Kılıcın Gölgesinde (Gadiel - KGK)

[Gadiel]

Josegna'nın sözleri kulaklarımda yankılanırken, ortamın sessizliği üzerime çöker gibi oldu. Gözlerimi Josegna'nın üzerinde gezdirdim. O, kelimelerini dikkatlice seçiyor, sanki her biri bir notayı çalıyormuş gibi melodisine dokunuyordu. Yüzünde oluşan ifadeler, iç dünyasının derinliklerine açılan pencereler gibiydi. Anlamak istedim ama bir o kadar da uzak hissettim kendimi.

Sözlerinde ruhlarla ilgili bir şeyler söylediğinde, düşüncelerim bir an duraksadı. Ruh, insanın en gizemli ve belirsiz parçasıydı belki de. Josegna'nın sorularıyla dolu cümleleri, beni kendi iç dünyamda dolaştırdı. Onun ruhuyla bağlantı kurmaya çalıştım, ancak her adımımda bir engel gördüm.

O, duygularını, düşüncelerini ve arayışlarını açığa çıkardı. Ben ise sessizce dinledim, gözlerimi onun ifadelerine takıp, sözlerinin arasında gizlenmiş anlamı yakalamaya çalıştım. Onun ruhunun derinliklerine inebilir miydim, bilmiyorum. Belki de o an Josegna'nın dünyasına girmeye çalışmak, kendi içimdeki dengeyi sarsmama neden olacaktı.

Sözlerini noktalayacağı kısma vardığında, aniden anladım. Josegna'nın denge arayışı, onun kendi dünyasında bulduğu bir şeydi. Her birimiz, kendi gerçekliğimizin ve denge noktamızın peşindeydik.

Josegna'nın bakışları, hala içinde taşıdığı melodiye dalmış gibiydi. Onun ritmi, benimkinin tamamen farklı bir hızda attığı kesindi. Belki de bu yüzden onun ruhunu tam olarak anlamak mümkün olmayacaktı. Her insanın ruhu, kendi melodisini çalar, kendi dansını yapardı.

Ben sessizce düşündüm. Belki Josegna'nın ruhuyla tam olarak buluşamasam da, onun dünyasında bir yolculuk yapmak, kendi denge noktamı daha iyi anlamamı sağlayabilirdi. Ve belki de, Josegna'nın ruhuyla kuracağım bu bağ, bana insanlığın en belirsiz yerinde bir ışık tutabilirdi.

"Josegna, ruh üzerine olan düşüncelerin ve sorguların derinliklerine dokundun. Ruh, belki de insanın en gizemli ve derin varlığıdır. Onu anlamak ve tanımlamak kolay değil; çünkü ruh, hem bedenimizin içinde var olan bir gerçeklik hem de bizim anlayışımızın ötesinde bir kavramdır. Söylediklerin, ruhun varlığını ve bu varlığın bizim varoluşumuza olan etkisini sorguluyor. Belki de ruh, sadece duyularla algılanabilir değil, aynı zamanda içsel bir deneyim ve anlam arayışıdır. Senin bakış açından baktığımızda, ruhun bu derinliğine inebilmek, insanın kendi varlığı ve denge noktasıyla bağlantı kurabilmesiyle ilgilidir. İçsel bir yolculukla, ruhunun melodisini daha derin bir şekilde keşfetmeye devam etmeni dilerim." Dedim.

Derin bir soluk alıp biraz nefeslendikten sonra;

“Söylediklerin şimdiden yoluma ışık oldu… Peki bu yolda bana eşlik edecek misin? Öğretilerin eşliğinde kılıç kullanmayı öğrenmeyi çok isterim.”

[GM - Dimensio]

Sözlerine karşılık olarak Josegna estetik bir şekilde boynunu hafifçe bükerek saygılı bir karşılık verirken, yüzüne yerleşen tebessüm soruna karşılık söyleyecekleri olduğunu sana gösteriyor. Ancak Josegna sana bir şeyler söylemeden önce, ilk önce elinde tuttuğu kemana bakıyor birkaç saniye. Bu bakışlarının altında, sanki yeni bir armonin müjdesi yatar gibi görünürken Josegna bakışlarını yavaşça kılıcına kaydırdığında, bir anda neredeyse kan kırmızısıyla parlayan gözleriyle korkulu bir büyü ateşliyor. Az önceki dinginlikle şu andaki kan arzusunun zıtlığına rağmen, Josegna’nın bünyesinde taşıdığı uyum gözlerinden kaçmazken, Josegna bakışlarını yavaşça sana doğru çeviriyor. Birkaç saniye sadece bu şekilde gözlerinin içine bakan Josegna “İsmi Josegna ya da Gadiel, ne fark eder? Özünde insan, kendiyle harp eder… Kılıç kuşanmış ya da dingin olmuş, insan neyler? İşte iki el, işte iki yol, işte kader, insan kendin seçer…” diyor. Bu sözlerinden sonra boştaki eliyle istenmeyen bir dostu tanıştırmak ister gibi kılıcına uzanan Josegna, kılıcını yavaşça kınından çıkartıyor ve kılıcın tamamen kınından ayrılmasından sonra hafifçe kılıcı havaya atarak onun yarım tur dönmesini sağlıyor. Kılıç havadaki turunu tamamladığında, Josegna keskin kısmından kavrayıp kabza kısmı sana bakacak şekilde kılıcı tutmasının ardından, kılıcı sana doğru uzatıyor. Ancak bununla birlikte, Josegna diğer elinde tuttuğu kemanı da aynı şekilde sana uzatırken “Bir yolum yok, varsa bile öğreti değil… Kılıç istersen buyur, seçtiğin hayır değil… Diğer tarafta başka bir nasip, varlığına yol değil… Yol senin, nasip senin, seçim senin, buyruk senin…” diyor. Bu haliyle, Josegna bir elinde kılıcı diğer elinde ise keman ve yayı sana uzatmış bir şekilde, yüzüne yerleşen gülümsemeyle beklemeye koyuluyor.

[Gadiel]

Josegna'nın sözleri yankılanırken, gözlerimin önünde beliren sahne neredeyse bir resim gibi netti. Estetik bir şekilde boynunu hafifçe bükerek gösterdiği saygı, yüzündeki tebessümle birleştiğinde, içimde bir merak uyandırdı. O an, Josegna'nın elindeki kemana bakışı, yeni bir armoninin müjdesi gibiydi. Ancak bakışları kılıcına kayarken, gözlerinde beliren kan kırmızısı parıltı, içimdeki dinginliği bir anda bozdu.

Josegna'nın bünyesinde taşıdığı bu zıtlık, onun karmaşıklığını ve derinliğini gözler önüne seriyordu. Bir an durdu ve gözlerini bana çevirdi. O anlarda, sanki zaman durdu ve çevredeki her şey bulanıklaştı. Gözlerinin içine baktığımda, derinlerinde saklanan bir savaşın izlerini gördüm. Sözlerini sarf ettiğinde, bu sözler, içimdeki karmaşayı bir kez daha yüzeye çıkardı. Josegna, elini kılıcına uzattı ve onu yavaşça kınından çıkardı. Kılıcın parlak yüzeyi, gün ışıklarının loş ışığında parladı. Onu havaya attığında, kılıcın havada yarım tur dönmesi ve ardından keskin kısmından tutarak kabzasını bana doğru uzatması, içimde bir şeyleri harekete geçirdi. Aynı anda, diğer elinde tuttuğu kemanı da bana uzattı ve sözlerini kararlılıkla aktardı bana.

Josegna'nın yüzüne yerleşen gülümsemeyle bana bakarken, içimde bir huzur ve merak dalgası yükseldi. Bir elinde kılıç, diğer elinde keman ve yay, önümde duruyordu. Her iki seçenek de kendi içinde bir dünya taşıyordu. Kılıç, gücün ve savaşın sembolüydü. Savaş, benim için her zaman son çare olmuştu, çünkü ölüm ve yıkım getirse de bazen adaletin sağlanması için kaçınılmazdı. Kılıcın keskinliği, adaletin kesinliğini simgeliyordu. Ancak keman, dinginliğin ve armoninin sembolüydü. Müzik, ruhun derinliklerinde yankılanan ve insanı huzura kavuşturan bir araçtı. Kemanın telleri, hayatın karmaşıklığını ve güzelliğini yansıtıyordu.

Bir an için derin bir nefes aldım ve içimdeki sesi dinledim. Her iki yol da beni çağırıyordu, ama hangisi benim kaderimdi? Josegna'nın sözleri, seçimimin önemini ve sonuçlarını düşündürdü. İçimde bir huzur bulmalıydım, bir denge. Kendi vicdanımla barışık olmalıydım. Gözlerimi kapattım ve içimdeki sesi dinledim. Vicdanım, her zaman en doğru yol gösterici olmuştu. Onun rehberliğinde, seçimin ne olursa olsun, doğruyu bulacağımdan emindim.

Gözlerimi açtığımda, , elimdeki seçenekleri değerlendirdim; bir yanda kılıç, diğer yanda keman. Kılıç, adaletin keskin yüzüydü, ancak benim içimdeki gerçek adalet, sadece zorunlu olduğunda bu keskinliği kullanmayı gerektiriyordu. Keman ise, ruhumun derinliklerinde yankılanan huzur ve dengeyi temsil ediyordu. Benim yolum, sadece savaşmak değil, aynı zamanda barışı ve uyumu da aramaktı.

Derin bir nefes aldım ve Josegna'nın yüzüne baktım. "Josegna," dedim, "Kaderin bize sunduğu iki yol var. Her biri kendi içinde bir dünya, bir anlam taşıyor. Ama ben, içimdeki huzuru ve dengeyi korumak istiyorum. “

Elimi yavaşça kemana uzattım. "Kılıcı da taşıyabilirim," diye ekledim, "ama sadece gerektiğinde.” Diğer elimde kılıca gitti. Bir elimle kemal ve yayı tutmak istiyordum, diğer elimle de kılıcı; ama kılıcı kabzasından tutmak değil, Josegna’nın tuttuğu yerden tutmak istiyordum.

[GM - Dimensio]

Josegna sözlerini sakin bir şekilde dinleyip yüzündeki tebessümle cümlelerini tasdik ederken, ilk önce kemanı ve yayı kavrıyor ellerin. Tam bu esnada, sanki kemanın sessiz melodileri birden ruhuna doğru hücum ederken, zihninde her daim karanlık olan yerlerin bir anda senkronize bir şekilde dalgalandığını hissediyorsun. Adeta bir aydınlığı müjdeler gibi sevinçle dolan karanlık, bin yıllık hasretini dindirmek ister gibi kemanın sessiz melodilerine eşlik ederken, diğer elini kılıcın keskin kısmından tutmak için uzatıyorsun. Josegna, tamamen kontrolü sana bırakmış bir şekilde kılıçtan elini çekerken, kılıcı avuçlarının arasına alıyorsun. Ancak bu anda, az önce kemanın sessiz melodisiyle cümbüş yapan karanlık bir anda koyu bir kırmızı ile parçalanıyor! Gökleri ele geçirmiş gibi beliren koyu kırmızı karanlığın içine akarken, karanlığın dalgalanmaları da bu kırmızılıklarla dolmaya başlıyor. Az önce kulaklarına çalınan sessiz melodinin, şimdi sessiz çığlıklara dönüşmesiyle birlikte bakışların bir anda kılıcı tutan eline dönüyor. Gözlerin, kanayan avuç içinden akan kanları gördüğü anda, tuttuğun kılıcın ne kadar keskin olduğunu ve sadece avuç içini değil, ruhunu da kestiğini hissedebiliyorsun. Buna karşın, Josegna’nın avucunda veya başka bir yerinde herhangi bir kesik veya kanayan bir yara bulunmaması, bu durumun sana has olduğunu gösteriyor. Gözlerin Josegna ile kesiştiğinde ise, elindeki kanama ve sızlamaya karşın Josegna’nın sakin bir şekilde seni izlediğini görebiliyorsun.

[Gadiel]

Josegna’nın sözlerine kulak verirken, dünyalar arasındaki örtü, sessizce fısıldar gibi dalganıyordu. Kemanın ve yayın çağrısına yanıt veren ellerim, zamansız bir öykünün başlangıcını fısıldıyordu bana. Bu esnada, her daim karanlık olan zihnimdeki köşelerde, ansızın bir uyumun yankıları baş göstermekteydi. Ne var ki bu uyum, beklenmedik bir şekilde sevinçle karışık, bin yıllık bir hasretin çığlığına dönüşmüştü kontrolüm dışında. Kemanın suskun melodileri, karanlıkta yitip giden zamanın sesi gibi, ruhumda bir özlemi dindirmeye çalışıyordu adeta.

El uzattığım kılıç, Josegna’nın ellerinden sıyrılırken, anın yükü avuçlarıma geçti bir anda. O keskin ağırlık, avuçlarımı delecekmiş gibiydi... ve evet, deliyordu da. Kemanın naif ezgileri yerini, göz ardı edilemeyecek bir acıya bırakırken, bu yeni koro, ruhumun her köşesinde yankılan bir kan şöleni gibiydi. Kan, kılıcın ihanetini ve keskinliğini avuçlarımdan düşen her damlada haykırırken, ruhumun da benzer yaralar aldığını hissediyordum.

Kılıcın yarattığı kızıl yansımalar, gökyüzünü ele geçirmiş gibi göz kamaştırıcı bir karanlığa dönüşürken, bir yandan kılıcın acısını hissediyor diğer yandan kemanın tesellisine sığınıyordu. Ancak bu iki dünya arasındaki savaş, ne kadar keskin ve derin olduğunu sadece benim hissettiğim bir gerçekliği ortaya koyuyordu. Josegna'nın teninde bir yara izi olmaması, bu acının benzersizliğini vurguluyordu bana. Kılıç beni kesiyordu. Bakışlarımız kesiştiğinde, onun gözlerindeki derin sakinlik içinde, benim acımla dolu karanlık bir dünya yankılanmaktaydı. O sakinlik içinde bile, bir yıldızın son nefesindeki parlaklık gibi, bir anlık olsa da, her şeyi kavrayışın izlerini taşıyordu Josegna.

Bu, benim kaderimdi; karanlıkla, ışıkla, ezgilerle ve çığlıklarla yazılmıştı. Kılıç ve kemanın var ettiği iki dünyanın arasında sıkışıp kalmıştım. Biri diğerini kestiğinde bile hala bir bütün olabilen iki yarımdı sanki. Kanım, bu iki dünya arasında bir köprü kurarken, acımın melodisi, yalnızca benim duyabileceğim bir senfoniye dönüşüyordu. Josegna’nın sakinlikle bana baktığı o anlarda, benim dünyamın derinliklerinde yankılanan sessiz çığlıklar, ebedi bir bağın, ebedi bir hükmün yükünü taşıyordu sanki.

Ve işte, gölgeler içinde bir ışık hüzmesi olarak, karanlıkta bir umut parıltısı olarak, kılıcı tutan elim ve kemanı tutan elim; biri diğerini keserken bile, bana eşlik ediyorlardı. Bu, bir son değil, bir başlangıçtı; ruhumun kendini ifade edişinin, karanlığı aydınlatan bir şarkıya dönüşmesinin ebedi hikayesi gibiydi.

Gözlerim Josegna'nın büyüsünden kurtulup, bir perde gibi önüme çekilen göz kapaklarım görüş alanımı kapattığında, kendimi sonsuz bir ıssızlığın ve karanlığın merkezinde buldum. Elimi derinden yaran kılıcı daha bir sıkıya kavradım; süzülen kan, paramparça olmuş ruhumun çığlıklarını duymazdan geldim. Bir yandan kılıcımı ölümüne sıkarken, diğer yandan kemanımı bırakmamak için var gücümle direniyordum.

Karanlık...
Her şeyin sustuğu, zamanın durduğu yer.
"Gadiel!"
Bir çağrı yankılanıyor, ne ölümün sükûneti ne de hayatın melodisi...
"Gadiel!"
Ne kemanın şirin nağmeleri ne de kılıcın keskin vızıltısı...
"Gadiel!"
Ne insanın sıcak dokunuşu ne de iblisin soğuk nefesi...
"Gadiel!"
Bu, sonların başlangıcı ve başlangıçların sonu...
"Gadiel!"
Soğuk çelikle kılıcın ve kemanın sıcak melodilerinin çarpıştığı yer...
Ne kılıç, ne de keman...
Yalnızca varoluşun derinliklerinden gelen bir çağrı...
“Gadiel!”

[GM - Dimensio]

Elinde bulunan kılıcı sıkmaya devam etmenle birlikte, duyduğun acının ve avucundan damlayan kanın sıcaklığının arttığını hissedebiliyorsun. Zaman, giderek anlamını yitiren bir kavrama dönüşüyor gözlerinin önünde ve avucunun tamamen kızıla boyandığını hissettiğinde, Josegna’nın soğuk elini hissedebiliyorsun ellerinin üzerinde. Bu hisle birlikte gözlerini yavaşça açtığında bakışların doğrudan Josegna’nın dingin suratıyla karşılaşıyor. Josegna sana hafif bir gülümsemeyle bakmasının ardından elindeki kılıcı ve kemanı almak için yeltenirken “Ne kılıcı kavramak zul gelir ne kemanı tutmak… Ne akan kan durur ne de kızıla dönen karanlık… İnsana en çok zarar veren insandır, o da kendindedir… Çünkü insan, en güzeli en beter edendir…” diyor. Josegna’nın bu sözleriyle birlikte, kılıcı ve kemanı tutan ellerinin gevşemeye başladığını hissediyorsun. Bu sayede Josegna elinden kılıcını alıp üzerindeki kana şöyle bir bakmasının ardından bakışlarını kemana çeviriyor. Tam bu esnada, kemanı kavradığın sapın elinde kaldığını ve gövde kısmının ise, tuttuğun yerden aşağısının kırılmış bir vaziyette Josegna’nın elinde olduğunu görüyorsunuz. Josegna, küçük bir kediye duyduğu sempatiyle kemanına göz atmasının ardından bakışlarını sana çevirdiğinde “Her zaman sadece bir eti kesmez kılıç… Bir kez kavradığında, en gizin bile biçilebilir… Bir kın muhafaza eder mi sanırsın? Oysa kılıç, kınını kesendir…” diyor.

Bu sözlerinin ardından Josegna, kırılmış kemanını koltuk altına sıkıştırıp cebinden beyaz bir mendil çıkarıyor. Çıkardığı mendili dikkatli ve özenli bir şekilde açmasının ardından ise kılıcına bulanmış kanını dikkatli bir şekilde siliyor. Kılıç eski parlak görüntüsüne ulaştığında, Josegna onu yavaşça kınına geri koyuyor ve ardından kemanını tekrar eline alıyor. Kemanına bir kez daha hüzünle bakan Josegna elinde tuttuğu mendili usulca avuçlarının içine yerleştirmesinin ardından başıyla sana bir selam veriyor ve “Sizinle tanışmak hoş bir sedaydı… Tekrar görüşmek üzere.” diyor. Bu sözlerinin ardından ise Josegna, sanki attığı her bir adımla hüzünlü bir senfoniyi beraberinde götürmeye başlıyor.

[Gadiel]

Kılıcımı sımsıkı kavradıkça, içimdeki acı bir kor gibi büyüyor, avuçlarımdan süzülen kanın sıcaklığı her an daha da belirginleşiyordu. Parmaklarımın arasından akan sıcak kan, içimde tuhaf bir his uyandırıyordu. Josegna’nın soğuk dokunuşunu hissettiğimde, gözlerim yavaşça açıldı ve onun sakin yüzüyle karşılaştım. Güçlü bir öfke ve derin bir hayal kırıklığı içimi doldururken, onun sözleri zihnimde yankılanıyordu, ancak bu düşünceleri doğrudan zihnimde tekrarlamaktan kaçınıyordum.

Josegna'nın sözleri havada asılı kalmıştı, her kelimesi içimdeki bir yarayı yeniden açıyordu. Kılıcı ve kemanı tutuşum gevşiyordu; onun bu hareketleri karşısında, silahlarımı yavaşça bırakışımı seyrediyordum. Kılıcın ağırlığından kurtulan ellerim, şimdi boşlukta asılı gibi hissediyordu. Kemanın kırık sapı ise, acının ve hüznün somut bir yansıması olarak elimde kalıyordu.

Josegna'nın, kılıcımdan akan kanı temizlerkenki özenli hareketleri, sanki içimdeki yaraları sarmaya çalışıyor gibiydi. Onun bu dikkatli davranışları, savaşın ve mücadelenin ötesinde bir anlam taşıyordu. Kılıcı kınına yerleştirişi ve kırık kemanı hüzünle incelemesi, kaybın ve kabullenmenin sessiz tanıkları gibiydi.

Başarısızlık duygusu içimi bir kor gibi yakıyordu.

“Josegna!” diye bağırdım. “Josegna, bu kan ve karanlık arasında, senin soğuk dokunuşunun bile içimdeki yangını dindirebileceğini hissediyorum. Sen aradığım kişisin! Bak, silahlarımız ne kadar ağır, gölgelerimiz ne kadar uzun! Her bir darbe, yalnızca insanları daha da derin yaralıyor. Savaşın bu kirli yüzü, herkesi daha da tüketiyor.” Derin bir nefes aldım, kalbimin atışını dizginlemeye çalışarak devam ettim.

“Senden bana yol göstermeni istiyorum, çünkü gerçek gücün bu metallerde değil, yüreğimizde saklı olduğunu anladım. Lütfen, bir adım at. Bu kırık keman, belki de eski bir şarkıyı yeniden çalabileceğimiz bir şansa dönüşebilir. Sana kaderimi sunuyorum. Eğer gerçekten insanın insana verebileceği en büyük zarar kendi elinden çıkıyorsa, o zaman buna son verme gücü de bizde olmalı. Ben kalbimi kontrol edemiyorum; kontrol edemediğimde ise çevreme zarar veriyorum. Benim bir canavara dönüşmeme izin verme, lütfen.” Duraksadım, gözlerim doldu, boğazımdaki düğümü yutkunarak çözmeye çalıştım.

“Bir yıkım başladı, peki ya sonunu getirecek olan biz olabilir miyiz? Bırak, bu kanlı topraklarda yeni bir hikaye yeşersin. Biz, ne kadar kırılmış olursak olalım, hâlâ tamir edilebiliriz.” Bir an durup, derin bir nefes daha aldım.

“Testini geçemediğimi biliyorum. Bu, benim için sadece bir yenilgi değil, aynı zamanda daha fazla öğrenme arzusuyla yanıp tutuştuğum bir çağrı. Senin gibi birinden öğrenecek çok şeyim var. Lütfen, bana yolunu öğret. Aradığım şey güç değil, aradığım şey bir yol, bir denge... Lütfen beni ve kaderimi bu karanlık yola terk etme!”

[GM - Dimensio]

Josegna’nın ağır melodik adımları, arkasından seslenmenle birlikte sonlanıyor. Josegna olduğu yerde durup sana doğru döndüğünde yüzünde hala aynı ifadenin bulunduğunu görebiliyorsun. Konuşmanı, en ufak bir tepki değişikliği olmaksızın dinleyen Josegna’nın aklından geçenleri okumak güç olsa bile, bir noktada onun tüm sözlerini en içten şekilde anladığını hissedebiliyorsun. Bu hisle birlikte, vücudun ve hatta ruhunun ağırlığının azaldığını ve maruz kaldığı onca baskının omuzlarından silinmeye başladığını hissediyorsun. Tüm sözlerin sonlandığında ise Josegna hafifçe bir nefes alıyor ve “Test mi?” diyor kör bir kuyuya atılmış soru işaretiyle. Hemen ardından ise yüzüne belirgin bir gülümseme yerleştiren Josegna “Ben kimim ki bir başka faniyi test edeyim… Ne zafer ne de yenilgi bu yolun sonundaki… İşte kılıç işte keman, her birindeyim… Denge arıyorsan, bakman gereken bu yüz değil, içindeki…” diyor. Sözlerinin sonunda gülümsemesini biraz daha arttıran Josegna sağ elini sol omzuna koymasının ardından “Ve ruhu köhneleşmiş bir biçareden sana bir söz daha…” diyor. Bu cümlesinin ardından kafasını kulağına doğru getiren Josegna’nın bir anda o dingin aurasının çılgınlaşmış şekilde fışkırmak istediğini hissetmeye başladığın sırada, Josegna hiçbir varlığın duyamayacağı ve sana kulağına emanet edecek şekilde “Bazen her şeyi kontrol etmek değil, her şeyi yok etmektir esas olan… Ne kaderi ne karanlığı yenmek değil, ruhunu ortaya koymaktır zor olan… Savurduğun bir kılıç da olsa, çaldığın bir keman… Mesele insan olmaktır belki de… Ya da… Canavar olmaktan korkman!” diyor. Bu sözlerinden sonra kafasını hafifçe geriye çeken Josegna, sonsuza kadar saklanacak sırrını seninle paylaşmış gibi sağ gözünü kırpmasının ardından elini de yavaşça omzundan alıyor ve “Tekrar, Gadiel… Tekrar görüşmek üzere!” diyerek yanından ayrılmak için adımlamaya başlıyor.

[Gadiel]

Josegna'nın her adımımda yankılanan adım seslerini duymak, beni bilinmez bir sona doğru çekiyordu. Onun adını andığımda durdu ve döndüğünde yüzündeki ifade değişmemişti; bu, benim için hem rahatlatıcı hem de ürkütücüydü. Gözleri, belirsiz bir okyanus gibi derin ve sakindi, tüm sözlerimi ise bir tepki belirtmeksizin dinledi. Josegna'nın ifadesizliği, onun duygularını okumayı imkansız kılsa da, bir şekilde, sözlerimin ona ulaştığını ve anlaşıldığını hissedebiliyordum. Bu anlayış, ruhumda bir hafifleme yarattı, omuzlarımdaki yüklerin azaldığını hissettim.

Sessizliği bozduğunda, sorduğu "Test mi?" sorusu, kafamda kör bir kuyuya düşen bir taş gibi yankılandı. Josegna'nın sözleri, bir bilge edasıyla, ne zaferin ne de yenilginin bu yolda son bulmadığını, her şeyin bir denge arayışı olduğunu fısıldıyordu. Bu sözler, kendi içime dönmemi sağladı. Gerçekten de bakmam gereken yer yüzler değil, içimdeki derinliklerdi. Josegna’nın yavaşça sol omzuma dokunuşuyla, sözlerinin ağırlığı daha da hissedilir hale geldi.

Josegna'nın kulağıma fısıldadığı sözler, var oluşumun temellerini sarsacak nitelikteydi. Kontrol etmekle yok etmek arasındaki fark, kaderi ve karanlığı yenmekle ruhunu ortaya koymak arasındaki derin çelişki, insan olmanın ve canavar olmaktan korkmanın anlamı üzerine düşünmemi sağladı. Bu sözler, benim varoluşsal sorgulamalarımı tetikleyen, ruhumun en karanlık köşelerine işleyen bir güçtü.

Josegna'nın vedasıyla, onunla olan bu kısa ama derin etkileşim sona erdi. Yüzünde beliren son gülümsemesi ve göz kırpışı, sanki bir sır paylaşmış gibi, yoluma devam ederken üzerinde düşünmem gereken bir ders bıraktı. Yalnızlığıma geri dönüp adımlarımı sürdürdüğümde, Josegna'nın sözleri zihnimde dönüp duruyordu. Her bir kelimesi, beni hem insanlığımı hem de içimdeki canavarları keşfetme yolunda ileriye taşıyordu. Josegna ile olan bu buluşma, hayatımın bundan sonraki yolculuğuna yön verecek derin bir iz bırakmıştı.

Onun sözleri, kaderin ve karanlığın ötesinde bir gerçeklik sundu; kontrol etmekle yok etmek, insan olmakla canavar olmaktan korkmak arasındaki ince çizgiyi aydınlattı. Bu sırada benim için, kendi iç dünyamda bir denge kurma ve kendimi tam anlamıyla ifade etme yolunda ilerlemek vardı.

Kılıç ve keman metaforu, yaşamın sadece savaş ya da zarafet olmadığını, her iki yönün de benim varlığımın bir parçası olduğunu gösteriyordu. Josegna’nın vurguladığı gibi, bakmam gereken yer yüzler değil, içimdeki derinliklerdi. Bu derinliklerde yankılanan her düşünce, her duygu beni ben yapan şeydi ve bunların tümüyle yüzleşmek, yalnızca dışarıdaki dünyayı değil, ruhumu da dengede tutmamı gerektiriyordu.

Bu buluşmadan çıkardığım en doğru sonuç, artık daha fazla içsel bir keşfe yönelmek ve kendimi gerçek anlamda ifade edebilecek yollar aramaktı. Ruhumun sınırlarını zorlamak, karanlık ve ışık arasındaki savaşta bir denge bulmak için, kendi içimdeki kılıcı ve kemanı uyum içinde kullanmayı öğrenmeliydim. Kontrol etmeye çalışmak yerine, varoluşun akışına kendimi bırakmalı, içimdeki karanlıkları ve ışıkları kabullenerek, onlarla barışık bir hayat sürmeyi amaçlamalıydım.

Josegna'nın sözlerinden ilham alarak, ben de kendimi ve çevremi daha iyi anlamak için gözlerimi kapatarak, derin bir meditasyona daldım. İçimdeki dengeyi bulma arayışı içinde, sessizlik ve huzur dolu anlar yaşarken, ruhumun sınırlarını zorladım ve kendi içsel denge mi keşfetmeye başladım. Bu, hem bir son hem de yeni bir başlangıçtı; ruhumdaki savaşın ve barışın, karanlığın ve ışığın harmonisini bulma yolculuğuydu.

Bu sefer gözlerimi kapattığımda görmeyi arzuladığım tek şey karanlık değildi.

Gökyüzüne açılan iki avucumda, bir yandan keskin bir kılıcın ağırlığını, diğer yandan ise narin bir kemanın sapını hissediyordum. Sol elimdeki kılıç, her bir parmaklarımın arasında hissettiğim acıyla, yaşamın keskin ve zorlu yönlerini simgeliyordu. Bu acı, kontrolü ele geçirme isteğimi ve zaman zaman bastıramadığım öfkeyi yansıtıyordu. Sağ elimde ise kemanın hafifliği, Josegna'nın çaldığı zaman etrafa yaydığı dingin ve huzurlu aurayı çağrıştırıyordu. Bu naif tutuş, hayatımdaki güzellikleri ve yaratıcılığı temsil ediyordu.

Her iki dünyayı da avuçlarımda tutarken, gözlerimi kapattım ve içsel bir meditasyona daldım. Kalbim ve zihnim, bu iki zıt duyguyu eş zamanlı olarak yaşamaya başladı. Bir yanda keskin kılıcın yarattığı acı ve mücadele, diğer yanda kemanın melodisinden süzülen huzur ve yaratıcılık. Bu iki gücü, Aludir'in ve insanın hayatımda birleştirdiğim her anıyla harmanladım. Kontrolümü kaybettiğim, kaos ve öfke dolu anlar ile yaşadığım güzel ve huzurlu anıları, zihnimde bir araya getirdim.

Her bir duygu, kalbimin derinliklerinde tekrar tekrar canlandı; her seferinde bir öncekinden daha kuvvetli ve daha anlamlı. Bu birleşim, ruhumun derinliklerinde, varoluşumun özünde bir denge yaratmalıydı; çünkü tüm bu deneyimler, benim varlığımın ve benliğimin bir parçası haline geldi. Hepsini aynı anda hissetmek, bana hem geçmişin ağırlığını hem de geleceğe dair umudun hafifliğini veriyordu.

İki elimdeki kılıç ve keman, yaşamın zıtlıkları arasında bir köprü kurarken, ben bu köprü üzerinde huzurla yürüyordum. Her adımımda, yaşamın hem acılarını hem de güzelliklerini kabul ederek, daha bilge ve daha bütün bir varlık olma yolunda ilerliyordum. Bu içsel yolculuk, beni sadece insan olmanın ötesine, bir bütünlüğün parçası olmaya doğru götürüyordu.

Ne bir insan, ne bir Aludir,
Ne bir iblis, ne bir canavar,
Bir elde kılıç, bir elde keman var,
Ruhumda sessiz bir savaş, bir barış narası.

Gökyüzüne yükselen ellerimde,
Ağırlık ve hafiflik dengede,
Her parmak arasında keskin bir yanardağ,
Diğer yanda baharın ilk çiçek açışı.

Kılıcın soğuk dokunuşu,
Kemanın sıcak nağmeleri yankılanır,
İçimde bir dünya, her yönüyle çıplak,
Her yüzüyle tanıdık, her sırrıyla arsız.

Kaosun ortasında bir dinginlik,
Öfkenin gölgesinde bir umut ışığı,
Ne tam bir canavar, ne tam bir melek,
Yalnızca bir yürüyüş bu, her adım bir keşif.

Ne bir zafer bu, ne bir yenilgi,
Sadece anların içinde bir seyahat,
Her nefeste bir doğum, her solukta bir ölüm,
Ruhumun derinliklerinde süren bir arayış.

Ne bir insan, ne bir Aludir,
Sadece ben, kılıcı ve kemanı tutan,
Bu dans, bu denge, bu armoni içinde,
Sonsuz bir yolculuğa yelken açan.

[GM - Dimensio]

Off Topic

Bu aşamada GM olarak konuya devam edebilmemi sağlayacak bir RP gönderilmemiştir.

Dilerseniz konuyu sonlandırabiliriz.

Konuyu sonlandırmamız halinde, gelişim talep ettiğiniz konuya ilişkin somut herhangi bir kazanımınız gerçekleşmeyecektir.