Varlığın da Yokluğun da Yetmiyor (Seraph - KGK)

[Seraph]

Kediler için hep köpeklerden daha nankör ve bencil oldukları söylenirdi. Eğer insanını seviyorsa, sahibi olduğu için değil, sadece o kişi olduğu için seviyorlardı onlara göre. Eh, özgür irade ile bunu yapmaları takdiri hak edecek bir şey mi bilmiyorum. Ama tüyleri yumoş yumoş olduğu sürece hiç problem değil. Tekirinden beyazına, siyahından sarısı hepsi süperler. Peki ya iblisler? YA İBLİSLER? HA? HİÇ İBLİSİNİZ SİZDEN SİZ OLDUĞUNUZ İÇİN NEFRET ETTİ Mİ? Ne yapayım? Sokağa mı atayım?

"Vagror'un çıkarları ağır bastıysa bile, Eletha'nın şu anki konumundan oldukça memnun olduğunu düşünüyorum. En azından.. anlatılanlar bu yönde. Çiftimize mutluluklar diliyoruz."

Sırf birkaç hafta geç doğdum diye tüm bu olanların benim için mitolojik masallar olarak kalmasına inanamıyordum! Koridorda dönen dedikodulara göre, Eletha gerçekten enteresan bir kadındı. Hakkında bildiklerime şöyle bir bakalım. Hükümdar. Güçlü bir hükümdar. İblis Lordu'nu dize getirmiş. Ya da dizine yatmış... fark etmez, ikisi de bu durumda aynı şey. Yuna'yı ülkeden sürmüş? Hmm şu an düşündüm, hepsi arasında en tuhafı bu. Onun haricinde... şu an kayıp. Oha mükemmel bir biyografi bu!

"Şu durumda zaten benim yolum diyebileceğim bir yol bulunmamakta. Fırtına içerisinde savrulup duran bir yaprak tanesi gibi hissediyorum. Mutsuz, bıcır bıcır, mavi bir yaprak tanesi. Daha ironik olan ne biliyor musun? Sorgusuz sualsiz güvenebileceğim tek kişinin sen olması. Oradan anlayabilirsin yaaaani ne kadar dibe battığımı!"

Sesimde öfke yoktu, aksine artık her şey olduğu gibi sade ve gerçek geliyordu.

"Şöyle bir düşününce, hayatım boyunca gördüğüm her şeyi gördün. Ama sen benden önce de vardın. Bazı konularda tecrübeli olmalısın. O yüzden, kendimi parçalamamamı falan istemeyeceksen, senin yolunda yürümeyi kabul ediyorum."

Vagrut kazanmıştı, ama tuhaf bir şekilde, ben kaybetmiş hissetmiyordum.

"Yolun nedir kırmızı dostum?"

[GM - Dimensio]

Sözlerinin ardından Vagrut’un yüzüne, belki de ömründe ilk ve son defa göreceğin üzere, ufak bir tebessüm düşüveriyor. Suratının haline bakıldığında, esasen buna bir tebessüm denmesinin bile ziyadesiyle acımasızlık olacağını söyleyebilecek olsan bile, Vagrut’un bu hali kafana ‘tebessüm’ olarak yerleşiyor. Birkaç saniyeden uzun sürmeyen bu ifadenin ardından ise Vagrut, çarpık dişlerini hafifçe birbirine vurmasının ardından “Parçalamak!” diyor içli bir şekilde. Olduğu yerden yavaşça doğrulmaya başlarken Vagrut “Gördüğüm, göreceğim veya görmek isteyeceğim her şeyi parçalamak! Ve bunu kendi bildiğim şekilde yapmak!” diyor. Tamamen ayağa kalkmasının ardından ise, bakışlarını daha öfkeli ve keskin bir hal alan Vagrut “Fakat bunu şu anda yapamayacağını pekala biliyorum. Güçlenmem gerektiğini de… Bunun için ise, ihtiyacım olan yegane şey aslında sensin!” diyor.

Vagrut sözlerinden bir çıkarım yapmana olanak sağlayacak şekilde birkaç saniye sessiz kalmasının ardından “Bunu bir muhtaçlık veya acizlik olarak görme, ancak şu an sana bir şekilde zarar vermemin mümkün olmadığının farkındayım. Çünkü bunun için yeteri kadar güçlü değilim! Ancak içine düştüğümüz durum, sadece güçlü olmamı yeterli kılmıyor. Eğer arzu ettiğim yere gelmek istiyorsam, en acımasız olanın her türlü saldırısına dayanabilmem lazım. Bu şekilde, istediğimi elde edebilirim.” diyor. Tüm bu sözlerinin ardından Vagrut kendini rahatlatmak ister gibi omuzlarını gevşetiyor ve ardından “Beni yok etmek için saldır Seraph! Her bir yumruğunla kemiklerim paramparça etmek için! Sana hiçbir karşılık vermeyeceğim… Yeter ki, damarlarımda akacak kan kalmayana kadar beni yumrukla! İşte yolum bu!” diyor.

[Seraph]

Açık konuşacağım. Bir anlığına, ama sadece bir anlığına mantıklı bir şey söyleyeceğini düşünmüştüm. Evet, iblisimi tanıyordum. Ve evet, bunu yapamayacağının da farkındaydım. Ama Aludir yüreği işte! O kadar istemiştim ki buna inanmayı. Olmadı. Olsundu. Sonuçta ne yapabilirdim? Atayım mı? Sokağa mı atayım iblisimi? Yumruklanmak istiyor işte! Olabilir, hepimizin garip garip zevkleri ve istekleri olabilir yani. Onunki de bu demek ki. Tamamdı, sorun yoktu.

"Yaaaani şimdi şöyle ki, birincisi senin de farkında olduğun üzere ben de sana hasar veremiyorum. İkincisi, verebilsem bile kemiklerini kırabileceğimi zannetmiyorum. Ama yine de, seni kıracak değilim. Hazırla kendini."

Birkaç geri adım attıktan sonra boynumu kütürdettim. Elbisemin kollarını dirseklerime kadar sıvadım ve avcumla yumruğumu ovuşturdum. Daha önce hiç kavga etmemiştim. Kavgaya en yakın şey, yine bu önümdeki varlık ile olmuştu! Resmen şiddetten nefret eden bu narin ve minnoş bedenimi şiddetin içine içine, tam merkezine çekiyordu! Yine de sorun yoktu. Vagruta doğru koşmaya başladım. Koşuyor olmanın verdiği ivme ile üzerine doğru uçarak çenesine sağlam bir yumruk patlatacaktım.

"Nasıl? Eski aşırı süper günlerini anımsattı mı?"

Yumruğun şiddetinden de, sesimin yumuşaklığından da bunun ironi olduğu net bir şekilde anlaşılmış olmalıydı. Tekrar yaklaştım. Derin bir nefes aldım ve derin bir odaklanmanın ardından, göğsünü yumruklamaya başladım. Sağ.. sol.. sağ.. sol.. asla durmuyordum. Kaslarımda hissedebildiğim en ufak güç kırıntısına kadar defalarca, belki yüzlerce kere yumrukladım. Gözlerimi çoktandır kapatmıştım. Kendimi kaybetmek üzereydim. Bundan... zevk mi alıyordum? Neden gülümsüyordum?

"ARRĞĞHHH HAHAHAHAHAHAHAHAH!!"

Vücudum tamam diyene kadar korkunçlu kahkahalar eşliğinde vurmaya devam edecektim. Bayılana kadar! Sonrasında, belki tekrar konuşma fırsatımız olurdu.

[GM - Dimensio]

Vagrut’a ilk yumruğunu indirdiğin anda, tıpkı dile getirdiğin gibi ona hiçbir zarar veremediğini fark ediyorsun. Zira Vagrut da bu durumun farkında olduğunu belli eden bir şekilde sana baksa bile, sanki bu bakışların altında bir hor görmenin de var olduğunu hissedebiliyorsun. Sözlerine karşılık tepkisiz kalsa bile, Vagrut’un yumruklanmaya devam etmek istediğini anlıyor ve yumruklarını sağlı sollu çıkarmaya devam ediyorsun. Her bir indirdiğin yumruk, Vagrut’un kafasının savrulmasına neden olsa bile, hiçbir etki bırakmayarak adeta boşa harcanan efor gibi görünüyor. Ancak bir yandan da, tüm bu yumruklanma olayı karşısında Vagrut’un sinirlenmeye başladığını ve her an saldırmak ister gibi göründüğünü fark edebiliyorsun. Yine de Vagrut bir şekilde öfkesini dizginlemeyi başarmış olsa bile, son attığın bir yumruğun ardından kafasının bile hareket etmemesiyle birlikte “SEN BUNLARA YUMRUK MU DİYORSUN!? GERİZEKALI GİBİ GÜLMEK YERİNE OLAYI BİRAZ CİDDİYE AL VE ADAM GİBİ AT YUMRUKLARINI! SANA MECBUR KALDIĞIM İÇİN ZATEN UTANCIN DİBİNDEYİM, BARİ KENDİNİ UTANDIRMA VASIFSIZ İNSAN MÜSVETTESİ!” diye haykırıyor. Bu haykırışının ardından ise Vagrut, senden gelecek afili bir yumruk için kendini hazırlıyor.

[Seraph]

Kum torbası dövmek gibiydi, ne eksik ne fazla. Sanırım en gözle görülebilen tarafı şuydu ki, kimsenin daha önce bir kum torbası tarafından aşağılandığını sanmıyorum. Konuşan bir torba. Ağzı falan bozuk hem de! Olsundu... neler neler duymuştum daha önce. Karanlığın ortasında iblisimi yumruklarken hayatımı sorgulamaya başladım. Aludir oluşum... Melades'in bana "iblis bul" demesi... acaba bugünleri öngörmüş müydü? Birkaç adım geri çekildim.

"Tamam ya! Niye hemen şey yapıyosun ki! Daha yeni ısınıyordum. Bekle sen şimdi asıl gerçek süper aşırı manyak güçlü vuruşum geliyor. HAZIRLA KENDİNİ!"

Birkaç adım daha geriledim. Neredeyse bağırılarak konuşulacak kadar bir mesafe açmıştım aramızda. Hızlı yumruk kombolarına kondisyonum ve gücüm yetmiyordu, arkama daha sağlam bir şeyler almalıydım. Momentum gibi. İvme gibi. Adını bilmediğim, fizik bilgimin yetmediği birkaç kavram daha gibi. Merkez kaç kuvveti mesela. Ya da enerji bölü hız kilometre falan. Bilmiyorum! Koşup üzerine uçacağım işte! Gözlerimi kapadım ve hafifçe dizlerimi kırarak zeminden güç alırken odaklandım. Bir tavşan gibi fırladım yerimden. Daha önce böylesine koştuğumu hatırlamıyordum.

"Senin için, sana rağmen."

Mesafe her an daha da kapanırken, aramızda birkaç metre kala ileri-yukarı doğru bir atlayış yaptım ve havada yanından geçerken yüzüne sağlam bir uçan tekme vuruşu yaptım. Normal bir insan olsaydı muhtemelen çenesi falan parçalanırdı yani, o derece aşırı manyak güçlü bir vuruştan bahsediyorum. Ama amacım tabii ki bu değildi. Her ne hissetmek istiyorsa onu hissettirebilmeye çalışıyordum bu kırmızı renkli beyfendiye.

[GM - Dimensio]

Yarattığın ivmeyle birlikte Vagrut’un üzerine doğru koşmaya başladığın sırada, Vagrut’un da kendini hazırladığını ve sanki sağlam duruşunu birkaç kat arttırdığını görüyorsun. Ancak Vagrut’a yaklaşmanla birlikte ayaklarının yerden kesilmesiyle birlikte Vagrut’un “T-t-tekme!?” dediğini ve hemen ardından gözleri büyürken “Yumruk demiştim! YUMRUK Tekme nereden çık-” dediğini duyuyorsun. Vagrut cümlesini tamamlayamadan tekmenin suratına inmesiyle birlikte Vagrut bir anda geriye savrulmaya başlıyor ve yerde attığı birkaç taklanın ardından ayağa kalkmaya çalışıyor. Bu kez saldırının başarı oranını kestirmek için bakışlarını Vagrut’a diktiğinde, Vagrut’un kulağına anlamsız gelen mırıltılarla bir şey söylediğini duyuyorsun. Tamamen ayağa kalmasıyla birlikte ise Vagrut’un yüzünde herhangi bir yaralanmaya dair emare görmemek senin için hayal kırıklığına neden olsa bile, Vagrut yarım kalan cümlesini avazı çıktığı kadar bağırarak dile getirmek ister gibi “SANA KİM TEKME ATABİLECEĞİNİ SÖYLEDİ! YUMRUK İLE TEKME ARASINDAKİ FARKI MI BİLMİYORSUN BEYİNSİZ! SENDEN TEK BİR İŞİ DOĞRU DÜZGÜN YAPMANI İSTEDİM, TEK BİR İŞİ! ONU BİLE BECEREMİYORSUN! SİKEYİM BÖYLE İŞİ!” diyor.

İçini dökmesiyle biraz daha rahatlamış gibi görünen Vagrut yine de burnundan solumaya devam ediyor ve bu haliyle sakinleşmesi biraz vakit alacak gibi görünüyor. Birkaç saniyenin sonunda ise Vagrut “Bana bak beyinsiz insan! İstediğin kadar gerilip vur veya ne bileyim göklere kadar çıkıp oradan üzerime atla sonucu değiştiremezsin! Meselenin gücünle, kuvvetinle ilgisi yok… Sorun kudretinde! Salak salak işler yapacağına buna odaklan. Bu son şansın, yoksa siktir olup giderim, anladın mı!?” diyor hırlarcasına. Hemen ardından Vagrut ise omuzlarını silkip kendini hazır hale getirip senden gelecek hamleyi beklemeye koyuluyor.

[Seraph]

Yanlış bir şey yapmıştım, onu da mükemmel yapmıştım. Şimdi buradan çıkınca önüme gelene anlatsam, böyle ballandıra ballandıra işte efendim şöyle uçan tekme attım da iblis böyle geri savruldu da bilmem ne... Yok, yine hakaret yedim. Yine küfür yedim. Uçan tekme ile bile mutlu edemiyordum. Ama olsundu. En azından sanırım artık ne istediğini biliyordum, ya da bildiğimi düşünüyordum. Nefretinin azalmasını beklerken yumruklarımı çatırdattım ve olduğum yerde yaylanmaya başladım.

"Tamam ya! Niye bağrıyosun ki?"

Bu kez az önce yaptığımın tam tersini yaparak, Vagrut'un üzerine yürüdüm. Aramızda bir kol boyu mesafe kaldığında durdum. Odaklandım. Duruşuna, postürüne baktım. Yüzlerce savaş görmüş olmalıydı. Kas hafızası falan. Bedenimi yan çevirdim ve duruşunu taklit etmeye çalıştım. Yumruk. Yumruk atacaktım. Tekme yoktu. Gözlerimi kapadım. Qen enerjisini yalnızca etrafımızda değil, avuçlarımda da hissetmeye çalışıyordum. Gözlerimi açarken, vücudum salınarak momentum dolu bir kroşeyi kırmızı dostumun çenesine savurdum.

"UÇAN KUDRET VURUŞU!"

[GM - Dimensio]

Sözlerinin ardından hareketlerini izlemeye başlayan Vagrut, senin duruşunu almanı beklentisiz bir sabırlılıkla karşılıyor. Gerilen yumruğunu indirmeye başlamanla birlikte ise, bu beklentisizliğin hayal kırıklığına dönüştüğünü fark edebiliyorsun. Yumruğun Vagrut’un suratına indiği anda ise, bu kez hiçbir şey olmuyor… Ne bir acı hissi, ne gerçekten bir yumruğun indiğine dair his, ne de Vagrut’un yerinden milim kıpırdaması… Yumruğunu bir cisme indirdiğine dair şüphen olmasa bile, Vagrut’un içten içe yanan bir buz gibi donuk ve öfkeli bakışları, yumruğunun kendisin hiçbir tesiri olmadığını açıkça ortaya koyuyor. Nitekim, elini yavaşça indirmeye başladığında Vagrut’un yüzüne, görmüş olduğun hayal kırıklığının en üst haddinin yansımış olduğunu görüyorsun. Öncesinde, yumruklarınla birlikte kafasının sağa sola döndüğünü, savrulduğunu veya tekmene tepki verdiğini gördüğün Vagrut, şu an bir sineğin ısırmasına verilen tepkinin binde birini bile vermeksizin öylece dikiliyor. Aldığı birkaç derin nefesin ardından ise “Boşa uğraştığımı biliyordum.” demekle yetiniyor. Bu sözleri, sanki sana değil de kendi kaderine söver gibi ağzından dökülmesinin ardından ise, Vagrut var oluşunu müjdeleyen parıltılara cılız bir yelken açarak, bu kez zihninin karanlığına gömülmek için harekete geçiyor. Fiziksel görünümü giderek parıltılara dönerken Vagrut’un halen daha aynı cümleyi kendi kendine söylediğini hissedebiliyorsun.

[Seraph]

Bazen böyle aşırı süper bir şey olacakmış gibi oluyordu. Sonra olmuyordu. Bu hissi sevmiyordum, karşımdaki iblisin de aynı şeyleri hissettiğini düşünüyordum ve bu hoş değildi. Yaptığı planın kötülüğü resmen paçalarından akıyordu, fakat bunu kendi gücümle tolere edebileceğiimi hissetmiştim. Yine de onu bu halde yılgın ve bitik görmek benim modumu da düşürüyordu. Olmayacaksa bile, olmama şekli bu olmamalıydı sanki. Yumruklarımı sıktım. Arkamı döndüm ve son kez yüzüne baktım.

"Dur be! Daha bana karşı bile iki dakikada pes edip küsüyorsan yarın öbür gün koca koca devler ejderhalar karşısında ne yapacağız!"

Zihnimle iblisimin varlığını bir süre daha korumak için uğraşırken, kaybolmakta olan görüntüye doğru ilerledim. Yumruklarımı çatırdattım. Son bir vuruşluk hatrım vardır diye umut ediyordum. Yanında durup birkaç saniye bekledim. Yumruğumu sıktım, vurmak için kolumu geri çektim, hemen ardından şaşırtıcı ve şok edici manyak bir hareket ile etrafımda bir tam tur dönerek aşağıdan yukarı çenesine bir aparkat savurdum. Kaslarıma değil, zihnimdeki karanlığa odaklanıyordum.

[GM - Dimensio]

Ağzından çıkan kelimeler Vagrut’un parıltılarına erişse bile, yüzünde en ufak bir ifade değişikliği olmaması sözlerinin beyhude oluşunu gösteriyor. Nitekim, yumruğunu atmak için kendi etrafında turunu atmanın ardından, yumruk koca bir karanlıkla karşılaşıyor. Zihninde yankılanan bir uğultu, Vagrut’un varlığına delalet etse bile, gözlerin artık onun kırmızılığını göremiyor.