşların enfes şekerli tatları doluyor ağzının içine! Gözlerini bir anlığına kapatıp açtığında ise tüm gerçek yüzüne vuruyor tüm mantıksızlığı içerisinde!

Gördüğün gökyüzünün aslında sonsuz bir jelibon olduğu…

Sırtında tattığın yumuşaklığın, etrafa bitki gibi yayılmış farklı renklerdeki pamuk şekerler olduğu…

Koskoca dağın sütlü ve beyaz çikolatadan...

Toprak zeminin ise tamamen çikolatadan oluştuğu...

Gökyüzündeki bulutların devasa pamuk şekerler olduğu…

Ve gördüğün uçuşan kuşların aslında şekerlemelerden ibaret olduğu…

...

...

...

[Esther]

İnsanoğlunun başlangıcından itibaren kibir duygusu insanların arasında dolanmaya ve onları çöküşe götürmeye devam etmiştir. Tarih sahnesine çıkmış nice figürler sadece kibirli oldukları için sonlarına kavuşmuş ve zaman içerisinde bir kitaptaki ufak bir yazıdan ibaret olarak kalmışlardır. Öte yandan bu iğrenç duyguyu ehlileştirmeyi başarmış olanların adları altın harflerle dünyanın dört bir tarafına kazınmıştır. Vamaldir'de ikinci tip olarak bahsedebileceğimiz insanlardan birisi. Sahip olduğu akıl almaz kudrete rağmen kibrine yenik düşmemiş, amaçlarından sapmamış bir kişidir kendisi. Her ne kadar henüz ismi bütün diyarda yankılanmıyor olsa da zaman içerisinde bu diyarlara zuhur etmiş en yüce varlıklardan birisi olarak anılacağı aşikar... Aynı şeyleri tam karşısında dikilen genç kız için söylemek ise pek mümkün değil. Yeni yeni keşfetme olduğu kudreti sayesinde oluşan kibir kalbini ve zihnini tam anlamıyla sarmalamıştı. Attığı adımlar, ağzından çıkan sözcükler hatta verdiği nefes bile ne kadar kibirli olduğunu anlamak için yeterliydi. Vamaldir Esther'in üzerine doğru ağır adımlarla ilerlerken genç kızın suratında oldukça kararlı bir ifade vardı fakat gözlerine dikkatli bakıldığında derinlerdeki kibri net bir şekilde okunabiliyordu. Karşısında kimin olduğu Esther için önemli değildi, kudretine ilk elden şahit olduğu Vamaldir'den dahi daha üstün olduğunu düşünüyordu. Her ne kadar yaşam amacı kişisel olsa da karşısındaki adamın elde ettiğinden çok daha fazlasını elde etmek istiyordu. Bu kesinlikle açgözlülük değildi, zira bunu hak ettiğini düşünüyordu. Bir başkasının yaptığı bir şeyi kendisinin de yapabileceğini düşünüyor ve buna göre hareket ediyordu. 'Vamaldir kudretli ise ne olmuş? Tek yapmam gereken ondan daha da kudretli olmak.' diye içinden geçirdi genç kız. Buraya ilk adımını attığı andan itibaren, hatta bundan çok daha öncesinden itibaren bu şekilde düşünüyordu. Azahil'e gözlerini açmasını sağladığı için oldukça minnettardı. Onunla yaptığı konuşma olmasaydı belirli bir seviyeye ulaştıktan sonra tatmin olabilirdi. Elbette genç kız er ya da geç bunun yetersiz olduğunun farkına varacaktı fakat ne kadar erken farkına varırsa da o kadar iyiydi.

Vamaldir'in eli alnına değdiği anda genç kızın bütün hayatı zihnine, daha doğrusu ruhuna hücum etmeye başladı. Yaşadığı onca hadise gözlerinin önünden bir film şeridi misali geçti, hissettiği duygular ise kalbinin en derin noktalarına işledi. Bu zamana kadar hissettiği bütün öfke, kibir, yetersizlik, mutluluk ve hüzün ardı arkası kesilmeksizin genç kızı kalbini delip geçmeye devam etti. Ta ki gözlerini kapanana kadar.

Gözlerini tekrardan açtığında mavinin her tonuna ev sahipliği yapan gökyüzü kendisini selamladı. Derin bir nefes almaya çalıştı fakat aldığı nefes akciğerlerine ulaşmaya çalışırken dahi kendisini rahatsız ediyordu. Bunun sebebi havanın pis olmasından değil, genç kızın ruhunun yorgunluğundan kaynaklanıyordu. Evet, geçtiğimiz birkaç gün onun için oldukça zorlu geçmiş olmasına rağmen bu kadar büyük bir yük taşıdığının farkına varamamıştı. Sadece hareket etmek dahi büyük bir yük bindiriyordu ruhuna.

Gökyüzünün maviliği karşısında biraz daha kendisini toparlamayı başaran genç kızın fark ettiği bir diğer şey oldukça yumuşak bir zeminde olduğuydu. Genç kız daha önce hiç karşılaşmadığı kadar rahat bu zeminin aslında toprak değil, çikolata olduğunu çok daha sonra fark edecekti.

Doğrulduktan sonra yaptığı ilk şey çevresini incelemek oldu. Bu esnada sadece birkaç metre ötesinde uçmakta olan kuşların taşıdığı şekerler boğazından aşağıya hücum etmeye başladı. Zihnen şaşırmış olsa da bu durum onun için oldukça doğalmış gibi hissetmişti. Ağzına tıkıştırılan bütün tatlıları mideye indirdikten sonra çevresine bakınmaya devam etti. Kendisine şekerleri veren kuşların aslında birer tatlı olduğunu gördüğünde pek garipsemedi. Onun için önündeki devasa dağ daha ilgi çekiciydi. Sütlü ve beyaz çikolatanın karışımıyla yapılmış olan bu dağın tepesinde birilerinin olduğunu hissedebiliyordu.

Gözlerini açtığı andan itibaren içinden bir ses bulunduğu diyarın iblisine ait olduğunu söylüyordu. Bu his o kadar kuvvetliydi ki normalde rasyonel olan Esther'in bile herhangi bir kanıt olmadan emin olmasına neden olmuştu. Aslında çevresinde onca kanıt vardı, bu kadar çocuksu bir diyarın sadece tek bir sahibi olabilirdi.

Esther her ne kadar iblisini seviyor olsa dahi ona kızgın olduğu konular da mevcuttu. İlk defa onunla yüz yüze konuşabileceği için Vamaldir'e minnettardı aslında... Genç kız kendisini toparladıktan sonra dağın tepesine doğru ağır fakat kendinden emin adımlarla yürümeye başladı. Vamaldir her ne kadar sadece iki saatlerinin olduğunu söylese de Esther'in pek umurunda değildi. O anda yapmak istediği tek şey minik iblisini bulmaktı.

[GM - Dimensio]

Çikolatadan ibaret zeminin üzerinde ayakların üzerinde durmaya başladığında, ciğerlerine dolan ağır şeker kokusuna rağmen kendini oldukça rahat hissediyorsun. Bulunduğun yerin iblisine ait olduğu yönündeki düşüncelerinle önündeki koca dağa doğru adımlamaya başladığında, sanki buradaki her bir tatlının emrine sunulmuş gibi olduğunu hissedebiliyorsun. Bir bitki gibi yeşeren pamuk şekerlerin seni takip ettiğini, havada uçuşan şekerlemelerin seni sarmalamaya çalıştığını ve ardında bıraktığın her bir toprak parçasının, tabağında kalan son lokma gibi ağladığını hissedebiliyorsun. Tüm bunlara rağmen, adımlarını yavaşlatmaksızın ilerlemeyi sürdürüyorsun dağın eteklerine doğru.

Dağın eteklerine doğru geldiğinde, etrafta herhangi bir varlığa dair en ufak bir his sezememene rağmen, yine de benimsediğin düşüncenin varlığı ile ilk adımlarını atıyorsun zirveye doğru. Ancak daha attığın ilk adımla birlikte, zirvenin göründüğünden daha da uzak bir hal alması dikkatini çekiyor. Emin olmak adına bir adım daha attığında, zirvenin yine senden uzaklaştığını fark ediyorsun bir kez daha. İblisinin diyarında olduğunu düşünerek, tüm bunların bir oyundan ibaret olabileceği düşüncesine karşılık, olabildiğince hızlı birkaç adım attığında, aynı şekilde zirvenin bir kez daha senden uzaklaştığını görüyorsun. Bu itibarla, zirveye ulaşmak için ne kadar adımlasan bile, oraya ulaşmanın mümkün olmadığını düşünmeye başlıyorsun. Bir şekilde, etrafını saran dünyanın seni zirveye ulaşmaktan alıkoyduğunu…

[Esther]

Sonsuz bereketlerle dolu diyar attığı her adımla birlikte canlanıyor ve genç kızın kalbini huzurla dolduruyordu. Ömrünün sonuna kadar burada kalmayı tercih ettiği takdirde herhangi bir zorlukla karşılaşmayacağını, mutlu bir hayat geçirebileceğini düşünmeden edemiyordu. Sıradan bir insan olsa bütün arzularını kaybederek kendini diyarın zevklerine sunmaktan çekinmezdi fakat Esther sıradan birisi değildi. Daha önce defalarca kez zihnini zorlayan durumlarla karşılaşmış ve her defasında galip gelmişti. Bu sefer de yenilmek gibi bir amacı bulunmuyordu... Derin bir nefes aldı. Ciğerlerini dolduran şekerlemelerle kaplanmış tatlı havayı tek bir nefeste dışarıya verdi. Suratındaki aptallara has sırıtma ortadan kayboldu, kaşları hafifçe çatıldı. Suratındaki ifadeden genç kızın ne kadar sinirlenmiş olduğu net bir şekilde belli olmasına rağmen asıl hissedilen şey küçümsemeydi... Genç kız defalarca kez gerek zihnini, gerekse kalbini cezbetmeye çalışan kişilerle karşı karşıya gelmiş ve her seferinde galip gelmeyi başarmıştı. Bunun sebebi kimi zaman özgürlüğüne olan düşkünlüğü, kimi zaman ise basit bir dış etken olmuştu fakat günün sonunda galip ayrılan kişi kendisi olmuştu. Bu sefer de farklı olmamıştı, diyarın kendisine sunduğu nimetleri reddederek bir nevi diyarın sahibine savaş açmıştı.

Çatılan kaşlarıyla birlikte bakışlarını gökyüzüne çevirdi ve bu sefer daha dikkatli bir şekilde bakma fırsatı yakaladı. Birkaç saniye gökyüzüne bakındıktan sonra bu sefer bakışlarını zemine, ardından ise çevresinde uçuşan şekerlemelere çevirdi. Genç kız sadece çevresini incelemiyor, aynı zamanda da içerisinde bulunduğu durumdan bir çıkış yolu arıyordu. Yaklaşık birkaç saniye boyunca çevresindeki diyarı incelemeye devam etti... Bakışlarını hemen önünde bulunan dağa çevirdiğinde suratındaki ifade de değişmişti. Siniri tamamen ortadan kaybolmuş olmasına rağmen küçümseyici bakışları hala yerini koruyordu.

Esther aşağılayıcı bakışlarını dağa dikmişken odaklanmaya başladı. Aynı geçmişte yaptığı gibi bedeninin varlığını unuttu fakat bu sefer geçmiştekinden daha kolay olmuştu. Genç kız herhangi bir korku veya tereddüt hissetmiyordu, aksine daha önce hiç olmadığı kadar huzurlu hissediyordu. Sanki bunu sadece bir kez değil de onlarca kez yapmış gibiydi... Sonrasında benliğinden kurtuldu, zira bu süreçte ona ihtiyacı yoktu. Hatta bu ona engelden başka bir şey değildi... Son olarak ise varlığını unuttu. Bu dünyada hiç var olmamışçasına bir his içini doldurdu fakat bunu hissedebilmesi mümkün değildi.

Esther'in gücünü kullanmasındaki amacı bu diyarın iblisine ait olup olmadığını keşfetmekti. İçerisinde bulunduğu diyar ve buraya geliş şartları kesinlikle buna işaret ediyor olmasına rağmen bunun herhangi bir kesinliği de yoktu. İblisinin gücünü kendisine kattığı takdirde diyarda bir takım değişikliklerin olabileceğini düşünerek harekete geçti. En iyi ihtimalle diyar iblisinin yarattığı bir illüzyondu, en kötü ihtimalle ise başka bir iblise ait diyardaydı. Esther her ne kadar birinci ihtimalin olma ihtimalinin daha yüksek olduğunu düşünse de ikinci ihtimali de es geçmeye niyeti yoktu.

[GM - Dimensio]

Var olduğunu yeni topraklarda, üzerine dökülen şekerli rüyalarında etkisinden kendini kurtararak ruhuna, özüne odaklanmaya başlıyorsun. Daha önce bir şekilde başardığın gibi, bu kez de iblisin gücüyle damarlarını şenlendirmek istiyorsun. Sürecin zorluğu ve çetrefilli hallerini umursamaz bir şekilde gözlerini kapattığında, açılan yeni gözlerinle dünyayı selamladığını hissedebiliyorsun. Boğuk bir görüntüyü önce kulaklarına işitirken, gözlerini kırpmanla birlikte Vamaldir’in beyaz gözbebeklerine denk geliyorsun. Ancak görüntünün adeta bir başka boyuttan aktarılır gibi bulanık ve dağılmaya meyilli olması, istemsizce dudaklarının büzülmesine ve gözlerini birkaç kez kırpmana neden oluyor. Kulağına birtakım seslerin dolmaya başlamasıyla birlikte bu seslere de anlam vermek istediğinde, kulaklarında hissettiğin basınçla sarsılıyorsun! Vücudun sanki bir anda gökyüzüne fırlatılmış ve ardından yer yüzüne ittirilmiş gibi yaşadığın bu basınç farkları, dengede durmanı zorlaştırıyor ve yere çöküveriyorsun! Başını kaldırdığında, gördüğün görüntünün halen aynı olması seni bir anlık şaşkınlığa uğratıyor. En azından dikkat kesildiğinde, Vamaldir’i görmek için başını yukarı kaldırdığını fark ediyorsun. Ancak kendini toparlayıp ayaklandığında, Vamaldir’e hala aynı şekilde bakmak sana epey farklı hissettiriyor. Sanki, ne kadar büyürsen büyü ondan küçük kalacakmışsın gibi…

Görüntünün hala bulanık kalması, sana net bir sonuç yaratma imkanını da ortadan kaldırıyor. Ne var ki, ruhuna odaklandıkça çevrendeki tatlı yer yüzü şekillerinin yok olup karanlığa gömülmüş olman, sanki başka bir ruhun seni içine çektiğini gösteriyor… Sanki ruhun bir başka ruhta yaşıyor gibi… Sanki bedenin bir başka bedende…

Ansızın açılan gözlerinle birlikte, kulaklarındaki basıncın silinmesiyle karanlığın içerisinde iblisini tam karşında görmenle birlikte, karanlığın tüm anlamsızlığını silmeye çalışıyorsun. İblisin, sana sanki ilk kez bakar gibi hevesli, ancak ezeli bir düşman görmüş gibi temkinli bir şekilde bakışlarını üzerinde gezdirirken, sanki burada ziyadesiyle rahatsızlık hissi yarattığını fark ediyorsun. Varlığının ait olmadığı bu karanlıkta belirerek, tüm bu karanlığın sahibini kızdırdığını… Nitekim iblis, senin kendisine erişemeyeceğin bir mesafede durup kaşlarını çattığı sırada “Ne işin var burada?” diyor korkutucu olmaya çalışan bir ses tonuyla.

[Esther]

Olduğu yerden Vamaldir'e bakarken hayatında ilk defa saf bir şekilde öfke duygusunu hissetti. Hissettiği bu duygu tanıdık olduğu nefretten çok daha farklıydı, damalarındaki kanın kaynadığını hissedebiliyordu. Bu sefer hislerinin hedefi genelde olduğu gibi kendisi değil, karşısında küstahça dikilen adamdı. Karşısındaki adamın büyüklüğü karşısında istemeden de olsa öfkelenmişti. Hissettiği duygu kesinlikle kıskançlık değildi, saf bir öfkeydi. Karşısındaki adam ile arasındaki seviye farkını gözleriyle görmek genç kızın öfkelenmesine vesile olmuştu. Elinde olsaydı karşısındaki adamı bir kaşık suda boğardı fakat bunun mümkün olmadığının da farkındaydı... Çatılan kaşlarının yavaşça eski haline gelmesiyle birlikte çevresindeki diyar da değişmeye başladı. Çevresindeki tatlılar birer birer yok olurken çok değişik bir his vücudunu sarmaladı. Sanki ruhu başka bir ruhta yaşıyor gibiydi. Açıkçası bu hissi pek anlamlandıramadı, zira üzerinde düşünmek için pek fazla bir zamanı da olmamıştı. Gözlerini tekrardan kapatıp açtığında kendini tekrardan karanlığın içerisinde buldu ve karşısında kendisini selamlayan bir iblis vardı.

İblisinin suratındaki hevesli fakat bir o kadar da temkinli bakışları gördüğü anda suratına kocaman içten bir gülümseme yerleşti. Esther hayatının hiçbir döneminde şu anda olduğu kadar mutlu olmamıştı. Yine de kibrini bir kenara bırakmış gibi gözükmüyordu. "Sonunda karşılaştık..." Suratındaki gülümseme daha da büyürken devam etti. "Sence neden buradayım? Dur tahmin edeyim. Seni tekrardan kandırmaya çalışacağımı düşünüyorsun değil mi?" Esther kısa bir ara verdikten sonra devam etti. "Merak etme, öyle bir niyetim yok. Ki zaten bunu en iyi sen biliyorsun, yanılıyor muyum? Uzun zamandır istemeden de olsa birlikteyiz, beni en iyi tanıyan kişi sen değil misin? Ne de olsa her hareketimi izliyor, her duygumu hissetmiyor musun?" Esther karşısındaki iblisin içini okuyormuşçasına onun gözlerinin içine bakıyordu. "Açıkçası neden burada olduğumu ben de bilmiyorum. Lakin hazır seninle karşılaşmışken her şeyi tekrardan baştan almak isterim. Bana kırgın olduğunu biliyorum ama neden kırgın olduğunu da bilmiyorum. Eğer bana karşı açık olursan aramızdaki sorunları çözmek isterim. Zira beraber uzun bir vakit geçirecek gibiyiz." Esther konuşmasını bitirdiği esnada iblisinin gözlerinin içine bakıyordu. Genç kızın bakışlarından karşısındaki iblise karşı hissettiği şefkat ve sevgi duyguları net bir şekilde okunabiliyordu.

[GM - Dimensio]

Yüzüne yerleşen gülümsemenin içine sinmiş kibirli bakışlarınla konuşmaya başladığında, karşındaki iblis sanki cümle kullanmandan bile tiksinir bir şekilde bakışlarını dikiyor sana. Ağzından çıkan sözlerinin anlamını kavramak bir yana, sanki bu sözleri bile kabul etmez gibi arada çektiği burnuyla konuşmanı göğüslemeye başlayan iblis, cümlelerinin uzamaya başlamasıyla birlikte zoraki tuttuğu belli olan bu tavrını da bir kenara bırakarak sıkılmaya başladığını belli eden mimikler sergilemeye başlıyor. Ağzından çıkan sözler sonlandığında ise, odağını kaybetmiş iblis birkaç saniye yüzüne öylece bakıyor, hiçbir anlam içermeyen şekilde. Kafasını iki yana sallayarak daldığı uykudan kendini uyandıran iblis, sanki seni ilk kez görmüş gibi hafif bir şaşkınlık yaşasa bile, hemen kaşlarını çatarak o öfkeli haline bürünüveriyor. İblis, küçük kollarını göğsü hizasında birleştirip sağ ayağının ucunu yere vurmaya başladığında ise gözlerini kısarak konuşmaya başlıyor ve “Bak yalancı kadın… Ben sana inanmıştım ve sense beni kullanmaya çalıştın! Şimdi karşıma geçip hiçbir şey olmamış gibi yapman işleri daha da beter hale getiriyor. Buraya nasıl geldin, neden geldin bilmiyorum ama görüyorum ki hala aynı yalancı kadınla konuşuyorum!” diyor. Bir yandan yan yan baktığı bakışlarıyla sözlerini dinleyip dinlemediğini takip eden iblis, üzerinde bir üstünlük kurmuş gibi kollarını çözdüğü esnada “Benim neden kırgın olduğumu bile bilmiyorken, karşıma geçip sorunları çözelim demen de saçma değil mi?” diyor.

Bu sözleriyle birlikte iblis senden bir cevap bekler gibi görünse bile, aslında hala daha söyleyecek şeyleri olduğunu fark etmenle birkaç saniye sessiz kalıyorsun. Nitekim, bu birkaç saniyelik sessizliği üstünlüğünü daha da ortaya koyduğunu düşünen bir böbürlenmeyle mükafatlandıran iblis bu kez ellerini belinde birleştiriyor ve yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirdikten sonra “İlk seferinde ben senin o çok çirkin karanlık dünyanda kendimi bulmuştum. Şu dışarıdaki adam nasıl yaptıysa, beni dışarıya seni içeriye yolladı… Ne demek istediğimi anlıyor musun?” diyor. Bu sözleriyle yüzündeki gülümsemeyi bir kedinin kuyruğunu yakalamış gibi sinsi bir gülümsemeye çeviren iblis “Yani bu kez sen benim dünyamdasın ve şimdi ben seninle oynayacağım!” diyerek sözlerini bitiriyor. İblis olduğu yerde hevesli bir şekilde iki elini birbirine sürtmeye başlarken, ister istemez iblisin aklından geçen onlarca hinliği düşünmeden edemiyorsun.

[Esther]

Gün içerisinde yazıyorum.