Varoluşun Üç Kadım Ayağı (2. Kısım) (Gadiel)

[GM - Dimensio]

Cysa sizden gelecek yeni bir hedefi beklemeye koyulurken, Ela ise durumun kontrol altına alınmış olmasından dolayı derin bir nefes veriyor ve kılıcını sanki büyük bir günahtan sakınmak ister gibi tekrar eski yerine yerleştiriyor. Nuemsa ise, senin sözlerini dinledikten sonra sadece başıyla hafifçe bir hareket yapmasının ardından, varlık bulduğunun tersine bir şekilde fiziki görünümü parıltılara çevirip sana karışıyor. Bunun ardından artık bakışların tamamen Ela’nın vereceği kararı beklemeye koyulurken Cysa bir anda ansızın arkasını dönüyor ve “Buralarda birileri var!” diyor. Cysa’nın daha cümlesini bitirmesiyle birlikte, ilk önce üzerinizden bir karaltı, ardından da belirgin bir beyazlık geçip gökyüzüne doğru çıkıyor. Bakışlarınla bunları yakalamış olsan bile, varlığı konusunda pek emin olamadığın bu anda Ela “Bizi izlediklerinin farkındayım. Kılıcımı çekmeye yeltenmemin sebebi de buydu. İçine düştüğümüz durumda faydalanıp saldırmalarını öngörmüştüm, ancak beklediğim gibi olmadı.” diyor sanki bu ana kadar olan bitenin tamamen farkındaymış gibi. Ne var ki Cysa bu durumdan pek hoşlanmamış gibi kaşlarını çatıp senin koluna girmeye yeltenirken “Görüyor musun Gadiel? Biz de kendi içimizde anlaşmazlık yaşadık sanıyorduk. Ela Hanım başından beri bizi kandırıyormuş.” diyor. Fakat Ela, keskinleşen gözleriyle Cysa’ya odaklanmaktan ziyade gökyüzüne çıkıp kaybolan iki varlığı keşfetmek isterken, sizler de aynı şekilde bakışlarını gökyüzüne çeviriyorsunuz.

Yarım dakikayı bulmayan arayışınız, gökyüzündeki karaltı ve beyazlığın bir kez daha kendini göstermesiyle sonlanıyor. Ancak bu kez havada birbirine geçen spiraller gibi hareketlenen varlıklar size doğru yaklaşmaya başlıyor. Bu kez ilk belirdikleri andaki hızlarından uzak bir şekilde hareketlenen varlıklar, yerden yaklaşık 25 metre kadar yükseğe geldiklerinde duruyor. Tam bu anda, gökyüzünde kanatlarını hafifçe çırpan iki varlığın gözlerinin içine baktığına şahitlik ediyorsun.

İki varlıktan ilki senin sol tarafına denk geleni, hemen hemen 160 santim boylarında, insan vücuduna sahip olsa bile bacakları ve ayakları tamamen bir ejderhayı andıracak şekilde bulunuyor. Bununla birlikte kafasının iki yanında uzayan boynuzları, akları siyaha dönmüş ve kırmızı gözbebekleri, kahverengi kısa saçlarıyla birlikte görünümünü tamamen tamamlamış gibi duruyor. Ancak elbette varlığın arkasındaki iki büyük kanat ve arkasındaki kuyruğu, havada beliren bu varlığın bir iblis olduğunu bağırıyor. İblis senin gözlerinin içine baktığı sırada “Hey hey! Birbirinizi gebertip eğlendirecektiniz altı üstü!” diyor. Hemen ardından ise sanki sivri dişlerini sizlere sunarcasına “Neyse, artık sizi bendeniz Nodiss halledecek!” diyor kendinden oldukça emin bir tonda.

Nodiss

İsmini Nodiss olarak zikreden iblisin yanında duran ve 140 santim boylarında, oldukça beyaz tenli, tıpkı Nodiss gibi bacakları ve kolları pullarla kaplı, Nodiss’e göre daha kalın ve uzun kuyruğu olmasına rağmen daha küçük kanatları bulunan, altın rengi boynuzları ve mavi saçlarıyla birlikte saçlarıyla birlikte Nodiss gibi tehditkar olmak yerine sanki masumiyet sembolü gibi duran varlık “Nodişş! Buyaya geşmeye geymedik mi? Hani şıcaktan bunaymıştın da biraş şerinli’cektin ya!” diyor. Bu sözlerinden sonra Nodiss’in koluna yapışan iblise ters bir bakış atan Nodiss “Sydi! Azcık ejderha gibi davran! Sen de kafalarını koparmak istemiyor musun?” diye soruyor. Ancak isminin Sydi olduğunu öğrendiğiniz iblis daha Nodiss’in cümlesi bittiği anda öğürür gibi bir hareket yaptıktan sonra “İnşan kanı hiş güşel değil! Sydi inşan kanını hiş şevmeş!” diyor yüzünü ekşiterek.

Sydi

Sydi’nin bu sözleriyle Nodiss’in kaşları çatılıp bir gözü diğerinden daha büyük gibi dururken, Nodiss kolunu kurtarmak için sallamaya başladığında, adeta ona zamkla yapışmış gibi duran Sydi Nodiss’in kolundan ayrılmamak için direniyor. Bu esnada ise Sydi “Uuuuuuuu~~!” diyerek bağırmayı sürdürken, Nodiss en sonunda pes edip kolunu düz bir hale getiriyor ve “Sydi! Kolumu bırak ve bizi daha fazla rezil etme!” diye haykırıyor. Ancak Sydi “İnşan kanı piş! Eyyeni kiyyetmene değmeş! Acı onlaya Nodişş! Şydi'nin hatyı işin!” diyor. Fakat Nodiss çoktan kararını vermiş gibi “Senle veya sensin Sydi, keyfin bilir!” dedikten sonra bakışlarını bir kez daha size çeviriyor ve “Önce hanginiz gelecek? Tek kolumla da yeterim size!” diyor.

Nodiss’in açıkça bir meydana okumaya dönmüş bu sözleri üzerine koluna girmiş olan Cysa yavaşça kolunu bırakırken bakışlarını ilk önce sana ve ardından da Ela’ya çevirdikten sonra “Bu kez durdurmazsınız herhalde, değil mi?” diyor. Bu sözler üzerine Ela, iki ibliste olan odağını hiç bozmadan “Aceleci davranma Cysa… İçinizde başka bir şey sezinleyen var mı?” diye soruyor.

[Gadiel]

Bir tutam şaşkınlık sirayet etti bünyeme duyduklarım neticesinde. Hiçbir şeyden haberi olmayan çaresiz bir avın ürkekliği ile göz gezdirdim çevreme ve bir kez daha göremedim görünmeyeni. Önce Cysa, daha sonra Ela sürükledi beni bu şaşkınlığa… Çünkü Ela çoktan farkında olduğunu, az önceki hareketlerinin ise bundan kaynaklı olduğunu söylemişti. Bir kez daha etrafıma baktım ve bu sefer gördüm gökyüzündeki silüetleri.

Hiçbir şeyin farkında olamamak gerginleştirdi beni. Güçsüz ve aciz hissettim istemsizce; ama beni bu ruh halinden Cysa’nın sözleri ve dikkatimi dağıtması çıkardı. Hafif bir baş hareketi ile karşılık verdim onun bu rahat ve alaycı tutumuna; ama tekrardan istemsizce gözlerim gökyüzü ile buluştuğunda, o varlık ile baş başa kaldım bir daha.

Saniyelerin birbirini kovalamasının üzerinden çokta bir süre geçmeden tekrardan belirdi varlıklar gökyüzünde. Uçarak yaklaştılar bize. Mesafenin onları net bir şekilde görebileceğimiz azaldığında durdular.

Görünümleri en dehşet kabuslardan çıkmış kadar ürkünç ve tüyler ürperticiydi. Diğer iblisler kadar sıradan değillerdi ve Nueamsa gibi konuşabilme kabiliyetleri vardı. Sözleri beyaz ve siyah kadar farklıydı birbirlerinden.

Bir tanesi daha ılımanken, diğeri biz insanlara karşı daha çok kızgın bir demiri andırıyordu. Öfke ve vahşet sözlerinden yüzümüze doğru sıcak bir buhran olarak vuruyordu adeta bu soğuk iklimde. Cysa bu sözlere karşı saldırgan bir tutum sergilerken, Ela daha stabildi ve hissedebildiğimiz başka bir şeyin olup olmadığını söylüyordu.

Benim yoktu. Hızlıca, “Maalesef.” Demekle yetindim. Ardından zihnimde o karanlığı bir kez daha yarattım. “Nuemsa.” Diye seslendim o sonsuz karanlığa. “Güçlerini benimle paylaş lütfen.” Dedim, o karanlıktaki yakarışını bir kez deh anımsayarak.

Hazır ve dinç olmalıydım.

En ötesi ise güçlü.

[GM - Dimensio]

Ela’nın sorusuna verdiğin olumsuz cevaba karşı Ela tepkisiz kalırken, Cysa sanki hiç kendisine yönelen bir soru olmamış gibi bakışlarını iblislerin olduğu yönde tutmaya devam ediyor. Zihninde Nuemsa’ya fısıldadığın sözlere karşılık olarak ise Nuemsa’nın karanlığın içinden gelen sesi “Ne yapman gerektiğini bildiğini düşünüyorum.” demekle yetiniyor. Bu sözler karşısında, bu noktadan sonra yapacaklarına dair düşünceler kafanda döndüğü esnada, Cysa’nın bir anda gözlerinin içine baktığını görmenle içinde bir tedirginlik doğuyor. Gözleri davetkar bir şekilde sende olan Cysa aranızdaki mesafeyi kapatıp gözlerini seninkilerden ayırmadan yanına geliyor. Elini, ilk olarak ensenin hemen altına koyan Cysa “Düşündüm de…” dedikten sonra tüm sırtını okşarcasına elini beline kadar indiriyor. Hemen ardından ise gözlerini iki iblise doğru çevirirken “Rakibiniz bu adam olacak! Biliyor musunuz, çok güçlü bir iblisi bile var!” diyor hain bir gülüşle birlikte. Cysa’nın ansız ittirmesi nedeniyle boşlukta kalan vücudunu birkaç adım öne çıkmasının ardından durdurabildiğinde, bu kez Ela’nın birkaç adım geriye doğru çekildiğini fark ediyorsun. Yüzündeki duruluğa rağmen hafifçe gözlerini kapatmakla yetinen Ela “Bu kez Cysa’yı destekliyorum.” diyerek tavrını belli ediyor.

Kendini bir anda savaşın ön cephesinde bulmuş bir kişi çaresizliği ile bakışlarını iblislere çevirdiğinde, Nodiss yüzündeki saldırgan arzuları gizlemeksizin gözlerini sana kilitliyor. Halen koluna yapışmış bir halde duran Sydi durumdan memnun olmadığını yukarı doğru kalkan kaşlarıyla ortaya koysa da, Nodiss “Kim ilk geliyor bana fark etmez. İsterseniz hepiniz birlikte de gelin!” diyor cüretkar bir davetle. Ancak Nodiss’in bu daveti Cysa tarafından “Yok. Bence Gadiel tek başına fazlasıyla sana yeter.” diyerek kışkırtıcı bir şekilde reddediliyor. Cysa’nın bu sözleriyle birlikte Nodiss’in tüm odağı da sana toplanırken, havada duran Nodiss aranızdaki 20 metreden biraz daha fazla olan mesafeyi kapatarak sana doğru saldırmak için kanatlarını hareketlendirmeye başlıyor!

[Gadiel]

En karanlıktan daha karanlık, en ıssızdan daha ıssız olana buyurdum bir hiç gibi… Benden olana uzandım, bir parçam gibi. En vahşi duyguların dalga dalga kümelendiği topraklarda dolandım bir insandan öte her şey gibi. Nuemsa ben olurken, ben Nueamsa oldum insanlığımı bir hiç gibi öteye iterken; ama soramadan edemedim kendime, iblis olmak karşımdakiler gibi olmak mıydı yoksa Nuemsa gibi olmak mı? İblis olmak, Cysa’nın uğursuz yoldaşı gibi olmak mıydı yoksa ismi olan Sydi gibi mi? Sorguladım, bir insanın doğasına en yaraşır şekilde.

Gözlemledim, sessizce. Duydum Cysa’yı, fakat sustum. Gözlerimle takip ettim olan biteni… Öğrenme aşamasındaki bir çocuk gibi özümsedim tüm her şeyi. Yavaş yavaş oturttum benliğimi, inandığım şeylerin üstüne.

“Evet, biliyorum.” Dedim karanlığa doğru, karanlığın tam kendisiyken. Soğuk bir metalin tınlamasını andırıyordu ağzımdan çıkan her sözcük.

Bir adım öne çıktım.

“Aydınlat karanlığımı Nuemsa.” Dedim, beyazlara bürünmüş soğuk topraklara doğru, en az bu topraklar kadar soğuk ve kati bir tonda.
Özümsemek istedim Nuemsa’yı, bir kara delik gibi. Bir bütünün parçası gibi kabullendim onu ve gözlerimi kısacık kapatıp açtığım o anda, tüm o karanlığı kalbime mühürledim.

“Var olan her şey eşittir. İnsanı kötü yapan, iblisi de kötü yapandır. İnsanı iyi yapan, iblisi de iyi yapandır. Sebepsizce kanımı akıtmak isteyen sen, evrenin mutlak adaleti ile yüzleşeceksin.” Dedim, sanki tüm her şeyi gözlemledikten sonra bu sonuca varmış gibi.Ardından Nuemsa’nın tüm gücünün bedenimde dolaşmasını arzuladım. Bir mıknatıs gibi, bir bütün gibi özümsemek istedim onu.“Bana bir iblis nasıl olunur öğret Nuemsa.” Diyecektim akabinde.

Gücü hissettiğim an ise, öne doğru vahşi bir hayvan gibi atılacaktım. Yok etmeye meyilli iblisin dibinde bitecek ve avucumun içi ile yüzüne doğru direkt bir darbe vuracaktım.

[GM - Dimensio]

Nuemsa’nın fiziki varlığını ortaya koyacak sözlerin ağzından dökülmesiyle birlikte, Nuemsa bir kez daha gözlerinin önünde can bulurken sözlerini dile getiriyorsun. Nuemsa, sözlerine kulak kabartmış olsa bile, bakışlarını üzerinize doğru gelmekte olan Nodiss’ten bir an bile ayırmıyor. Sözlerini tamamlandığında ise Nuemsa derin bir nefes alıp vermekle yetiniyor. Nuemsa’nın bu hareketinin ardından zihnini ve vücudunu sadece saldırıya hazırlayarak öne atılıyor ve Nodiss’in suratına indireceğin darbenin hazırlıklarını yapıyorsun. Uygun mesafeyi yakaladığın anda havalanmak için kendini hazır tutuyor ve o an geldiğinde de, dizlerinden kırdığın bacaklarını gergin bir hale getirerek havaya zıplıyorsun. Nodiss üzerine doğru zıplamanı fark ettiği anda kanatlarıyla kendini korumak ister gibi bir hamle yapsa bile, bir anda yükselişinin ansızın kesilmesi seni de boşlukta bırakıyor. Ayak bileğini kavrayan bir el hissettiğinde, ivmeni kaybedip aşağıya doğru düşmeye başlıyorsun. Bakışların ayak bileğindeki elin sahibine döndüğünde, Nuemsa’nın çatık kaşlarla sana baktığını görüyorsun.

Nuemsa’nın bu hareketi sadece seni değil, Nodiss’i de gafil avlamış oluyor ve saldırısını ansızın kesen Nodiss birkaç metre önünde yere iniyor. Nuemsa ayak bileğini son anda bırakarak yere düşerken dengeni sağlamana olanak tanıyor ve bu sayede iki ayağın üzerinde yere inebiliyorsun. Nuemsa sanki herhangi bir yaralanman veya sorunun olup olmadığını şöylece bir baktıktan sonra, bakışlarını tekrar Nodiss’e çevirirken “Bir iblise yumruklarınla zarar veremezsin Gadiel. Tıpkı onun sana zarar veremeyeceği gibi… Bu yüzden, bu işi devralıyorum.” diyor. Cümlesi bittiği anda bir adım öne çıkan Nuemsa “Nodiss… Açıkçası seninle dövüşmek istemiyorum. Bu seni yenemeyeceğim için değil, sadece tercih etmediğim için dile getiriyorum.” diyor. Ne var ki Nodiss takındığı alaycı bir yüz ifadesiyle birlikte “O boynuzunla mı beni korkutacaksın?” diyor. Nodiss’in bu sorusu, Nuemsa’nın dingin bakışlarının hafifçe gerilmesine neden olurken, sağ şakak kemiğinde atmaya başlayan damarı rahatlıkla görebiliyorsun! Nuemsa, bu kez hafif boğuk bir sesle “Ne dedin, tekrar söylesene…” dediğinde, Nodiss “Boynuzun diyorum, şu alnın ortasında duran iğrenç şey var ya!” diyor hafif bir kahkaha eşliğinde. Ancak Nodiss’in bu sözleri Nuemsa’dan yayılan tüm aurayı bir anda karanlığa bularken, Nuemsa sonuna kadar çatılan kaşları ve sıktığı dişleriyle birlikte “Şimdi siktim belanı!” diyor.

Vücudu belirgin bir şekilde gergin bir hale gelen Nuemsa öne doğru birkaç adım atarken “Hey Gadiel! Sana “öfkeli peri” nasıl olur göstereyim mi?” diyor. Bu sözlerinden sonra Nuemsa’nın karanlığı ansızın artmaya başlarken “Sikik kanatlarının tadına bakacaksın Nodiss!” diyor. Nuemsa’daki bu ansız değişiklik karşısında Nodiss’in kahkahası buruk bir surat ifadesine dönüşürken Sydi bir anda Nodiss’in kolunu bırakırken “Şeni tanımak güşeldi Nodişş!” diyor. Sydi, bir anda Nodiss’in sağ tarafına doğru koşmaya başladığında, Nodiss ne olduğunu anlamaya çalışır gibi kafasını bir Nuemsa’ya bir Sydi’ye çevirmeye başlıyor. Ancak Nodiss’in bu şaşkınlığı, bu anda Nuemsa’nın işine yarıyor ve Nuemsa sağ yumruğunu çoktan yerinden çıkardığı sırada “Hala boynuzuma mı bakıyorsun lan!?” diye gürlüyor! Olup biten anlam vermekte zorlanan Nodiss, suratına inmekte olan yumruktan son anda kaçınmaya çalışsa da, Nuemsa isabetli bir şekilde indirdiği yumruğuyla birlikte Nodiss’in geriye doğru savrulmasına neden oluyor! Havada attığı birkaç taklanın ardından yerde sürüklenen Nodiss doğrulmak için uğraşırken, Nuemsa her şeye yeni başladığını belli eden bir vahşilikle “Daha çok yumruk yiyeceksin, sakın pes edip kaçayım deme!” diyor.

Nuemsa’nın Nodiss’e karşı ilk başarılı hamlesiyle birlikte, bakışların bundan sonra olacaklara odaklanmaya çalışırken, hemen yanıbaşında “Piş vuydu! Ağşı buynu dayıldı benşe!” şeklinde bir konuşma duyuyorsun. Bakışların bir anda sağına doğru döndüğünde, seninle aynı yöne bakmakta olan Sydi’yi görmek bir anda irkilmene neden oluyor. Birkaç saniye önce koştuğunu gördüğün Sydi’nin sanki hiçbir şey olmamış gibi yanında bitmesi tüyleri ürpertirken, Sydi sanki her şey olağan bir haldeymiş gibi hafifçe sana dönüyor ve “Noydu ki?” diyor sadece.

[Gadiel]

Sözlerim döküldü birer birer dudaklarımdan ve sanki sadece dudaklarımın değil, sözlerimle birlikte kalbimin üzerine de sinmiş olan sis perdesinin mührü açıldı sanki… Yaşadıkça ve şahit oldukça, hiçbir şeyi hatırlamadan gözlerimi açtığım bu dünyada, kalbim daha da dirileşiyor ve netleşiyordu. Varlığını unuttuğum; ama zamanla daha çok hissettiğim benliğim bana sanki yol gösteriyordu. Beni olmam gereken kişi yapıyor, kaderimi şekillendiriyordu.

En başından beri uğraştığım ve yapmaya çalıştığım şey; Nueamsa’nın gücünü o gün olduğu gibi ve Ela’nın anlattığı gibi tekrardan hücrelerimde ve bedenimde hissedebilmekti; ama o an, tamamen köşeye sıkışmış bir yırtıcı hayvanın dürtüleriyle açığa çıkardığım o varoluş haline şu an bir türlü ulaşamıyordum. Bedenim bir insanın bedeni kadar kırılgan ve gücümün bana çizdiği sınırlarım bir insanınki kadar kısaydı.

Kana susamış iblise vurmak ve ona ulaşmak için kaslarımı gerip harekete geçtiğimde, sıçrayışım birkaç metreden öteye geçememişti. Bu da Nueamsa’nın gücünü kendi bedenimde hissedebilmek için bir kez daha başarısız olduğum anlamında geliyordu.

Ne yapmam lazımdı ya da neyi yanlış yapıyordum… Bilmiyordum. Nueamsa beni durdurup, kendisi öne çıktığında mecburen kendimi onu izlediğim bir senaryonun içerisinde bulmuştum.

Nueamsa… Çok sert bir yumruk ile iblisi yere serdiğinde, şaşırmamıştım. Öfkeli periden neyi kast ettiğini anlamaya çalışıyordum sadece… Özellikle o sözcüklerinden sonra yaydığı auranın değişimi dikkatimden kaçmamıştı.
Derin bir nefes aldığım sırada, bir anda dibimde biten diğer iblisin varlığı ile irkilmiştim. Göz ucuyla ona baktığımda, irkilmem birkaç saniye daha sürmüştü; ama sonrasında nedensizce rahatlama gelmişti.

Belki bana zarar veremeyeceğini bildiğimden belki de onu samimi bulduğumdan.

“Korkuttun beni.” Demekle yetindim ufak bir tebessüm eşliğinde. Ardından göz ucuyla tekrardan savaş alanına döndüm; ama bu çok sürmedi.

“İsmin Sydi değil mi?” diye sorarak tekrardan bir sohbet başlattım onunla. “Senden bana yardım etmeni isteyebilir miyim?” diye sordum. Olumlu olduğunu hissettiği an ise devam edecektim: “Daha önce bir iblis gibi, başka bir iblisle savaşabilmiştim. Bunu tekrardan yapmak istiyorum. Bunu yapabilmem için bana yardım edecek bir partnere ihtiyacım var. O sen olur musun?” diyecektim.

Amacım, tekrardan o forma girebilmekti. Bu sefer bilincim açık olarak. Sadece Nueamsa’nın savaştığı senaryolar, benim için uygun değildi.

Eğer Sydi, yardım etmek isterse birkaç adım ondan uzaklaşacak ve gözlerimi tamamen kapatacaktım. O karanlıkta, o gün olduğu gibi en derinlere dalacaktım. Karanlığın daha karanlık, ıssızlığın daha ıssız olduğu o yerde, bir kez daha gücü arayacaktım.

Nueamsa ile orada bir olmuştum.

Bir kez daha olabilirdim.

[GM - Dimensio]

Nuemsa’nın Nodiss’e karşı olan savaşı, Sydi’nin yanına gelmesiyle odağından ayrılırken, ilk cümlelerini kurmaya başlıyorsun. Sydi’nin ismini söylemenle birlikte iblisin yüzünde bir gülümseme oluşurken, Sydi ilk önce bunu kafasıyla onaylıyor ve ardından kolunu kavrayarak koluna sarılıveriyor! Sydi’nin bu hareketi, az önce Nodiss’e yaptığından pek de farklı durmasa bile, ona sorunu sorduğun anda Sydi’nin yüzünde belirgin bir şaşkınlık görüyorsun. Gözleri iyice açılan ve sanki aşağıya doğru açılan ağzını toparlayamayan Sydi “Yay-yaydım mı? B-ben mi?” diyor şaşkınlığı dile vurmuş bir şekilde. Sydi’nin sana bu denli yanaşmış olmasıyla birlikte duyduğun ufak bir tıkırtıyla birlikte kafanı hafifçe çevirdiğinde, Ela’nın kılıcını kavradığını görmüş olsan bile, henüz bir hamle yapmaktan uzak olması ve Sydi’nin de görüş açısında bulunmaması, sana cümlelerine devam etme imkanı tanıyor. Sözlerini söyleyip sorunu sorduğun anda ise, Sydi’nin giderek dolmaya başlayan gözleri karşındaki iblisin ufak bir çocuktan farksız olduğunu sana anlatmaya yeterken, Sydi hafifçe ağzını aralıyor. Ancak tam konuşmaya başlayacağı esnada bir anda gürleyen bir ses ile “Orospu çocuğu musun sen?” diyen varlığa, yani Nuemsa’ya bakışların döndüğü anda, Nodiss’in ağzından ve burnundan gelen kanlarla yere yığılmış bir şekilde durduğunu ve Nuemsa’nın öfkeli bakışlarla sana doğru adımlamaya başladığını görüyorsun!

Nuemsa, öfkesiyle çığırından çıkmış bakışlarla sana doğru gelmeye başlarken “Burada seni korumak için götümden soluyorum, farkında mısın? Sen de kalkıp tüysüz bir velede partner olmayı mı teklif ediyorsun aşağılık herif!?” diyor. Her attığı adımla birlikte, sanki gözlerinin önünde seni parça pinçik eden Nuemsa’nın aurası seni etkisi altına almaya başlarken Sydi “Hah, sen de ayvayı yedin anyaşıyan!” diyor ve kolunu bırakıp hızlıca Nodiss’e doğru koşmaya başlıyor. Ancak tam bu esnada Nuemsa, bir anda bakışlarını Sydi’ye çeviriyor ve birkaç metre yanından geçmesini engellemek için bir adım sola doğru attıktan sonra “Sana olacakları izle Gadiel!” diyor. Hemen ardından ise, sanki bu savaş alanına çok uzaklardan gelmiş gibi görünen Sydi’nin karın boşluğuna sert bir yumruk indirerek onu oracıktan etkisiz hale getiriyor! İki büklüm bir şekilde yere düşen Sydi, soluk alıp vermekte bile güçlük yaşar gibi görünürken, Nuemsa adımlarını sana doğru atmaya devam ederken “Partnerin boku yedi Gadiel, şimdi ne yapacaksın bakalım?” demesinin ardından “Seni ağlatana kadar döveceğim. Sonra ağladığın için bir daha döveceğim! Sonra… Sonra senin dövmeme neden olduğun için bir daha döveceğim!” diyor. Nuemsa sana yaklaştıkça, ne sözlerinde ne de bakışlarında hiçbir tereddüt olmadığını rahatlıkla görebiliyorsun. Tam bu esnada, olayın başından beri yerinden kıpırdamamış olan Cysa'nın zevkten dört köşe olmuş gibi gülen suratıyla "Bence Nuemsa haklı. Yok et onu Nuemsa!" diyerek adeta bir taraftar gibi tezahüratta bulunduğunu görüyor ve duyuyorsun.

[Gadiel]

Sözcüklerim Sydi’ye hitaben birer birer ağzımdan çıktığında, sonucun böyle olabileceğini hiç tahmin etmemiştim. Belki kullandığım kelimenin yanlış anlaşılması belki de Nueamsa’nın tamamen anlaşılamaz bir kişiliği olması olayı buraya getirmişti; ama emindim ki burada en günahsız olan Sydi’nin kendisiydi. Yaşanan her şeyin saçmalığın daniskası olarak nitelendirebileceğim kadar saçma ve beklenmedik şekillenmesi içimi boğarken, her şeyden sıkılmış ve mevcut gidişattan tamamen usanmış bir edanın simaları ile olan biteni izledim.

Durgun bir nehri andıran yüz ifademin ardına sığınmış öfkem, kalbimin kontrolünü ele geçirmeye çalışan arsız bir iblis gibi davranırken, sonsuz bir sabır ve erdem ile kutsanmış ruhum, kalbimin kontrolünü ele bırakmamakta ısrarcıydı.

Derin bir nefes almakla başladığım tepkim, hafifçe çatılan kaşlarımın yüzümdeki ifadeyi çok azda olsa değiştirmesi ile devam etti. Önce yerde hareketsiz yatan Sydi hemen akabinde ise Nueamsa’nın kendisi ile buluşan göz bebeklerim, olabildiğince tepkisiz ve bir o kadar durgun gözüküyordu. Söylemek istediğim onca şey olmasına rağmen, dudaklarımdan dökülen tek şey ıssız bir sessizliğin ta kendisiydi. Sanki konuşmak, çok zor bir eylem gibiydi.

En sonunda, göz bebeklerim olağan sürecinden birazcık daha fazla kapalı durup, tekrardan açıldığında, ciddiyet yüz ifademe bulanmış tek lekeydi.

“Nuemsa.” Dedim son derece ciddi ve soğuk bir şekilde. Bana savurduğu tüm o tehditler birer hiçmiş gibi göz ardı ettim. “Az önce masum birine, anlamadan hareket ettiğin için zarar verdin. “ diyerek devam ettim, öfkenin ses tonuma sirayet ettiği anlarda.

“Kast ettiğim şey, içimdeki gücü uyandırdığımda ona dokunup dokunamadığım hususunda bana antreman partneri olmasıydı; ama buna engel oldun. Diğerini de alt ettiğine göre, öyleyse antreman partnerim sen olacaksın.” Dedim aynı ciddiyet salt bir şekli ile sözcüklerimde var olmaya devam ederken ve sanki beni parçalamak isteyen bir iblis yokmuş gibi bir kez daha gözlerimi kapattım.

O karanlığa bir kez daha, korkusuzca daldım.

En derinlere doğru ilerledim ve saklı hazineye ulaşmak ister gibi, hiçbir şeyi göremediğim o karanlıkta avucumun içini önüme doğru uzattım.

Hissetmek ve anlamak istedim.

Gücü ve Nueamsa’yı… Bizi bir yapan ve aynı zamanda ayrıştıran her şeyi… Bir kez daha, bir insan olarak gözlerimi kapatıp, iblis ve insan karışımı yeni bir varlık olarak gözlerimi açmak için, karanlığın ta kendisi olmak istedim.

[GM - Dimensio]

Konuşmaya başladığın anda, Nuemsa’nın yüzündeki sinirli ifade hiçbir şekilde değişikliğe uğramasa bile, en azından adımlarını eskisi kadar sert atmaması, konuşmanın bir şekilde ona ulaştığını gösteriyor. Gözlerini kapatıp kendini karanlığa bırakmak ve Nuemsa’yı hissetmek istediğinde ise, ilginç bir şekilde, karanlığa hapsolmuş dünyanın tamamen parıldadığını görüyorsun. Kamaşan gözlerin, birkaç santim önünü bile görmeni imkansız hale getirmiş gibiyken, sanki el yordamıyla uzun süredir aradığın bir şeyi bulmaya çabalıyorsun. Gözlerini yavaşça açsan bile, kör edici beyazlığa karşı koyamıyor ve bir elini gözlerine yukarıdan siper ediyorsun gayri ihtiyarı bir şekilde. Bu hareketin elbette bir sonuç vermeyecek olsa bile, en azından gözlerin yavaş yavaş aydınlığa alışmaya başlıyor. Kendini bulduğun karanlık dünyadaki karanlık dalgalanmalar, bu kez yerini parıltılı ışıkların zevkine bırakmış gibiyken, kendini ilk kez bu kadar hafif ve rahat hissediyorsun. Daha öncesinde hep bir zorluğun üstesinden gelme ve sanki karanlığa hükmetme gibi sirayet eden varoluşun, bu kez sanki aydınlığın içinde benliğini bulmuşçasına coşmak istiyor. Artan kalp atış hızın, parıltıların daha da canlanmasına imkan tanırken, gözlerin yavaşça yerden doğrulmaya çabalayan bir iblisle karşılaşıyor. Simasını seçemiyor olsan bile, iblisin bir şekilde yaydığı tanıdık his, adımlarını koşarcasına bir düzene sokuyor ve içten içe iblise yardım etmek isterken buluyorsun kendini.

Attığın her bir adım birkaç metreyi rahatça arkanda bırakmanı sağlarken, bir şekilde yerden doğrulmaya çalışan iblisin de her bir adımınla senden uzaklaştığını hissediyorsun. Kolların çaresiz bir şekilde iblise ulaşmaya çalışırken, nefes alışverişlerin sanki saatlerdir koşuyormuşsun gibi sıklaşmaya başlıyor. Alnında biriken terler, adeta bir yıldız tozu gibi yere düşerken aydınlığın içindeki o tanıdık ses tüm yorgunluğunu alıveriyor.

“Bu şenmişin geyçekten!?”

Bir anda duyduğun Sydi’nin sesi, görüşünü tamamen düzeltiyor ve senden onlarca metre uzakta olan Sydi’yi her bir detayına kadar görebiliyorsun. Dolu gözleri ve acıyla tuttuğu karnı, Nuemsa’nın kendisinde bıraktığı bir etki olarak görünürken Sydi “Beni kuytaymaya geydin, hayika biyisin!” diyor heyecanla. Ancak titreyen sesi, heyecanının önüne çoktan geçerken, Sydi’nin yüzündeki acı dolu ifade kaşlarının sonuna kadar çatılmasına neden oluyor. Aydınlığın içindeki kızıllık bir anda öfkenle varlık bulurken Sydi “Şakin oy yüffen! Sen biy kuytayıcısın!” diyor yumuşak bir ses tonuyla. Gözlerini hafifçe sıkarak ipleri eline almaya çalışıyor ve içindeki kızıllığı dindirmek istiyorsun. Gözlerini bir kez daha açtığında ise Sydi’yi hemen önünde buluveriyorsun! Gözlerini birkaç kez kırpıp Sydi’nin gerçekten hemen dibinde olup olmadığına kendini ikna etmeye çalışırken Sydi küçük bedenini sana doğru yaslamak için hareketlenirken “Buydan biylikte çıkalım, oluy mu?” diyor sana.

[Gadiel]

Nuemsa'nın yüzündeki sinirli ifade değişmese de, adımlarımın sertliği hafiflemişti. Konuşmam ona ulaşıyordu, bu gerçekten hissedilebilirdi. Gözlerimi kapattığımda, beklediğimden çok farklı bir manzara ile karşılaştım. Karanlık, hiç olmadı kadar parlak bir ışıkla aydınlandı. O an, içimdeki karmaşık duyguların üstesinden gelmek için hazır hissetmiyordum. Gözlerim aniden kamaşmıştı, ve tek yapabildiğim şey onları kapatmaktı. Bu parlaklığın ardında, bilinmeyen bir dünya ve yeni bir başlangıç vardı. Kör edici parlaklıkla aydınlanan bu karanlık dünyamın içinde kaybolmuş gibiydim. Kamaşan gözlerim, önümü görmemi neredeyse imkansız kılıyordu. Ancak içgüdüsel olarak, bir şeyleri aramaya başladım, sanki uzun zamandır kaybettiğim bir izi bulmaya çalışıyordum. Gözlerimi yavaşça açmaya çalıştım, ancak parlaklığa karşı koyamıyordum. Gözlerimi korumak için elimi kullanmam gerekti. Bu hareket, gözleri korumakta etkili olmasa da, yavaşça aydınlığa alışmamı sağladı. Karanlık dünyadaki dalgalanmalar, yerini parıltılı ışıkların o muhteşem sekansına bıraktı. Kendimi hafiflemiş ve rahatlamış hissediyordum. Artık sadece karanlıkla mücadele etmek zorunda olmayan, aydınlığın içinde var olma özgürlüğüne sahip bir varlık gibiydim. Varoluşum artık aydınlıkla özdeşleşiyordu, ve bu coşku dolu his, içimde büyüdü. Kalbim hızla atarken, parıltılar canlanıyordu. Adımlarım hız kazandı ve karşımda bir varlık belirdi. Simasını seçemiyor olabilirdim, ama onun yaydığı tanıdık duygu, ona yardım etme isteği uyandırdı. İçsel dünyamda bir savaş verirken, bu iblise yardım etme isteği beni dolduruyordu.

Her adımımda, geride bıraktığım mesafe birkaç metre daha artıyordu. İblis ise her bir adımımla uzaklaşıyormuş gibiydi. Kollarım, umutsuzca ona ulaşmaya çalışırken, nefes alışverişim sanki saatlerdir koşuyormuşum gibi hızlanıyordu. Ter damlası damlası alnımdan yere düşerken, sanki bu aydınlık dünyanın parıltısıyla karışıyordu.

O tanıdık sesin yorgunluğumu silip süpürdüğünü hissettim.

"Bu şimdi gerçek mi?" diye sordum, nefes nefese. Sözlerim, bu olağanüstü yolculuğun gerçek olduğunu onaylıyordu. Yorgunluk ve nefessizlik hissi, bu parlak dünyanın güzellikleri karşısında yok olup gitti. Yeni başlangıçların heyecanı içinde, bu parlak dünyada ilerlemeye devam ettim, önümüzde keşfedilecek birçok sır olduğuna vakıf bir şekilde.

Aniden, Sydi'nin sesiyle birlikte görüşüm netleşti, sanki onun onlarca metre ötedeki her ayrıntısını görebiliyordum. Gözlerinin doluluğu ve karnını acıyla tutuşu, Nuemsa'nın bıraktığı izlerin bir sonucu olarak gözüküyordu. Sydi heyecanla konuşmaya başladığında onu dinlemekten uzak gibi gözüken bakışlarıma rağmen kulaklarım tamamen ondaydı. Ancak heyecanı, sesindeki titremeyle birlikte bastırılmış gibiydi, ve yüzündeki acılı ifade kalbimi öfkeyle dolduran bir zehir gibi bünyeme sirayet ediyordu. Masumiyet benim hassasiyetimdi. Hissedebiliyordum; çünkü onun acı çektiğini gördüğüm her an kalbimden tüm bu aydınlığı yok edebilecek kadar kudretli kızıl bir öfke akıyordu... Gene de, bu aydınlığın bozulmasına müsaade edemezdim. Gene de, yersiz bir öfkeye kapılıp, kendimi teslim edemezdim. Bu yüzden Sydi'nin sözleriyle birlikte sakinleştim. Gözlerimi biraz sıktım, içimde yükselen öfkeyi dizginlemeye çalıştım. Gözlerimi bir daha açtığımda, Sydi'nin hemen yanımda olduğunu gördüm. Gözlerimi birkaç kez kırparak, gerçekten bu kadar yakın olduğuna inanmaya çalıştım. Sydi, beni kendisine doğru itmeye başlarken, bir kez daha konuştu. Gitmekten bahsediyordu ve açıkçası nereye gideceğimizi ben bile bilmiyordum.

Buna rağmen elini tuttum. "Sydi, Nuemsa benim bütünüm. Onun hatası, aynı zamanda benim hatam demek. Onun kusura bakma, tamamen yanlış anladı." dedim mahçubiyet dolu bir tonun esareti eşliğinde. Akabinde devam ettim.

"Hadi Sydi, gidelim buradan."

Tüm aydınlığa meydan okuyormuş gibi dolandı gözlerim çevremde. Kendimi Sydi'ye bıraktım ve belki de bir kez daha gözlerimi kapatmak istedim. En başından en sonuna kadar yapacağım şeyi bir kez daha yaptım.

Kalbime ve inandığım değerlere inarak, onlara kendimi teslim ederek hareket ettim.