Dimensio

Aludir Üssü’ne gelmenizin ardından vakit kaybetmeden diğer takımlar gibi kendinize bir oda buluyor ve buraya geçiyorsunuz. Takımınız lideri olan Gyugnal sanki her an uyuyacakmış gibi duran bakışlarıyla yol boyunca dinlendiğiniz de dikkate alındığında aslında hiç de var olmaması gereken bir yorgunlukla size bakmasının ardından “Gidelim bari.” demekle yetiniyor. Bu ana denk iblis diyarına kapı açıldığı anlara şahitlik etmiş olsan bile, Gyugnal’ın sağ kolunu uzatıp herhangi bir ritüel gerçekleştirmeksizin karanlığı yaratması, sana oldukça ilgi çekici geliyor. Sizi iblis boyutuna taşıyacak kapı açıldığında ise Gyugnal sadece derin bir nefes verip “Hadi.” demekle yetiniyor. Vadlena sanki bir an önce adeta seninle aynı ortamda bulunmaktan bıkmış gibi karanlığın içine adam atarken, sen de Gyugnal’ın açtığı kapıdan geçiyorsun.

Karanlığa ilk adımını attığın anda, bir şekilde daha önce gittiğin bölgeye ulaşmadan önce hissettiklerini hissediyorsun. Adımlarının karanlığa düşmeyeceğini hissederek yüklediğin temkinle birlikte, gözlerinin gördüğü karanlığa odaklanıyorsun. Adımını sonlandırdığın anda gözlerinin önünde var olan karanlık birden, sanki adeta bir perde gibi kalkarak turuncuya ve kızıllığa bırakıyor kendini!


Gözlerin istemsiz bir şekilde gökyüzüne yöneldiğinde, turuncu ve kızılın hakimiyetine dalıyorsun. Beyaz bulutların yerlerini çoktan siyaha yakın griliğe terk etmesi, tüm bu renk hakimiyetiyle birleştiğinde, kasvetli ve insanın içine korku salan bir görüntü yaratıyor. Havada kümelenmiş bulutlar, hapislikten kurtulmak için hareket etseler bile, dönüş dolaşıp buldukları tek şey, turuncu ve kızıldan başka bir şey olmuyor. Kendini bir anda havadaki bulutlar gibi hissettiğin anda ise, bakışların giderek yeryüzüne dönmeye de başlıyor.

Bakışların yeryüzüne indiğinde ayaklarının altındaki kayalık zeminin, sanki cayır cayır yanıyormuş gibi parladığını fark ediyorsun. İrili ufaklı kayalar, belirgin bir yoldan ziyade alelade etrafa saçılmış gibi duruyor. Herhangi bir şekilde düzenleme veya düzeltmenin bulunmadığı bu taşlıkların sizi nereye kadar götürebileceğini görmek istediğinde, bakışlarını hafifçe ve biraz da tedirgin bir şekilde önünü doğru götürüyorsun. Kayalık yolun pek de bir varış noktası bulunuyor gibi durmuyor. Ancak gördüğün manzara, bir adım atmanı bile zorlar gibi duruyor. Zira, etrafınızda herhangi bir canlının olduğuna dair en ufak bir ipucu göremiyorsun. Sanki yer ve gök, turuncu ve kızılın üstünlüğünü ezelden beri kabul etmiş gibi duruyor.

Etrafınızda herhangi bir canlı varlık aramaya devam ettiğinde, ilk dikkatini çeken şey, engebeli, dağlık ve bolca uçurumun bulunduğu bir arazide olmanıza rağmen, eteklerde beliren koyuluk oluyor. Yerden yüksek bir mevkide olmanız, etrafını daha rahat görebilmenize imkan tanıdığı için bu koyuluğu fark etmen de senin açından kolay oluyor. En azından üzerindeki tedirginliği bir nebze attığında, etrafınızdaki yer şekillerine ve cisimlere daha hakim olabildiğini hissediyorsunuz. Odağını bu koyuluğa verdiğinde ise, bu kez bu koyuluğun esasen bir dere veya nehir olduğunu düşünüyorsun. Suyun üzerindeki kısmi sis bulutları, kaynayan suyu fark etmeni zorlasa bile en azından bu topraklarda suyun var olması bir şekilde huzur veriyor. Ancak suyun mevcut durumuna bakılırsa, içinde bulunduğunuz diyarın sıcaklığına daha fazla dayanabilecek gibi de görünmüyor.

Suyun bu durumu, bir an için kendinin ne halde olduğunu sorgulamana neden oluyor ve tam bu esnada, nefes alışverişlerinin bir hayli zorlandığını hissetmeye başlıyorsun. Yoğun sıcak havanın ciğerlerine dolması, beklediğinin aksine insani ihtiyaçlarını karşılamakta zorlanıyor gibi görünüyor. Alnında biriken ter damlalarının yavaşça yanaklarından süzülmeye başlaması ise, vücudunun bu sıcaklığa karşı direncinin giderek zorlaşabileceğini gösteriyor. Bakışların istemsizce Gyugnal ve Vadlena’ya kaydığında ise, onların durumunun seninkinden oldukça farklı olduğunu görüyorsun. Sanki gözlerini burada açmışlar gibi ne soluk alıp vermede ne de ortamın yarattığı baskından olumsuz etkilenme gibi bir durum içinde olmadıklarını rahatlıkla anlayabiliyorsun. Gyugnal kendi açtığı kapıyı kapatmasının ardından bakışlarını sen ve Vadlena arasında gezdirirken “Anlaşılan burada yalnız değiliz.” diyor. Bu sözlerinin ardından Vadlena sanki bir köpek gibi etrafını koklar gibi başını kaldırırken Gyugnal de gözleriyle araziyi tarıyor. Gyugnal’ın bu sözlerine rağmen, bahsedildiği gibi bir şeyler hissedememiş olmak senin için tedirginlik yaratsa bile, Vadlena’nın da bu konuda ufak da olsa bir sıkıntı çektiğini fark edebiliyorsun. Ancak Gyugnal bakışlarını tekrar size çevirirken “Bu yüzden dikkatli ve hızlı olmalıyız.” diyor. Fakat sanki konuşmasındaki yavaşlık sözlerine tezat oluşturur gibi dururken Gyugnal hafifçe esneyerek “Hükümdarımız hepimiz eşitmişiz gibi söyledi ya, o yüzden fikrinizi alayım. Ne yapsak ki?” diyor. Vadlena ise hala aklı bu yalnız olmama fikrinde takılı kalmış gibi görünürken ilk sözün senden gelmesini bekler gibi duruyor.

Bir haini bulmak için onunla konuşmak.

Zenahpuryu’nun belki de en zorlanacağı şeylerin arasındaydı bu durum. Zira karşısında yorgunluktan ölmüş bitmiş bir adam ve konuşmayı pek beceremeyen, sadece küfür eden bir kadın duruyordu. Hangi biriyle ne konuşabilirdi? Onların ağızlarından nasıl bir açık yakalayabilirdi ki? Boşverdi. Şimdilik, kendi hissiyatlarına güvenmeye karar verdi. Bir hareket bekliyordu, belki de doğru zamanı yakaladığında göreceği bir hareket haini yakalamasına yardımcı olacaktı. Belki de, haini hiçbir zaman yakalayamacaktı. Vadlena veya Gyugnal’ın hain olmama potansiyeli de çok yüksekti. İki ihtimali de değerlendirmek zorundaydı, attığı her bir adımda, gördüğü her bir harekette ve yapacakları her bir eylemde ikisini de iki ihtimale göre yargılamalıydı.

Bir hain mi böyle davranır, yoksa sadık olan mı?

Düşüncelerini kenara bıraktı, at arabasında geçecek olan yolculukta bunu keşfetme ihtimali zaten düşüktü. Aludir Üssü’ne geldiklerinde ise bir oda bulmuşlar ve Gyugnal her zamanki uyuşukluğu ile ritüelsiz bir şekilde karanlığı yaratmıştı. “Oha. Nasıl yaptın?” diye sormaktan geri duramamıştı, zira bu durum oldukça ilgisini çekmişti genç adamın. Karanlığa attığı ilk adımın ardından, karanlık bir perde gibi kalkmış ve kendisini turunculuğa ve kızıllığa bırakmıştı. Bu geldiği yer, öncekinden çok farklıydı. Her yerde kızılın tonları bölgeye hakim olmuş ve bulutlar beyazlıktansa tam zıttı olan siyaha doğru çalıyordu. Glalirst’e göre daha korkutucu, daha kasvetli bir ortamdı. Yeryüzü ise, tam bir felaketti. Zemin, cayır cayır yanıyormuş gibi parıldarken her yere kayalar saçılmış gibi duruyordu. Kayalık yolun sanki varabileceği hiçbir yer yokmuş gibi duran bu manzarada adım atmak bile zorlayıcıydı.

Etrafta hiçbir canlının bulunmaması tedirginliği arttırırken, etrafına göz atmaya başladı. Bulunduğu yerde bolca uçurum, dağlık bulunmasına rağmen eteklerindeki koyuluğu fark edebiliyordu. Bu koyulukların bir dere veya nehir olduğunu düşünüyordu. Suyun üzerindeki sis bulutları ise, kaynayan bir suya işaret ediyordu. Yine de burada bir nebze de olsa suyun bulunması tatmin ediciydi. Ancak su, bu diyarın sıcaklığına pek dayanabilmiş gibi durmuyordu. Aynı şekilde bu sıcaklığa genç adam da dayanamıyordu. Nefes alışverişi zorlaşmış, sıcak havanın ciğerlerine dolması iyice bunaltmıştı. Vücudu yavaş yavaş terlemeye başlarken, vücudunun bu sıcaklığa pek fazla dayanamayacağını anlıyordu. Gyugnal ve Vadlena ise daha farklıydı. Sanki gözlerini burada açmışlar gibi hiçbir şeyden etkilenmeden oldukları yerde duruyorlardı.

Gyugnal kapıyı kapattıktan sonra bakışlarını Vadlena ve genç adam arasında gezdirmiş ve yalnız olmadıklarını eklemişti. Zenahpuryu’nun gözleri büyümüştü. Yalnız olmadıklarından kasıt neydi? Almazath, burada olabilir miydi? Vadlena bir köpek gibi etrafı koklamaya başlarken, Gyugnal gözleriyle etrafı taramakla yetiniyordu. Genç adam hiçbir şey hissedememişti, bu tedirginliği hissetmeye başlarken Vadlena’nın da bu konuda sıkıntı yaşadığını fark edebiliyordu. Gyugnal dikkatli ve hızlı olmaları gerektiğini eklerken, hükümdarın herkes eşitmiş gibi olduğunu belirttiğini, bu yüzden fikir alması gerektiğini söylüyordu. Vadlena gibi, Zen’in aklı da yalnız olma fikrinde takılı kalmıştı.

Yumruğunu sıktı. Almazath gerçekten buradaysa, onunla tekrardan karşılaşmak isterdi. Bazı soruları onun da çok iyi cevaplayabileceğini biliyordu. Bir mücadele daha istiyordu, bu sefer kendisi kazanacaktı. “Almazath’ın aradığı kalkanı arıyoruz ve burada yalnız olmadığımızı belirtiyorsun. Belki o da aramızdadır?” Kararlılıkla etrafına baksa da, bir şey hissetmeyeceğini biliyordu. Hatta o buradaysa, muhtemelen karşılarına çıkacaktı. “Bizim burada yalnız olmamamıza sebep olanın veya olanların kim olduğunu öğrenelim derim. Almazath buradaysa…” Kararlı gözlerle Gyugnal’ın gözlerinin içine baktı. “Onunla mücadele etmek istiyorum. Henüz kapatamadığımız bir hesap var ve bu sefer ölen ben olmayacağım.” Bu sözleri, Gyugnal’dan ziyade kendisineydi. Karşısındaki kişiyle konuşurken, kendi ışığıyla konuştuğunun farkındaydı. Gözlerindeki ışık, onun burada olmasını umut ettiğini belli ediyordu, sıktığı yumruk ise bir zaferle havaya kalkacaktı.

Vadlena’nın havayı koklaması bittiğinde, Gyugnal ona kısmen köpek muamelesi yapıyordu. Burada olanların ağaç dibine işediklerini sanmadığını söylüyor, Zenahpuryu’nun cümlelerini ise basit bir ‘Cık’ sesiyle geçiştiriyordu. Vadlena, bu duruma bir hayli sinirlenmiş gibi bakışlarını Gyugnal’a kitlediğinde, odağını kırmak için yaptığını ekliyordu. Sonrasında ise Vadlena ve Zen’in nehir tarafına doğru ineceğini, kendisinin ise batı tarafına doğru gideceğini söylüyordu. İki kişinin varlığını hissettiğini söylemesine karşılık Vadlena kişi kelimesine takılmış, Gyugnal ise insan olabileceğini, iblis de olabileceğini ancak insan gibi olduğunu söylüyordu. Lafı gevelediği her halinden belli oluyordu. Vadlena, bu konuyu uzatmasının bir anlamı olmayacağını anladığında, Zen’in uslu durması halinde sıkıntı olmayacağını söylüyordu. Gyugnal ise konuyu tamamen kapatmak istercesine Almazath’ı öldüreceğim dediğini, kararlı olduğunu, zarar gelmeyeceğini söylüyordu.

Gyugnal neden oraya tek başına gitmek istiyordu?

Vadlena bunu sorgulamayacak olsa da gizli görev sebebiyle genç adam sorguluyordu. Orada insan varsa, neden hep birlikte gitmiyorlardı? Gyugnal’ın tek gitme sebebi tam olarak neydi? Şimdilik, sessiz kalmaya ve planı uygulamaya karar verdi. Eğer gerçekten bu işin altında bir hainlik varsa, bunun kokusunun çıkacağından emindi. “Sorun yok, sana karşı uslu olurum. İblisler için aynı şeyi diyebileceğimi sanmıyorum.” Dedikten sonra Vadlena’yı onayladı. Nehre giderek görevi devam ettirmek istiyordu.

Gyugnal’ın gitmesinin ardından, genç adam ve Vadlena nehre ulaşacak güzergahı tespit etmeye çalışıyorlardı. Negre iki farklı şekilde inilebileceğini tespit etmeyi başarıyordu, birinci yol kayalıklardan aşağıya doğru dik bir açıyla inmek oluyordu. Sağlam gibi duran kayalara tutunarak iniş yapabileceğini düşünürken, böylesine bir yüksekliğin herhangi bir hatada ölümcül olabileceğini de hesaba katıyordu. İkinci yol ise, eğimli olsa dahi yürüyerek gidebilecekleri yoğun taşlık alandı. Buradaki sıkıntı ise, ayağı kayarsa aşağıya doğru metrelerce sürüklenebilirdi. İki güzergahın da kendince hatalara karşı bir sonucu vardı, ancak sonu kesinlikle ölümle bitmeyecek olan ise ikinci yol gibiydi. Bu noktada kendi fikrini belirtemeden Vadlena ‘Yürü’ diyerek genç adamı yönlendirmiş ve birkaç adım sonrasında onun da az riskli olan yolu seçtiğini fark etmişti.

Vadlena önde, Zen ise arkada olacak şekilde yürüyorlardı. Gittikleri yolun stresi altında ilerlemeye devam ederken bir yandan yoğun sıcak hava ciğerlerini baskılıyor, hatta attığı adımı bile zorlaştırıyordu. Yine de bir şekilde nefes alabiliyordu, alnından düşen ter damlaları ise azalmıştı, vücudu yavaş yavaş buraya uyum sağlıyordu. Vadlena’nın kendisine dönen bakışları ise, aşağıya yuvarlanmanın daha az aşağılayıcı bir durum olduğunu düşündürtüyordu. Vadlena’nın ilerleyişi sağlamdı, her bir adımı yeri delercesine atıyordu, genç adamın ise ayağı kayıyor, bu şekilde yürüyemiyordu.

Öfke.

Belki de duymak istemeyeceği şeylerden birisiydi ancak Vadlena’ya gözlerini açtığı ilk andan itibaren öfke duymaya başlamıştı. Bilmediği bu yerde, çıktığı bir görevde bu öfkeyi körüklemek istemiyordu. Bir süre daha bu aşağılayıcı bakışları içine attı. Yaklaşık 15 dakika kadar. Ayakları düzlük bir zemine vardığında, Vadlena’da yürümeyi kesiyordu. Karşısındaki kadın, bir anda arkasını dönmüş ve yakasından kavramış, keskin bakışlarını doğrultmuştu. Kendisinin hükümdarın karşısında kurduğu cümleyi genç adama doğru kurmuş, yakasını daha sert tutarak olası bir kaçışı engellemeye çalışıyordu. Kendisinden bir daha söylemesini isteyen Zen, bu durumda ne yapacağını bilmiyordu.

Vadlena’nın ona saldırmak istediğini düşünüyordu. Sırf bu olay durulsun diye özür dilemeyecekti. “Evet, dedim. Hala da aynı düşünüyorum. Düzgünce konuşmaktan aciz, iki üç tane hakaretten başka kelimeyle konuşamayan, muhtemelen konuşmasını da bilmeyen bir yaratıksın. Ne yapacaksın?” Bütün öfkesini gözlerinin içinde biriktirmiş gibi Vadlena’nın gözlerinin içine baktı. Ters bir harekette, tehlikeye düştüğü anda ne yapacağını biliyordu. Almazath’ın daha önce kendisine uygulayabileceğini söylediği şeyi yapacaktı, sağ dizini karın boşluğuna indirip Vadlena’yı nefessiz bırakacak, ardından insani içgüdüleriyle öne eğilen vücudundan faydalanarak çenesini ve tüm dişlerini kırmayı deneyecekti. Şimdilik, tetikte bekliyordu. Belki bu noktada, iblisine bile ihtiyacı olacaktı.

Vadlena, öfkesine yenik düştü. Ben de öyle. Aslında onunla sadece konuşarak bu konuyu halledebilirdim ancak karşımdaki kişinin böyle yapmayacağını biliyordum. Benden önce o saldırıya geçecekti. Beni niye buraya çektiğini anladım, üstelik Gyugnal gidince her şey onun için daha da iyi oldu. Yakamdan çektiği ellerini iki yumruk olarak çeneme yönlendirdiğinde benden daha hızlı bir şekilde hareket etmişti ve hiç beklemediğim bir şekilde havalanmıştım. Ancak, her an için tehlikeye hazır tuttuğum diz hareketimi, biraz değiştirmiş ve ayağımla tekme atarak karnına vurmayı başarmıştım. Vadlena, gerçekten de Almazath’ın dediği gibi ‘insani içgüdülerle’ iki kolunu da karın bölgesine getirip geriye doğru sıçramıştı. Belki de havalanmamış olsam işini orada bitirebilirdim.

Vadlena, iblis diyarında ilk geberip gidenin ben olacağımı düşündüğünü, ancak bende laftan fazlasının olduğunu söylüyordu. Bir küfür gibi çıkan bu kelimeler beni şaşırtmamıştı, zira dediğim gibi bu kadın küfürsüz konuşmasını bilmiyordu. Vadlena’nın rahat bir pozisyon alması içimdeki tehlike sinyallerini birer birer arttırırken, bir anda gözümün yok oluyordu! Bunu nasıl yaptığını anlamamıştım ancak bir göz açıp kapamayla birlikte önümde belirmesi, gerçekten büyük bir tehlikeydi. Yarı çömelir bir şekilde durmuş ve sağ tekmesini, sol bacağımın üst kısmına atmayı hedefliyordu. Bedenini küçültmüş, kollarını vücudunun üst kısımlarının önünde tutmuştu, benim atağa çıkmam halinde kendini savunmak için her şeyi deniyordu. Vadlena, düşüncesiz bir hayvan değildi, her şeyin altında bir temel yatıyordu.

Peki ben ne yapmalıydım?

Bu dövüşü nereye kadar götürecektim? Görevimiz bu değilken, birimiz buradan sağ çıkana kadar dövüşmeye devam mı edecektik, veya Gyugnal bizi bulana kadar? Ki diğer bir soru ise, Gyugnal bizi ayıracak mıydı? Yaşamak için, öldürmeye hazırım. Sol tekmeyi yiyeceğim. Ancak bir şartla! Bende bütün hızımla sağ ayağımı harekete geçirerek, onun hali hazırda gelmekte olan sağ tekmesine tekme atacağım! Amacım, bütün gücümle tekmeyi savurarak onun sağ bacağını kırmak, en azından bu durumu şimdilik dizginleyebilirim gibi aklıma düşüyor. Umarım öyle olur.

Planladığım hareket, benim için tam bir dezavantaja dönüştü. Tekmem, onun tekmesiyle buluştuğu anda yüzünde gördüğüm gülümse, saldırının şimdi başladığını belirtmeye yetiyordu. Attığım tekme sayesinde kazandığı ivme ile birlikte kollarını yere yapıştırıp bedenini yerden yükseltmeye başlattı. Ben bedenimi dengelemeye çalışırken, o da ellerini yere dayayarak kendi ekseninde bir dönüş gerçekleştiriyordu. Saldırıya çok açık olduğumun farkındaydım, ancak yaptığım en büyük hata onun bacağını kırabilecek olmama sonsuz bir şekilde güvenerek bir savunma geliştirmemiş olmamdı. Vadlena'nın vüdudu kafa üstü şekilde yere doğru gelirken çeneme doğru gelen sol bacağını fark ettim. Bir an için savunma yapmayı denedim, hatta vücudum beynimden ayrı bir şekilde refleksle harekete geçmeyi denedi ancak onun hızına yetişmeyi başaramadım, çene altıma yediğim darbeyle birlikte gözlerim kararmaya başladı.

Geriye doğru savrulurken hissettiğim rüzgar, yaşadığım boşluk hissine aidiyetimi bırakmaya yakınken sırtımı yere çarpmamla birlikte gelen acı ve ağzımdaki kan tadı artarken kendime geldim. Kanım boğazıma doğru ilerlerken dudağımın kenarlarından yanaklarıma doğru süzüldüğünü hissedebiliyordum. Muhtemelen çenem çatlamış, birkaç dişim kırılmıştı, bu durum vücuduma daha fazla adrenalin salgılarken yeni bir duygunun farkına varıyordum. Bu, öfke değildi, bu çok daha farklı bir şeydi. Bu anlamlandıramadığım duyguyu yoğun bir şekilde hissederken Vadlena'nın gülümsemesi gözüme çarptı. Kendimde olmama şaşırmış bir şekilde kaşları havaya kalkarken, bir bok parçasına göre fazla dirençli olduğumu, bu yüzden beni bok olarak görüp görmemesi gerektiğini aktarıyordu. O an için, o anlamlandıramadığım duygu daha da artmaya başladı. Yavaş yavaş, zihnimde o duygunun parçaları oturmaya başladı.

Karşımdaki kadını yenmek istiyordum, hayır bu kadar basit değildi. Onu öldürmek istiyordum.

Yine de, kendimi bu duyguya kaptırmamak için uğraşmam gerekiyordu. Vadlena'nın ağırlığını sağ bacağına vermediğini fark ettiğimde tekrardan konuşmaya başlayarak savunmamın kendim kadar bok olduğunu söylüyordu. Saldırılarımın da bu kadar bok olup olmadığını görmek istediğini söylediğinde iyice dişimi sıkmaya başladım. Hissettiğim öldürmeye duygusu daha da yoğunlaşırken, derin bir nefes aldım. Bu duyguya, bu hissiyata yenik düşmemem gerektiğini biliyordum. Ancak bunu nasıl başarabilirim bundan emin değildim. Bu duyguyu hissetmemin tek sebebi karşımdaki kişiden dayak yemek değildi, Gyugnal gittiği ilk anda bana karşı saldırıya geçmesi, iblis diyarında ilk geberip gidenin ben olacağımı düşünmesi ve daha en başında, buraya gelmeden önce beni görev zaiyatı olarak yazabileceğini belirtmesi beni tetikliyordu. Belki de savunma mekanizmam, bu yoğun duyguyu iliklerime kadar tattırıyordu bana.

"Güç buradan başlar." Bir parmağını şakağıma götürdüm. Sonrasında kalbime doğru yönlendirdim. "Buraya yönlenir." Sonrasında göğsümde bir çember çizdim. "Buraya yayılır."

Güçlü insan önce zihnini ehlileştirir...

Sakin kalmalıyım...

Hissettiğim duyguya boyun eğersem, zihnimi ehlileştirmiş olabilir miyim?

Hayır.

Kendi kararım olmalı.

Onu öldüreceksem, hissettiğim duygudan değil, kararımdan dolayı öldürmeliyim.

Sakin kalmalıyım...

Bristran'ın bir ritüel gibi duran cümleleri o duyguyu bir süreliğine yok etmemi sağlamış ve daha sakin bir şekilde gözlerimi tekrardan aralamama sebep olmuştu. Karşımdaki insan, oldukça atletik ve kıvrak. Gücü kesinlikle kabullenilmeli. Ancak bir şeyler yapacaksam, biraz daha zekamı çalıştırmak zorundayım. Sağ bacağının üstünde duramadığına göre, ona hasar vermiş olmalıyım. Minimum düzeyde bile olsa, hasar verilmiş bir yerin hasarını arttırmak daha kolay olmalı. Yavaşça ayağa kalktım. Ellerimi yumruk yaptıktan sonra gard alarak yüzüne doğru baktım. Onu şaşırtmalı ve asıl hasarı sağ bacağına vermeliyim. Bu yüzden yüzüne bakarak ileri doğru fırlayacak ve sağ yumruğumu suratına doğru bir direkt olarak çıkartacağım. Bunu yaptığım sırada sağ bacağını koruyacağımı düşündüğümden, sağ yumruğum ileri doğru giderken kendimi sol çapraza doğru, yani tüm bedenimi sağ bacağına doğru eğeceğim. Bu noktada amacım, sanki bedenimle güç toplamaya çalışıyormuş gibi dururken, tüm gücümü sol koluma yönlendirip sağ bacağına sert bir yumruk atacağım. Yumruğu sağ bacağına atana kadar suratıma yakın bir yerde tutarak gelebilecek ani bir hamleye karşı savunma yapacağım. Attığım yumruğun ardından bedenim sol taraftayken hızlıca kendimi sol tarafa doğru kaçırarak bacağının durumunu kontrol edeceğim. Hamlelerime, hamlemin ne kadar işe yaradığını gördükten sonra devam edeceğim.