Elçi (Mihr)

[GM - Dimensio]

Gözlerini açtığın anda, karanlık ile bir kez daha yüz yüze gelmek bir anda seni tedirgin ediyor. Derince aldığın bir nefes ise, seni yaşama bağlamaktan ziyade etrafından gelen yoğun kan kokusunu içine çekmene neden oluyor. Bir anda bulanan miden, refleks olarak beraberin birkaç öğürmeyi de getiriyor ve bu nedenle bir anda sırt üstü yattığın yerden doğruluyorsun. Ancak bu doğrulma, tüm hislerinin bir anda yok olmasına ve hissizliğin en büyük girdabına sürüklenmene neden oluyor. Etrafına yayılmış parçalanmış insan cesetleri ve iç organlar, midenin kontrolden çıkmasına neden oluyor. Büyük bir öğürmeyle birlikte sağ tarafında kustuğun esnada, burada gördüğün kopmuş yetişkin bir insan bacağı, midenin tekrar kalkmasına neden oluyor. Apar topar yerinden kalkıp bu mahşer yerinden kurtulmak istediğin sırada, her yerine bulaşmış kurumuş kanı görüyorsun. Bir kan havuzunda yıkanmış gibi tenine ve kıyafetlerine yapışmış kan, kesik kokusuyla tüm duyularını köreltmeyi başarıyor.

Yerinden hızlıca doğrulup etrafına bakındığın anda, sol tarafına denk gelen bir parıltı görüyorsun. Kafanı bir kez daha gökyüzüne kaldırdığın anda ise esasen gerçek dünyada olduğunu ve bu karanlığın sadece geceden ibaret olduğunu fark ediyorsun. Bakışların hızlıca etraftaki ufak tefek, en büyüğü iki katlı evleri gördükten sonra, burnuna gelen koku, ayın ışıltısıyla parıldayan suya seni yönlendiriyor. Etrafa yayılan ve parçalanmışlıkları da göz önüne alındığında sayılarını kestiremediğin cesetlerin üzerinden atlayarak suya ulaşmak için koşmaya başlıyorsun. Birkaç adımın ardından ise, bir anda karanlığın içinde beliren bir çift göz olduğun yerde kalmana neden oluyor. 170 santim boylarında, boyuna göre fit bir görünümü olan ve 20’li yaşlarının başında görünen siyah saçlı bir adam seni süzdükten sonra “Sonunda uyanabildin Mihr.” diyor tınısız bir ses tonuyla. Hemen ardından yüzündeki ifadesiz halini değiştirmeyen adam “Ben Urilirn.” diyerek kendini tanıtıyor.

Urilirn

Off Topic

Bu konuda geçerli olan pasiflik süresi 72 saattir.

Bu konuda Geri Sarım Kartı kullanılabilir.

[Mihr]

1 nisanda ülkeme geri döneceğim için pasiflik yapacağımı bildirmek isterim.

[Mihr]

Karanlığın içinde kaybolduğu sırada gerçek bir bilinci, bir benliği olabileceğini çoktan unutmuştu. Belki de söylenecek çok söz, bir çok tanım vardı bu durumu özetlemeye yarayan. Lakin onun için sindirmesi en kolayı unutmak olmuştu her şeyi. Sandı ki tam o sırada özüne dönmüştü. Bir varlığın kirlerinden arınıp boşlukta süzüldüğü o ana tanıklık etmişti. Hiçbir şey hissetmeden, kimseye bağımlı olmadan evrende süzülen bir ruh gibiydi o an. Fazla uzun sürmedi. Gözlerini açtığında tekrar umutsuzca karanlığı selamlayacağını düşünüyordu. Fakat daha garip hissediyordu. Az önce hissedemediği veya kontrolü elinde olmayan fonksiyonların tekrar kendi karar mekanizmasına bağlanmasına şahit oluyordu. İlk önce nefes aldığını fark ediyordu. Daha doğrusu, koku alabiliyordu.

Derince içine çektiği havanın ciğerlerine dolmasından bu kadar pişman olacağını bilse belki biraz daha tutardı nefesini. Burnuna gelen kan kokusu tüm sistemini devre dışı bırakmayı başarıyordu. Buna midesinin tepkisi ise hiç de şaşırtıcı olmuyordu. Birkaç öğürmenin ardından yattığı yerden hızlıca doğrulmayı başarmıştı. Dehşet içinde çevresine baktığında ise hayatında isteyeceğini düşünmediği bir şeyi istemişti. Karanlığa dönmek.

Etrafta gördüğü cesetler, iç organları ve kanla kaplı bir çok materyal onu bu dehşet girdabına sürüklenmesine yol açıyordu. Buranın aksine karanlık onu kabul ediyordu. Duygularını bastırıyor, ona kucak açıyordu. Bir anestezi gibi onu sakinleştiriyordu. Fakat bu kıyım da neydi? Midesi bile bunu reddediyordu. Hal böyle olunca bulduğu ilk boşluğa kusmaya başlamıştı. Gözlerini nereye çevirse bir parça görüyordu. Kusmasından sonra gözlerini açtığında ise bir başka bacakla karşıya karşıyaydı. Onun eskiden bir insana ait olabileceğini düşündükçe midesini durduramıyordu. Buradan kurtulmalıydı.

Bir şekilde dengesini toplayıp ayağa kalktığında ilk işi etrafa bakmak oluyordu. Burnuna gelen keskin kokuyu ne kadar durdurmak istese de sonunda buna engel olamayacağını anlamıştı. Halihazırda üstünde kan bulaşmayan tek bir kırıntı bile kalmamıştı. O kan havuzunda tüm cesetlerle birlikte kendisi de bu pisliğin içinde kalmıştı. Ama nasıl? Şimdi değil, şimdi değil... Tek yapması gereken bunların hiçbirini düşünmemekti. Düşündükçe beyni binlerce kez aynı görüntüyü aklına getiriyordu. Öncelikle buradan kurtulmalıydı. Çevresine iyice baktığında evlerle birlikte ay ışığının vurduğu bir su birikintisini görüyordu. Buradan kurtulmak için yapacağı ilk işlem kendisini temizlemek olacaktı elbette. Zor da olsa midesini durdurmaya çalıştı ve cesetlerin üstünden atlayarak suya doğru koşmaya başladı.

Attığı birkaç adımın ardından durmasını sanki biri emretmiş gibi yerinde kalakalmıştı. Karanlığın içinde beliren bir çift göz, tehdit edermişçesine bakışlarını Mihr'in üstünde gezdirirken konuşmaya başlıyordu.

Tam o sırada Mihr olanları bir nebze de olsa mantık düzlemine yatırmaya çalışmıştı. En son hatırladığı şey Rugorim'le olan diyaloguydu. Ondan sonra her şey karanlıktı ve hiçbir şey hatırlamıyordu. Tekrar uyandığında ise bir ceset gölünde gözlerini açıyordu. Bunun birkaç açıklaması olabilirdi. Birinci olarak bunların hepsinin sorumlusu Rugorim'di. Ya da kendini Urilirn olarak tanıtan bu esrarengiz adamın işiydi. Artık cevapları kendisi üretmek istemiyordu ki hali de yoktu. Karşısındaki adam tehdit oluşturabilirdi. Bu yüzden mesafesini koruyarak sert bir tonla konuşacaktı.

"Burada neler oluyor?! Bunların sorumlusu ya benim ya da sensin..."

Bu adam bilmesi gerekenden çok daha fazla şey biliyor gibiydi. Mesela ismi gibi!

Sesi giderek yükseliyordu.

"İsmimi nerden biliyorsun? Yoksa seni o aludir denilen orospu çocukları mı gönderdi?"

[GM - Dimensio]

İsmini Urilirn olarak söyleyen kişiyle konuşmaya başladığın anda, genç adam dikkatli bir şekilde seni dinliyor. Etraftaki ceset yığınından bahsettiği anda gözleriyle etrafını yoklayan Urilirn sonrasında bakışlarını tekrar sana odaklıyor. Yüzündeki donukluk ve hissizlik sinirlerini germek için yeterli bir neden olsa da, henüz orada olmadığını bilerek cümlelerini tamamlıyorsun. Ne var ki, cümlenin sonlarında yer alan küfrü duymasıyla birlikte Urilirn yüzünde memnuniyetsiz bir ifade görüyorsun. Konuşman bittiği anda ise bu ifadesini bozmayan Urilirn “Kaba bir dil, bundan hoşlanmadım.” diyor sanki bir daha bu şekilde bir küfrü duymak istemediğini belli edercesine. Ancak hemen ardından hissiz ifadesine geri bürünerek “Buranın sorumlusu sensin… Yani teknik olarak.” diyor. Bu lafının altında başka bir şey olduğunu anladığın için doğrudan tepki vermek yerine dinlemeye devam ediyorsun ve Urilirn de “Ben geldiğimde halihazırda öldürmeye başlamıştın. O anda iki seçeneğim vardı… Ya bu katliamı seni öldürerek sonlandıracaktım ya da bu katliam içerisinde seni zapt etmek için doğru anı bekleyecektim. Durumlarımız gereği ikinci seçeneği seçtim. Bitkin düştüğünde de seni etkisiz hale getirdim.” diyor. Cümlelerinin arasına sıkıştırdığı “katliam” ve “ölüm” kelimelerinden, hiçbir his barındırmadan bahseden Urilirn, bu sözlerini sindirmeni birkaç saniye bekledikten sonra “Aludirlerden hoşlanmıyorsun, ancak ben de sen de Aludiriz. Ancak sorun Aclania’ya bağlı olup olmadığım ise, kesinlikle onlarla bir alakam yok. En azından bir süredir…” diyor. Üzerinden attığı bir yükten bahseder gibi konuşan Urilirn bu sözlerinden sonra yüzünü göle doğru dönerken “Biraz temizlen, yapacağımız şeyler olacak.” diyor. Hemen ardından sana omuzları üstünden bakan Urilirn “Ve biraz hızlı ol, zira bunca insanın öldüğü haberi sandığından daha hızlı yayılacaktır.” diyerek sözlerini sonlandırıyor.

[Mihr]

Urilirn kendi cümlelerini kurduğunda onlara karşı nasıl tepki vermesi gerektiğini bilmiyordu Mihr. Etrafında bulunan ölü bedenlerin hepsinin yerde olmasının sebebi Urilirn değildi. En azından o öyle söylüyordu. Ki bu aslında ona en mantıklı gelen seçenekti. Eğer Rugorim kontrolü bir şekilde ele alabiliyorsa böyle bir görüntünün yaşanması onu asla şaşırtmamalıydı. Yine de böylesine bir vahşeti, böylesine bir yıkımın kendi ellerinden oluşacağını düşünmek, bir yandan kendisini ürkütse de bir yandan asla yenilemeyeceğinin verdiği özgüvenle korkusunu unutturuyordu. Yine de birini öldürmek, birinin canını almanın verdiği hissiyatı henüz anlayamazdı. Ölü bedenlere bakmak bunun sadece posasıydı. Asıl şerbeti belki de Rugorim tadıyordu. Düşüncelerini toplamaya çalıştı. Karşısında aniden çıkan bu adamın burada olmasını tesadüfe bağlayamazdı. Belki de çok uzun bir süre boyunca katliam devam etmişti. Fakat ismini bilmesi ve kelimelerin ağzından çıkış şekli burada bir amaç uğruna bulunduğunu belli ediyordu.

Cümlelerine devam ettikten sonra Urilirn, aslında o geldiği yerdeki askerlerden biri olmadığını açıklıyordu. Biraz soğuk ve ıssız bir tonla konuşması, söylediği her kelimenin inandırıcılığını ve sertliğini arttırıyordu. Öyle ki bu adama rastlamış olması belki de her şeyden daha önemliydi. Bu yolculuğu tamamlamaya dair ümitlerini yavaş yavaş kaybetmeye başlıyordu. Rugorim'in ısrarcı baskıları, her şeyden daha güçlüydü. İçindeki bir ses ona karşı durmanın bir yolunu aramanın Gyugnal'ın söylediği zamanın dışına çıkacağını söylüyordu. En azından bu herifin Aclania ile ilgisi de yoktu. Ona güvenip yardım isteyebilir miydi? Belki de deneyebilirdi.

Urilirn'in son dediklerini göz önünde bulundurarak son cümlesini daha tamamlamadan suya, kendisini temizlemeye doğru, yöneldi. Vücudunda ve kıyafetlerinde bulunan kanı bir nebze temizlemeye çalışacaktı. En sonunda elini ve yüzünü yıkadıktan sonra Urilirn'in yanına dönebilirdi.

Urilirn'in yanına döndükten sonra konuşmaya başlayacaktı. Eğer Urilirn yürüme halindeyse kendisi de yürüyecekti.

"İsmimi nerden biliyorsun? Seninle ne gibi bir şey yapabiliriz? Daha seni tanımıyorum bile! Şunun şurasında ne kadar ömrüm kaldı onu bile bilmiyorum!"

Her ne kadar kelimeleri ağzından isyankar bir şekilde çıksa da Urilirn'in yanına bir köpek gibi ilişmesi yüzünden çaresizliği gün gibi parlıyordu. Artık belki de birini dinlemenin zamanıydı. Dikine gitmeye biraz ara verebilirdi.

[GM - Dimensio]

Urilirn sözlerinden sonra göle giderek önce ellerini yüzünü temizliyor ve ardından da kıyafetlerini bir miktar suyla temizlemeye çalışıyorsun. Ancak kan lekesi, sanki içine işlemişçesine çıkmamak için direniyor ve bu nedenle kıyafetlerindeki kırmızılıkları pek yok edemiyorsun. Yeterince temizlendiğine kanaat getirdiğinde ise Urilirn yanına dönüyorsun. Seni baştan aşağıya bir kez daha süzen Urilirn elinde tuttuğu kapüşonlu bir pelerin tarzı kumaş parçasını sana doğru fırlatırken “Bunu giy, kıyafetlerin çok dikkat çekiyor. En yakın kasabada üzerine yeni bir şeyler alırız.” diyor. Urilirn verdiği kıyafeti üzerine geçirmenin ardından, Urilirn’in yürümeye başlamasıyla birlikte adımların onu takip ediyor.

Attığınız birkaç adıma rağmen herhangi bir şekilde konuşmaya girecek gibi görünmeyen Urilirn’e karşı konuşmaya başlıyor ve sorularını yöneltiyorsun. Urilirn sözlerine başta pek bir tepki vermese de birkaç saniyelik sessizliğin ardından “Şu an ismini nereden bildiğimin çok bir önemi yok. Beni tanımaman da son derece normal…” diyor. Bu anda bakışların hafifçe sana çeviren Urilirn “Hafızanı yitirmenin ardından sana ne anlattılar ki benden de bahsetsinler!” diyor kızgın bir sitemle. Bakışlarını tekrar yürüdüğünüz yola çeviren Urilirn “Ne kadar ömrünün kaldığını kendin belirleyeceksin Mihr. Tabi bu da içindeki iblisi ne kadar kontrol edebileceğine bağlı. Bir kez daha kontrolü kaybettiğinde, benim gibi seni durdurabilecek birini bulamayabilirsin.” diyor. Sözlerinin ardından bir kez daha bakışlarını sana çeviren Urilirn tınısız sesiyle “Ya da onlarca insanı katlettiğini öğrenen Aclania seni yaşatmaz. Bunu bilemeyiz.” diyor. Bu kısımlarda yaptığı konuşmasında, duyguya dair en ufak bir şey hissettirmeyen Urilirn attığı birkaç adımdan sonra olduğu yerde duruveriyor. Bakışlarını tamamen üzerine çeviriyor ve sanki ruhuna erişmek istiyor.

Urilirn yarım dakikayı bulan bu bakışlarının ardından hafif bir nefes alıyor ve “Eğer yeterince kudretliysen, sana yaşamayı öğreteceğim.” diyerek söze giriyor. Bu aşamaya kadar takındığı tavırdan biraz sıyrılıp daha ciddi bir şekilde konuşmaya başlayan Urilirn “Aludir olarak bir istisna olman, kudretinin de bir istisna olduğu anlamına geliyor. Bu yüzden önce kendi kudretine hükmetmeyi öğrenmen gerekiyor. Ancak esas sorun, senin bunu gerçekten isteyip istemediğin… Aclania’nın sana sunabileceği sonsuz imkanlara rağmen bunu elinin tersiyle itmiş olman, bana gerçekten yaşamayı öğrenmek isteyip istemediğini sorgulatıyor Mihr.” diyor. Bu sözlerinden sonra bakışlarını daha keskin bir hale büründüren Urilirn “Bunu ne pahasına olursa olsun istiyor musun?” diye soruyor.

[Mihr]

Urilirn'in fırlattığı giysiyi hemen üstüne geçirdi. Yaptığı şeyleri düşünecek olursa sırf bunun için Aclania'dan gelebilecek olanlar onu öldürmek isteyebilirdi. Zaten halihazırda tanınan ve aranan biri olduğunu düşünüyordu. Hal böyle olunca biraz gizlenmenin bir zararı olmazdı. Urilirn ile birlikte yürümeye başladıklarında ağzından kelimeler daha yeni çıkmaya başlıyordu. Her ne kadar bu adamın peşinden sürüklenecek gibi olsa da buna katlanmalıydı. Her ne kadar onun dediklerini dinlemek zorunda kalsa da buna mecburdu. En azından Gyugnal gibi gözükmüyor, onun gibi konuşmuyordu. Aklı başında biri gibi gözüküyordu. Her ne kadar konuşma tarzı üst perdeden olsa da buna bir şekilde alışmalıydı.

Kurduğu cümlelerden sonra karşılığını biraz geç alsa da Urilirn'in bir şeyleri kestirip atmaması onu az da olsa teselli etmişti. Neden bilmiyordu fakat istediği her cevabın, aradığı her çözümün sanki bu genç görünümlü ıssız adamın içinde olduğuna inanıyordu. Bir şekilde dayanabilirse istediği enginliğe ulaşabilirdi. Urilirn yer yer kızgın bir ses tonuyla, yer yer ise tamamen eski haline dönüp ruhsuz bir şekilde konuşmasına devam ediyordu. Anlaşılan Aclania denilen toplumdan haz etmiyordu. Tercih ve yöntemlerinden kaynaklandığını düşünüyordu Mihr. Hayatının geri kalanını kendisinin, yani Mihr'in belirleyeceğini söylüyordu Urilirn. Bunu kendisi de biliyordu fakat anlatmak istediği başka bir şey miydi?

Yürümelerine ara verdikleri sırada Urilirn'in değişen tavırları önemli bir şeyin geldiğini bildiriyordu Mihr'e. O anda Mihr belki de gözlerini bu dünyaya açmasından bu yana ilk defa birini can kulağıyla dinliyordu. İlk defa birinin ciddiyetine aynı ciddiyetle karşılık veriyor, hatta ve hatta diyeceklerine saygı duyuyordu. Yaşadığı onca şeyden sonra zihni bazı şeylere tepki vermeyi bırakmıştı. Tüm düşüncelerinden kurtulup kulaklarını dört açtı.

Duydukları karşısında hiç düşünmeden kendini ilk defa ifade edebileceği cümlelerini sıraladı.

"Ne Aclania, ne de Aclania'nın sunduğu imkanların gözümde hiç bir değeri yok. Geçmiş yaşamımda neden bu kararı verdim bilmiyorum fakat bu dünyada hiçbir şey bilmeden tekrar doğuyorsam onlara ne minnet duyacak bir sebebim, ne de onların himayesinde kalacak bir nedenim var demektir."

Geldikleri yöne doğru baktıktan sonra son olarak ekleyecekti.

"Hayatı elbette öğrenmek istiyorum. Mihr olduğumu öğrendiğim günden bu yana beynimin içindeki sorular beni krize sokuyor. Fakat bunu o küstahlar sayesinde öğrenmektense Mihr olarak her şeyi keşfetmek istiyorum."

"Bu dünyaya amaçsız bir şekilde gözlerimi açarak zorunlu olarak tek bir hedefim oldu. Yaşamın ne olduğunu çözmek."

[GM - Dimensio]

Sorduğu sorunun ardından senden gelecek cevabı bekleyen Urilirn, sözlerini yüzündeki donuk ancak ciddi ifadeyle dinliyor. Neredeyse nefes bile almadan dinlediğin sözlerinden sonra hafifçe gözlerini kapatıp açıyor ve hafifçe bir nefes veriyor. Normal bir zamanda bu hareketlerin bir rahatlamaya işaret olduğu çıkarımında bulunsan bile, hem mevcut durumun hem de Urilirn’in sözleri üzerine esasen tüm bunların daha zahmetli bir işe girişildiğine işaret ettiğini anlıyorsun. Ancak buna rağmen Urilirn’in duruşunda veya tavrında bir erinme veya zorlama görmüyorsun. Hafif çatık kaşları ve durgun ifadesiyle bakışlarına odaklanmış Urilirn birkaç saniye sonunda “Aslında belki de bunları konuşmak için erken, ancak sözlerin benim nezdimde tatmin edici.” diyerek konuşmaya başlıyor. Bu sözlerin ardından Urilirn’in sana bazı bilgiler vereceğini anlayarak dinlemeye koyuluyorsun.

Urilirn aldığı hafif bir nefesin ardından “Muhtemelen sana hiç bahsedilmedi, ancak Aludir kelimesi esasında eski dildeki “Allionte Suriter” tamlamasından türetilmiştir. Bugün için Aludir denildiğinde, bunun iblislere hükmedebilen kişi anlamına geldiği kabul edilir. Fakat eski kaynaklar, “Allionte Suriter” tamlamasının “İblis Avcısı” veya “Tanrıların Savaşçısı” anlamına geldiğini söyler. Bu eski kaynakların hangisine itibar edileceği pek bilinmez, ancak bizim nezdimizde “Allionte Suriter” tamlamasının karşılığı “Tanrıların Savaşçısı” olarak kabul görür.” diyor. Bu sözlerinden sonra kavramların kafanda yer ettiğine kanaat getirmesinin ardından Urilirn “Biz her ne kadar Aludir kavramına dahil olsak da ve sana bir Aludir olduğumu söylemiş olsam da, esasen kendimize “Aledes” demeyi tercih ediyoruz. Eski dilde “Allionte Ecuitas” tamlamasının karşılığı olan “Tanrıların Adaleti”… Zira tarih içerisinde insanlar ve iblisler arasındaki mücadeleye yön veren, her zaman iblislere hükmedenler olmuştur. Bu nedenle biz, bu kudrete sahip olanların savaşçı değil, adaleti temsil ettiğine inanıyoruz. Peki bu adalete nereden bakman gerekiyor?” diyerek sözlerini bir anda sonlandırıyor. Urilirn her ne kadar sana bir soru yöneltmiş olsa da, bu sorusuna bir cevap bulmayı beklemeksizin “Bu tamamen senin ve kudretinin ışığında belli olacak bir durum. Ne var ki, bizim farklılığımız sadece ideolojimiz veya felsefemiz değil, aynı zamanda Aludir olarak bilinenlerden farklı oluşumuz…” diyor.

Bu sözlerinden sonra bir müddet sessiz kalarak bu kısma kadar olanları sindirmeni bekleyen Urilirn gözlerindeki ışığı tekrar fark ettikten sonra “Aclania’da geçirdiğin zaman içerisinde, muhtemelen sana daha önce hiç görülmemiş bir insan gibi davranmış olabilirler. Veya senden bir istisna olarak bahsetmişlerdir. Bir istisna olduğun ortadaysa bile, ilk olduğun söylenemez. Bu yüzden de seni, ilk olana, yani ilk Aledes’in yanına götürmek için görevlendirildim.” diyor. Bu aşamada ilk fark ettiğin şey, sözlerini sonlandırdığı kısımda Urilirn’in diline ve duruşuna yansıyan saygılı tutumu oluyor. Bir kişi hakkında gıyabında konuşulurken takınılan bu tavrı bir an için garipsiyorsun. Ancak Urilirn kısa bir süre daha sessiz kalmasının ardından “Eğer sen de bunu istersen…” diyerek bir seçim hakkın olduğunu sana belirterek cümlelerini sonlandırıyor.

[Mihr]

Kendisinin söylediği şeylerin yeterliliğinden memnundu, en azından kendini doğru şekilde ifade edebildiğini düşünüyordu. Öyle ki Urilirn de istediği cevabı bir nebze de olsa almış gibiydi. Sakinliği ve cümlelerin ağzından çıkış biçimiyle birlikte tamamen kontrolü ele almış biri gibiydi. Yaşanacak her ihtimali beyninde tartmış ve sonuca odaklanmış izlenimini veriyordu. Urilirn, şu ana kadar tanıştığı diğer Aludirler'den çok daha farklıydı. Durum böyle olunca tekrar konuşmasını beklemekten başka bir şey yapamadı Mihr.

Urilirn bilgi vermeye Aludir kelimesinin esasından başlıyordu. Nereden geldiğini ve ne anlama geldiği konusunda bilgiler veriyordu. Mihr için bu bilgi ne kadar hayati bir önem arz etmese de içinde bulunduğu durum hakkında ufacık bir şey öğrenmek bile kan akışını hızlandırıyordu. Fakat kafasını kurcalayan bir şey duymuştu cümlenin arasında. Urilirn'in bizli konuşma şekli aslında onun da büyük bir organizasyonun içinde olduğunu düşündürtüyordu. Belki bir örgüt ya da tarikattı, lakin boş kimseler olduğunu düşünmüyordu. Konuşmaya devam eden Urilirn, bu sefer de kendilerine Aledes dediklerini söylüyordu. Tanrıların Adaleti... Açıkçası Mihr için herhangi bir eşitlik veya adalet kavramı bir şey ifade etmiyordu. Tanrıların Adaletinden kastı, bir yargılama biçimi miydi? Elbette iyi ve kötü kavramını bilmeyecek kadar aptal değildi. Fakat iblisin iyisi kendisine göre iyiyken bir meleğe göre kötü olabilirdi. Peki ya burada Adalet nasıl devreye girecekti? Terazinin dengesini sağlayan kurallar veya bir yargıç var mıydı? Onun da dediği gibi, bu adalete nereden bakmalıydı?

Son cümlelerini de kurduktan sonra Urilirn, aslında ona bir seçenek sunduğunu da belirtiyordu. Bir istisna değildi. Ona görülmemiş bir insan gibi davranmalarını da beklemiyordu. Mihr, bir insan da öteydi. Tabii ki istisna değildi, o istisna skalasındaki ihtimallerin içinde bile olamazdı. O herkesin üstündeydi. Urilirn onun kudretini mi sorguluyordu? İlla ki bunu görecekti. Sarsılmayan iradesinin kudretiyle birleşimine şahit olacaktı. İçindeki narsisti bastırabilmesinin tek sebebi Urilirn sergilediği saygılı tutum oluyordu. Ona karşı çemkiremiyor veya dilini kirletemiyordu. Tabii ki az önce ceset yığının yanında uyanmasının da büyük bir payı vardı. Her ne olursa olsun, Mihr içindeki şehveti ve kör alevi bir süreliğine dindirmenin yolunu bulmalıydı. Engin ve dipsiz hayallerine adım atmak istiyorsa bir yerden kısmalıydı.

"Şu an daha iyi bir seçeneğim olduğunu düşünmüyorum. Gidelim."

[GM - Dimensio]

Söylediğin sözlerin ardından gözlerinin içine bakmayı sürdüren Urilirn, sanki bu kararında emin olup olmadığını veya en azından ruhunun buna hazır olup olmadığını sorguluyor gibi görünüyor. Yirmi saniyeyi aşan sessizliğin ardından ise Urilirn sadece kafasını sallamakla yetiniyor ve arkasını dönüp adımlamayı sürdürüyor. Attığı birkaç adımın ardından ise “Bir saati biraz aşan bir yolumuz var. Ardından Bropaja isimli bir kasabaya giriş yapacağız. Orada yeni kıyafetler alıp karnımızı doyururuz. Duruma göre geceyi de geçirebiliriz.” diyen Urilirn, bu sözlerinden sonra bakışlarını hafifçe sana kaydırırken “Sormak istediğin bir şeyler varsa, bence tam zamanı.” diyerek yolculuk boyunca sessiz kalabileceğinin sinyalini veriyor.