Görüşme (Gadiel)

[GM - Dimensio]

Üs içerisinde geçirdiğin bir saat kadar sürenin ardından, Vearis’in üs içerisindeki odasına doğru ilerlemeye başlıyorsun. Kısa bir süre sonra Vearis’in odasına ulaşıyor ve kapısını çalarak içeri giriyorsun. Vearis’in bulunduğu odada, bir masa ve önünde iki sandalye bulunuyor. Masanın arkasında ise sandalyesinde oturan Vearis, sanki bu boş odaya ait olmadığını tamamen ortaya koyuyor gibi duruyor. Piposundan aldığı bir nefesin ardından yüzündeki tebessümü arttıran Vearis “Beni bu kadar bekletebilmek cüretini gösteren ilk erkeksin. Etkilenmedim desem yalan olur.” diyor şehvetli görünüşüne uygun bir ses tonuyla.

[Gadiel]

Vearis'in odasına girerken içimde bir gerginlik ve merak bir aradaydı. Onunla ilk kez baş başa olarak karşı karşıya geleceğim için ve neyle karşılaşacağımı tam olarak bilmediğimden kapıyı çaldığımda kalbim hızla atıyordu ve içeri adım attığımda odanın atmosferi beni derinden etkiledi. Vearis, masanın arkasında oturuyordu, sanki bu odanın sahibiymiş gibi. Gözlerim Vearis'in üzerinde gezinirken, onun sakin ve kontrolü elinde tutan tavırlarıyla karşılaştım. Bir nefes alıp piposundan çektiği anda yüzündeki tebessüm daha da belirginleşti. Sözlerini duyunca içimdeki heyecan bir kat daha arttı. O an hissettiğim karmaşık duyguları dışarı yansıtmamaya çalışıyordum. Vearis'in ses tonu, odanın içinde yankılanarak beni sarmalıyordu. Onun etkileyici sesi ve kendine güvenen tavırlarıyla karşı konulmaz bir çekim oluşturuyordu. Ancak içimdeki uyanan şüpheleri ve dikkatli olma gerekliliğini de unutmamalıydım.

Hafif bir tebessüm yüz hatlarımda belirdikten sonra bir süre sessiz kalmayı tercih ettim. “Pek ela içinizi rahatlatacak ise dünya üzerindeki herhangi bir erkeğin sizi bekletmek istemeyeceği düşüncesine karşı sizlerle aynı duyguları besliyorum. “ Duraksadım ve kısa bir an göz ucuyla onu süzdüm. “Sanırım çok kısa bir süre zarfında yaşadığım onlarca şey beni dünyevi düşüncelerden oldukça uzaklaştırmış olmalı.” Düşüncelerin esrarlı ve pusulu aurasında dalıp giderken bakışlarım çok kısa bir süre sonra kendimi toparlayıp tekrardan gözlerimi onun gözleriyle buluşturdum.

“Çok garip… Sanırım eğer oldukça sıradan bir hayatım olsaydı belki hiç karşılaşmayacaktım. Eğer daha az sıradan bir hayatım olsaydı sizlerin karşısına belki de organizasyon seçimleri için çıkacaktım. Gene bir tercih yapacak ve gene sizler arasında kalacaktım… Organizasyon seçerken de bu kadar gergin oluyor muyuz?” Duraksadım ve istemsizce yüzümde beliren gülümsemenin bir süre mevcudiyetini korumasına izin verdim.

"Sanırım olmuyoruz."

[GM - Dimensio]

Konuşmaya başlamanla birlikte Vearis yüzüne yerleştirdiği tebessümüne arada piposundan aldığı nefesleri ekleyerek seni dinliyor. Kusursuz denilemeyecekse bile, alımlı bakışlarının altında konuşabilmek dahi oldukça zorlu bir durumken, kendini tüm bu hislerden soyutlayarak konuşmayı başarabiliyorsun. Odaya dolmaya başlayan ince duman tabakası, sanki yaşanılan bu anlar fazlasıyla mistik ve kasvetli değilmiş gibi, odaya farklı bir aroma vermeye başlıyor. Bu şekilde, Vearis’in piposundan aldığı her nefeste, odaya tatlı kokulu bir hava dolmaya başlaması dikkatinden kaçmıyor. Normal şartlar altında kötü kokması gereken dumanın, farklı ve şekerimsi bir aromayla odaya yayılması, ciğerlerinin ister istemez daha fazla çalışmasına neden oluyor. Vearis ise konuşmanı sonlandırmanın ardından piposundan bir nefes daha alıyor ve bunu havaya şuh bir edayla savurduktan sonra yerinden kalkıyor.

Vearis, bakışlarını gözlerine dikerek sana doğru küçük adımlarla gelmeye başlıyor. Ancak birkaç adımın sonunda Vearis’in bakışlarını vücudunu süzmeye başlıyor. Ayrıca, Vearis yaklaştıkça burnuna dolan şekerimsi kokular da artmaya başlıyor. Birkaç adımın sonunda ise, Vearis neredeyse burnunun dibine kadar geliyor ve sana hiçbir şey söylemeden sağ elini sol omzunun üstüne atıyor. Elini, ürkek bir şekilde ve incitmekten korkarcasına omzuna koyan Vearis, sağ tarafına doğru adımlayarak arkana doğru geçerken, sol omzundaki elini de boynuna doğru hareket ettirmeye başlıyor. İlginç bir şekilde, Vearis’in bu hareketin tüylerinin ürpermesine ve kendini bambaşka bir boyutta hissetmene neden olurken, buna karşı koyman gerektiğini hissetsen bile, buna engel olamıyorsun. Sanki tüm ipleri çoktan eline almış ve seninle istediği gibi oynayabilecek gibi duran Vearis’in sıcak nefesi ensene doğru savrulurken, Vearis elini sağ omzuna kadar getirmiş oluyor ve sağ kulağına yanaşarak “Neden oturmuyorsun Gadiel?” diyor.

Vearis’in kulağından ruhuna kıvrılan sözleri, bir anda ayaklarının çoktan hareket etmesine neden olurken, bedeninin kontrolünü kaybetmiş olmanın verdiği şok ile gözlerin açılıyor. Ancak bir anda, aslında Vearis’in seni omzundan ittiriyor olduğunu hissettiğinde, içindeki bu şok başka bir dalgaya evriliyor. Kendini masanın önündeki sandalyede bulduğun anda Vearis de yavaşça karşındaki sandalyeye oturuyor ve bacak bacak üstüne atmasının ardından seni baştan aşağı bir kez daha süzüyor. Vearis piposunu ağzına götürmeden önce dudaklarını diliyle hafifçe ve yavaşça ıslatmasının ardından ise “Gergin olmak iyi bir şeydir. İnsanı olayın içinde tutar. Tabi her gergin insanın da rahatlamaya ihtiyacı vardır.” diyor. Bu sözlerinden sonra yüzündeki tebessümü bir kat daha artırıp piposundan bir nefes aldıktan sonra ise bakışlarını gözlerine kilitleyen Vearis “Söylesene Gadiel… Bir hükümdar sence gerçekten nasıl olmalı?” diyor.

[Gadiel]

Vearis, her nefesinde odaya tatlı bir aroma yayıyordu, adeta büyülü bir varlık gibi etrafını sarmalıyordu. Ancak, ben irademle bu etkiye karşı koyuyordum. Her adımıyla kalbim daha hızlı atıyor, sıcak nefesi ensemde dolaşırken bedenim ürpertiyle doluyordu.

Kulağıma fısıldadığı sözler, adeta bir büyü gibiydi; beni kendimden geçiriyordu. Gözlerimi açtığımda, masanın önündeki sandalyede otururken buldum kendimi. Vearis'in bakışları, üstümde ağırlık gibi duruyordu, sanki beni avlamak için bekliyordu

Zihnimde yankılanan Vearis'in sözleri, düşüncelerimi bulanıklaştırıyor, bedenimi tuhaf hisler sarıyordu. Bakışları, adeta içime işliyordu, beni bir deney faresi gibi hissettiriyordu. Konuşmaya başladığımda sesim titriyor, kelimeler boğazımda düğümleniyordu. Ancak içimdeki güç, Vearis'in kasvetli atmosferini alt etmeme yardım ediyordu.

“Bir hükümdar nasıl olmalı… Peki öyleyse, size harika bir hükümdar portresi çizeceğim.” Diye girdim söze. "Bir hükümdar, asla zaaflarının esiri olmamalıdır. Adil ve merhametli olmalıdır. Halkını dinlemeli ve onların ihtiyaçlarını karşılamalı. Güçlü ve cesur olmalı, ülkesini korumalı ve ona refah getirmeli. Bilge ve zeki olmalı, doğru kararlar verebilmeli. Ve en önemlisi, alçakgönüllü olmalı, halkıyla eşit seviyede olduğunu unutmamalı." Sesim her kelimeyle birlikte güçlendi ve salonu doldurdu.

"Bir hükümdar sadece tahtta oturan bir insan değildir. O, bir ulusun ruhudur, kalbidir. Onun eylemleri ve sözleri halkını etkiler, ülkenin kaderini belirler. Bu nedenle, bir hükümdar her zaman en iyisini yapmalı, her zaman doğruyu seçmeli. Bazen seçtiği şeyin kendi için bile doğru olmadığını bilmesine rağmen, ulusu için bunu seçebilecek kadar olgun olmalı. Bir hükümdar sadece bir insan değil, bir semboldür. O, umut ve adaletin sembolüdür. Barış ve refahın sembolüdür. Bir hükümdar, bu topraklarda yaşayan herkesin kalbinde taht kurmalı, sadece dört duvar arasında değil." Bir hükümdarın nasıl olması gerektiğine dair düşüncelerimi, tüm cesaretimi toplayarak dile getirdim. Her kelimeyi özenle seçerek, adil, merhametli ve bilge bir liderin portresini çizmeye çalıştım.

“Peki sence? Sen nasıl bir hükümdar olurdun?”

[GM - Dimensio]

Vearis’in sorusu üzerine yanıtlarını vermeye başladığında, Vearis’in yüzünde giderek artan bir tebessüm oluşmaya başladığını görüyorsun. Arada piposundan aldığı nefeslere ve geri verdiği dumana bile bu tebessümünü ekleyen Vearis, en sonunda cümlelerini bitirmenle birlikte büyük bir kahkaha atıyor. Bu kahkaha, içinde hiçbir yapmacıklık veya alaycılık barındırmayan, son derece samimi ve içten gelen bir kahkaha gibi duruyor. Vearis, on saniye kadar süren bu kahkahasının ardından sağ elini kaldırıp bu ansız kahkaha için özür diler gibi duruyor ve nefes alışverişini düzene sokmasının ardından “Eğer yaşadığımız dünyanın her yeri pembeye boyanmış, dünyadaki herkesin kalbine iyilik kazınmış ve dünya ne iblis ne de kötülüğün olmadığı bir yer olsaydı, bahsettiğin hükümdarın çok iyi iş yapacağından şüphem olmazdı Gadiel. Ancak dünya pembeye en uzak renkte, bencilliğin kıyısında, iblisler ve kötülüklerle iç içe…” diyor. Bu sözlerinden sonra piposundan derin bir nefes alan Vearis, bunu yavaşça dışarıya verirken “Eletha’nın hiçbir zaafı yoktu. Adil ve merhametliydi. Halkını dinliyor ve onların ihtiyaçlarını karşılıyordu. Güçlü ve cesurdu. Ülkesini koruyor ve onların refah getiriyordu. Bilge ve zekiydi. Son kararını saymazsak, doğru kararlar verebiliyordu. Alçakgönüllü ve halktan kendisini ayrı tutan bir tarafı yoktu. Ya da söylediğin diğer tüm şeyler… Eletha, kafandaki hükümdarın en güzel özetinden biriydi. Peki ya ne oldu? Sonuç ortada değil mi? Ya da belki sadece biz onu öyle görüyorduk, kim bilir?” diyor.

Vearis bu sözlerinden sonra çarpık bir gülümsemeyle sana bakıp, ardından piposundan son bir nefes alıyor ve piposunu yavaşça masasına bırakıyor. Vearis’in pek de aceleci olmayacak şekilde bunları gerçekleştirmesi, sanki sözlerini düşünmen için sana bir fırsat yaratmak istiyor gibi görünüyor. Nitekim, Vearis tekrar bakışlarını sana çevirdiğinde, kollarını göğüslerinin hemen altında birleştiriyor ve “Bir hükümdar, hiçbir zaman bir özelliğiyle veya bir başarısıyla öne çıkmayan olmalı. Sadece adil değil, bazen adaletsiz olmalı. Merhametli görünmeli, ancak merhametsiz olmalı. En güçlü değilse bile, gücünü çevresindekilerden almalı. En bilge değilse, bilgeyi bulmalı. Bir hükümdar cesur olmamalı, aklını kullanmalı. Bir hükümdar, güçlü olmamalı, korkak olmalı. Güçlü olan her zaman gücünün esiri olur, oysa korkak olan her zaman sınırını bilir. Hükümdar her zaman en iyisini yapan, en doğruyu seçen değil, zamanında iyiyi yapan ve zamanında doğruyu seçen olmalı. Hükümdar, doğru olanın değil, yararlı olanın peşinden gitmeli. Bir günahsız gibi yaşamalı, oysa aldığı her nefesin bir günah olmasına izin vermeli. Ve en önemlisi, hükümdar bir insan olduğunu unutmamalı ve unutturmamalı. Çünkü bir hükümdarın en büyük yanılgısı, Tanrılaştırılmış bir sembol olup hadsizliğe düşme gafletinde bulunmasıdır. Yani, kalpte taht kuran değil, tahtına kalplerin adandığı kişidir hükümdar.” diyor.

Vearis’in cümleleri, ağzından dökülen en güzel kasidenin belli bir parçası gibi kulaklarında çınlarken, bir şekilde onu konuştuğu sırada sadece dinleyebildiğini, kulaklarına ilişen kelimelerin zihnine ulaşmadığını ve sadece dinlemekle yetindiğini fark ediyorsun. Gözlerini bir kez bile kırpmadan dinlediğin bu sözlerin her biri, bir şekilde zihninde en anlamlı sözlermiş gibi kanına nüfuz edecek gibi olduğu anda ise, bir anda kendine geliyor ve sözlerinin üzerine düşünme fırsatı bulabiliyorsun. Vearis ise, arkasını sandalyesine yaslamış ve kollarını bağlamış bir şekilde senden gelen tepkileri ölçmeye başlamış bir halde duruyor.

[Gadiel]

Oturduğum sandalyenin soğukluğu tenime işlerken, ruhumda alevler yükseliyordu. Vearis'in kahkahası, bir fırtına gibi odayı sarstı. Gülüşünün yankıları, idealist dünyamın tozunu silkeleyip gerçekliğin çıplak yüzünü bana gösterdi. Eletha'nın trajik akıbeti aklıma düştü. Vearis haklıydı. Pembe gözlüklerimi çıkarma zamanı gelmişti belki de.

Adalet ve merhamet... Ne kadar da naif ve kusurlu bir ideal. Gerçek dünya gerçekten de bu kadar basit değildi. Bazen adaletsiz kararlar vermek, merhamet göstermemek gerekebilirdi. Güçlü olmak önemliydi, ama bir hükümdarın da zayıflıklarını kabul etmesi gerekirdi. Doğru söylüyordu… Gözümü açtığım andan itibaren kaç kez bu durumla karşı karşıya kalmıştım?

Derin bir nefes aldım. "Sözleriniz beni düşünmeye sevk etti. Gerçekten de bir hükümdarın mükemmel olması imkansızdır. Her insan gibi zaaflarımız ve çelişkilerimiz var. Önemli olan bu zaafların bizi yönetmesine izin vermemek ve her zaman doğruyu yapmaya çalışmak.

Güç ve merhamet, cesaret ve korkaklık gibi kavramlar bir hükümdarda denge içinde olmalı. Güçlü olmadan merhamet göstermek zordur, merhametli olmadan da adil olmak. Cesaret ve korkaklık da birbiriyle iç içedir. Bir hükümdar gerektiğinde cesur olmalı, gerektiğinde ise ihtiyatlı davranmalı.

Bir hükümdarın asıl görevi halkına hizmet etmek ve refahını sağlamaktır. Bunu yaparken hem idealist hem de pragmatik olmak gerekir. Her zaman en iyisini yapmak isteriz, ancak bazen zamanında doğru hamleleri yapmak daha önemlidir.

Hükümdar bir insan olduğunu unutmamalı ve unutturmamalı. Halkıyla iletişim kurmalı, onları dinlemeli ve ihtiyaçlarını anlamalıdır. Tanrılaştırılmış bir sembol olmak yerine, kalplere hitap eden bir lider olmalı.

Vearis, bakış açın için sana teşekkür ederim. Farklı bir bakış açısı kazanmamı sağladın." Dedim.

Bir kez daha derin bir nefes aldıktan sonra; “Merak ettiğim iki husus var.” Diyerek sözlerime devam ettim. “İlki, ikidir üzerimde uyguladığınız şeyi nasıl yaptığınız. Beni nasıl etki altınıza alıyorsunuz, acemi bir Aludir olarak öğrenmek istiyorum.” Dedim ve ikinci sorumu sormak için kısa bir an bekledim. “İkincisi ise üç gün sonra öyle ya da böyle bir hükümdar seçilecek. Sence o günden sonra Aclania'yı nasıl günler bekliyor?

[GM - Dimensio]

Aktardığı düşüncelerine karşılık gelen sözlerini dinleyen Vearis, yüzüne yerleşen tebessümünün her birini sana bahşediyor gibi görünüyor. Ortaya çıkan sonuçtan memnun bir halde kafasını sallayan Vearis, teşekkürüne de gözlerini hafifçe kapayıp açarak karşılık veriyor. Aldığın derin nefesle birlikte yeni bir konuya girdiğin anda ise Vearis’in de hemen seninle birlikte orada var olduğunu hissedebiliyorsun. Ancak ilk sorun Vearis’in yüzündeki tebessümü arttırmaya fazlasıyla yetiyor. Sözlerini bir övgü olarak algıladığını hissettiğin Vearis yine de bir şey söylemeden konuşmanın bitmesini bekliyor. Tüm sözlerinin sonlanmasından sonra ise sırtını iyice geriye yaslıyor ve yavaş bir şekilde sağ bacağını sol bacağının üstüne atıyor.

Vearis konuşma sırasının kendine geldiğini fark etmişse de, doğrudan bir şeyler söylemek yerine ilk olarak seni süzmeye başlıyor. Birkaç saniyeden uzun sürmeye ve açıkçası bir insanı pek de rahatsız edecek gibi durmayan bu süzme faaliyetinden sonra ise “Farklı bakış açıları her zaman iyidir. Ta ki kendi iradenle harmanlayana kadar. Yoksa, elinde binlerce farklı bakış açısı olmasının neye faydası var ki?” diyor hafif bir tebessümle. Bu sözleriyle birlikte Vearis, durumu anlayıp anlamadığını hafifçe gözünü kırparak teyit etmesinin ardından ise “İlk soruna gelirsek… Bir kadının gizli silahlarını ifşa etmesini beklemiyorsun, öyle değil mi? Geçmişine dair silinen anılarının arasında bir kadının her zaman gizli bir silahı olduğu bilgisi varsa, artık bunu güncelle.” diyor gülümseyerek. Hemen ardından ise oldukça rahat bir şekilde yerinde hafifçe gerinirken “Bunun Aludir olmakla bir ilgisi yok. Sadece erkek veya kadın fark etmeksizin, onların ruhlarındaki inceliği görebiliyorum. Belki uyanışımla birlikte kazandığım ekstra bir mükafattır, kim bilir? Ne de olsa, sen ve senin gibilere ekstra mükafatlar bahşedilmiş, belki bana da düşen budur.” diyor gülümsemesini sürdürürken. Vearis’in bu sözleri, kendi gizemine dair gibi olsa bile, özellikle seninle ilgili tek cümlesi, adeta tüm konuşmanın bunun üzerine kurulduğunu işaret eder gibi geliyor. Bunun anlamı ise, Vearis’in senin ve diğerlerinin üzerinde oldukça bilgi sahibi olduğu oluyor. Bu husus, elbette zihninde fazlasıyla yer eden bir hale bürünüveriyor.

İlk faslı tamamlamasının ardından Vearis bakışlarını senden ayırmadan konuşmasını sürdürüyor ve “O konuyla ilgili olarak ne söylemem gerektiğini bilmiyorum. Ne de olsa kim hükümdar olursa, kendi metotları olan biri olacak. Fakat genel olarak soruyorsan, ilk baş etmemiz gerekecek olan şey organizasyonların tekrar yekpare bütünleştirilmesi olacak. Kimi küskün liderlerin kişiselleştirdiği arzularından arınmalarını sağlamak gerekecektir. Ve tabi, içine düştüğümüz karanlıktan nemalanmak isteyen komşularımız olacak. Ve hatta, belki onlara bile gerek kalmadan, içimizdeki kemirgenler harekete geçecek.” diyor. Bu sözlerinden sonra can sıkıcı bir duruma karşı yüzündeki tebessümü kaybetmeyecek gibi duran Vearis “Elbette bir de Eletha mevzusu var… Ona gelene kadar, tek umudumuz onun harekete geçmemesi olacak. Bunun için de Azuldir’e güvenmek dışında bir seçeneğimiz olmayacak. Azuldir ne kadar direnebilir, neler yapabilir bilemiyorum, ancak er ya da geç, Eletha ile bir kez daha karşılaşacağız.” diyor.

Bu sözlerinin ardından kısa kısa soluklanmaya başlayan Vearis, odanın içine çöken sessizliğin birkaç saniye yayılmasına müsaade etmesinin ardından “Eğer ne zaman huzurlu günlere kavuşacağımızı soruyorsan, buna daha çok var Gadiel… Ancak şu an peşine düştüğümüz şey huzur değil, huzuru sağlayabilecek bir kişi ve bir düzen. Ya sence?” diyerek sözlerini tamamlıyor.

[Gadiel]

Kısa bir an sessizlik hüküm sürdü. Derin bir nefes alarak içime çektim, gözlerimi Vearis'in gözleriyle buluşturdum. O an, zaman durmuş gibiydi. Her şeyin sessizliği içinde, hislerimiz birbirine karışıyor, duygularımızın dilini sözcüklere dökmeye çalışıyorduk. Gözlerimizin içindeki derinlikte birbirimizi anlayabiliyorduk, sessizliğin derinliklerinde birbirimize dokunuyorduk. Belki de bu anın güzelliği, kelimelerin sınırlarını aşarak, ruhumuzun derinliklerine kadar işlemesiydi.

"Huzurlu günler..." diye fısıldadım, ruhumun derinliklerinden yankılanan bir umutla. Gözlerim, boşluğun karanlığından Vearis'in gözlerinin sonsuzluğuna uzanırken, sesim çelik gibi keskindi. "Sizlerin tabiriyle pembe bir dünya hayalini inkar edemem. Kalbim ve ruhum, tüm varlığıyla, bu kainattaki her canlının huzur içinde yaşadığı bir diyarın var olabileceğine inanmak istiyor." Her kelime bir hançer gibiydi, gerçeği kesip biçiyordu. "Fakat bu sadece bir hayal. Amacım, son nefesimi verirken, bu dünyayı pembeye en yakın gri tonuna ulaştırmak ve vicdanımın sesini susturmak." Sesim yumuşadı, bakışlarım Vearis'in ruhuna dokundu.

"Huzur, saniyelerin içinde gizlenmiş bir parıltıdır. İnsan ruhu, fırtınalar barındıran bir deniz gibidir. Huzurlu günlerin asla gelmeyeceğini biliyorum. Tüm iblisler yok edilse, tüm düşman toprakları haritadan silinse, Aclania'nın her köşesi kemirgenlerden temizlense bile! Huzurun olduğu yerde, huzursuzluk da filizlenecektir."

Bir an sessizlik hakim oldu. Nefesimi derin bir nefesle içime çektim ve gözlerimi Vearis'in gözleriyle buluşturdum.

"Söylediklerinize geri dönersek, ben ve yoldaşlarım, yeni hükümdara tüm gücümüzle destek olacağız. Kişisel hırslara gömülmüş her lideri yola sokmak için elimizden geleni yapacağız. Bu karanlığa bulanmış Aclania'yı ışıkla boğacağız. Işığımız öylesine güçlü olacak ki, içimizdeki kemirgenler inlerinden çıkmaya cesaret edemeyecek." Bakışlarım keskinleşti, Vearis'in gözlerinin derinliklerine işleyen bir alevle parladı. "Eletha... Harekete geçmeyecek. Azuldir görevini yerine getirecek. Ve dediğiniz gibi, Eletha ile tekrar karşılaştığımızda... Sadece Aclania için değil, tüm diyar için en ön cephede savaşmaktan çekinmeyeceğiz."

Yine bir sessizlik. Bu sefer daha uzun, daha anlamlı.

"Sözlerim, kibirli bir egonun ürünü değil." Dedim, ona bir adım yaklaşırken. Sesimde samimiyet ve dürüstlük vardı. "Bu konuda mütevazı davranmayacağım, çünkü sıradan bir Aludir olmadığımı biliyorum. Bir şekilde, içimdeki bu gücün gizemini çözeceğim... Sonra onu kontrol etmeyi öğreneceğim ve ustalaşacağım. Bahsettiğiniz mükafatlar, bize ve tüm insanlığa rehber olacak... O gün gelene kadar var gücümle çalışacağım." Bir kez daha duraksadım. Sesim fısıltıya dönüştü. "O gün geldiğinde ise ya insanlığa bir kalkan, ya da bir kılıç olacağım." Son bir kez duraksadım. Gözlerim Vearis'in gözlerinde kayboldu.

"Hangisi olacağıma ise vicdanımın huzurunda kendim karar vereceğim."

[GM - Dimensio]

Sözlerini dinlerken Vearis’in her bir kelimenden oldukça keyif aldığını ve adeta konuşmana devam ettikçe tüm yüklerinden kurtulduğunu hissedebiliyorsun. Bakışlarını bir an bile senden ayırmaya ve hatta nefes bile almadan seni dinleyen Vearis, tüm cümlelerinin son bulmasıyla birlikte derin bir nefes alıyor ve bunu yavaşça vermeye başlıyor. Normalden çok daha fazla uzun süren bu nefes verme olayı, sanki Vearis’in içindeki tüm kötülükleri, dertleri ve kederleri atmaya çalışması gibi görünüyor. Nitekim yarı yolda kapanan gözleri, hafifçe yukarıya kalkan çenesi ve düşen omuzlarıyla birlikte, Vearis’in tam da bir huzur ortamına doğru yelken açmış olduğunu fark edebiliyorsun.

Vearis’in tüm nefesini vermesiyle birlikte yavaşça aralanan gözleri bir kez daha seninle buluştuğunda, bu kez o gözlerin altında yatan bambaşka diyarları görebiliyorsun. Bu ana kadar sadece Vearis’i bulduğun gözbebeklerindeki parlama, bu kez Vearis’ten daha fazlasını sana sunuyor. Yavaşça piposuna elini atan Vearis, aldığı hazzı bu kez piposundan aldığı bir nefesle taçlandırmasının ardından, dudaklarının arasından çıkan dumanla birlikte “Belki yarın değil, ancak senin ve yoldaşların sayesinde bir gün huzurlu günlere kavuşacağız. Umarım, o gün gelene kadar yaşayabilirim ve pipomuzu bir kez daha karşılıklı içebiliriz.” diyor. Vearis bu sözlerinden sonra yüzündeki çocuksu mutluluğu ve umudu barındıran bir ifadeyle elindeki piposunu sana doğru uzatıyor.

[Gadiel]

Gözlerimiz buluştuğunda, bakışlarımızın kesişme noktasında bir sonsuzluk doğdu. Sanki iki ruh, evrenin en derin kuyusunda buluşmuş gibiydi. O an, kalbimin en derin köşelerinden yükselen duygular, bir ırmak gibi akmaya başladı. Duru ve berrak bir ırmak, sanki ruhumun en saf özünü yansıtıyordu. Bu ırmak, bazen sakin ve dingin akıyordu. Cennetin huzuru ve mutluluğu, ırmağın sularında dalgalanıyordu. Fakat zaman zaman, kalbimin fırtınalı diyarından yükselen duygular, bu akarsuyu dalgalandırıyor, onu coşkulu bir şelaleye dönüştürüyordu. Azmin tutkusu ve heyecanı, şelalenin köpüklerinde parlıyordu. Ancak ben, bu değişimlerin farkındaydım. Hem sakin ırmağı, hem de coşkulu şelaleyi kendi içimde hissedebiliyordum. Sesimin tonunda da bu duyguların izlerini yakalanabiliyordu. Bazen sakin ve yumuşak, bazen ise coşkulu ve heyecanlıydı sesim. Bu da, inancımın sonsuzluğunu ve derinliğini yansıtıyordu.

Bakışlarını bir an bile ayırmadan, nefesini bile tutarak dinliyordu beni. Son cümlemle birlikte derin bir nefes aldı ve uzun uzun vermeye başladı. Bu nefes, sanki içindeki tüm karanlığı, tüm dertleri ve kederleri dışarı atmaya çalışıyordu. Yarı yolda kapanan gözleri, hafifçe yukarı kalkan çenesi ve düşen omuzlarıyla tam bir huzur bulmuş gibiydi. Gözlerini açtığında, bakışlarında bambaşka bir dünya gördüm. Artık sadece Vearis'i değil, onun ötesini, umudun ve ışığın diyarını görüyordum. Yavaşça piposuna uzandı ve aldığı hazzı bir nefes dumanla taçlandırdı. Dudaklarından dökülen sözlerin her kelimesi yüreğime işledi. Bu sözlerinde hem çocuksu bir mutluluk hem de sarsılmaz bir umut vardı. Elini uzattı ve piposunu bana uzattı. O anda anladım ki, Vearis sadece güçlü bir organizasyon lideri değildi, her insan gibi umut edebilen ve duyguları olan bir insandı. Bu karanlığın içinde bize yol gösterecek, bizi zafere taşıyacak olan bir ışığa ihtiyacı vardı. Piposunu aldım ve ona baktım. Gözlerindeki o ışık, bende de bir kıvılcım çakmasına vesile oldu. Evet, zor bir mücadelemiz vardı önümüzde. Ama bir olarak, diri olarak var olacaktık bu çalkantılı dünyada.

Piponun ağız kısmını dudaklarıma götürürken, tüm yaşananları bir kez daha düşündüm. Karanlığın gölgesinde parlayan bir umut ışığı olmalıydık herkes için. Sözlerimiz insanlık için bir meltem gibi, bakışlarımız bir güneş gibi olmalıydı.

Pipodan çekilen her nefes, Vearis'in ruhundan bir parçayı da beraberinde getiriyordu sanki. Duman ciğerlerime dolarken, Vearis'in umudunu da içime çektiğimi hissediyordum. Bu duman sadece tütün dumanı değildi, aynı zamanda özgürlük, eşitlik ve adalet kokuyordu. Bu duman, karanlığın yenileceğini ve güneşin hepimiz için doğacağını müjdeliyordu.

Pipodan çıkan dumanı yavaşça havaya doğru üflerken, bir gün, Vearis'le birlikte pipolarımızı tekrar içeceğimiz o aydınlık güne kadar savaşacağımızdan, mücadele edeceğimizden ve asla pes etmeyeceğimizden oldukça emindim.

Pipodan çıkan son duman tendürüst gibi havada süzülürken, Vearis'e uzattım onu. Pipo'nun yaşanmışlıklarını parmaklarımda hissediyordum ve bu pipo sanki Vearis'in ruhunun bir parçasını taşıyordu. "Piponu benimle paylaştığın için teşekkür ederim," dedim sesimi yükselterek. Gözlerimi Vearis'in yorgun ama umut dolu bakışlarına diktim. "Şu sıralar insanlara güvenmek zor bir eylem olsa da, sana güvenmek istiyorum. Tıpkı Ela'ya güvendiğim gibi. Tıpkı iblisim Nueamsa'ya güvendiğim gibi ve tıpkı çok tanımasam dahi Inıas'a güvendiğim gibi." Son sözlerimin ardından çok kısa bir an sessizlik, zamanın akışını durdururcasına ağırlaştı aramızda. Sanki her nefes, soruların çokluğu ile ciğerlerimi sıkıştırıyordu. Sonunda, sorularımı kafamda toplayarak sessizliği bozdum. "Hükümdar olabileceğine inanıyor musun?" diye sordum, net bir şekilde. Sorular birer birer döküldü dudaklarımdan, adeta bir şelalenin çağlayanları gibi.

"Liderler arasındaki güç dengeleri ne durumda? Kendine kimleri rakip görüyorsun?"