Dimensio

Gadiel; Karanlığa yumduğun gözlerin, acının pençesinde ruhunun huzura ulaşmasına bile engel olurken, sanki bir nefes anında tüm acının silinip atıldığını hissediyorsun. Ruhunu saran tüm sıkıntı ve hiçliğin, bir çırpıda yokluğa sürüklenişi, karanlığın içerisindeki huzur ışığını aralıyor. Ancak bu ışık, bu ana kadar gördüklerinden farklı olarak, insanın içine işleyen bir kızıllıktan ibaret olsa bile, hislerin bu kızıllığa karşı koymaman gerektiğini fısıldıyor. Ruhundaki acıyla birlikte vücudundakinin de kızıllıkla sindirilmesi, gözlerinin bir anda karanlıkta açılmasına neden oluyor.

Genel; Tek bir solukta gözleriniz karanlığın içinde açıldığı anda, ilk önce vücudunuzu nefes alıp vermeye zorluyorsunuz. Derin bir çığlık içinizdeki tüm varlığı hiçliğe çevirirken, ruhunuzun çekildiğini ve geriye kalan et ve kemik parçalarının sizi oluşturduğunuzu fark ediyorsunuz. Buna karşın ne bir hareket ne de bir ses çıkaramıyorsunuz ilk anda. Birbirinizin yüzleriyle bakışlarınız kesiştiğinde, ne yüzleriniz tanıdık geliyor ne de bu yüzleri gören gözleriniz size ait hissettiriyor. Sahibinin rızası dışında işgal ettiğiniz bir vücutta emaneten bulunuyormuşsunuz gibi geliyor size. Aldığınız nefesin ciğerlerinize dolduğunu, ancak bu ciğerlerin size ait olmadığını ve gözlerinizin gördüğünü, ancak gözlerinizin de size ait olmadığını fark ediyorsunuz. Bir anda tüm vücut parçalarınıza karşı aynı duyguları yaşamaya başlıyorsunuz. Fakat bir şekilde, yaşamaya ve nefes alıp vermeye devam edebildiğiniz anlıyorsunuz. Sizi siz yapan zihninizin varlığını koruduğunu idrak ediyorsunuz, kim olduğunuz sorusuna dahi cevap veremiyor olsa da.

Bakışlarınız birbirinizin üstünde geziniyor. Ne var ki, gördüklerinizden ziyade kendinize anlam vermeye çalışıyorsunuz. Karanlık içerisindeki siyah dalgalanmalar ile birlikte, kısa bir anlığına da olsa bulunduğunuz ortama odaklanmanızı sağlıyor. Gözünüz, siyah dışında ve dalgalanmaların yarattığı siyaha çalan grilikler dışında başka ayırt edici hiçbir şey görmüyor. Bastığınız zemin, adeta boşluktaymışsınız gibi hissettiriyor, ancak aynı anda ayaklarınızı yerden kaldıramayacak kadar güçlü bir çekimin varlığına da karşı koyabileceğinizi düşünmüyorsunuz. Kokudan soyut bu ortamda son olarak fark edebildiğiniz şey, havanın giderek ağırlaştığı ve ciğerlerinize dolmakta zorlandığı oluyor. Elbette bunun iç dünyanızda yaşadığınız boşluk mu olduğunu veya havanın gerçekten mi ağırlaştığını tam olarak anlayamıyorsunuz.

Bir hiç kimse olarak, hiçliğin ortasında, hiçbir şekilde ne yaptığınız bilmeyerek var olmuş oluyorsunuz. Ne var ki, bu his bir şekilde size tanıdık geliyor. Tüm bu hisler, duygular ve karanlık… Bir şekilde tanıdık…



Karanlık dalgalanmaların ardında, tüm bu yaşadıklarınıza bir anlam yüklemeye çalıştığınızda, bir adan griliklerin arasında beliren bir çift parlak kırmızı göz, sanki bu karanlığın içine ilk düştüğünüz andan sonraki tüm anılarınızı ve tecrübelerinizi zihninize hücum ettiriyor! Sadece göz açıp kapayana kadar geçen süreçte, yaşadığınız tüm acılar, mutluluklar, hüzünler ve size dair ne varsa bir çırpıda ruhunuzda vücut bulurken, parlak kırmızı gözlerin sesini duyuyorsunuz.


Bu sözlerin ardından parlak kırmızı gözlerin üzerinizde gezindiğini ve ağır bir otorite kurduğunu fark ediyorsunuz. Ancak bu anda Zenahpuryu, bu ağır havanın İblis Lordu Vagror ile ilk karşılaştığı andaki gibi olmadığını da hissedebiliyor. Buna rağmen, yine de her ikiniz de nefes alıp vermede zorluk yaşamaya ve kaskatı kesilen vücutlarınıza hakim olmakta güçlük çekiyorsunuz. Karanlığın içinde tok ve yankılanan ses bir kez daha konuşmaya başladığında, tüm odağınız bir kez daha ona kayıyor.

Ağzımdan çıkan her bir kelime, zorlukların içerisindeki en büyük zorluklardan bir tanesiymiş gibi kasıntıya uğramama sebep oluyordu. Düşünmek, kolay olandı, aklımdan geçen her bir kelimeyi düşünebilir ve konuştuğumu hayal edebilirdim, asıl zor olan bunu gerçeğe dönüştürmekti. Dudaklarımın açılması, dilimin harekete geçmesi ve sesimin dışarıya doğru çıkması... En büyük zorluklar bunlarken, bir şekilde kelimelerimi karşımdaki Lord'a iletebilmiştim. Arkamda hissettiğim yeni bir hava dalgası, iblis lordunun vereceği veya vermek üzere olduğu cevapların önüne geçmiş ve arkama bakmak zorunda hissetmiştim kendimi. Sağ tarafımda, çiğ et gibi duran bir bedenin bırakılması, midemin ağzıma gelmesine sebep olurken, bir şekilde tanıdıktı bu beden, ki bu durum midemin daha da ağzıma gelmesine sebep oluyordu. Bir şekilde nefes alıp vermeyi başarabiliyordu çiğ etin yanında onunla birlikte gelen siyah kıyafetli, boynuzlu bir kadın vardı. Tagrinath'ın yanına çöktüğü anda, iblis lordu Vagror söze girerek sorduklarımın burada konuşulamayacak kadar kutsal olduğunu söylüyordu. Lordun cümleleri bittiğinde gözlerindeki kırmızı parlama artmaya başlamıştı, neredeyse tüm görüşümü yok edecek kadar kızıllaşırken çiğ etin iyileşmeye başladığını ve saçlarının, kıllarının uzamaya başladığını görüyordum. Bu, sorduğum soruya bir cevaptı aslında.

Beni de dirilten kişi, Vagror olmalıydı.

Şimdi ise yanı başımda, dirilen kişinin Gadiel olduğunu görmek şaşkınlığımın boyutunu arttırmaya yetiyordu. Onun niye çiğ ete dönüştüğünü merak ediyordum, ölmeye yakınken kurtarılmış olması da bir nevi sevindiriyordu. Belki de, artık yalnız olmadığım için de mutluydum. Yanımda güvenebileceğim birisini görmek, iyi geliyordu. Vadlena ile birlikte buraya düşseydim çok daha kötü hissederdim kendimi. Gadiel'e tek bir kelime edemeden gözlerimle selam vermiştim sadece, görüp görmediğinden bile emin olamadan yer sarsılmaya başlamış ve Vagror'un karanlığı sarmalamaya başlamıştı beni. Bu karanlığa karşı koyabilecek gücü kendimde bulamıyordum, tek yapabileceğim boyun eğmek oluyordu. Kendimi hızlı bir şekilde karanlığa teslim etmiştim.

Gözlerim, derin bir karanlığın içerisinde açılıyordu. Ruhum bedenimden ayrılmış, sanki sadece et ve kemik parçalarından oluşmuştum. Ne hareket edebiliyordum, ne de bir ses çıkarabiliyordum. Gadiel'le kesişti bakışlarım. Sanki gördüğüm o yüz, tanıdık değildi artık. Bulunduğum bu vücutta bana yabancıydı artık. Aldığım her bir nefes, yabancıdan borç alır gibi hissettiriyordu. Bana ait değildi, sadece başkasının olan bir şeyi kullanıyordum bir süreliğine. Vücudumun her bir parçası yabancıydı, heri bir uzvum, her bir hareketim, hepsi başkasının gibi hissettiriyordu. Hiçbir zaman ne bu bedene, ne de bu bedenin sağladığı fonksiyonlara ait değilmişim gibi. Gözlerimle Gadiel'i süzsem de, karşımdaki kişiyi değil kendimi yargılıyor gibi hissediyordum. Ruhum karanlığın içerisinde yok olmaya başlarken bir hiç kimse olduğumu hissetmek, yok oluşumun verdiği azap gibiydi.

Bu hisler, tanıdık.

Hiçliğin ortasında, hiçbir şekilde ne yaptığını bilmeyen bir hiç kimse olarak var olmak.

Bu, çok tanıdık.

Sanki her şeyin başlangıcı.

Tekrardan mı?

Hayır.

Belki de evet.

Peki ya o rüya?

Hayır.

Neden?

Evet.

Bu farklı.

Gerçekten öyle mi?

Hayır.

Evet.

Belki.

Farklı.

Karanlık.

Griliklerin arasında beliren kırmızı gözlerle kendime gelmeye çalışırken, bu gözler sayesinde karanlığın içerisinde tüm anılarımı ve tecrübelerimi zihnime geri almaya başlamıştım. Çok kısa süreçte bunca duygunun arasında bir de gözlerimi ilk açtığım andan itibaren yaşadığım tüm duygular ve anılar beynime tekrardan dolarken, Gözün sahibinin sesi kulaklarıma dolmaya başladı. Gadiel'in ölmemiş olduğuna çok sevindiğini söyleyen sahip, uzun bekleyişin sonsuz bir kederle sonlanacağını söylüyordu. Şimdi anlamıştım, beni dirilten gerçekten de Vagror olmalıydı. Beni de uzun süredir beklediğini söylüyordu. Gözler üzerimizde gezinirken fark ettiğim diğer bir şey, hissedilen bu ağır hava İblis Lordu Vagror ile karşılaştığım andaki gibi değildi. Yine de, çok baskındı. Gözlerin sahibi, kendisinin İblis Lordu Vagror olduğunu söyledikten sonra Gadiel uyanmadan önce sorularım olduğunu, her birimizin sorusuna cevap olacağını söylüyordu. Burada olmasını arzu ettiği başka kişiler olduğunu, henüz teşrif etmedikleri için sorularımızı sorabileceğimi söylüyordu. Gadiel'den önce söze girerek birkaç şeyi onaylamak istiyordum.

"Lord Vagror. Almazath beni öldürdükten sonra, Gadiel'e olduğu gibi beni dirilten sendin, değil mi?" Bu sorunun cevabını aldıktan sonra sormamız gereken sorulardan bir tanesi, neden bilmediğimiz belki de birkaç kişiyle birlikte Gadiel ve beni beklediği olmalıydı. "Neden karşındayız Lord Vagror, niye bizi bekliyorsun, niye bizi diriltiyorsun? Gadiel'i buradan göndermen ve diğerlerinin gelmemesini sağlaman için, ne yapabilirim, sana ne verebilirim?" Parmaklarımı oynatmayı denemeye çalıştım, eğer ellerimi de oynatabilirsem Gadiel ve diğerlerini buradan çıkartmayı deneyebilirim. Yanımdaki şarap çanağını, kafamda kırdıktan sonra boynumu keserek intihar etmekle tehdit edebilirim. Şimdilik, tam olarak neden burada olduğumuzu bilmem gerek. Eğer gerçekten de Vagror'un kötü bir planına dahil olacaksak, Gadiel ve diğerlerini buradan yollamam gerekiyor. Bir şekile, arkadaşlarımı korumalıyım.

Sözlerimin ardından cümleye giren Gadiel'i dinlediğimde, suratımda istemsiz bir şekilde gülümseme oluşuyordu. Noddis denilen kişiyi yeniden hayata döndürüp döndüremeyeceğini sorguluyor, bir yandan da bedenindeki acıyı yok ettiği gibi kalbindeki acıyı da yok edip edemeyeceğini sorguluyordu. Belki de duygularını bu kadar açık bir şekilde dile getirebiliyor olması beni gülümseten unsurdu. Bu sırada, zorlaya zorla parmaklarımın uçlarını oynatabildiğimi fark etmiştim. Biraz daha zorlayabilirsem, bu baskıya ve havaya alışabilirsem kesinlikle daha kolay hareket ettirebilirdim parmaklarımı. Ancak uzuvlarımın ne kadarını kullanabilirdim, onu bilemiyordum.

Sözlerimiz bittiğinde Vagror tekrardan söze girerek bir yanlışı düzeltmek istediğini söylüyordu. Gadiel'in huzuruna geldiği zaman ölü olmadığını, kalbinin halen attığını söylüyordu. Bir anlık şaşkınlıkla birlikte sözlerine iyice kulak vermiştim. Kudretinin iblisleri ve insanlığı aşmasına rağmen, ölü bir bedeni diriltecek kudrette olmadığını belirtiyordu. Sonrasında ise Nodiss denen kişi hakkında konuşuyor ve kardeşinin aksine iyi bir iblis olduğunu söylüyordu. Gadiel'in bir iblis hakkında endişelenmiş olması, nedense ona olan güvenimi de arttırıyordu. Sözde düşmanlarımız için böylesine endişe duyan ve iyilik dilenen bir adama güvenmemenin saçma olduğunu düşünüyordum. Ancak Vagror, ruhunun bedende bulunduğu sürece her türlü yarayı tedavi edebileceğini, ancak ölüyü diriltemeyeceğini tekrardan ekliyordu.

Vagror konuşmalarına devam ederken, parmaklarımı oynatmak için tüm çabalarımı ortaya koyuyordum. O ise, buradan ancak kendisinin arzu etmesi dahilinde kurtulabileceğimizi, burasının onun dünyası olduğunu söylüyordu. Bu sebeple, ona verebileceğim hiçb ir şey onu tatmin edemezmiş. Bu yüzden, Gadiel'in kalbindeki ızdırap yok edilemezmiş. Burada olmasını arzu ettiği kişilerin ve bizim, insan diyarına da hükmedeceğimin müjdesini yayacak kişiler olduğumuzu söylüyordu. Diyarımızın kaderi, bir seçimin sonucuna bağlı kalacakmış ve bizde bu kaderin tayin edicileri olarak unutulup gidecekmişiz. Doğdumuz günden beri bizi beklediğini, doğduğu günden beri kaderi tayin etmemiz için bizi beklediğini söylüyordu.

Gadiel, benden önce söze girerek egemenliğini kabul etmeyeceğini belirtiyordu. Uzun konuşmasının ardından gülümsemiştim. "Seni alkışlamak isterdim Gadiel ama malum, elimi kolumu oynatamıyorum." Diyerek konuşmasını beğendiğimi belirtiyordum. Sonrasında ise Vagror'a yönelik olarak söze giriyordum. "Lord Vagror, benim sormak istediğim şahsi bir mesele var. Almazath'la olan dövüşümle alakalı. Almazath'ın beni öldürdüğüne eminim, peki neden ayaktayım? Almazath beni öldürdükten sonra, tam olarak neler yaşandığını anlatmanızı istesem, yapar mısınız? Zira, Tagrinath benden övgüyle bahsettiğinizi söyledi, ancak ben övgüyle bahsedebileceğiniz hiçbir mesele göremiyorum o kavgada. Eğer yanlış düşünmüyorsam, ben öldükten sonra yaşananlar beni ben yapan şeyler olmalı, Zenahpuryu'yu yaşatan şey her ne ise, kendimi tanımama yardımcı olmalı." Dedikten sonra kısa bir sessizliğe gömüldüm. "Zenahpuryu'yu tanımama, yardımcı olur musun Lord Vagror?"

Diniel; Tek bir solukta gözlerin karanlığın içinde açıldığı anda, ilk önce vücudunu nefes alıp vermeye zorluyorsun. Derin bir çığlık içindeki tüm varlığı hiçliğe çevirirken, ruhunun çekildiğini ve geriye kalan et ve kemik parçalarının seni oluşturduğunu fark ediyorsun. Buna karşın ne bir hareket ne de bir ses çıkaramıyorsun ilk anda. Gözlerin başkaca iki insana dair yüzleri görse de, ne yüzler tanıdık geliyor ne de bu yüzleri gören gözlerin sana ait hissettiriyor. Sahibinin rızası dışında işgal ettiğin bir vücutta emaneten bulunuyormuşsun gibi geliyor. Aldığın nefesin ciğerlerine dolduğunu, ancak bu ciğerlerin sana ait olmadığını ve gözlerinin gördüğünü, ancak gözlerinin de sana ait olmadığını fark ediyorsun. Bir anda tüm vücut parçalarına karşı aynı duyguları yaşamaya başlıyorsun. Fakat bir şekilde, yaşamaya ve nefes alıp vermeye devam edebildiğini anlıyorsun. Seni sen yapan zihninin varlığını koruduğunu idrak ediyorsun, kim olduğun sorusuna dahi cevap veremiyor olsa da.

Bakışların diğer iki kişi üstünde gezmeye başlıyor, içine yayılan kızıllığa karşı. Ne var ki, gördüklerinden ziyade kendine anlam vermeye çalışıyorsun. Karanlık içerisindeki siyah dalgalanmalar, kısa bir anlığına da olsa bulunduğun ortama odaklanmanı sağlıyor. Gözlerin, siyah dışında ve dalgalanmaların yarattığı siyaha çalan grilikler dışında başka ayırt edici hiçbir şey görmüyor. Bastığın zemin, adeta boşluktaymışsın gibi hissettiriyor, ancak aynı anda ayaklarını yerden kaldıramayacak kadar güçlü bir çekimin varlığına da karşı koyabileceğini düşünmüyorsun. Kokudan soyut bu ortamda son olarak fark edebildiğin şey, havanın giderek ağırlaştığı ve ciğerlerine dolmakta zorlandığı oluyor. Bunun iç dünyanda yaşadığın boşluk mu olduğunu veya havanın gerçekten mi ağırlaştığını tam olarak anlayamıyorsun.

Bir hiç kimse olarak, hiçliğin ortasında, hiçbir şekilde ne yaptığını bilmeyerek var olmuş oluyorsun. Ne var ki, bu his bir şekilde tanıdık geliyor. Tüm bu hisler, duygular ve karanlık… Bir şekilde tanıdık…

Karanlık dalgalanmaların ardında, tüm bu yaşadıklarına bir anlam yüklemeye çalıştığında, bir anda griliklerin arasında beliren bir çift parlak kırmızı göz, sanki bu karanlığın içine ilk düştüğün andan sonraki tüm anılarını ve tecrübelerini zihnine hücum ettiriyor! Sadece göz açıp kapayana kadar geçen süreçte, yaşadığın tüm acılar, mutluluklar, hüzünler ve sana dair ne varsa bir çırpıda ruhunda vücut bulurken, parlak kırmızı gözlerin sesini duyuyorsun.


Bu sözlerin ardından parlak kırmızı gözlerin üzerinde gezindiğini ve ağır bir otorite kurduğunu fark ediyorsunuz. Ancak bu anda, gözlerin içinde bulunduğun karanlıktaki Zenahpuryu’yu ve Gadiel’i bir anda hatırlayıveriyor. Senden daha önce burada oldukları belli olsa bile, durumları genel itibariyle senden farklı olmayan Zenahpuryu ve Gadiel, sanki sana adeta yoktan var olmuşsun gibi baktıkları sırada, karanlığın içinde tok ve yankılanan ses bir kez daha konuşmaya başlıyor ve odağın bir kez daha ona kayıyor.

Diniel'in gelişi, gelecek insanların tamamlanıp tamamlanmadığını düşündürtürken, Gadiel söze girmişti. Gadiel konuşmasına devam ederken gülümseyerek Diniel'e fısıldadım. "Benim şu şarap çanağına uzansana, ben uzanamadım da..." dedikten sonra bütün dişlerimi gösterecek kadar gülümsedim. Her ne kadar boktan bir durumda olsakta, biraz gülümsemenin zararı olmayacağını düşünüyordum. Gadiel'in sözleri sonlandığında, kafamda kurduğum cümleleri ağzımdan dökülen kelimelerle birlikte dökülmeye başladım. Bu süreçte parmaklarımı daha rahat hareket ettirebildiğimi fark ediyordum ancak uzuvlarımı hareket ettirmek için hala büyük bir mücadele vermek zorundaydım. Belki de, fiziksel bir acı çekmek bu süreci kısaltabilirdi. Ruhumda hissettiğim baskıyı çekeceğim bir fiziksel acıyla bastırabilirsem, çok daha rahat hareket edebileceğimi düşünüyordum. Ancak, bunu yapabilmek için tek şansım, dilimi ısırmaktan geçiyor olmalıydı. Bütün gücümle, gözlerimi karartarak dilimi ısırabilirsem, uzuvlarımı hareket ettirmek konusunda rahatlayabilirdim.

Ancak hareket ettirsem ne yaşanacaktı?

Sözlerim bittiğinde, Diniel'e seslendim sadece onun duyabileceği bir şekilde. "Herhangi bir yerini hareket ettirebiliyor musun?" Eğer benden daha hızlı bir şekilde gelişim gösterip, baskıdan kurtulabiliyorsa bu bizim için iyi olabilir. Sorumun ardından söze girdi Lord Vagror. Öncelikle Diniel'e hitaben konuşmaya başladı, insan diyarına da hükmetmek istediğini belirttikten sonra kaderi tayin edecek kişilerin bizler olduğunu söyledi. Sorduğum sorunun cevabı ise, "Kader" miş. Almazath'ın beni öldürmesi, onun arzusuymuş. Ben ve benim gibilerin, kaderin tayin edicileri olup olmadığının ufak bir denemesiymiş. Sonuçlar, arzu ettiğinden farklı değilmiş ve bizi biz yapan yaptıklarımızdan ziyade, yeniden doğuşumuzmuş.

Kader...

Yine, kader kelimesi...

Sanırım, kader değiştirilemiyor...

Ondan kaçılmıyor...

Kaderimizi, kabullenmek...

Zorundayız...

Hükmünü kabul edip etmememizin anlamsız olduğundan bahsederken, kaderlerimizi karanlığa gömecek olan kişi olduğunu söylüyordu. Hafiften kıkırdamaya başlamıştım, Doğmuşlardan Öleni kelimesini duyduğumda kıkırdamalarım yavaştan kahkahalara dönmeye başlıyordu. Hala içimde tuttuğum bu kahkahalar, ismimi yaşatma kısmında yavaş yavaş dışarı çıkmaya başlıyordu. Vagror'un cümleleri bittiğinde, baskınlık artmaya başladığında, kahkahalarımı daha fazla içeride tutamayıp bu dünyayı inletecek şekilde gülmeye başlamıştım. Öfke, acı, çaresizlik, her duygunun birbirine karıştığı çarpık kahkahalarımın ardından kendimi kaybetmişçesine bağırarak konuşmaya başladım.

“Karanlık, ışığın yokluğundan başka bir şey değildir. Karanlığı var eden de yok eden de ışığın bizzat kendisidir. Tıpkı duygular gibi… Mutsuzluk, ancak mutluluğun yokluğuyla oluşur. Umutsuzluk, umudun olmadığı anlamını taşır. Ve intikam… Kötülüğe kötülükle karşılık vermek… Görüyorsun ki iyiliğin olmamasından ibaret…”

Öfkenin kahkahaları...

“Karanlıkta yazgısını bilmeden gözlerini açan sen! Karanlığın içerisinde en kadim yazgıları bulan sen! Doğumu Zenahpuryu olarak müjdelenen sen! Yazgısını ismi olarak taşıyan sen! Karanlıktan da karanlık olmayı dileyen… Ne karanlık revadır yazgına ne hüküm sürer yazgın karanlıkta! Bil ki, karanlığı işlesen de kanına, karanlık düşmez gölgenin altına!”

Çaresizliğin kahkahaları...

“Zenahpuryu… Yazgına verilen bu ismi gururla taşı! Senin yazgına değebilecek siyah bir nokta bile yoktur! Karanlık, senin için asla var olmayacaktır…”

Kahkahalardan nefesim kesildiğinde sustum. İçime gömüldüm birkaç saniye. Kararımı vermiştim, fiziksel bir acıyla ruhumdaki baskınlıktan kurtulacak ve hareket etmeyi başaracaktım. Bunu yapabilmemin tek yoluysa, tüm gücümle dilimi ısırmaktan geçiyordu. Kısa bir süre zihnimi toparladım ve tüm gücümü çenemde biriktirdim.

Şimdi yapmam gereken tek şey, biriktirdiğim tüm gücü çıkardığım dilime aktarmak ve dilimi koparmak! Çekeceğim acının, beni ruhumdaki baskınlıktan kurtaracağından eminim... Fiziksel olan, ruhsal olana üstünlük kuracak...

Madem ki bir ışığım, yazgımı kabulleniyorum...

Arkadaşlarımı karanlıkta bırakmamak için...

Dilimi ısırarak çekeceğim tüm acıyı kabulleniyorum!

Buradan kurtulmak ve arkadaşlarımı kurtarmak için...

Tüm duygularımı derinlemesine yaşarken tek bir noktaya odaklanmak üzere olan duygularım ağırlığını yavaşça kaybediyor ve dağılıyordu etrafımda yoğunlaşan karanlık dalgalanmanın üzerimdeki tesiriyle beraber. Tüm bu hafiflik yok oluyor olduğumu mu gösteriyordu bilemiyordum ancak bilincimin yerinde olmasıyla beraber herhangi bir otoritem kalmadığı için yapabileceğim tek şeyin kendimi akışa bırakmak olduğunu hissediyordum.

Gözlerimi açtım anda kendimi bambaşka bir sonsuzluğun içinde bulmuştum. Devasa yükseklik ve genişliği bulunan bu yerde yapının şeklini idrak etmeye başladığımda burasının bir taht odası olduğunu anlayabiliyordum. Karşımda perde ile örtülmüş gibi göremediğim bir alan bulunuyordu ancak kötü tarafı, bu karanlığın içerisinde İblis Lordu Vagror olduğunu hissedebiliyordum. Azuldir’in ihanetine uğrayıp Vagror’un hizmetkârları tarafından onun karşısına çıkarılmak istendiğimi bu aşamada kavrayabilmiş olsam da üzerine kafa yormak için vaktim bulunmuyordu çünkü tüm dikkatimi bu karanlık ele geçiriyordu.

Bakışlarım bana tanınmış gibi gelen kısa aralıkta ardıma dönüyor ve ıslak gibi görünen taşları, odanın içerisine herhangi bir giriş çıkış yeri olmadığını görmemle beraber bundan sonraki geleceğimde yaşanacak olanlar için hiç olmadığım kadar dikkatli ve odaklı olmam gerektiğini anlayabiliyordum. Birkaç metre ötemde diz çökmüş ve boyunlarını neredeyse yere kadar eğmiş üç iblis olduğunu görmüştüm. Diz çöktüğü varlığın karşısında gösterdikleri bu hareket saygının çok ötesindeydi. İlahın karşısında duruyorlarmış gibi bir görüntüyü andıran bu iblisler, tapındıkları varlığın isteğiyle nefes alıp verebiliyormuş gibiydi. Öyle ki bunu gerçekleştiriyor olmak bile kabahatmiş gibi duruyordu.

Neler olduğunu bilmiyor olmamla beraber ne yapmam gerektiğini de bilmiyordum. Ne bu iblislerin hislerine sahiptim ne de etkin olabileceğimi hissediyordum. Dehşet dolu ortamın içerisinde kaybolmuşluk hissiyle beraber bakışlarım da yavaşça yere düşmeye başlarken duvarları inleten tok ses kulaklarıma dolduğunda bakışlarım sesin kaynağını aramak üzere yükseliyordu. Sesin bir yön göstermiyor oluşu bir çözüm sunmuyordu bana. Etrafta gezinse bile bir şey bulamamış olması hissettiğim kaybolmuşluğun içerisine yeni bir bilinmezlik etkiyordu. Ancak bir anda belirdiğini gördüğüm kızıl gözlere çekilmişçesine kilitlenmişken aynı tok ses adımı çağırıyordu.

Kızıllık giderek artarken bana ne olacağı konusunda yakınımdaki iblislerin hareketsiz oluşu, sesin sahibinin isteği olmadan da hiçbir zaman hareket etmeyeceğinin haberini bana veriyor gibi geliyordu. Tamamen yanılmış olsam da güvenliğim için sığınabileceğim tek düşünce bu oluyordu. Elli metre ilerideki kızıllığın sahibinin varlığı iyice ortaya çıkmaya başlarken neredeyse yakınımdaki iblislerden bir farkım kalmayacak seviyede baskıyı üzerimde hissetmeye başlamıştım. Karşımda olan biteni izlemek dışında tepki veremediğim durum içerisinde zihnim de suskunluğunu koruyup esir alınmış bedenimi kurtaramayacağını kabullenip bekliyordu. Bu sırada görüşümde bariz bir titreme olduğunu fark ediyordum. Ancak buna biraz daha dikkat verebildiğimde aslında titreyenin göz bebeklerim ve bedenim olduğunu anlıyordum. Kızıllığın toplandığı yerdeki gözlere odaklanıyordu titreyen bakışlarım çaresizce. Gördüğüm şey ise bir çift gözden öte, bir tür çekim ve baskının kaynağından başka bir şey değil gibiydi. Fiziksel gözlerin çok daha ötesinde bir tür etki merkezi gibiydi. İnsani olarak yapabileceğim hemen her türlü fiziksel davranışı geçiriyor olsam da bedenim onun hükmüyle çoktandır hareket etmeyi bırakmıştı. Yeniden harekete geçebilmem için ise onun hükmüne ihtiyacım var gibi hissediyordum.

Bu, bugüne kadar hissettiğim bütün hislerin üzerine hâkimiyet kuran bir histi. Böylesine bir sıkışmışlık ve çaresizlik içine hiç düşmemiştim. Bu, Eletha veya bir başkasının üzerine kurduğu baskıya karşı direnip direnç kazanmaya başlamamın ötesindeydi. Gözlerin sahibi gitgide ortaya çıkarken tahtında oturmuş Vagror’u net bir şekilde görebiliyordum artık. İblislerin onun hükümdarlığı altında neden tapınırcasına sadık olduğunu anlayabiliyordum artık. Duygularım içerisinde kaybolmuşken, duyduğum tok ses ile kendime gelebilmiştim. Bana hoş geldin demesine karşı en ufak bir sıcaklık oluşmamıştı yüreğimde. Ancak ben sözleri üzerine düşünemeden gözlerindeki parlama artmış ve bulunduğum tüm yer etkisi ile sarsılmaya başlamıştı. Sonrasında mı? Kendimi yalnızca onun karanlığına teslim etmiştim.

Tek bir solukta gözlerim karanlığın içinde açılıyordu. Temel yaşam fonksiyonum olan nefes alıp vermeyi kullanmaya çalışıyordum. Zihnimde sessizliğin dışında hiçlik bulunuyordu. Beden? Bu beden, kime aitti? Hiçliğe dönüyordu bakışlarım. Başka iki insana ait yüzleri görüyordum. Başkasına ait olan bu gözlerin penceresinden bu yüzlere bakıyor olsam da yalnızca insan olduklarını ayırt edebiliyordum. Yabancısı olduğum bu ortamda bir şekilde bulunabiliyor olmama karşı, hiçbir şey hakkında bir hatırımın olmamasıyla içimde bir yabanilik hissi beliriyordu. Ne kendim, ne de içinde bulunduğum bu bilinmezlik içerisinde daha çok kendime odaklanmış gibiydim. Bir şeyleri sorgulamadan, etrafımda olup bitenleri görüyor olmam zihnimde ilk düşüncelerimi oluşturuyor sayılırdı. Bir zemine basıyordum ancak bu karanlık gerçekten de bir zemin miydi? Eğilip ellerimle de test etmeliydim sanırım. Gerçi bu hisseden el benim ellerim miydi?

Havanın giderek ağırlaşmaya başladığını hissetmemle bunun içinde bulunduğum bilinmezlik durumundan mı yoksa gerçekten fiziki bir durum mu olup olmadığını anlayamıyordum. Yine de bu anlamlandıramazlık ve bilmezlik hissi bana yabancı gelmiyordu. Bu his…

Vagror’un gözleri parıltısını ortaya koyduğunda yaşadığım tüm anılar zihnime hücum ediyordu. Bir göz açıp kapama süresi kadar süren bu vakitte belki de Vagror’un huzuruna çıktığım andakine kıyaslanamayacak bir his yerleştiriyordu. Bu yaşanan olay, hafızamı kaybetmenin öncesindeki tüm yaşanmışlıklarımı unutmamın bana ne demek olduğunu öğretmişti. Nasıl bir duygu içerisinde olmam gerektiğini bile bilemez durumdaydım. İlk kez, çaresizdim…

Işığın sahibi tok ses adımı çağırıp onlara katılmamı beklediğini söylemişti. O an, biraz önce benim için bir hiç olan Zen’in varlığını fark etmiştim yeniden. Gadiel ile burada ne işleri olduğunu sormak şu an için bir tür komediden ibaret olur gibi geliyordu hissettiklerimle beraber. Otorite sahibinin konuşmasını dinliyordum. Benim onun hükmünü müjdeleyecek olduğumu söylemişti. Bu nasıl ve neden olacaktı bilmiyordum ancak burada neler döndüğünü anlamamış olsam da daha öncesinde ikisi bunları bildiğini düşündüğüm için en azından bu konuda sorun yaşamayacağımı hissediyordum.

Sözlerinin ardından üzerimde kurduğu baskı hafifçe çekilip üçümüze birden yöneliyordu. Gadiel’in konuşmaya başlamasıyla, Vagror ile konuşulabildiğini anlamıştım. Söyledikleri kadarıyla Vagror’un hükmünün insan boyutuyla bir ilgisi olacağını öğrenmiştim. Gadiel’i ondan daha iyi tanıdığını söylediğinde bunun ne alakasını olduğunu sorgulamıştım. Sonrasında ise Zen konuşmuştu. Nispeten kendi havasından şaşmayan Zen, yine de Vagror’un hükmü altında olduğunu haykırıyor gibiydi. Şahsi bir konusu hakkında soru sormuştu Vagror’a. Dahası Zen, öldüğünü söylemişti. Ardından o da Zenahpuryu’nun kim olduğunu sormuştu Gadiel gibi.

Bunun ardından bir fısıltı duymuştum Zen’den gelen. Ancak buna karşı yapabileceğim tek şey, derin, kederli bakışlarımla ona halimi yansıtmak oluyordu. Keşke o tüm bu yaşananlara rağmen gülümseyerek bir şeyler söylemesine cevap verebilseydim.

Vagror’un ikisine cevap vereceğini düşünüyor olsam da tok sesi bana yönelttiğinde dehşetin kapıları yeniden aralanmış gibi hissediyordum. Ancak kasıtlı olarak üzerimdeki baskıyı hafifletmiş olmalıydı onunla konuşabilmem için. Titreyen göz bebeklerimi durdurmaya çalışıyor olsam bile bunu başarmış sayılmazdım. Sözlerini ruhuma işlermişçesine dinliyordum. İki diyara da hükmetme isteğini söylediğinde başımdan aşağı kaynar sular dökülüyordu adeta. Bana sözlerinin ardından Zen’e cevabını verirken arttırdığı baskıyı derinlere işlerken, buna karşı elimde yapabilecek bir şey yokmuş gibi hissediyordum. Zen’e sözlerinin ardından hepimize birden odaklanıp bizi sıfatlarla adlandırdıktan sonra bu sıfatlar içerisinde ‘Doğmuşlardan bilemeyeni’ olanını kendi üzerime alıyordum üzerime en çok yakışanı olduğu için. Şimdi mi harekete geçeceğimizi yoksa fırtınayı mı bekleyeceğimizi soruyordu baskısını giderek arttırırken.

Bir anda söze giren Gadiel olmuştu. Karanlığın kendisi olduğunu söyledikten sonra, onun karşısında olduğunu ve bunu insan boyutu için yaptığını dile getirmiş, ardından ona meydan okumuştu. Gadiel’in sözlerinden mi, yoksa karşısında durduğum manzaradan dolayı mı bilinmez, bakışlarım giderek çaresizliğe dönerken mutsuzluğumu dışa vuruyor olduğumu gizleyemiyordum bile. Ardından Zen’in kahkahalarını işitiyordum. Bakışlarımdaki tedirginlik, Vagror’a bir an olsun gözlerimi ayırırsam yok olabileceğim den dolayı mıydı yoksa Zen’den mi kaynaklanıyordu bilmiyordum.

İsimler, kader, yaşanan ve yaşanacak olanlarla bağlantılı görünüyordu. Her defasında bunu birileri söyleyip duruyordu zaten. Diniel’in ne olduğunu bilmiyor olsam da, biraz önce tekrar deneyimlediğim olayda olduğu gibi kendim için bir yabancı olmak dışında bir şey değil gibi duruyordu. Bu yabancıyı hatırlamıyor oluşum, neler yaptığımın ve yapabileceğimin farkında olmayışıma da sebebiyet veriyordu hemen her konuda. Yine de bir şekilde, hayata sıfırdan başlamış olsam da ayaklarım üzerinde durmayı başarabileceğimi düşünüyordum Vagror ile karşılaşana kadar. Esir alınmış bedenime karşı kımıldamakta bile başarısız olduğum şu anlarda yapabileceğim tek şey düşünmekti. Vagror ne yapmaya çalışıyordu? Ona karşı çıkacak sözler söylememizi mi istiyordu? Yoksa bizi küçük zararsız yaratıklar olarak görüp sindirdikten sonra kendi emelleri için kullanmayı mı planlıyordu? Vagror kaderimizin var olduğunu ve bu kaderin yok edicisini de kendisi olacağını söylemesi neyden kaynaklanıyordu? Tesadüfi olarak buraya getirilmiş olma ihtimalimiz yoktu. Yani, kaderimiz onun planları yolunda engel çıkarıyor olmalıydı. Bizi buraya getirmişti çünkü kim olduğumuzu biliyordu. Burada bize karşı ezici cümleler kuruyordu, çünkü eğer bunu yapmayıp doğrudan harekete geçmezse başaramayacağına inanıyordu. Bizi acele ettiriyordu. Böylece acele edip hata yapacaktık ve hatamızdan faydalanacaktı. Ben kimim bilmiyordum ancak Vagror’u üzerinde epey düşündürüp plan kurduran biri olduğumu artık biliyordum. Ancak tüm bu düşüncelere sahip olsam da en büyük sorun, hala karşısında ne yapabileceğimi bilmiyor oluşumdu. Titreyen göz bebeklerim durulmuştu ezici baskı ortadan yok olmamış olsa bile.

“Yeşeren çayırlar, büyüyen fidanlar görmüştüm. İçerisinde minik sevimli canlılar, çeşitli çiçekler bulunduruyordu”

Gözlerim yavaşça yumuluyordu tamamen kapanmadan. Dalgınlığa düşüyordu.

“Bazılarının çirkin olduğunu bile düşünmüştüm ancak bu da doğanın bir parçasıydı. Ve bir amaçla seyahat etmek, yeni şeyler görmek, hep zaman ilgimi çekmiş, beni hayat dolu hissettirmişti. Ve hayat dolu vakitler sona erdiğinde… Geriye onlardan yalnızca külleri kaldı…”

Dedikten sonra dalgın bakışlarım bir anda keskinleşiyor ve Vagror’a “Neler olacağını biliyorsun ancak bunun önüne geçmek istiyorsun… Dene bakalım” diyordum.