Dimensio

Zihninde seslendiğin Ibe Anu’dan bir cevap duymayı beklediğinde, etrafındaki karanlığı da daha iyi anlamak için arkanı dönüyorsun. Halihazırda birkaç kez bulunduğunu bu karanlıkta, bu kez ne yapabileceklerini kendi kendine düşündüğün sırada arkanı dönüyor, ancak karanlığın bambaşka bir varyasyonuyla yüzleşiyorsun.


Gözlerin, tamamen çürümüşlüğün sembolü gibi duran karşındaki manzaraya takılı kalıyor. Karanlığı aydınlatmak için gökte bulunan iki dolunay bile, bu çürümüşlükten nasibini almış gibi adeta can çekişerek ışığını yansıtıyor gibi duruyor. Ayak bastığın zeminden başlayan çürümüşlük, çevreni saran otlara da yansımış gibi duruyor. Normalde kuruduğunda sararan ve parça parça olmasını beklediğin otlar, tamamen siyahlaşmış bir şekilde çürümüşlüğü yaşıyor. Bu his, bir şekilde seni sarmalamaya başlarken, zemindeki toprağın durumunun da çok farklı olmadığını görebiliyorsun. Gökyüzünde dolanan bulutlar, bu çürümüşlüğü bir an önce kapatmak ister gibi yere alçak bir şekilde konumlanmış durumda bulunuyor. Ancak en ufak bir bulut bile hareket etmekten imtina eder gibi görünüyor.

Bakışların gök ile yer arasında gidip geldiğinde, çevrendeki siyahlaşmış ve artık çürümüşlüğün de sonuna gelmiş ağaçları görüyor. Kimisi halen daha dallarını korumayı başarmışsa bile kimisi yerden çıkan köklerini bile çoktan teslim etmiş gibi duruyor. Çevrendeki anlamsız ve var olmaması gereken dağınıklık, her bir cismin kendi kafasına göre konumlanmış gibi görünmesine neden oluyor. Bu haliyle ahenk ve nizamdan epey uzak gören bu diyarın karanlığının, öncekilerden epey bir farklı olduğunun anlayabiliyorsun.

Ciğerlerine dolmaya başlayan hava, burnuna çürümüşlüğün kokusunu da çalmaya başlarken, istemsizce yüzün ekşi bir hal alıyor. Havanın ağırlığını artık sadece omuzlarında değil, ciğerlerinde de fazlasıyla hissediyorsun. Bu da nefes alıp vermenin normalin ötesinde güçlendiren bir durum olarak karşına çıkıyor. Dolayısıyla hem havanın ağırlığına katlanman gerekirken bir de yoğun çürümüşlüğün kokusu şartları oldukça zorluyor.

Bakışlarını bir kez daha etrafa çevirdiğinde ise, karanlığın arasında sıyrılan yapıları fark edebiliyorsun. Tıpkı bu diyardaki her şey gibi ahenk ve nizam barındırmayacak şekilde konumlandırılmış birkaç katlı yapıların, duvarlarının siyaha bulanmış ve çürümeye terk edilmiş bir halde olduğunu görüyorsun. Bu bağlamda gördüğün birkaç yapı pek de tekin alanlar gibi görünmüyor gözüne. Birkaç saniye içinde yıkılması gereken, ancak asırlardır burada bulunuyormuş gibi duran bu yapılar, hayret seviyeni yükseltmeye yetiyor.

Vücudunu mümkün mertebe içinde bulunduğun ortama alıştırmaya çalıştığın esnada, bir anda Ibe Anu’nun zihnindeki kıpırdanmalarını hissediyorsun. Esasen bu kıpırdanışların epey önce başladığını, ancak gönderildiğin iblis boyutunun görüntüsü karşısında ancak fark edebildiğini anlıyorsun. Bu esnada Ibe Anu sanki gördüğü manzaraya en az senin kadar şaşırmış gibi görünürken “Akuun falan bilmem Siklerin Efendisi ama, af’edersin, yarak gibi bi’ yere geldiğimizi biliyo’m. Kadın götten sikip geçmekle kalmadı, bi’ de üstüne kol bacak soktu Siklerin Efendisi! Keşke sadece götten sikip geçseydi Siklerin Efendisi! Ben yine merhametliymişim, bi’ de bana laf söylüyo’n. Bu kadarını ben bile yapmam!” diye haykırıyor adeta. Gördüğün tüm uğursuzluklar Ibe Anu’nun sözleriyle birleştiğinde, sıkıntının büyük olduğunun kendin de rahatlıkla anlayabiliyorsun.

Tekrar süzdü çevresini Ibe Anu'nun sözlerini düşünürken. Parçaları bir araya getirmesi lazımdı. Rahatsız ama belli açılardan kendine yakın hissettiği çürümüş bir diyardaydı. Atalet ve anlamsızlığın hüküm sürdüğü, tanrının hafızasından silinmiş bir yerdi burası. Gökte iki ay görmek onu başta şaşırtmış olsa da tekrar etrafına bakınca pek de umurunda olmamıştı bu durum. Bulutlar bile halsizdi ayın önüne geçmek için. Aslında çok huzurlu bir şekilde, hiçbir şey için beklemeden burada yaşanabilir diye düşündü bıyık altından sırıtırken. Ne olacaktı ki, kimsenin kimseden bir şey beklediği yoktu, ortam buna müsaitti, gerekenden fazlasını yapmasına ihtiyaç yoktu... Ama Xaphan öyle bir insan değildi işte. Nefret ve intikamla motoru harlanan bir lokomotifti o. Bu topraklar ise rayların onu getirdiği, geçmesi gereken bir bölgeydi onun için. Tehlikenin içine düşmek onu beş dakika öncesine göre daha bir hayatta hissettiriyordu. Bu durumdan hoşnuttu. Ama ölüm ihtimali zihninin gerilerinde bir yerde saklandığı koca oyuktan baş gösteriyordu. İronik bir zıtlıktı. Ölümle burun buruna gelmek insanı hayatta hissettiriyordu. Xaphan'ın hakim olduğu da bir zıtlıktı. İçinde yükselen hislerden enerji devşirip bu tarz durumlardan çıkmak vücudunun alıştığı bir refleksti.

Ne yapabileceğini düşünmeye başladı. Çevrede gözle görülür bir hareketlilik yoktu. Ama buraya gönderildiğine ve Ibe Anu bu kadar konuştuğuna göre bir işler olmalıydı. İblisinin salağa yatan bir yanı olduğunu bilse bile kendine göre zeki bir yanı olduğunun da farkındaydı. Boş sözler değildi bu seferkiler.

İblis aleminde yaşadıklarını düşündü. Karanlıkta uyanmışlar, ne olduğunu anlamadan bir yerlere yürümüşlerdi. Sonra Vadlena gelmiş, etraflarında o ana kadar fark etmedikleri bir iblis sürüsü olduğunu söylemişti. Sonra kalmak isteyenleri terk edip Vadlena'yla gitmiş ve Ibe Anu'yu bularak kendi alemine dönmüştü. Diğer sefer ise tam anlamıyla iblis alemi sayılmazdı. Sonuçta Aclania'nın kontrolündeki bir güvenli bölgeydi.

Tecrübelerinden bir şeyler öğrenmeliydi. Hayatta kalmak için yapması gereken bir şeydi bu. Birkaç bariz ipucu vardı elinde. Hatta ipucundan öte yapılması gereken ve yapıldığı an büyük fark yaratacak şeylerdi bunlar. Gözleriyle çevresini tararken tekrar Ibe Anu'yla konuşmaya başladı. "İblisler benim varlığımı sezebilir mi? Bunu engellemenin bir yolu var mı? Son olarak bana burası hakkında bildiklerini anlat, hepsini!" Ibe Anu'nun cevabını dinlerken de nasıl yapacağını bilmese bile hislerine odaklanacaktı. İlk sefer olduğu gibi hiçbir şey fark etmeden etrafının iblislerle sarılı olduğunu görmek istemiyordu. Bu duyu nasıl çalışıyordu bilmiyordu ama kurcalayıp çözmesi gerekiyordu. Yaşam ve ölüm arasındaki farkı yaratacak temel etmenlerden biriydi bu. Bu tarz şeyler de en iyi yaşam ve ölüm arasında öğrenilirdi...

"Eğer benim varlığımı hissedebiliyorlarsa ve ben varlığımı gizlemeyi başaramıyorsam çalının çırpının arkasına saklanmanın bir manası yok, başka bir numara çevirmeli..." İblisler tepesinde bitene kadar kısıtlı süresi olduğunu biliyordu. Üstüne bir de yönetici denen şey girmişti işin içine. Hepsiyle mücadele etmesi mümkün değildi. Ayrıca kazandığı ihtimalde bile Akuun hakkında bir ilerleme kaydetmiş olmayacaktı. "Bir numara çevirmeli..." Gerek iblis gerek insan alemi hakkında fazla şey bilmemesi işini zorlaştırıyordu. Kafasında bir hikaye oluşur gibiydi ama detaylar olmadan sıkıcı bir hikayeydi bu. Daha fazla şey öğrenmesi gerekiyordu.

"Bu Vruqların hepsi öldü mü şimdi? Sağda solda hiç kalmış olma ihtimali yok mu?" İlk sorusunun cevabını dinlerken etrafını izleyecekti. Panik, ama bunu pek de etrafa yansıtmayacak bir hava vermeye çalışacaktı kendine. Sanki sıçmış, ki gerçekten de sıçmıştı, ama tecrübesiyle kontrollü kalabilen biri gibi. İblislerin gelmesi ihtimaline karşı elindeki plana göre bir şeyler çıkarmaya başlamalıydı. "İblis Diyarı'nın her parçası İblis Lordu'nun kontrolünde mi? Başı boş, kimselerin uğramadığı, kontrol edilmeyen bölgeler yok mu? Ayrıca bu bahsettiğin İblis Lordu nasıl bir tip? Çok uzun zamandır mı İblis Diyarı'nın Lordu, güçlü güçsüzü gebertip başa geçebiliyor mu kanla mı aktarılıyor?"

Bu sefer cevapları etrafını incelemiş, keşif için dikkatli bir geziye çıkmış biri olarak dinleyecekti. Aynı tavrı koruyacak, yavaş ve dikkatli bir şekilde keşif yapacaktı. Onu hissedebilen iblisler için daha inandırıcı bir portre çizmekti amacı. Son sorusunu da bu gezinti sırasında yöneltecekti. "Vruqlar gibi baş kaldırıp yok edilmiş başka iblis ırkları veya toplulukları var mı?" Ibe Anu'nun da durumun ciddiyetinin farkında olduğunu düşünüyordu. Yine yapacağı geyiği yapacaktı büyük ihtimalle ama en azından kendisi ona ayak uydurarak vakit kaybetmeyecekti. Bir şekilde cevap veriyordu sonuçta, şu an onu dert edecek hali yoktu pek.

"Nüfus sayımı yapacağım am düdüğü, nüfus sayımı! Hee, kurnazım herkesin de anasını sikerim! Özellikle... Neyse, beni de kendine uydurdun eşşşoğleşşek." Nereden anlayacaktı kurnazlığı, fitne fesatı Ibe Anu. Hiçbir şey bilmeden nasıl kurnazlık yapacaktı acaba. "O zaman götten sıkayım burada fena bir iblis varmış seni sikecekmiş İblis Lordu efendi diye, sonra beni götten siksinler! SENİN İSTEDİĞİN O Dİ Mİ! İSTİYORSUN Kİ EFENDİMİ GÖTTEN SİKSİNLER SAĞINI SOLUNU ŞAŞIRSIN! Ama yok... O hükümdarın da iblislerin de senin de götünü ben sikeceğim, BEN! Kimse kurtulamayacak elimden lan, kimse!" Bataklıktan kurtulmaya çalışır gibi kuvvetle bacağını yukarı çekip bir adım daha attı. "Siktiğimin yerinde su yok çamur yok, biz neye bulaştık böyle anlamadım ki..." Kendi kendine mırıldanıp sessiz bir öf çekti. Güya hizmetkarı olan iblisinden de bir fayda yoktu. Gerçi epey bir küfür etmişti, belki keyiflenip ötmeye başlardı ama pek ümitli değildi. Ümitli olmaması da daha iyiydi. O zavallıya bel bağlamak ölmekten beter ederdi Xaphan'ı.

Havanın basıklığı canını sıkmıştı. Sanki üstündeki kıyafetler tenine yapışıyor, alnında boncuk boncuk terler birikiyordu. Düşünmeden elinin tersiyle alnını sildi. Ter var mı yok mu bakmak aklına bile gelmedi ama. Mekanın vaziyeti ona da sirayet ediyordu adeta. Atalet, terk edilmişlik ve çürümüşlük... Bir şeyler yapmalı, enerjisini korumalıydı. Ibe Anu'yu çağırıp sırtına binerek uzaklaşmalı mıydı? "Sonra ne olacak, bir yere mi kaçacağım sanki. Durduk yere şu meymenetsizi görmüş olacağım bir de..." Belki de etrafı izleyebileceği bir tepe bulmalıydı. "O da olmaz, görsem ne görmesem ne. Mekandaki herkesi tokatlayacak halim yok. Tokatlasam da neye yarayacak, Akuun denen ibnenin yerini zorla öğrenemem herhalde." Ellerini beline dayayıp sağa sola baktı tekrardan. Mezarlıktan hallice bir yerdeydi gerçekten...

Bulunmayı beklemekten sıkılmıştı. Bekledikçe kafasında senaryolar kuruyor, sinirleri geriliyordu. İçinde bulunduğu durum ve yer de işin içine girince gelecekte bir noktada patlaması da ihtimal dahilindeydi. Ne yapacaksa çenesiyle yapacaktı. Beklemenin bir alemi yoktu. "Selam olsun İblis Lordu'nun sadık hizmetkarları Vruqoll diyarının iblislerine. Aludir Xaphan, bölgenizin efendisiyle görüşmek ister." diye bağırıp etrafına bakınmaya başladı. Bir ayak çekecekti ama önce muhatabını bulmalıydı. Muhatabı teşrif edene kadar da hizmetkarına seslendi. "Şimdi beni iyice dinle ibnenin evladı. Bombanın pimini çektim. Geleni gideni iyice izleyip tanıdığın bildiğin bir şey varsa bana bildireceksin. Ha, yapmam etmem dersen sen bilirsin, cinsime ihanet eden ben değilim. Bir sıkıntı çıktığı an seni çağırırım, seni öyle bir sikerler öyle bir sikerler ki 'saygılar abi' der, önünü iliklersin. Hadi bakalım!"

Biraz heyecanlanmış, eline yüzüne hayat gelmişti. Kanına dolan adrenalinle Vruqoll denen cehennemin etkisinden kurtuluyor, her zaman olduğu maharet sahibi, dilbaz insana dönüyordu. Hatta öyle ki şu ana kadar fol fos olmadan düşünerek harcadığı enerjiye bile üzülmüştü. Hayatını kaybetmekten ölesiye korksa da en canlı hissettiği anların ölüme en yakın olduğu anlar olduğunun farkındalığıyla bir kere daha yüzleşti. Ölmeyecekti. Birkaç iblisin elinde can vermek için fazla büyüktü. Yerine gelen keyfiyle olacakların tadını çıkarmak için hazırladı kendini ve beklemeye başladı.

Beliren İblislerin Görünümü

Yeniden vücuduna dolan enerjiyle olacakları beklemeye başladı. Her şey yoluna giriyordu. Ibe Anu, birkaç laf etse de sinmiş, tekrar emri altındaki yerini almıştı. Kafasında net bir planı olmasa bile güveni yerindeydi ve güvenin iletişimde anahtar rol oynadığını biliyordu. Bu güveni koruduğu sürece her şey yolunda gidecekti. Buna inanıyordu, iblis aleminin insan alemiyle aynı şekilde işlemediğini bilmesine rağmen. Sonuçta iblisler de konuşabiliyor, düşünebiliyorlardı. Bir şekilde kendi işine gelecek bir anlatı oluşturup istediği sonucu elde edecekti. Ölmeyecekti, ölemezdi. Nefret etmek onu güçlü kılıyordu ve git gide nefretine sebep olan olaylar artıyordu. Vadlena, adını bilmediği Aludir grubu, Inias ve Diniel, komutan bozuntusu Agrupnia, Hükümdar... Hepsinin ölümünü görecekti. Ölmeyecekti...

Yerden biten ufaklıklara bakarken ne hissetmesi gerektiğini bilemedi. "Bunlar benim iblis halimi andırıyorlar lan..." Bir büyünün etkisinde olup olmadığını merak etti. Ama bu ihtimalin üstünde durmaya ne zamanı vardı ne de bu ihtimale karşı yapabileceği bir şey. Daha bir haftalık bir bebekten başka bir şey değildi. Önüne ne gelirse üstüne atılıp kendini yaratması gerekiyordu. Biraz sempati duyar gibi olduğu ama net sesler çıkarmaktan aciz iblisleri gözledi. Kısa boylu, cılız uzuvlu yürüyen ağızlara benziyorlardı. "Ne ara çocuk peydahladın lan ibne? Ben de diyorum nereden biliyor bizimki Vruqoll'u falan, demek daha önce işin düştü buralara." Kendine duyduğu güvenin tuzağına düşüyordu, fazla lakayttı. Ibe Anu'nun ağzına laf verebilecek şeyler söylemişti. Kendine düzen verdi yerden bitme iblislere yönelirken. Aralarında 5 metre kalana kadar yaklaşacaktı onlara. Bu sırada da iblisiyle konuşacaktı. "Ben her türlü göt altındaydım zaten yarram, benim için hiçbir şey değişmedi. Sen bunlara çok takılma da sana verdiğim göreve odaklan."

İstediği mesafeye ulaştığında iblislere tekrar seslenecekti. "Beni efendinize götürün." Yerden oluşurken çıkardıkları seslerden konuşup konuşamadıklarını pek anlamamıştı, ama buralarda en azından Ibe Anu ayarında dil bilen bir iblis çıkacağını düşünüyordu. Çıkmazsa siki tuttuğunu kabul edebilirdi, ama hala ümidi çıkacağı yönündeydi. "Hepsi aynı tip, ne ayak oğlum bunlar? Laftan sözden anlıyorlar mı?" Yine de en kötü ihtimale hazırlanmalıydı. İblislerde deli kuvveti oluyor muydu bilmiyordu ama bu bızdıkların birkaçını kendi bile tokatlayabilirdi belki. Boyları kısa olduğu için ona alttan saldırabilirlerdi. Geri atılmaya ve ellerine saldırmaları ihtimaline karşı hazırlıklı olacaktı. En kötü ihtimalde Ibe Anu'yu çağırarak onu ateşe atacaktı. Ama işin oraya gitmesi pek istediği bir şey değildi. İblislerin hareketlerinden ne kadar güçlü olduklarını çıkarmaya çalışacaktı, belki kendi dövebilirdi onları. Yumruğunu sıkmaya hazırdı, yine de o sivri dişler pek hoşuna gitmiyordu.

Yapabileceği bir şey yoktu. Bir şekilde bu durumun içinde bulmuştu kendini, bir şekilde de bu durumdan kurtaracaktı. "Yumruksa yumruk, tekmeyse tekme amına koyim!"