Oysa Her Zaman Mavi Değildir Gökyüzü (2. Kısım) (Diniel)

[GM - Dimensio]

Azuldir’in adım sesleri, her biri zihnine saplanan bir ok gibi odada yankılanırken, çıkışını yapmasının ardından kapanan kapının çıkardığı ses de, tüm zihnini kilitliyor. İçine düştüğün durum ve zihnine dolan düşünceler her bir zerreni esaret altına almışken, prangalanmış bileklerini saklamaksızın Eletha’ya dönüyorsun. Bu ana kadar yüzünde katı bir ifade barındıran Eletha’nın, bakışları kapıda kilitlenmiş bir şekilde öyle durduğunu görmek, yüzünün hangi şekle girmesi gerektiğini bilememene neden oluyor. Eletha, sanki sadece kalbinden değil ruhunda birkaç parça kırılıp kopmuş gibi dalan bakışlarla öylece kapanan kapıya dalmış duruyor. Karşında duranın Hükümdar Eletha “Visyn” Norkian veya Hükümdar Eletha veyahut çiçek bahçesindeki Eletha olmadığını tek bir bakışınla bile anlayabiliyorsun. Sanki zihninde dolanan düşüncelerin katbekatı arasında boğulup kalmış ve nefes almanın bile zül geldiğini belli eden bakışlarıyla sessizce duran Eletha, yarım dakikayı bulan bir sessizliğin ardından öne düşen başına engel olamıyor. Bir an için Eletha’nın bayılıp bayılmadığını kontrol etmek için hızlıca kendini ileriye atmak istesen bile, Eletha birden aldığı derin bir nefesin ardından sanki iyi olduğunu göstermek istercesine bakışlarını sana çeviriyor.

Yarım dakikayı biraz daha aşan bir nefes aralığı içerisinde kendini toparlayabilen Eletha, yavaşça oturduğu tahtından kalkıyor ve basamaklara doğru ilerlemeye başlıyor. İlk basamağa geldiği anda, sanki o ilk karşılaştığınız andaki gibi bir anda kendini yere bırakan Eletha, hızlıca olduğu yere oturuveriyor. Bu haliyle bıkkınlığı ve çöküklüğü yadsınamaz bir şekilde görünürken, Eletha yüzüne yerleştirdiği hafif bir tebessüm ile başını sana doğru kaldırıyor. Eletha’nın gözlerinin ardında gizlenen ışık, onun Hükümdar maskesini yere oturduğu anda fırlatıp attığını gösterirken Eletha“Herkes her şeyi yapabileceğime inanıyor. Ama ben daha kıçımın nerede rahat edeceğini bile bilemiyorum ki!”diyor derin bir nefesi ardına ekleyerek. Ciğerlerinden gelen bu sözlerinin ardından kafasını mahcup bir şekilde eğen Eletha“Kabalığım içi bağışla, çıkıverdi ağzımdan.”diyor. Ancak bu sözlerinden sonra dudaklarının kenarı yukarıya doğru kıvrılıyor ve birkaç saniye içinde oluşan tebessüm kahkahaya dönüşürken“Bağışlanmayı dileyen bir Hükümdar! Unutulmuş Yüce Tanrı Gyton adına! Günün birinde gerçekten bir Hükümdar olabilecek miyim acaba!?”diyor, daha önce Aludir Üssü’nün kapısının önünde sarf ettiği cümleleri andırır şekilde.

[Diniel]

Eletha’ya bulunduğum durumu göstermekten çekinmeden bakıyordum. Eletha ise biraz önce Azuldir’in hareketlerine yönelik kapıya kilitlenmiş bakıyordu. Yüzündeki sabit ifadeye karşı zihninden neler geçtiğini anlayamıyordum. Ancak öylesine dalgın bakışları vardı ki onun için endişelenmeden edemiyordum. Yalnız başına zihninin içerisinde boğulup kalmıştı. Belki de biraz önce Azuldir’in gitmesini istemiyor, ona bir şeyler anlatmak veya haklılığını paylaşmak istiyordu. Ancak böyle olsaydı o sert tavrı içerisinde bunu söyleyebilirdi. Hayır, bir zihninde yaşadığı sıkışıklığın sebebi Azuldir’in sözlerinde haklılık bulup bir çıkmaza girmiş içerisinde olmuş olması da olabilirdi. Öylesine uzun süre dalmıştı ki zihnim bana çeşitli sebepler bulmamı ve arkadaşımın bu dalgınlığına karşı bir şey yapmamı söylüyordu. Ancak ben ne yapmalı olduğumu veya Eletha’nın hükümdar olarak ne yapacağını beklerken bir anda başının düşmesiyle bayılmış olabileceği hissiyle içim cız ediyor ve ona ne olduğunu anlamak için atılacak olsam da aldığı derin bir nefes il ben de bir nefes alıyordum.

Onun için endişeleniyordum. Dikkatli bakışlarımla durumu ile ilgili ipuçları toplamaya çalışırken yaklaşık yarım dakikalık süren bu vaktin ardından yavaşça tahttan kalkıp basamaklara ilerliyor ve bir anda kendini yere bırakıp olduğu yere oturuyordu. Tüm bu bıkkınlık ve çöküklüğü dışarıdan net bir şekilde görünebiliyor olsa bile yüzüne yerleştirdiği hafif bir tebessüm ile başını bana doğru kaldırıyordu. Onun bu haline karşı üzülmüş, istemsizce kaşlarım hafifçe havaya kalkmıştı yaşananlara karşı. Hükümdar olarak katı ve sert tutumu oturduğu an ile birlikte sona ermesiyle benim de diğer varlıklara karşı tutumum da yumuşamış, yakınlarıma gösterdiğim hale dönmüştüm.

Sözlerini rahat duruşum ile ilgiyle dinliyordum. Bağışlanmayı diledikten sonra bu hareketine kahkahaya dönüşen tebessümüyle birlikte üsteki sözlerine benzer bir cümle kurmuştu. Bense o zamanki gibi ona karşılıklı gülemiyordum. Çünkü biraz önce yaşanan olaylar ağırdı. Kaşlarımı sitemkâr bir biçimde çatıp kollarımı göğsümde kavuşturuyordum. Aslında ona sarılasım bile gelmişti ancak bu hareketim onu küçük görüyormuşum gibi de gelebilirdi. “Beni bayıltıp evine kaçırıyorsun, günlerdir hiçbir şey yemediğimi bildiğin halde kahvaltı bile yaptırmayıp Azuldir ile kavga ettiriyorsun. İşin en kötüsü kaçırıldığımı sen söyleyene kadar fark etmemiştim bile!” diyordum sahteliği bağıran bir öfkeli tonda. Ancak sözlerimin ardından kollarım çözülüyor ve hafifçe gülmeye başlayıp “Gerçekten üç gündür uyuyor olduğumun farkında değildim. Sanırım gözümü ilk kez Aludir Üssünde açtığım gibi bunu pek garipsemedim” sakince ilerleyip yanına oturacak ve daha sakince “Okyanusu görmek istiyordum…” diyecektim. Ardından sonra kafamı iki yana hafifçe olumsuz manada salladıktan sonra oturduğum yerden ileriye zemine doğru hafif bir dalgınlıkla bakarken “Ancak yapılacak işler var gibi görünüyor…” diye kendimi reddediyordum. Ardından yüzümü Eletha’ya çevirip oldukça net bir tonda “Gücün neye yeter bilmiyorum, gerçek bir hükümdar nedir onu da bilmem ama şu an benim Hükümdar’ım senden başkası olamaz” dedikten sonra bir iki saniye bıraktığım aranın yeniden sakinliğe dönen tonumda “Azuldir’in sözleri ile ilgili neler düşünüyorsun? Tabi bir hükümdar olduğun için, cevaplamazsan bunu sorun edinmeyeceğim” diyecektim.

[GM - Dimensio]

Eletha’nın dinen kahkahalarının ardından konuşmaya başlamanla ve Eletha ile kendi duruşunun da etkisiyle, sanki bir an için odada yankılanan sesinin bir hükümdara ait olduğunu hissediyorsun. Her ne kadar takındığın sahte bir öfke de olsa, Eletha’nın mahcup bir şekilde başını eğmesi hükmedenin kendinmiş gibi görünmesine neden oluyor. Bu anlarda Azuldir’in etrafta bulunmuyor olması sizin açınızdan sevindirici bir durum da olmuyor değil. Eletha ağzından çıkan her bir cümleyi zaman zaman yüzüne bakarak ve zaman zaman da dalgın bakışlarını önüne çevirerek dinliyor. Cümlelerin tamamlandığında ise birkaç saniyelik sessizlik odaya çöküyor.

Eletha derin bir nefes alıp önüne düşen başını kaldırırken“Uyandığın odada gördüğün manzara, aslında Vulcan Okyanusu’na ait. Yani okyanusu görmüş oluyorsun teknik olarak…”diyor, alt metni anlamamış gibi davranarak. Ancak Eletha’nın gözlerinde, esasen ne demeye çalıştığını kavradığını rahatlıkla okuyabiliyorsun. Bu sözlerinden sonra yüzüne hafif bir tebessüm yapıştırarak şaka yollu bir şeyler söylediğini belli eden Eletha, yüzündeki bu tebessümü korumaya devam ederken“Buraya gelişinden yaşananlar için gerçekten üzgünüm Diniel. Ancak Azuldir’i kendin de duydun… Bu dedikodu olayları can sıkıcı bir boyuta ulaşmış belli ki. Bunun bu düzeyde bile olması yeteri kadar rahatsız ediciyken, güvenliğimiz açısından en ufak bir riski almak istemem.”diyor. Ancak hemen ardından sözlerinin yanlış anlaşılmasına mahal vermek istemez gibi kafasını biraz geri çekiyor ve“Senin… Daha doğrusu benim dışımdaki herkesin güvenliği için bunu yapmam gerekiyor.”diyor makul bir sebebi olduğunu vurgulamak ister gibi.

Derince aldığı bir nefesi pek de vermek istemez gibi havaya karıştıran Eletha, bakışlarını hemen önüne diktiği anda ise“Azuldir’in sözleri… Ona haklı veya haksız diyemem. Anlattıkları ikna ve tatmin edici mi diye sorarsan, şu an sözlerinin aksini gösteren bir şey elimde yok. Ancak sözleri dışında sözlerini destekleyecek bir şey de yok. Açıkçası, tüm bu yaşananların ardında Azuldir’in olduğunu düşünmüyorum. Yani, eğer bu olayların bir parçasıysa bile, bunu birinin talimatıyla yapıyor olması çok büyük ihtimal. Ya da biri için…”diyor. Cümlelerinin sonuna gelirken sesi neredeyse bir mırıltıya dönüşen Eletha’nın dalgınlaşan bakışları, konuşurken kafasından geçen binlerce senaryoyu dışarıya yansıtıyor. Burun deliklerini hafifçe şişirip derin bir nefes almasının ardından ise bakışlarını yukarı kaldırarak sana bakan Eletha ciddi bir yüz ifadesi ortaya koyarken“Ancak Azuldir’in tehlikeli bir oyun içerisinde olduğu kesin. Buna oyun demek tam da doğru değil aslında… Bu bir kader… Yazgısını reddedip başka bir yazgıyı yazmaya çalışıyor… Baktığında oldukça asil bir davranış gibi, ancak bu Tanrıların izini reddetmek anlamına da geliyor.”diyor. Bu sözleriyle içine düşen korku ve öfkenin karışımını Eletha’nın gözlerinden okumaya başladığın sırada Eletha ciddi bakışlarını koruyarak“Genel olarak hiçbir şey bilmediğini söylüyorsun ya Diniel… Söylesene, Tanrılara ve kadere karşı çıkılabilir mi?”diyerek cümlelerini sonlandırıyor.

[Diniel]

Eletha derin bir nefes alıp önüne düşen başını kaldırırken gördüğüm manzaranın Vulcan Okyanusu oluğunu söylemişti. Bir an bakışlarım konunun o merak ettiğim okyanusa gelmesiyle fazlaca ilgili bir hal alıyordu. Ancak hemen ardından yaptığı espriye karşı yüzümü ekşitiyor ardından gevşetip yerini gülümsemeye bırakıyordum. Yolculuk sırasında yaşananlar için üzgün olduğunu söylediğinde bir an bundan üzüntü duymuştum. Eletha’nın, o ışıltılarıyla huzur veren bir meleğin bunu benim kötülüğüme yapacağını zaten düşünmüyor olsam da, biraz önceki iğneleyici sözlerim onu üzmüşe benziyordu. Aslında hayır, sanırım sözlerim üzmemişti. Ne kadar istemese de yapmak zorunda olduğu şeyi ona hatırlattığım için üzülmüş olmalıydı. Dedikodu olayları da Azuldir’in sözlü olarak dile getirmesiyle öğrendiğim bir mesele olmuştu. Hemen her hareketim, kurduğum her cümle böylesine dilden dile aktarılıyorsa kime güvenilebilirdi ki? Risk konusunda söylediğini net bir şekilde anladığımı belirten ifadeyle başımla onaylıyordum onu hafifçe.

Derin bir nefesin ardından bakışlarını hemen önüne dikiyor ve Azuldir ile ilgili düşüncelerini aktarıyordu. Sesi neredeyse mırıltı halini alırken bunu yapıyor olsa bile biri için yapabileceğini söylüyordu. Kendisi için mi? Bu bir ihtimallerden biriydi. Özgürlükten bahsediyordu. Eğer Aludirlik ortadan kalkarsa Eletha’nın da yüksek Aludir olarak, Hükümdar olarak kalmak zorunda kalmayacağı da bir gerçekti. Ben Eletha’yı uzun süredir tanımıyordum ancak Azuldir tanıyor olabilirdi. Konuşma ve hitap şekline bakılırsa da bu olasılığın yüksek olduğu açıkça görünüyordu. Eletha için değer verdiği her şeyden vazgeçebilir miydi? O yüzden mi Maeve hakkında sanki bir hiçmiş gibi konuşuyordu? Eletha’nın iyiliği için… Olabilir mi? Olabilir.

Eletha bu sözlerinin ardından bakışlarını yukarı kaldırıp bana bakarken ciddi bir yüz ifadesi takınıyordu. Onun bu bakışına karşı söyleyeceklerinin ciddiyetinden şüphe duymaksızın ben de ciddileşiyordum. Yazgısını reddedip başka bir yazgı yazmaya çalışmasını, bunun tanrının izini reddetmek anlamında olduğunu net bir şekilde söylüyordu. Yazgıyı reddetmek de nedir? Tanrının izini reddetmek de nedir? Yeniden konular anlamakta zorlandığım yerlere gidiyordu. Nitekim Eletha da genel olarak hiçbir şey bilmediğim konusuna değinip bana Tanrılara ve kadere karşı çıkılabilir mi diye soruyordu. Bu soruyu duyduğumda yaklaşık bir saniye süren şaşkınlığımı gizlemiyordum. Eletha ondan her şeyimi gizleyeceğim biri değildi. Buna hemen yanıt veremeyeceğim bakışımı sağa çapraz aşağı çevirip sessiz kalmamla belli ediyordum. Yazgımın isminin olduğunu duymuştum. O anda hatırlıyordum. Diniel… Yazgımın adı buydu. Tıpkı Visyn adı gibi. Peki, neden? Daha garip olanı eğer insanların yazgıları varsa neden iblis boyutunda bütün bilgi ve birikimimi yitirirken yazılıyordu? Aludirler dışında insanların yazgıları yok muydu? Bizi özel kılan neydi? Dahası daha hiçbir şey bilmiyorken bir anda kendimi iblis bulmak zorunda bırakıldım. Tüm bunlar neden yaşanıyordu? Aludir olmadan önce bir hedef belirlenmiş olunsa bile Aludir olduktan sonra kontrolü tamamen yitirmiştim bu açıktı. Şu an burada konuşmamın sebebi dahil Aludir olmamdan geçiyordu. Gerçekten her şey yazılmış bir kaderi gerçekleştirmekten geçiyor olabilir miydi?

Bakışlarımı Eletha’ya çevirip klasikleşmiş “bilmiyorum” sözü dışında şeyler söylemenin de gururuyla biraz da Eletha’ya moral verebilmek için normalden daha canlı tonda “İsimlerimiz yazgılarımızı temsil ediyor… Hani önceki ‘Visyn’ hakkında bana anlattıkların vardı ya, benim merak ettiğim bu kaderin yaşanılması istenmeden gerçekleşecek olacağı mı yoksa isteyerek gerçekleşecek olacağı mı” diyecektim. Başımı biraz daha havaya kaldırıp etrafa bakınırken “Tanrı’nın ne olduğunu ve yolunu da bilmiyorum” dedikten sonra bakışlarımı geri döndürüyordum. “Ancak bu kaderi isteyerek gerçekleştireceksen bunda sorun görmüyorum. Elbette bunu kabullendiğini söylediğini hatırlıyorum, örnek olarak veriyorum. Ancak istemeden gerçekleşecekse, bunu istemiyor olmamızın da bir sebebi olması gerekmez mi?” diyecektim. Sözümü daha da açıklığa kavuşturmak için işaret parmağımı söz istermiş gibi havaya kaldırıp “Belki de kaderimizi yaşamamızı isteyen, bize isimler ile yazgımızın adı bile verilmişken, yazgımızı yaşamamızı istemeyen başka bir üst irade daha vardır ve o da bize bu çatışmaları yaşatıyordur. Eğer Azuldir Maeve'i bile harcayıp bunu amaçlıyorsa böyle bir şey yaşıyor olmalı. Yoksa böyle bir şey gerçek olursa, bu bir insanın Tanrı’yı yenebileceği anlamına geliyor. Böyle bir şey mümkün mü diye soruyorsun ya… Yalnızca umarım mümkündür diyebilirim” diyordum. Ardından kollarımı göğüs hizamda kavuşturup “Her türlü, yaşananlardan hiç hoşlanmadığımı açıkça söyleyebilirim. Ne olursa olsun ben kendi irademle hareket ettiğimi düşünüyorum ancak gördüğüm imgeler gerçek olacaksa ve bunlar yazgımsa, ben bunların gerçekleşmesini de istemiyorum” dedikten sonra dudaklarımı hafifçe aşağı doğru büzüp söylediklerimdeki tutarlılığı düşünüyordum. Ardından net bir yere varamayıp “Benim de kafamı karıştırdın…” dedikten sonra hafifçe gülmeye başlayacaktım. Uzun sürmeyen bu gülüşün ardından "Belki Raldrin bununla ilgili bir şey düşünmüştür. Daha önce bir iblisin yazgı ile ilgili düşüncelerini almış mıydın?" diye soracak ve söyleyeceklerinin sonunda Raldrin'e kısa da olsa odaklanıp onunla iletişime geçmek istediğimi bu şekilde belirtecektim.

[GM - Dimensio]

Eletha cümlelerini sanki yıllardır aradığı bir sırrı bulmak ister gibi dikkatli ve ciddi bir şekilde dinliyor. Her bir kelimene, her bir duraksamana ve her bir nefes alışına ayrı ayrı önem addediyor gibi görünen Eletha, kafanın karıştığını söylemenle birden donuk bir yüz ifadesine geçiyor. Bu donuk yüz ifadesi, zapt edilmeye çalışılan bir duygunun bastırılması gibi dururken, Eletha da bu surat ifadesini birkaç saniyenin ötesinde tutamıyor ve büyük bir kahkaha patlatıyor. Odanın duvarlarına çarpıp tekrar tekrar kulaklarına dolan kahkahalar, bugün için Eletha’nın en gerçek halini gibi yüzüne vuruyor. Kahkahasının tonu, içtenliği ve devamlılığı, sanki gerçek Eletha’nın her bir kırıntısını taşıyor. Gülümsemeni kısa tutmayı amaçlamışsan da Eletha’nın bu kahkahası yüzündeki gülümsemeyi de etkiliyor.

Eletha kendini tutmaya çalışıp kahkahalarını bastırırken, diğer cümlelerini kurmaya başlıyorsun. Ancak kurduğun cümlelerden sonra Eletha bir kez daha kahkahaya boğulurken kendini hafifçe geriye doğru bırakıyor. Tam anlamıyla sırtı üstüne düşeceği anda eliyle destek alarak oturur pozisyonunu devam ettirebilen Eletha kafasını kaldırıp kahkahaları arasına sıkıştıracak şekilde“Raldrin mi?”diyor ve sonrasında“Yanlış anlama ama nefes alıp vermek dışında ona zahmetli gelmeyen ne var?”diye soruyor. Bu sözlerinden sonra birkaç saniye daha kahkahalarını sürdüren Eletha, kendini toparlamasının ardından“Yani, Raldrin’in sana bir cevap vereceğini hiç düşünmüyorum. Hele aranızdaki ilişkiye bakılırsa…”diyor. Ancak hemen ardından sanki yanlış bir şey söylemiş gibi telaşlı hale gelen Eletha“Sadece senin için demiyorum, Raldrin’i biliyorsun… O herkese karşı Raldrinlik yapacak türden bir iblis.”diyerek anlatmak istediği şeyi dile getiriyor.

Bu sözlerinin ardından odaya çöken sessizlik, senin kendi başına kalmana ve Eletha’nın da düşüncelerine yoğunlaşmasına imkan tanıyor. Olayın bir şekilde Raldrin’e gelmesiyle birlikte, konuşmanızın da sonlandığını hissetmeye başlıyorsun. Ancak burada saatlerce öylece duracak olsan bile Eletha’nın sana odadan çıkmanı söylemeyeceğini hissediyorsun.

[Diniel]

Konuyu Raldrin’e getirdiğimde Eletha yeniden kahkahaya boğulmasıyla biraz önce beraber gülmemizin neşesi yerine daha çok “niye güldü şimdi?” diye düşünüyordum. Hemen ardından gülmesini zorda olsa baskılamaya çalışırken diğer yandan sebebini söylüyordu. Raldrin’in bana cevap vermeyeceğini düşündüğünü ve bunun bir de aramızdaki ilişkiye bakıldığında hiç hiç olmayacağını açıkça dile getirdiğinde yüzüm dudaklarım hafifçe aşağı doğru büzülüyordu. Sözlerinin ardından yanlış bir şey söylediğinin farkına varıp telaşla bunu bana karşı değil herkese karşı Raldrinlik yapacağı şeklinde açıklamaya çalışmasının ardından kollarımı göğüs hizamda kavuşturup gözlerimi kapatıp sitemkar bir sesle “Hıh!” derken eşzamanlı olarak başımı hızla sol yukarı çeviriyordum.

Raldrin gerçekten buna cevap vermez miydi? Eletha aramızdaki ilişki derken… Raldrin’i bulduğumda yaşadıklarımızı da kastediyor olabilir miydi? Eletha’dan bunu bilmesi beklenirdi, şaşırmazdım ama Raldrin hala bunu aşamamış olabilir miydi? Henüz onunla doğru düzgün iletişime bile geçememiş olmama rağmen aşmasını beklemek de ne derece doğru olurdu ki. Gözlerimi açıp düşünceli bir şekilde duruşumu düzeltiyor ve Eletha’ya bakıyordum. Odadaki sessizliği Eletha’ya bakınca daha net fark ediyordum. Azuldir konusunu düşünmesi gerektiğini hissediyordum. Hala ona Azuldir’in onunla ne tür ilişkisi olduğunu sormamış olsam bile bir yakınlığı olduğunu hissedebiliyordum. Ayrıca Azuldir’in de söylediği gibi daha önceden gizli çiçek bahçesinde konuşmuşlardı. Gerçi “gizlilik” burada bir kelimeden ibaret kalmış olsa da herkesle Eletha’nın orada görüşeceğini hiç sanmıyordum.

Gizliliğin ifşası konusu aklıma gelince bunun neden gizli kalmadığı da aklıma tekrardan düşüyordu. Şu dedikodu meselesi… Benim Eletha ile görüştüğümü ortaya çıkaran o ispiyoncu hain! Ne yapılabilirdi ki? Hım… Bunların sesini kesmek veya bu meseleyi kesmek için ne yapılabilirdi. Sesi kesmek… Bu kelimeler bir şeye yakın geliyor… Kimdi o… MADRAS!

Eletha ile burada saatlerce konuşacak olsam da bu onun yapması gerekenleri geciktireceği gibi bana da pek bir faydası olmayacaktı. O yüzden konuyu başka bir yere getirmek istemiştim. Bakışlarımı keskinleştirip kendimden emin bir tonda ve canlı bir sesle “Eletha, senin de vaktini almamak için birazdan gideceğim ama şu herkesin canını sıkan dedikodu meselesi var ya, bunu Madras adındaki Aludir ile konuşmamda bir sakınca var mı? Doğrudan senden emir alan bir birliğe bağlıydı diye hatırlıyorum. Bir şeylere doğrudan müdahale etmek gibi niyetim yok, zaten özel diye bir şeyimiz de kalmamış belli ki ama yine de bilinmemesi gerekenleri söylemeyeceğim, yalnızca araştırmak istiyorum” dedikten sonra biraz da mahcup bir bakışla, ses tonumu da hafifçe düşürerek “Ortalığı kırıp dökmem…” diyecektim ondan izin almak ister gibi. Ardından "Gerçi bu kapıdan çıkar çıkmaz nelerle karşılaşacağımı da bilemiyorum ama..." dedikten sonra yorgun bir nefes alıp bakışlarımı Eletha'nın üstünden usulca çektikten sonra "Keşke Raldrin ile konuşmak için kendi başıma kalacağım ufak bir zaman dilimim olsa..." diye bu isteğimi de dile getiriyordum.

[GM - Dimensio]

Konuşmaya başladığın anda Eletha bir kez daha yüzünü sana dönüyor ve seni dinlemeye başlıyor. Madras’ın ismini zikretmenle birlikte gözlerinin hafifçe yukarı çeviren Eletha, bahsettiğin kişinin kim olduğunu düşünmeye koyuluyor. Birkaç saniye sonra gözlerine gelen ışık ise Eletha’nın Madras’ın kim olduğunu anımsadığını sana gösteriyor. Cümlelerinin bitmesinden sonra ise Eletha oturduğu yerden yavaşça kalkıyor, üstünü başını biraz silkeliyor ve eliyle kendisine bir çekidüzen veriyor. Ardından bakışlarını bir anda eskisi gibi sertleştirerek sana diktiği anda“Ben Evrenin Kurucularından, 11 Havari’nin Efendisi, Aclania’nın Hükümdarı, Aludirlerin ve Savaşçıların Lideri Eletha “Visyn” Norkian… Sen, Diniel’i yayılan dedikoduların kaynağını tespit etmek ve bu hususta her türlü araştırmayı yapmak için yetkilendiriyorum! Bu kutsal görevi, üzerine düşen tüm sorumlulukları bilerek yerine getireceğine ve isminin yazgısıyla başaracağına inanıyorum! Ölümsüz Yüce Tanrı Kyrien ve Unutulmuş Yüce Tanrı Gyton bu kutsal görevde ışığın olsun!”diyor. Kelimelerinin her birini, sanki ruhuna işlemek istercesine sert bir şekilde dile getiren Eletha, cümlelerinin sonlanmasının ardından bir süre daha o keskin yüz hatlarını korumaya devam ediyor. Ancak birkaç saniye sonra bir anda yüzü yumuşayıp kocaman bir gülümsemeyle sana bakarken“İşte şimdi ilk resmi görevin oldu!”diyor.

Eletha sana görevini vermesinin ardından yavaşça kapıya doğru yürümeye başlıyor. Bu da sana, buradaki konuşmanın sonlandığını gösteriyor.

Off Topic

Son bir RP alarak konuyu sonlandırabiliriz.

[Diniel]

Söylediklerimle pek çok konuda izin istemiştim Eletha’dan. Madras adını andığımda dışarıdan göründüğü hali ile bir süre düşünmüş, sonra da hatırlamıştı kim olduğunu. Onun kim ve ne olduğu ile ilgili bir şey söylememişti ancak kim olduğunu ışıldayan gözleri ile anımsadığını belli etmişti. Sözlerimi bitirdikten sonra ayağa kalkıp üstünü silkelemiş, eliyle kendine çekidüzen vermişti. Ardından bir anda eskisi gibi bakışlarını sertleştirdiğinde ister istemez ben de Diniel formuma dönmek zorunda kalıyordum. İnsanların duygularına pek dikkat etmemiş olsam da konu Eletha olduğunda net tepkiler verdiğimi fark edebiliyordum ancak bunun sebebi büyük ihtimalle her ne kadar arkadaşım olsa bile Hükümdar formuna girdiğinde beni etkilemeyi bu odaya ilk girdiğim andan itibaren başarabilmiş olmasıydı. Ondan korkmak, çekinmek gibi bir hissiyata kapılmamıştım ancak hislerim üzerine Hükümdar halindeyken çok keskin bir bıçak olabileceğini düşündürmüyor değildi. Gizli çiçek bahçesinde de söylemişti, bir hükümdar olarak gerektiği gibi davranacağını açıkça gösteriyordu.

Çekidüzeni bittikten sonra sert tonda buyruğunu dile getirmeye başlamıştı. Ciddiyetle ve dik duruşla sözlerini dinlerken sözleriyle zihnime işlemeye çalıştığı sözleri somut nesnelermişçesine hissedebiliyor gibiydim. Ancak hiç uzatmadan konuyu ona danıştığım meseleye getirip bunu araştırmak için her türlü yetkiye sahip olduğumu öğrenince gözlerim açılıyordu. Nedense kendimi bir anda rahatlamış, prangalarım gevşek zincirlere dönmüş gibi hissetmiştim araştırma için yetkilendirildiğimde. İsmimin yazgısıyla bunu başaracağımı söylediğinde büyümüş gözlerim yavaşça normale dönüp ardından keskinleşiyordu. Unutulmuş Yüce Tanrı Gyton’u anıyordu. Bu ismi pek fazla anıyor diye düşünmeden edemiyordum.

Sözlerinin sertliği içinde verdiği bu güç ile kendimi bir tuhaf hissediyordum. Sanki sözleri ile beni güçlendirmişti. Yarattığı etki belki de sadece psikolojik bile olsa kendimi iyi hissetmiştim. Bana kıs bir süre keskin yüz hatları ile bakmayı sürdürdükten sonra bir anda yüzü yumuşadığında benim de ağzımın kıyısında belirgin bir tebessüm, gözlerimin içinde bir enerji ve mutlulukla ona karşılık veriyordum. Bunun ilk resmi görevimin olduğunu söylediğinde memnuniyetle başımla onaylayıp ona karşılık veriyordum. Bunun ardından yavaşça kapıya doğru yürümeye başlamasıyla konuşmayı bitirdiğini anlıyordum anlamasına ama ben de burada kalmıştım. Belki bir süre arkadaşım ile görüşemeyecek olabilirdim. O yüzden ardından gidişini izlerken bir yandan da düşünmek durumunda kalıyordum.

Azuldir benim çiçek bahçesinde Eletha ile konuştuğumu öğrenmişti. Peki, bunu kimden öğrenmiş olabilirdi? Aludirlerin dedikodu yapması da ne demek oluyordu? Herkes herkese her şeyi mi anlatıyordu yoksa yalnızca bazı bilgiler bazılarının elinde olup bazılarına mı söylüyordu? Benim Raldrin ile yaşadıklarımı Kitath, Ulrasil ve kapı hizmetkârı görmüştü yalnızca. Listede konuşup konuşturacak epey kişinin var olduğu görünmeye başlamıştı bile. Ancak ayaküstü bunları düşünmenin doğru olmadığı da açıktı. İyice düşünmek, planlamak ve harekete geçmek istiyordum.

[GM - Dimensio]

Off Topic

Konu sonlanmıştır.

Konu Sonu Ödülleri

• 35 GP

• 35 AGP

• 35 İGP