Doğmuşlardan Göremeyeni (Esther)

[GM - Dimensio]

Azuldir’in sözlerinin ardından, soruna cevap vermemesi nedeniyle kendi içine dönerek bir duyguyu yaşamayı arzuluyorsun. Bu aşamada, duyduğu yetersizlik duygusuyla boğuşurken merak duygunu ön plana çıkarıyorsun. Kapandığın zihninde kendine hemen hemen aynı soruyu defalarca yöneltiyorsun. Burada bulunan herkesin ancak senin beceremediğin şeyin ne olduğuna dair bir cevap bulmak için onlarca kez kendine aynı soruyu soruyorsun. Bilinmezliğin yarattığı merak, içinde ufak bir korkuya dönüşürken gözlerin bir anda açılıyor ve sadece karanlığı ve hemen yanıbaşındaki iblisler ile Azuldir’i görebiliyorsun.

Azuldir adeta bakışlarıyla sana denemeye devam etmeni söylerken, etrafına biraz bakındığında değişen hiçbir şeyin olmadığını görüyorsun. Merak ve yetersizlik duygusu birbirine karışmaya başlarken, kendini olabildiğince soyutluyor ve bir kez daha aynı şeyleri sormaya başlıyorsun. Fakat gözlerini her açışın, senin için yeni bir hayal kırıklığı oluyor. İblislerin halen var olduklarını ve sırf Azuldir’in varlığı nedeniyle yerlerinde sabit durduklarını anlayabiliyorsun. Bu durum kendini bir şekilde güvende hissetmene neden olsa da, içten içe seni daha da kamçılıyor ve daha da yetersiz hissetmene neden oluyor. Ancak denemekten vazgeçmenin sonun olacağını bildiğin için bir kez daha kendine kapanıyor ve cümlelerini savuruyorsun.

Vücudun, artık neredeyse bir şeyler düşünmekten bitap düşüyor. Aklından geçirdiği her bir cümle, seni daha da bilinmezliğe itiyor. Kendini ne kadar kolay korkan biri olarak kabul etmesen de, tüm bu bilinmezlik içten içe seni yemeye başlıyor. Onlarca soruya rağmen halen daha gözlerinin önünde olan ve seni bir çırpıda yutmak için tetikten bekleyen iblisleri bir kez daha fark ettiğinde, elinden gelen başkaca bir şey olmadığını da anlayabiliyorsun. Gözlerini bir kez daha aynı merak duygusunu yaşamak ve bir cevap bulmak için kapattığında ise bir anda tanımadık, ancak tatlı ve çekingen bir sesin yankılandığını hissediyorsun zihninde.

“Daha dikkatli bak… Her şeye rağmen bu tabiatın var oluşu ve güzelliği attığın adımlarla var oluyor?”

Bir anda açılan gözlerinin hemen önünde beliren bir metre uzunluğunda tatlı gülümsemesi olan iblisi gördüğün anda geriye doğru sıçrıyorsun! İblisin söyledikleri bir noktada sana tanıdık gelirken, iblis senin bu sıçrayışına tatlı bir tebessümle karşılık veriyor sadece. Etrafına bakındığın anda ise birkaç saniye önceki gördüğün iblislerden ve insanlardan hiçbirinin yerinde olmadığını fark ediyorsun. Karşındaki iblis ise, halen tatlı bir şekilde sana bakmaya devam ediyor.

Off Topic

Konuda pasiflik süresi 72 saattir. Önceki konunun devamı niteliğinde olması nedeniyle, önceki konuda -varsa- yapılan pasiflik(ler) bu konu için de geçerlidir.

[Esther]

Genç kızın kalbini sarmalamış olan korkunun sebeplerinden birisi çevresindeki iblislerdi fakat onu daha da korkutan bir şey vardı, bilinmezlik. Yaşadığı hiçbir olaya herhangi bir anlam yükleyememesine ilerlemeye devam etmesi gerektiğini biliyordu fakat iblisleri dahi göremediğini fark ettiğinde kalbini büyük bir korku kapladı. Neden diğerlerinin aksine onları göremediğini anlamak istiyordu fakat yanı başında bulunan Azuldir sorusunu yanıtsız bırakmıştı. Elbette merak ediyordu, öğrenmek istiyordu fakat bu hisler içerisindeki korkuyu harlayan şeylerdi. Bu da beraberinde bir yetersizlik hissiyatı doğuruyordu. Özel birisi olduğu söylenmişti fakat özel olmadığının farkındaydı, biraz önce yaşadığı olay da bunu doğrulayan şeylerden birisiydi. Yardıma muhtaç, aciz bir varlık olduğunu hissedebiliyordu. Azuldir yanında olmasaydı iblislere yem olmaktan başka bir işlevi olmayacaktı bu diyarda.

Bir kez daha gözlerini kapatarak odaklandı. Defalarca kez denemiş olmasına rağmen ortaya herhangi bir varlığın çıkmaması onu daha da korkutuyordu. "Ya başaramazsam" diye düşünmeden edemedi. O halde ne olacaktı? İblislere yem mi olacaktı? Bu korkunç yaratıklarla, hem de bu kadar fazlasıyla baş edebilecek özelliklere sahip olmadığının farkındaydı. Bu yüzden odaklanmaya devam etti, taa ki o sesi duyana kadar.

Gözlerini açtığında duyduğu tatlı sesin, tatlı sahibini gördü. Yaklaşık bir metre boyunda, ufak boynuzlara sahip bir iblis karşısında belirmişti. İblisi gördüğü anda refleks olarak geriye sıçradı. Çevresine bakındı fakat ne Azuldir'i, ne de etrafını çevreleyen iblisleri görebildi. Azuldir'in ortadan yok olmasıyla birlikte hissettiği ufak güven hissi de tamamiyle ortadan kaybolmuş oldu. Karşısındaki varlığın bir iblis olduğunun farkındaydı, bu sebepten ötürü tetikte bir şekilde bekliyordu. Daha sonrasında küçük iblisin sarf ettiği sözler bir kez daha aklında yankılandı. Ne demek istediğini anlamlandıramamış olması kafasını daha da karıştırmıştı.

Birkaç saniyelik bir şokun ardından karşısındaki iblisin kendisine zarar vermeyeceği kanaatini getirdi. Belki de iblisin tatlılığı tarafından manipüle ediliyordu fakat genç kız bundan bihaberdi. Birkaç saniye öncesine kadar yerinden çıkacakmış gibi atan kalbi yavaşlamaya başladı. Genç kız neden böyle hissettiğini bilmiyordu fakat gariptir ki bu his ona doğal geliyordu. Sanki karşısındaki minik, tatlı şeyin cazibesine kapılmış gibiydi. "Neden diğerlerinden farklısın?" dedi. Bu onun ilk merak ettiği soruydu. Zira karşılaştığı bütün iblislerin tipleri birbirine benzerdi ve hepsi kendisini yemek için can atıyordu. Lakin bu hisleri karşısındaki varlıktan hissedemiyordu. Sonrasında ikinci sorusunu sordu. "Yanımdaki kişiye ne oldu?" Azuldir gerçekten de güçlü birisine benziyordu. Eğer yanında yoksa karşısındaki iblis tarafından ortadan kaldırılmış olma ihtimali oldukça yüksekti. Bu da karşısındaki iblisin, bu kadar tatlı gözükmesine rağmen aslında oldukça güçlü olduğu anlamına geliyordu. Azuldir'i dahi yenebilecek bir varlığın karşısında herhangi bir şansı olmadığını biliyordu. Bu düşüncelerle birlikte ise son sorusunu sordu. "Nasıl seni görebiliyorum?" Cevabını en çok merak ettiği soru buydu aslında. Çevresini çeşitli boyutlarda onlarca iblis sarmış olmasına rağmen hiçbirini fark etmemişti fakat karşısındaki minik, tatlı iblisi oldukça net bir şekilde seçebiliyordu.

Genç kız ölebileceğinin farkındaydı fakat aklındaki sorulara cevap almadan ölmek istemiyordu. Garip bir düşünce yapısına sahipti fakat genç kız böyle birisiydi. Sadece birkaç on dakikaya ait olan anıları olmasına rağmen böyle birisi olduğunu biliyordu.

[GM - Dimensio]

Karşında beliren iblise karşı duyduğun ilk baştaki şaşkınlık, aldığın derin nefeslerle ve nerede olduğunu kendine hatırlatmanla silinmeye başlıyor. Bu esnada iblis, halen daha yüzüne tatlı bir şekilde bakmaya devam ederken, olduğu yere ayaklarını uzatıp oturma pozisyonuna geçiyor. Bu iblisten hissetmediğin kana susamışlık veya başkaca kötü his, rahatlamanı ve düşüncelerini toparlamanı sağlıyor. Bu sayede de ilk sorunu sorabilmek fırsatını yakalıyorsun.

Sorduğun soruyla birlikte hafifçe gülümseyen iblis, yüzüne biraz üzgün bir ifade takınırken “Onlar alt sınıflar. Sadece kan isteyen ve açlıkları dinmeyen kötü yaratıklar. Ben ise onlardan biraz farklıyım.” diyor soruna cevap olarak. Eliyle suratını ve saçlarını hafifçe okşayan iblis “Bu yüzden onlar gibi görünmüyorum, ama bir iblisim.” diyor son derece tatlı bir şekilde. Gördüğün iki iblis profili arasındaki fark, seni derin düşüncelere sevk edecek kadar açık olsa da bir diğer sorunu yöneltiyorsun karşında duran iblise. Sorduğun soruya karşılık biraz şaşırmış gibi duran iblis sanki etrafında bir şeyler arar gibi bakındıktan sonra gözlerini sana çevirdiğinde “Herkes burada ya.” diyor şaşırmış bir halde. İblisin bu sözüyle birlikte tekrar etrafına bakınsan da, gördüklerin koca bir karanlıktan fazlası olmuyor. Hiçbir şey görememek yüzüne kederli bir ifade çökertirken, karşındaki iblis sanki senin üzülmene üzülmüş gibi dolmaya başlayan gözleriyle sana bakıyor ve “Hayır, hayır… Belki ikimizin iletişim kurduğu bir yerdeyizdir ve bu yüzden etrafındakileri göremiyorsundur. İlk kez buralarda olduğun için bu gayet normal bir durum. Alışacaksın.” diyor.

Bir iblisten teselli buluyor olmak seni derin düşüncelerin kuyusuna bir kez daha çekerken aslında üçüncü sorunun da cevabını kısmen almış olsan da yine de sorun dudaklarından dökülüyor. İblis, dolmaya başlayan gözlerini biraz beceriksiz bir şekilde silerken “Burası ikimizin dünyası olmalı. Yani onun gibi bir şey… Açıkçası benim de başıma ilk kez gelen bir şey…” diyor neyi açıklayacağını bilemeyen bir şekilde. Sanki bu bilinmezliği bir anda fark eden iblis, hızlıca ayağa kalkıp telaşlı bir şekilde etrafına bakınmaya başlarken “Evet, bu ilk defa oldu! Ooooo… Ne yapacağız? Burada sıkışıp kalacak mıyız? Ben sadece…” diyor ve birden konuşmasını kesip ağlamaya başlarken “Ben sadece… Hık… hık… Sadece… Sen göremiyorum deyin… hık… hık… yardımcı dedim… hık… olayım… hık…” diyebiliyor. Konuşmasını sürekli olarak iç çekişiyle bölen iblis, son derece korkmuş ve çaresiz bir şekilde gözlerinin önüne ağlıyor.

[Esther]

Şuurunu kazandığı andan itibaren çevresine hakim olan kaos, tatlı bir iblis tarafından sona erdirilmişti. Rahatlamış ve sakinleşmişti fakat karşısındaki minik, tatlı iblise güvenmiyordu. Sonuçta o da biraz önce kendisini yemeye çalışan yaratıklardan bir tanesiydi. Bütün bunlara rağmen genç kız aklındaki soruları teker teker sormaya devam etti. İkinci sorusunu sorduğunda minik iblisin suratında oluşan şaşkınlık ifadesini gördüğü anda bir duygu karmaşası içerisine sürüklendi. İblisin ağzından çıkan sözcükler ise genç kızı daha da yaralamıştı. Dediğine göre herkes buradaydı fakat o hiçbirini göremiyordu. Neden göremediğine dair herhangi bir fikri olmayışı onun kendisini yetersiz hissetmesine vesile oluyordu. Herkesin başarabildiği bir şeyi neden kendisi başaramıyordu? Bu soru aklını kemirirken bakışlarını iblise çevirdi ve şaşkınlıktan gözleri fal taşı gibi açıldı. Gözleri yaşlarla dolmuş olan ufak iblis kendisini teselli etmeye çalışıyordu. Birkaç dakika önce kendini yemek için can atan iblislerle aynı ırka mensup olan bu minik, tatlı şey genç kız için üzülüyor ve gözyaşı döküyordu.

Genç kız üçüncü sorusunu sorduğu vakit iblis gözyaşlarını silerek ona cevap vermek için bütün bilgisini kullanmaya çalıştı fakat pek başarılı olamadı. Zira onun da herhangi bir fikri yoktu. Fakat bir fikrinin olmadığını da bu zamana kadar fark edememişti. Bunu fark ettiği anda gözyaşlarını tutamayarak ağlamaya başladı. Bir yandan ağlıyor, bir yandan da genç kıza yanıt vermeye çalışıyordu. Onun bu halini gören, bunca zamandır ondan çekinen genç kız derin bir iç çekti ve suratında hafif bir gülümseme belirdi. Bunca zamandır çekindiği iblisin yanına ağır adımlarla ilerledi. Attığı her adımda karşısındaki iblisin kendisini kandırıyor olabileceğini düşünmeden edemedi. Bu düşünce, onun içinde büyük bir korkunun oluşmasına neden oluyordu. Yine de ilerlemeye devam etti.

İblisin yanına geldikten sonra hafifçe eğilerek ellerinden birisini iblisin başında bulunan iki boynuzun arasına yerleştirdi ve hafifçe okşamaya başladı. Gözlerini, onun gözlerine kilitledikten sonra "Merak etme, buradan çıkacağız." dedi. Tanımadığı, bilmediği bir varlığa bu kadar net bir şekilde yaklaşması belki de bazıları tarafından deli cesareti olarak yorumlanabilir fakat aslında öyle değildi. Harekete başlamadan önce, bunca zamandır Azuldir'in kucağında bulunan Maeve aklına gelmişti. Azuldir onun bir iblis olduğuna dair herhangi bir bilgi vermemişti fakat herkesin kendi iblisini bulması gerektiğini söylemişti. Yapboz parçalarını birleştiren genç kız, Maeve'in bir iblis olduğu kanısına vardı. Karşısındaki minik iblisin söylediği sözler de onun düşüncelerini doğrulamıştı. Bu yüzden, her ne kadar korksa da ona yaklaşmaya karar verdi.

"Teşekkürler. Sen olmasaydın ne yapardım bilmiyorum." Minik iblise bu sözcükleri içten bir şekilde söylemişti. Zira onunla karşılaşmadan önce kendisini berbat hissediyor, her şey berbat bir şekilde ilerliyordu. Genç kız iyi biri değildi fakat kötü biri kesinlikle değildi. Kendisi için üzülen, kendisine yardımcı olmaya çalışan birisini tersleyecek hali yoktu. "Nasıl çıkacağımızı bilmiyorum ama bir şekilde çıkacağımızı biliyorum.". Karşısındaki iblisi sakinleştirmesi gerektiğini hissedebiliyordu. Bu yüzden kendisinden hiç beklenmeyecek bir şekilde konuşmasına devam ettim. "Şimdilik ne yapacağımızı bilmediğimize göre öncelikle tanışmaya ne dersin? Benim bir adım yok fakat varsa seninkini öğrenmek isterim." Amacı tamamiyle karşısındaki minik şeyi sakinleştirmek ve düzgün bir şekilde düşünmesini sağlamaktı. Buradan bir şekilde çıkacaksa bunu karşısındaki iblisin sağlayacağının farkındaydı.

[GM - Dimensio]

Elini önünde ağlamaya başlayan iblisinin iki boynuzunun arasına koyup onu okşamaya başladığında, iblis birden ağlamayı kesiyor ve şaşkınlıksa gözlerinin içine bakıyor. Az önce hiçbir şeye anlam veremeyen kendin gibi, iblisin de şu anda senin yaptığın harekete bir anlam veremediğini rahatlıkla anlayabiliyorsun. Cümlelerini sıralamaya başladıkça, iblisin gözlerindeki ıslaklığın titrediğini görebiliyorsun. Ancak bu kez şaşkınlık ve hissettiği sıcaklıktan gibi görünen bu duygusal hal içinde iblise adını sorduğun anda, iblis birden gözlerindeki sıcaklığı siliyor ve kaşlarını hafifçe çatıp senden birkaç adım uzaklaşmak için yürümeye başlıyor.

İblisin bir anda değişen bu ruh haline de anlam vermek senin için mümkün olmuyor. Fakat bir yandan, iblisin tam olarak bu davranışı isteyerek yapmadığını da sezebiliyorsun bir şekilde. Bu hisse dair elinde somut bir delil olmasa bile, gönlünün en azından buna inandığını kabul ediyorsun. İblis ise az önce okşadığın yeri eliyle hafifçe karıştırıp dağıttıktan sonra sana dönüyor. Yüzünde pek de mutlu olmayan bir ifade bulunan iblis “Demek hepsi bunun içindi öyle mi? Ben gerçekten ne yapacağımı bilememiştim ama sen sadece adımı öğrenmek istedin!” diyor. İblisin sözlerine net bir şekilde anlam yüklemek de mümkün olmuyor aslında senin için, zira söylediklerini mantıklı bir sonuca bağlanman, tüm bu bilinmezliğin için imkansız oluyor. İblis ise halen daha sana bakarken “Tabi adımı öğreneceksin ve sonra diğerlerinin yaptığı gibi beni alıp gideceksin!” diyor. Fakat hemen arkasından sağ elinin işaret parmağını sağ gözünün alt kapağına götürüyor ve sağ gözünün alt kapağını neredeyse ağzına kadar indirirken “Sana saf göründüm sandın ama yemezler pis kadın! Git başkasını kandırmaya çalış!” diyor sana.

[Esther]

Minnettarlığını göstermek için sarf ettiği sözcüklerin ikili arasında iyi bir hava yaratacağını umuyordu. Aslında bir anlığına da olsa yaratmıştı da. Minik iblis ağlamayı kesti ve sıcak bakışlarla beraber genç kızı dinlemeye başladı. Gözleri titreyen bu minik canlıyı gördüğü vakit genç kızın içerisindeki bir koruma içgüdüsü oluşmaya başlamıştı. Karşısındaki iblisin korumasına ihtiyacı olmadığının farkındaydı, hatta korunmaya ihtiyacı olan kendisiydi. Yine de bir annenin çocuğuna karşı hissettiği gibi bir şefkat ve koruma hissiyatı oluşmuştu. Aralarında sıcak bir ortam oluşmuştu lakin pek uzun sürmemişti. Adı sorulan minik iblis kaşlarını çatarak bir anda geriye doğru uzaklaşmaya başladı. Genç kız neden böyle bir tepkiyle karşılaştığını anlayamamıştı fakat anlaması pek uzun sürmeyecekti.

Öfkeli bir şekilde cümlelerini sıralayan minik iblis, her ne kadar öfkeli olsa da oldukça tatlı bir görüntüye sahipti. Minik iblis cümlelerini bitirene kadar genç kız olanlara anlam verememişti fakat son sözcüğün de ağzından çıkmasıyla birlikte onun için her şey anlamlanmıştı. Öğrendiği bu yeni bilgileri ışık hızında aklının en derin noktalarına işledi ve kendini mahcup hissetmeye başladı. Kendisini kurtaran iblise karşı bilmeden de olsa bencilce davranmış, onun öfkelenmesine neden olmuştu. Normalde bu tarz duyguları pek hisseden birisi değildi fakat nedense karşısındaki iblise karşı bunları hissetmek kendisine doğal geliyordu. Bu yüzden tamamen doğal bir şekilde konuşmasına devam etti. "Özür dilerim, amacım bu değildi." dedi mahcup, hüzünlü bir ses tonuyla. "Sadece seninle tanışmak istemiştim." Sesindeki hüzün yavaşça silinirken konuşmaya devam etti. Açıkçası ne yapacağını pek bilmiyordu. Bütün bu yaşananlar onun için yeniydi ve daha önce başkasına karşı hissetmediği duyguları hissediyordu. Normalden daha fazla konuşuyor, daha fazla duygularıyla hareket ediyordu. Belki de bunun sebebi yaşadığı onca kaos, ölüm tehlikesi, hissettiği yetersizlik ve korku hissiydi. Nedenini bilmiyordu fakat tek isteği karşısındaki minik iblisin kendisinden nefret etmemesiydi. Yine de nasıl özür dilemesi gerektiğini bilmiyordu, bu da onu rahatsız ediyordu. İçten duygularını karşısındaki miniğe yansıtmıştı, peki ya sonrası? Şimdi ne yapmalıydı? Ne söylemeliydi? Hiçbir fikri yoktu. Bu yüzden sessizliğini bir süreliğine korudu.

[GM - Dimensio]

Özrün karşısında sağ gözünü bırakan iblis yüzüne tatlı bir öfkeyle bakmayı sürdürüyor. Bu aşamada anlayabildiğin kadarıyla, karşındaki iblis sana tam olarak inanmış gibi görünmüyor. Ancak yine de bir çaresizlik içindeymiş gibi bulunduğu yerden de pek uzaklaşacak gibi durmuyor. Özrünün üstünden geçen yaklaşık yarım dakikanın ardından iblis iki elini göğüsleri hizasında birleştiriyor ve kafasını hafif yukarı kaldırıp sana bakmaya tenezzül etmez bir hava içerisine giriyor. Kapattığı gözleriyle sana bakmaktan imtina eder gibi duran iblis “Özrünü ne kabul ediyorum ne de etmiyorum.” diyor sadece. Burnundan aldığı nefesi bilinçli bir şekilde daha sert vererek öfkeli olduğunu göstermeye çalışır gibi duran iblis “Sadece burada bulunmak istemiyorum. Buradan nasıl çıkacağımı da bilmiyorum. O yüzden beni buradan çıkaracaksın, tamam mı?” diyor. Bakışlarını bu kez sana çeviren iblis “Eğer beni buradan çıkarırsan özrünü kabul ederim.” diyor bir lütufta bulunuyormuş gibi.

İblisin tüm bu haline baktığında, onun senden ve bulunduğu bu ortamdan pek haz etmemiş olduğunu anlayabiliyorsun. Tüm bu özrü kabul etme mevzusunun da sırf buradan kurtulmak için söylediğini, yoksa böylesine bir niyetinin hiç bulunmadığını da bir şekilde sezebiliyorsun. Fakat etrafın saf bir karanlıktan ibaret olması dolayısıyla, yapıp yapamayacaklarını kendi içinde düşünmekten başka bir şey yapamıyorsun. Karşında duran iblis dışında hiçbir canlıya dair en ufak bir iz hissedemiyorsun.

[Esther]

Cumartesi gününe kadar yoğunluktan ötürü yazamayabilirim fakat vakit bulursam yazıcam.

[Esther]

Minik iblisle konuşmaya devam ettikçe daha daha rahatladığını hissedebiliyordu. Damarlarında hala dolaşmakta olan korku hissi gittikçe azalıyor, düzgün bir şekilde düşünebilmeye başlıyordu. Bu sebepten ötürü iblisin özrünü kabul etmemesini göz ardı edebilmişti. Bu bilinmezliğin içerisine düştüğü andan itibaren yaptığı gibi çevresine göz gezdirdi. Görebildiği tek şey karanlık olmasına rağmen ne yapması gerektiğini biliyordu. Karanlığın içerisine doğru ilerlemesi gerekiyordu. Bilinci bunun farkında olmasına rağmen vücudu ona izin vermiyordu. İlk adımını attığı anda duraksadı ve kalbi hızlıca atmaya başladı. Birkaç dakika önce çevresini saran, göremediği iblisler gözünün önüne geldi. Hala orada olduklarını biliyordu, zira minik iblis öyle olduğunu söylemişti. Genç kız için görememek büyük bir eksikti ve bu eksiklik kendisini zavallı gibi hissetmesine neden oluyordu.

Duygularıyla boğuşan genç kız bakışlarını iblise çevirdi, derin bir nefes vererek kendisini rahatlattı. "Hadi gidelim." demekle yetindi. Ardından bakışlarını iblisten çekerek karanlığın içerisine doğru yürümeye başladı. İblisin kendisini takip edip etmeyeceğini veya nereye doğru yürüdüğünü bilmiyordu. Tekrardan iblislerin arasına dalabileceğini, belki de onlara yem olabileceğinin farkındaydı. Yine de burada beklemek gibi bir niyeti yoktu. Gereksiz hareketlerden hoşlanmayan birisiydi. Bu bilinmezliğin içerisinde kendisini kurtaracak birileri olmadığını biliyordu. Ayrıca bir an önce bir iblisle anlaşması gerekiyordu. Biraz zorlasa yanındaki minik iblisle anlaşabileceğinin farkındaydı fakat onu yeterli olarak göremiyordu. Böyle ufak bir çocuğun kendisine nasıl yardımı dokunabilirdi ki? Az önceki kırmızı gözlü devasa iblislerden birisiyle anlaşsa daha iyiydi. Zira yanındaki minik kendisini dahi koruyabileceğe benzemiyordu.

[GM - Dimensio]

İblise komut vermenin arından, karanlığın içerisinde yürümeye başlıyorsun. Birkaç adım atmanın ardından omzunun üstünden arkaya doğru attığın bakışlar, iblisin iki kolunu göğüs hizasında bağlamış ve kafasını da yukarı kaldırmış bir şekilde adımlarını takip ettiğini görüyorsun. Sanki aslında seni takip etmek gibi bir niyeti yokmuş da, bir sebepten ötürü zorunlu bir şekilde seni takip etmek durumunda kalmış gibi duran iblisin ifadesine aldırış etmeden karanlığın içinde ilerlemeye devam ediyorsun.

Adımlarını kaç dakika veya saat boyunca attığını bilemiyorsun, ancak bildiğin tek şey karanlığın sonsuzluğu oluyor. Nereye doğru gidersen git, etrafında değişen hiçbir manzara olmuyor. Karanlık, başka bir karanlıkla seni selamlayıp, başka bir karanlığa seni uğurluyor. Tam bu esnada ise hemen arkandan gelen iblisin bezgin sesiyle “Ayaklarım koptu artık. Beni taşı.” dediğini duyuyorsun. O eski yüz ifadesinden arınmış ve gerçekten bitkin bir şekilde duran iblis, seninle göz göze geldiği anda tekrar yüzüne o gururlu ifadesini takınıyor ve “Yoksa özrünü kabul etmem.” diyor. Tüm bu gösterişini hızlıca burnunu havaya dikmesiyle ve “Hıh.” şeklinde bir sesle sonlandıran iblis, donmuş gibi o halde beklemeye başlıyor.