Karanlığın Bir Başka Hali (Diniel)

[GM - Dimensio]

Raldrin yerinden kendisinden beklediğin, ancak sıradan gözlerin takip etmesi zor hızıyla iblise doğru ilerlemeye başlıyor. Karşısındaki dev iblise rağmen hiçbir tereddüt göstermeyen Raldrin’in damarlarında akan asil kanı adeta onun yaydığı havadan hissedebiliyorsun. Ne var ki, hissettiklerin sadece bununla sınırlı kalmıyor, zira kendisini tek bir darbeyle yok etmek isteyen iblise, onun hareket etmesine olanak bulmadan çok daha önce varan Raldrin, bir anda iblisin iki bacağının arasından geçip hızla ayak bileklerinden başlayarak yukarıları doğru seri bir şekilde yumruklar atmaya başlıyor! Raldrin sanki havayı tekmelercesine yukarı çıkmaya başlarken, iblis tüm bu yumruk darbelerini yese bile, bu darbelerden fiziksek olarak çok etkilenmiş gibi görünmüyor. Tüm bu manzara, sana Raldrin ile Kho’Raktar arasında geçen kısa savaşın başlangıcını andırıyor. Onda da aynı şekilde davranan Raldrin, daha sonra Inias’ı hedef alması ve diğer yaşananlar bir anda gözünün önünde beliriveriyor.

Geçmişte yaşadıklarınla karşındaki manzarayı eşleştirdiğin anlarda, Raldrin hızla yumruklarını atarak iblisin sırtına kadar varıyor. Ne var ki, bu aşamaya kadar Raldrin’in yumruklarına karşı bedenini sağa sola hareket ettirerek adeta bir böcekten kurtulmayı amaçlayan hareketler sergileyen iblis, bir anda bu hareketlerini kesiyor ve bir anda sırtından çıkan sivri buz parçasını Raldrin’e savuruyor! Bu ana kadar saldırı dışında bir şey düşünmeden hareket ediyor gibi görünen Raldrin, kendisine gelen ve hemen hemen boyu büyüklüğünde bir anda beliren buz parçasından kendini koruyamıyor ve doğrudan göğüs bölgesine bir darbe alıyor! Ancak Raldrin, son anda kendisini geriye doğru yatırmayı başararak, sivri buz parçasının olası delici etkisini minimize ediyor. Bu haliyle, vücudunu parçalayıp geçebilecek buz parçasından, sadece darbe almakla kurtulabiliyor.

Raldrin aldığı darbenin etkisiyle iblisin sırtından aşağıya doğru düşmeye başlıyor. Bu esnada kendini toparlamaya çalışsa da, gözlerin bir anda iblisin savurduğu koca odun parçasına takılı kalıyor. Odun parçası, sayıca ilk başta gördüğünden daha fazla sivri buz parçasıyla kaplanmış gibi görünüyor ve işin daha vahim olan kısmı, iblis yere düşmekte olan Raldrin’e doğru odun parçasını etrafında sanki bir buz fırtınası yaratır gibi savuruyor!

[Diniel]

Raldrin kendisini hayran bırakarak ilerliyordu. Sahip olacağım iblis, böylesine asil bir iblisten başka bir şey olamazdı. Hızlı mücadeleyi izlerken yüzüme içimde yaşadığım hararet kararlı duruşuma çalınıyordu. Raldrin öylesine hızlı hareket ediyordu ki iblis daha buna karşılık bile veremiyordu. Kho’Raktar ile olan mücadelesi sırasında uyguladığı taktiği uyguluyordu. Bundaki amacı devasa yaratığın en savunmasız ve ulaşabilmesi en güç noktasına erişip hasarı bu bölgeye aktarmak olduğunu düşünüyordum. Ancak ortada ciddi bir problem vardı. Birincisi bu varlığın aurası Kho’Raktar’ı kaça katlar hesaplayamıyordum bile.

Raldrin iblisin sırtına ulaşabiliyordu. Dev iblis ise tüm bu mücadele boyunca sanki sadece bir haşereden kurtulmaya çalışıyormuş gibi çabalıyordu. Ardından bir anda hareketi kestiğinde içime bir korku düşüyordu. Korkuya eş zamanlı olarak sırtında çıkardığı buz parçasını Raldrin’e savuruyordu. Raldrin’in son anda hasarı azaltma çabası başarılı oluyordu. Bense dışarıdan en ufak bir duygu değişimi göstermeden kararlılıkla izliyordum. Ancak içimde o buz sanki bana saplanmış gibi hissediyordum. Sırtındaki buzlardan korkmakta haklı olduğum an itibarı ile kanıtlanmışken bunun Raldrin’e karşı bir güvence ve önlem vermediği için, hiçbir anlamı olmadığı için öfkeleniyordum üstelik.

Raldrin bundan aldığı hasar ile düşmeye başladığında, o düşüşünü gördüğümde içimde alevler yanıyordu adeta. Ancak buna vakit harcayamıyordum çünkü iblisin devasa keskin buzlarla kaplı sopasını savuruyordu! Raldrin bundan tamamen başarıyla kaçınabilir miydi? Kaçınsa bile daha ne buz saldırısı kadar dayanabilirdi? Lenith’i mi kullanmalıydım? Lenith iblisini çağırana kadar bu sopa Raldrin’e her türlü ulaşmayacak mıydı? Yapabileceğim şey neydi? Raldrin’in neler yapabileceğini görmek istiyordum ancak Raldrin’in başka bir kozu olsa böylesine üst bir yaratığa karşı en başından beri kullanmaz mıydı? Raldrin ile daha önceden çalışmış olsaydım kararım belki daha farklı olurdu ama en mantıklı olan Lenith’in iblisi ile onun dikkatini dağıtıp Raldrin’e kaçınma şansını arttırmak olacaktı.

Yüksek sesle “Sopası!” diye Raldrin’e sesleniyor ve hızla bakışımı Lenith’e çevirip “Şimdi!” diyordum. Lenith’in iblisi ne yapabilir fikrim yoktu ama dev iblisin görüşüne girip dikkatini birazcık dağıtması bile yararıma olacaktı.

[GM - Dimensio]

Raldrin’in havadan yere düşüşünü sadece gözlerine çöken çaresizlik ve sesine vuran yakarışla izleyebiliyorsun. Kendini savunmasız bir konumda bulan Raldrin’in yüzüne sinen kasvet ise, içine düştüğün çaresizliğin daha da büyümesine neden oluyor. İblis, adeta yarattığı buz fırtınası içerisinde Raldrin’in tek bir hamleyle yok etmek istercesine hareket ediyor ve tam bu anda gelen uyarına karşı Raldrin’in çaresizliği bir kez daha yüzüne vuruyor. Bakışlarını hızlıca Lenith’e çevirdiğinde ise, sen daha bir şey demeden durumu kavrayan Lenith başını hafifçe sallıyor ve “Hükmün altına al, Elzerad!” diye haykırıyor! Lenith’in sözleri ağzından döküldüğü anda, tüm bedeni altın sarısı bir parıltıyla çevreleniyor ve bu parıltı sanki Lenith’i yok etmek ister gibi yoğunlaşmaya başlıyor. Lenith’in yüzünde duyduğu acı hissi senin bile ruhuna işlemeye başlarken, altın rengi parıltı Lenith’ten ayrılıp birkaç metre önünde cisimleşmeye başlıyor. Lenith’in iblisi cisimleşmeye başlarken yaydığı aura, bir anda sanki tüm boyutu bükmeye başlıyor ve odun parçasını savuran iblis bir anda hareketini yarıda kesip cisimleşmeye başlayan iblise odaklanıyor. Yerden yüksekliği 10 metreyi geçen yoğun altın rengi parıltı, gözlerinizin kamaşmasına ve görüşünüzün neredeyse yok olmasına neden olurken, Raldrin de yere düşüyor. Ancak Raldrin, hızlı bir şekilde belini tutarak yerden kalksa da, o da gözlerini kamaştıran parıltıya kapılmaktan kendini alamıyor.

Altın rengi parıltı birkaç saniye içinde siyahın ve kızılın tonlarıyla kaynaşmaya başlarken, bir anda dağılmasıyla birlikte gözlerinizin önünde iki ayağı üzerinde duran ve bu haliyle boyu 10 metreyi rahatlıkla aşan iblisi görünüyor. Doğumuyla birlikte kudretini saçmak için sabırsızlan iblis bir anda iki geniş kanadını tüm bu kütlelerini yok etmek istercesine savururken ortaya çıkan rüzgar nedeniyle ayakta durmakta bir anlığına da olsa zorlanıyorsunuz. Ancak iblis göğe diktiği bakışlarının ardından derin bir kükremeyle göğü bile yarmaya çalışıyor ve kükremesiyle birlikte ortaya çıkan aura görüşünüzün dahi titremesine neden oluyor.

Elzerad

Elzerad’ın varlık bulmasıyla birlikte, iblisin de tüm odağı ona yöneliyor ve azgın bakışları yeni rakibi için yanmaya başlıyor. Fakat Elzerad kükremesini kesmesinin ardından doğrudan kendisine kafa tutan iblise bakmak yerine bakışlarını Raldrin’e çeviriyor ve boğazından gelen gür bir ses tonuyla “Sen kendini nasıl bir ejderha olarak addediyorsun zavallı yaratık!” diyor. Raldrin’in yüzüne duyduğu bu sözlerle birlikte hoşnutsuz bir ifade yerleşirken Lenith “Elzerad! Git ve şu buzdan iblisi yok et!” diyor. Lenith’in bu sözleri üzerine Elzerad omuzu üstünden attığı anlık bir bakışın ardından “Bir insanın bana ne yapıp yapamayacağını söylemesi haddine değil!” diyor. Ancak hemen ardından bakışlarının seni teğet geçmesinin ardından “İlk yok edeceğim, kendini ejderha sanan şu zavallı ufaklık olacak!” diyor. Bu sözlerinin ardından Raldrin attığı bir geri adımla savunma pozisyonuna geçmiş gibi görünürken, Elzerad da yavaşça araladığı ağzının içine dolan altın rengi bir parıltıyla saldırısına hazırlanıyor.

[Diniel]

Büyük bir hayranlıkla izlemiştim Raldrin’i. Gerek Geçen her saniye hayranlığım artıyordu da. Gerek buz devi iblise karşı, gerekse yok oluşun ulağı olan bu devasa ihtişamlı ejdere karşı asla tereddütte bulunmamıştı. Kızıl gözlerine bakıyordum. Bu bakışta yalnızca yok etme arzusu mu vardı? Sadece düşmanlarını yok mu etmek istiyordu? Yoksa daha derinlerde başka sebepler mi yatıyordu. Ne zamandır iblislerle mücadele ediyordu? Ne zamandır bu limitli gücüyle hayatta kalmaya çalışmıştı? Ne zamandır yalnız savaşmış, yalnız yaralanmış, yalnız iyileşmiş ve yeniden ayağa kalkmıştı. Raldrin, artık Diniel ile berabersin, artık yalnız değilsin. Artık yükünü paylaşabileceğin biri senin yanında, her ne kadar doğana aykırı gelse de, ihtiyacın olduğunda ben buradayım…

Biraz önce ortalığı altın ışığa boğan parıltı Lenith’den saçılmaya ve iblisini var etmeye başlamıştı. Lenith’in nasıl bir iblise sahip olduğunu bilmiyordum ancak böyle bir şey de beklemiyordum. İhtişamlı görünüşünün yanında gücün temsilcilerinden bir varlıkmışçasına devasa ve özel görünüyordu. Ne olduğunu anlamlandıramadığım bu varlığa karşı yalnızca beğeni duyuyor ve bu buzdan yaratığı çabucak yok edeceğine emin oluyordum. Ancak devamında olaylar böyle gelişmiyordu. Devasa asil iblis doğrudan Raldrin’i hedef alıp onu küçük görüyor ve hakaret ediyordu. Neden ejderha olmasına bu kadar takıldığını anlamlandıramasam da her şeyin kötüye gideceğini apaçık görebiliyordum. Lenith biraz önce iblisi var etmek için çektiği acılara rağmen toparlanabilmiş ve buz yaratığı yok etme emri vermişti. Ancak bu devasa iblisin emir alma gibi bir niyeti yoktu. Raldrin tarzı cümle ile Lenith’i defetmiş ve Raldrin’i hedef alıp onun kendini ejderha sandığını söylemişti.

Raldrin onun sözlerinin ardından hemen savunma durumuna geçmişti. Ancak daha fazlasını kaldırabilecek miydi? Apaçık hayır. Ancak yine de kaçmıyor, gözünü hedefinden ayırmıyor ve korkmuyordu. Böylesine bir yaratığı düşman olarak karşımda görmeyi asla istemezdim ancak olanlar olmuştu artık. İblislerin doğası hızlı işliyor ve hemen bir mücadele ve yok etme mekanizması üzerine çalışıyordu her zamanki gibi. Ancak Raldrin’i geri çağırmak istesem bunu kabul eder miydi? Gururunu geride bırakıp bana sığınır mıydı? Ucunda ölüm bile olsa düşünmeden düşmanına atılan bir ejderhanın böyle bir şey yapacağını hiç sanmıyordum. Devasa iblis kesin olarak saldıracak, Raldrin de kesin olarak bundan kaçmayacak, elinden geleni sonuna kadar sürdürecekti. Bu yüzden bu noktada ben devreye girmeliydim. Saldırısını Raldrin adına kabul edecektim. Raldrin benim bir parçam olduğuna göre bunu yapmakta hakkım olduğunu ve bunu anlayacağını düşünüyordum. Ne Lenith'i ne buz iblisini ne de ihtişamlı kanatlı iblisi aldırmadan hırs ve öfkeyle hızla Raldrin’in yanına koşarken “Raldrin! Sıra bende! Gurumuzu korumak için saldırıyı ben kabul ediyorum! O yüzden Raldrin, geri dön!” diyerek son derece kararlı ve kesin konuşarak onu geri çağıracak ve doğrudan kanatlı iblisin gözlerine onu tek hamlede parçalayıp yok edebilecekmiş gibi bakarken hiçbir şey söylemeden saldırısını kabul edecektim! Aludirler iblislerden üstündür! Bunu bugün herkes görecek!

[GM - Dimensio]

Elzerad saldırısına hazırlanırken, Lenith’in buna engel olma çabalarına dair sözlerin sadece anlamsız çığlıklar olarak kulağına geliyor. Tüm odağının, Raldrin’in birkaç saniye sonra yüzleşeceği akıbet olduğundan, zamanını düşünmek yerine harekete geçmekle harcamaya karar veriyorsun. Bir hışımla hareketlendiğin yerden Raldrin’e doğru gelişin, Raldrin’in anlamsız bir boşlukla yüzüne bakmasıyla karşılık buluyor. Ancak bu kez karşılaştığın yüz ifadesi, Raldrin’in her zamanki umursamazlığını değil, gerçekten de bir şeylere anlam yüklemekte zorlandığını gösteriyor. Dev iblisin yanından sıyrılıp Raldrin’in önüne kadar geldiğinde savurduğun cümlelerin ardından Elzerad vahşi nefesini tek bir seferde ve tüm boyutu eritmek istercesine salıveriyor!

Elzerad’ın ağzından çıkan ve çapı beş metreyi geçen silindirik altın rengi parıltı, gözlerinin kamaşmasına neden oluyor. Elzerad’ın kükreyişiyle birlikte ağzından çıkan bu parıltının etrafındaki buz parçalarını sanki baskısıyla erittiğini görmek, yüzleşmeye çalıştığın kudretin seviyesini sana gösteriyor. Altın rengi parıltı, doğrudan Raldrin’i hedeflemiş dahi olsa, buzdan iblisin aranızdaki engel olması bu yok ediciliğin ne dereceye varabileceğini konusunda merak uyandırmaya başlıyor. Saniyeler, dakikalardan uzun sürerken, hemen önünüzde duran dev iblisin orta yerinden geçip gelen parıltıya kendini hazırlıyorsun. Ne var ki, bir an için sağ omuzunda hissettiğin bir el, seni güçlü bir şekilde soluna doğru ittirirken, dengeni kaybederek Elzerad’ın kudretinin etki alanından çıkıyorsun. Hafifçe toparlanarak ne olup bittiğini az çok kestirsen bile, bunun gerçek olmamasını dileyerek bakışlarını eski konumuna çevirdiğin anda Raldrin’in öfkeli bakışlarıyla karşılaşıyorsun! Raldrin “Sana istediğimi yapacağımı söylemiştim insan! Bir ejderhayı sakın hafife-” diye mırıldanışını görüyor ve duyuyorsun. Ve bu, son bir görüntü oluyor senin için… Elzerad’ın altın rengi parıltısı, saniyeler içinde Raldrin’e dair tüm görüşünü yok ediyor…

Elzerad’ın kükreyişi birkaç saniye daha sürmesinin ardından, altın rengi parıltı da yok oluyor. Gövdesinde koca bir delik açılmış dev iblis, olduğu yere yığılıp kalırken, tüm odağın görmek istemediğin bir manzaraya odaklanıyor. Gözlerin, bulunduğu yerde açılabildiği kadar açılırken, titreyen göz bebeklerin gerçekliği sorgulamaya başlıyor. Raldrin’in, vücudunun sol tarafına dair hiçbir kalıntısı bile kalmamışken, yere oluk oluk dökülen kanıyla birlikte tek ayağının üstünde durduğunu görüyorsun. Yaşama dair hiçbir varlık göstermeden önüne doğru, yüzünün sadece kalan sağ yarısı üstüne düşen Raldrin, hiçbir yaşam belirtisi de göstermiyor. Bir an için kamaşmış gözlerinin ardından yüzleştiğin bu gerçek, bedeninin hareketlerini kısıtlamak dışında hiçbir şey yapmıyor. Lenith’in anlamsız çığlıkları, artık boğuk seslerden ibaretken, Elzerad’ın kükremeleri bile kulağında bir çınlamadan fazlası olmuyor.

[Diniel]

Lenith’in çığlıkları yerini boğuk seslere, Elzerad’ın kükremeleri ise yalnızca kulağımda çınlamaya dönüyordu. Duyabildiğim bütün sesler kısılıyor gibiydi. Her bir saniye bir asır, hareket etmekse imkânsız gibi geliyordu. İki diyarda da sahip olduğum tek varlığı gözümün önünde hiçbir şey yapamadan yitirmiştim…

Tüm bu katı tutumumun ardındaki gerçek onu durdurmak ve kurtarmak için olsa da son anında dahi hem beni korumuş hem de istediğini yapmıştı. Ancak ben henüz olanı ne anlamak ne de anlamlandırmak istiyordum. Bakışlarımı çevirdiğim noktada yitmiş ejderhamı görebiliyordum yalnızca. Gerçekten duyabildiğim tek ses nabzımın sesi, görebildiğim tek şey ise onun yok edilmiş bedeniydi. Çoktan göçüp gitmişti. Vücudundan akan her kanın damlası aklımı yitirip yitirmeme arasındaki taraflı dengeyi aklımı yitirmek lehine bozuyordu.

Yaşadığım onca şeyin içerisinde defalarca kez onunla tartışmış ve sorunlar yaşamıştım. Ondan bu bağı kesmek bile istemiştim ama o bir kere bile bana sırtını dönmemişti. Bir kere bile… Ne buz devi ile mücadeleden kaçmış, ne de Elzerad karşısında korkmuştu. O asil, esaslı olan bir ejderdi. Duygularım öylesine derinden yükseliyordu ki, içimde öyle büyük kıyametler kopuyordu ki kükresem Elzerad’dın başaramadığı, gökleri yırtıp bozabilirdim sanki. Ancak bunu yapmıyordum. Yalnızca koruyamadığım ve korunduğum ejderhamın ardından kalana bakıyordum. Göz bebeklerim depremler olurmuşçasına titriyor, gerçeği asla kabul edemiyor olsa bile ona ulaşmak, onu geri almak istiyordum.

Bir şey söyleyemiyor, en az buradaki donmuş buzlar kadar kurumuş gözlerimden yaş akmıyordu. Raldrin’in son hamlesinin sonucundaydım. Dizlerimin üstünde, bana son dokunuşunu hala omzumda hissediyordum… Ben, kaybetmiştim…

[Diniel]

Geri sarım kartını kullanmak istiyorum ve buradan devam etmek istiyorum.

[Diniel]

Büyük bir hayranlıkla izlemiştim Raldrin’i. Gerek Geçen her saniye hayranlığım artıyordu da. Gerek buz devi iblise karşı, gerekse yok oluşun ulağı olan bu devasa ihtişamlı ejdere karşı asla tereddütte bulunmamıştı. Kızıl gözlerine bakıyordum. Bu bakışta yalnızca yok etme arzusu mu vardı? Sadece düşmanlarını yok mu etmek istiyordu? Yoksa daha derinlerde başka sebepler mi yatıyordu. Ne zamandır iblislerle mücadele ediyordu? Ne zamandır bu limitli gücüyle hayatta kalmaya çalışmıştı? Ne zamandır yalnız savaşmış, yalnız yaralanmış, yalnız iyileşmiş ve yeniden ayağa kalkmıştı. Raldrin, artık Diniel ile berabersin, artık yalnız değilsin. Artık yükünü paylaşabileceğin biri senin yanında, her ne kadar doğana aykırı gelse de, ihtiyacın olduğunda ben buradayım…

Biraz önce ortalığı altın ışığa boğan parıltı Lenith’den saçılmaya ve iblisini var etmeye başlamıştı. Lenith’in nasıl bir iblise sahip olduğunu bilmiyordum ancak böyle bir şey de beklemiyordum. İhtişamlı görünüşünün yanında gücün temsilcilerinden bir varlıkmışçasına devasa ve özel görünüyordu. Ne olduğunu anlamlandıramadığım bu varlığa karşı yalnızca beğeni duyuyor ve bu buzdan yaratığı çabucak yok edeceğine emin oluyordum. Ancak devamında olaylar böyle gelişmiyordu. Devasa asil iblis doğrudan Raldrin’i hedef alıp onu küçük görüyor ve hakaret ediyordu. Neden ejderha olmasına bu kadar takıldığını anlamlandıramasam da her şeyin kötüye gideceğini apaçık görebiliyordum. Lenith biraz önce iblisi var etmek için çektiği acılara rağmen toparlanabilmiş ve buz yaratığı yok etme emri vermişti. Ancak bu devasa iblisin emir alma gibi bir niyeti yoktu. Raldrin tarzı cümle ile Lenith’i defetmiş ve Raldrin’i hedef alıp onun kendini ejderha sandığını söylemişti.

Raldrin onun sözlerinin ardından hemen savunma durumuna geçmişti. Ancak daha fazlasını kaldırabilecek miydi? Ancak yine de kaçmıyor, gözünü hedefinden ayırmıyor ve korkmuyordu. Böylesine bir yaratığı düşman olarak karşımda görmeyi asla istemezdim ancak olanlar olmuştu artık. İblislerin doğası hızlı işliyor ve hemen bir mücadele ve yok etme mekanizması üzerine çalışıyordu her zamanki gibi. Ancak Raldrin’i geri çağırmak istesem bunu kabul eder miydi? Gururunu geride bırakıp bana sığınır mıydı? Ucunda ölüm bile olsa düşünmeden düşmanına atılan bir ejderhanın böyle bir şey yapacağını hiç sanmıyordum.

Elzerad’ı durdurmanın bir yolu yoktu. Raldrin’i de öyle. Bu andan itibaren elimden yalnızca izlemek geliyordu. Raldrin'e güvenmek zorunda olmaktan başka yapabileceğim bir şey varsa o da onun yerine saldırıyı kabul etmek olacaktı. Ancak ben Raldrin'e güvenmeyi seçecektim. Tüm dayanıklılığımı onun önüne atılmadan ayakta durabilmek için kullanacak ve kollarımı kavuşturup başka hiçbir şeye kulak asmadan gözlerimle yalnızca onu takip ederken tok bir sesle son kez "Mutlak karanlığın kudretli ejderi Raldrin! Ona kim olduğunu ve neler yapabileceğini göster!" diyecektim.

Bunu söylerken dışarıdan emin duyuluyor olmasına karşı ona bir şey olacağı ve bunu yalnızca izlemekle kalacağım korkusuyla zar zor nefes alabiliyordum. O iki diyarda da sahip olduğum tek varlıktı ve onu kaybedebileceğim düşüncesi bile beni çıldırtmaya yetiyordu.

[GM - Dimensio]

Off Topic

Geri Sarım Kartı kullanılması nedeniyle konu belirtilen turdan itibaren devam etmektedir.

Diniel'in 2 Geri Sarım Kartı kalmıştır.

Elzerad saldırısına hazırlanırken, Lenith’in buna engel olma çabalarına dair sözlerin sadece anlamsız çığlıklar olarak kulağına geliyor. Raldrin’e söylediğin cümlelerin, onun tarafından duyulup duyulmadığı konusunda bile pek emin olamıyorsun. Ne var ki, Raldrin’in gözlerine çöken kararlılık, girdiği savaşı ve nelerle sonuçlanabileceğini bildiğini sana açıkça gösteriyor. Ve bu esnada, Elzerad vahşi nefesini tek bir seferde ve tüm boyutu eritmek istercesine salıveriyor!

Elzerad’ın ağzından çıkan ve çapı beş metreyi geçen silindirik altın rengi parıltı, gözlerinin kamaşmasına neden oluyor. Elzerad’ın kükreyişiyle birlikte ağzından çıkan bu parıltının etrafındaki buz parçalarını sanki baskısıyla erittiğini görmek, Raldrin’i yüzleştirdiğin kudretin seviyesini sana gösteriyor. Altın rengi parıltı, doğrudan Raldrin’i hedeflemiş dahi olsa, buzdan iblisin Elzerad ile Raldrin arasında durması, bu yok ediciliğin ne dereceye varabileceğini konusunda merak uyandırmaya başlıyor. Saniyeler, dakikalardan uzun sürerken, buzdan dev iblisin orta yerinden geçip gelen parıltıya karşı Raldrin’in bacaklarını iyice gererek hazırlandığını görüyorsun. Gözlerinde en ufak bir tereddüt barındırmayan Raldrin üzerine doğru gelen altın rengi parıltıya karşılık bedenini sağa yönelterek karşılık veriyor. Ancak Raldrin’in bu hamlesi, en iyi ihtimalle parıltının ardında kalmasına neden oluyor ve Elzerad’ın altın rengi parıltısı, saniyeler içinde Raldrin’e dair tüm görüşünü yok ediyor…

Elzerad’ın kükreyişi birkaç saniye daha sürmesinin ardından, altın rengi parıltı da yok oluyor. Gövdesinde koca bir delik açılmış dev iblis, olduğu yere yığılıp kalırken, tüm odağın görmek istemediğin bir manzaraya odaklanıyor. Gözlerin hızlıca Raldrin’i aramaya başladığı sırada, Raldrin’in sol kolunun dirseğinin alt kısmı bulunmaksızın Elzerad’a doğru koşmakta olduğunu görüyorsun! Sol kolunun yarısı olmamasına ve buradan yerlere kanlar saçılmasına rağmen, Raldrin yüzünde taşıdığı acı hisle birlikte Elzerad’a doğru koşmayı sürdürüyor. Tam bu esnada Lenith “Elzerad! Sana emrediyorum! Derhal buna bir son ver!” diye bağırıyor. Raldrin’in durumunu görmüş olması ihtimaliyle, sesi her zamankinden daha tedirgin ve öfkeli çıkan Lenith’e karşılık olarak Elzerad, bakışlarını üzerine doğru gelmekte olan Raldrin’de sabit tuttuğu esnada “Kes sesini insan! Sesin kulaklarımı tırmalıyor!” diyerek tepkisini dile getiriyor. Gideceği yolu açıkça belli eden ve Lenith’in de buna karşı koyamayacağını açıkça gösteren Elzerad, kanatlarını bir kez daha gerip bedenini hafifçe aşağıya doğru büküyor.

Yayından fırlayan bir ok gibi, ancak biraz da kavisli bir şekilde sürdürdüğü koşusu esnasında, bir anda Raldrin’in geriye kalan sağ kolunun dirseğinin altındaki kısımda ve dizlerinin altında farklı bir hareketlenme olduğunu görüyorsun. Gözlerinin senin yanıltmasını engellemek için sıkıca açıp kapadığın anda, bu hareketlenmenin hala sürdüğünü ve mor bir ışığın bu bölgelerde yoğunlaşmaya başladığını görüyorsun. Raldrin’in yüzüne bir kez daha baktığında, artık yüzünde acının değil saf öfkenin izlerini görüyorsun. Her ne kadar Elzerad kendini bir saldırıya karşı hazırlamış gibi dursa bile, halen daha Raldrin’i ciddi bir tehdit olarak görmediği belli eden aurasına karşılık, Raldrin kendine göre uygun mesafeyi yakaladığı anda, iki bacağından aldığı güç ile kendisini ileriye doğru fırlatıyor ve gerdiği sağ kolunu Elzerad’ın sol bacağına indiriyor! Daha önce buzdan deve de, Kho’raktar’a da bacak bölgesinden saldırmış olan Raldrin’in benzer bir hamlesine karşılık Elzerad’ın ne tepki vereceğini görmeye çalıştığın anda, Elzerad vahşi bir kükreyişle dengesini kaybediyor ve soluna doğru devrilmeye başlıyor! Raldrin, indirdiği darbenin ardından yeni bir hamle yapmak için ayakları üstünde yere inmesinin ardından, bu kez sanki havayı tekmeleyerek gökyüzüne doğru hareketlenmeye başlıyor! Ancak Elzerad, devrilmekte olan bedenini son anda dengede tutabilse bile, sol bacağının üstüne basmaktan imtina eder bir şekilde bakışlarını havalanmakta olan Raldrin’e çeviriyor ve iki yumruğunu da, zamanı geldiği anda çıkartmaya hazırlanıyor.

[Diniel]

Lenith iblisini durdurabilmek için kendini paralasa bile odağım Raldrin olduğu için onun çığlıkları kulağımda anlamsız seslerden ibaret oluyordu. Raldrin’e sözlerimi ise duyup duymadığından emin olmasam da bende uyandırdığı his bunun bir ölüm kalım savaşı olacağı oluyordu. Ben henüz olanları net olarak analiz edemeden önce Elzerad vahşi nefesi ile parıltı saçmasının ardından görebildiğim şey buz iblisinin erimesi ve Raldrin’in buna birazdan maruz kalacağı oluyordu. İçimde derin korkular taşısam da, o devasa eritici ışına karşı Raldrin’in ne yapacağını bilemesem ve onu kaybetme korkusuyla içim içimi yiyor olsa da kendimi düşmana karşı asla zayıflık göstermeden tutan duruşumu bozmuyordum.

Hayatımda ilk kez gerçek bir mücadele görüyor olsam da buna yeterince hazırlıklı olmadığım için kendimi yetersiz ve işe yaramaz hissediyordum. Yapabildiğim tek şey Raldrin’e güvenmekten ibaret olsa da daha fazla ne yapabileceğim sorusunu düşünmek zihnimi kemiriyordu. Altın rengi eritici ışın buz devini delip geçtiği an Raldrin’in sağa kaçındığını görüyor ve büyük ışıltı içerisinde görebildiğim son şey bu oluyordu. Korku dolu ruhuma karşı gözlerim parıltı sona ermesiyle karşılaşmak istemediğim manzaraya çevriliyordu. Raldrin’i hala orada görüyor olmamla içime kaynayan yüreğime serpilen su olsa da Raldrin’in sol kolunun dirsekten aşağısının yok olduğunu görüyordum. Gördüğüm bu manzara karşısında özel bir tepki vermeden bakmayı sürdürüyordum. Çünkü henüz bu savaşın sonu değil, başlangıcı olduğunun farkındaydım. Raldrin’in yüzünde gördüğüm acıya karşı onu iyileştirip iyileştiremeyeceğim konusundaki bilgisizliğime lanet ediyordum içimden. Raldrin Elzerad’a acı çekse de koşmayı sürdürüyorken diğer yanımda Lenith’in tedirgin ve öfkeli sesini duyuyordum. Elzerad’ın onu kaile aldığı yoktu ve onu aşağılamıştı. Lenith’in de zor durumda olduğunu daha yeni fark edebilmeme karşı Raldrin’in hamlesiyle ona odaklanamıyor, Raldrin’e bakıyordum. Bacaklarında ve sağ kolunun altında gördüğüm mor parıltı Raldrin’in özel bir şey yapıyor olduğu sinyalini veriyordu bana. Yüzüne baktığımda saf bir öfkeye büründüğünü net bir şekilde görebiliyordum. Ardından devasa bir güçle Elzerad’ın sol bacağına indirdiği sağ kol darbesiyle Elzerad’ı deviriyordu! Gördüklerim karşısında büyüleniyor olmama karşı mücadelenin hala devam ediyor oluşuna karşı sakinleşemiyordum. Raldrin’in havayı tekmeleyerek yükseldiğini görüyordum. Bu sırada da Lenith’e doğrudan bakıp söyleyemesem de mücadeleyi izlemeyi sürdürürken Lenith’e “Raldrin’i durdurmak istersem ölümü an meselesi ama sen iblisinin ağır sözlerine aldanma. İblisinin gücü senin gücünü de gösteriyor. Elzerad’ı durdurabilirsen neler olacağını kestiremiyorum. Bu dövüş beni aşıyor” diye ses tonumdan hala mağrur gibi gelse de bulunduğum durumu özetleyen cümlemi kuruyor ve aklıma gelen yapabileceğim tek şeyi yapmak üzere kafamı kaldırıyor, bildiğim tek Anahtar’a var gücümle sesleniyordum. Lanet olası Anahtar'a bundan daha fazla ihtiyacım muhtemelen hiçbir zaman olmayacaktı ve ona seslenmek yapabileceğim belki de tek şeydi.

“KITATH! BURADAYIZ!”