Varlığın da Yokluğun da Yetmiyor (Seraph - KGK)

[Seraph]

Buranın boğucu ve karanlık atmosferi ile aramda bir sevgi nefret ilişkisi olduğunu düşünüyordum. Puslu havadan derin bir nefes çektim etrafımdaki kör karanlığa bakarken. İblis diyarının en mükemmel tarafı sanırım insanların çoğunun buraya gelemiyor oluşuydu. Hafızamı yoklamaya çalıştım. Görüntüler parça parça zihnimde beliriyordu fakat toparlayıp bir araya getiremiyordum. Değişik renkli bir boşluktan geçmem, Anahtar Bey'e teşekkür etmem ve bu minik yolculuktan onun başına bela açılmaması adına kimseye söylememeye izci sözü vermem, karanlığın içinde gözlerimi açmam gibi anılar oraya buraya uçarcasına süzülüyordu.

"Geçen sefer deplansmandaydın ama bu sefer ev sahibi nezaketi göstermeni bekliyorum senden!"

Etrafıma baktım. Göremesem bile, onu içimde hissediyordum. Kırmızı renkli her neye bakarsam bakayım, o mutant dişleri ile bana hırlıyordu sanki. Yani evet, muhtemelen o da kafasını çevirip yıldızlara baktığına beni hatırlıyordu. Ama yine de, insan huzur içinde elma yiyebilmek istiyordu bazen. Birkaç adım ilerledim. Adım seslerinin kendi dünyamdakinden daha farklı olduğunu hatırlamıştım. Aslında, iki dünya arasında benzer şeyler bulmak oldukça zordu. Ama bugün, tüm bu farklılıklar arasında en belirgini için buradaydım. En kırmızısı için.

"Vagrut... Kan Banyosu."

Karanlığın şekil değiştirip biçim almasını izlerken kollarım göğsümde bağlı şekilde izleyecektim.

"Beni delilercesine özlediğini biliyorum sakın yalan söylemeye çalışma şıp diye anlarım!"

[GM - Dimensio]

Vagrut’u var edecek sözleri dile getirmenin ardından, karanlık Vagrut’un yaydığı kızıllıkla parlamaya başlıyor ve birkaç saniye içerisinde önünde Vagrut’un kanlı canlı belirdiğini görüyorsun. Vagrut’un var olmasıyla birlikte söylediğin sözlere karşılık, Vagrut ilk olarak etrafını kolaçan ediyor. Sanki buraya ait son anıları zihninde vücut bulmasının ve bu anılarını karanlığın her bir parçasına dağıtmasının ardından ise bakışlarını sana çeviren Vagrut “Yine ne saçmalayacaksan görelim.” diyor tükürür gibi çıkan memnuniyetsiz bir ses tonuyla.

[Seraph]

Artık tek denemede şıp diye iblisimi var edebiliyor olmak kendim adına gerçekten büyük bir gurur kaynağıydı. Haa tabi, ben de isterdim böyle elimle top gibi bir şey fırlatayım da onun içinden çıksın falan. Ama içinde bulunduğum evrende bu sistem daha farklı çalışıyordu. Günün, sonunda, Aludir olmaktan son derece memnundum. Bugün Aclania, hükümdar adayları, organizasyonlar, bölükler falan filan ile uğraşacağım bir gün değildi. Kendime vermiş olduğum yetkiye dayanarak, bugünü yalnızca iblisime ayırmıştım.

"Aşkolsun ne zaman saçmaladım! Neyse... bak şimdi, aşırı salakça sebeplerden de olsa benden nefret ettiğini biliyorum. ŞİMDİLİK! Ama senin de fark etmiş olacağın üzere, artık birbirimizden ayrı hayatlarımız yok. O yüzden en sevdiğin şeyi yapmaya, savaşmaya ve öldürmeye devam etmek istiyorsan benimle birlikte gelişeceksin!"

Yere oturup bağdaş kurdum.

"Kendinden güçsüz iblisleri tek pençe darbesi ile öldürebileceğini biliyorum. Ama biliyorsun ki senin seviyende veya senden daha güçlü iblisler de var. Onlardan biri ile karşılaştığında kondisyonunu nasıl sürdürüyorsun?"

[GM - Dimensio]

Her ne kadar Vagrut ile konuşmaya başlamış olsan bile, Vagrut’un ilgisi daha çok içinde bulunduğunuz iblis diyarında görünüyor. Ağzından çıkan kelimelerden çok etrafta olup bitenlere odaklanmış gibi bakışları bir an durmaksızın etrafını tarıyor olması, Vagrut’un aklının hala daha önceki yaşananlarda kalmış olduğunu açıkça gösteriyor. Ne var ki, bağdaş kurup oturmanın ardından Vagrut bu kez bakışlarını temkinli bir şekilde sana çeviriyor ve söylediklerini dinlemeye başlıyor. Bu anlarda Vagrut’un yüzündeki ekşi ifade, ağzında çıkan sözleri beğenmediğini net bir şekilde gösteriyor.

Konuşmanın bitmesiyle birlikte Vagrut derin bir nefes alıp vermesinin ardından “Sana tüm bunları ne düşündürtüyor bilmiyorum. Bir şekilde içine düştüğüm durumun isteğimle olmadığını biliyorsun, öyle değil mi? Sen sadece benim kurtuluş için seçtiğim bir yoldan ibaretsin ve bu yüzden, seninle birlikte gelişmeyi bırak, yan yana durmak bile benim için yeteri kadar acı verici.” diyor. Vagrut cümlelerine belirgin bir memnuniyetsizlik ve hatta öfke izleri ekleyerek tamamlamasının ardından bir kez daha bakışlarını etrafına yönlendirerek “Kendin ne yapmak istiyorsan yap, ama beni karıştırma. Burada da durmak niyetinde değilim. Şimdi kaybol!” diyor.

[Seraph]

O etrafa baktıkça ben de baktım. O bir şeyler hatırlamaya çalıştıkça ben de hatırladım. Yaaaani şöyle bir düşününce, evinin burası olması ve tüm anılarının burada olması gerçekten farklı hissettiriyor olmalıydı. Bir görebilsem neler düşünecektim de, dua etsinler bu aptal dünyada kör kör dolaşıyordum!

"Ben de burada durmak niyetinde değilim Vagrut. Senin gibi eski sevgili nostaljileri falan yaşamıyorum buraya gelince, ama yine de sevmiyorum. Ayrıca Vagror'un depreminde ben de seninle aynı konumdaydım! Çıkış biletim olmasaydın seninle bağ kurar mıydım sanıyorsun?"

Olanları hatırladıkça öfkemin sesime yansımasına engel olamamıştım. Bu diyarda milyarlarca iblis olabileceğini hatırladım. Birisi, herhangi birisi yanımda olabilirdi. Ama gele gele bu gelmişti! Çağırmak gibi olmasın ama, en başta üzerime üzerime yürüyen o kırmızı gözlü garabetlerden biri bile domates suratlıdan iyidir belki.

"Anlaşmalı boşanmanın bir yolunu biliyorsan söyle. İmza atacağıma söz veriyorum! Ama hala benimle olduğuna göre, bu bağlar derin ve karmaşık şeylerdir diye tahmin ediyorum. O yüzden istersen bundan sonraki yaşamlarımızı birbirimiz için eziyet haline getirmeyelim. İnsanlardan nefret etsen de, en güçlülerinden olduğumu anlamışsındır."

Elimle karşımdaki zemini gösterdim.

"Oturmaz mısın?"

[GM - Dimensio]

Sözlerinin ardından Vagrut açık bir şekilde senden bir toz bulutu olarak yok olmanı beklese bile, ağzını açmanla birlikte sanki büyük bir günah işlemişsin gibi Vagrut’un bakışları keskin bir şekilde sana dönüyor. Söylediğin her bir sözden tiksinir gibi suratına bakan Vagrut, her bir kelimenden sonra sanki gırtlağına yapışmamak için kendisini zor tutuyor. Sıktığı dişlerinin arasından neredeyse kan gelecek gibi olsa bile yerinden bir adım bile kıpırdamayan Vagrut, insanlar arasındaki gücünden bahsettiğin anda gözleri bir anda büyümeye başlıyor. Sanki bundan sonra ne dediğinin Vagrut için hiçbir önemi yokmuş gibi keskin bir sessizliğe gömülen Vagrut’un dişlerini sıkmayı bırakması, bundan sonra kendisinden bir hamle geleceğini de sana işaret ediyor.

Oturma teklifine karşılık büyüyen bakışlarıyla suratına bakmayı sürdüren Vagrut derin derin birkaç nefes almasının ardından “En güçlülerinden mi dedin?” diyor. Vagrut bu sorusunu öyle bir şaşkınlık tonuyla dile getiriyor ki, büyüyen bakışlarındaki şaşkınlık seviyesi bir hayli düşük kalıyor. Hemen ardından ise sanki gülmemek için kendini zor tutar gibi duran Vagrut “Kendini hangi dağın zirvesinde görüyorsun bilmiyorum ama, o gördüğün kişi sen değilsin! Sen sadece, güçlü olduğunu düşünen bir zavallıdan ibaretsin… Konuştuğun kişileri bir düşünsene… Şu Yuna veya kendine lider diyenler falan… Onların yanında sen sadece ufacıcık bir köpeksin, hepsi bu!” diyor. Bu kez sözlerini bariz bir acımayla dile getirse bile, Vagrut’un içinde acımaya dair bir hissin olmadığını ve bunun tamamen tiksintiye işaret ettiğini rahatlıkla anlayabildiğin için Vagrut’un tüm bu sözlerinin altındaki hisleri de rahatlıkla kavrayabiliyorsun. Nitekim Vagrut bu düşünceni doğrulamak istercesine “Kendini istediğin kadar kandır, ama ne kadar uğraşırsan uğraş acınası biri olmaktan kurtulamayacaksın! Aksi iddia ediyorsan, buyur gel!” diyerek sözlerini tamamlıyor. İki kolunu iki yana açarak sana karşı çekincesi olmadığını belirterek meydan okumasını tamamlayan Vagrut “Ya da istersen koca kıçını orada tutup sözlerimin doğru olduğunu kabul et!” diyerek son sözünü de söylemiş gibi görünüyor.

[Seraph]

Genelde insanların duymak istemedikleri gerçekleri duyduğunda verdikleri farklı farklı tepkiler olurdu. Kimisi konuşarak bastırmaya çalışır, kimisi konuyu değiştirir, kimisi de sessiz ve mağrur bir şekilde durumu kabullenirdi. Ben mi? Yalnızca iblisimin nefret dolu bakışlarına dudaklarımı büzdüm. Küsebilirdim, ama bunun için yanlış yer ve yanlış zamandı. Kalkıp yumruk atsam yine sonuçsuz olacaktı. Birkaç saniye öylece sessizce kaldım.

"KÖPEKLER DE BÜYÜR!"

Diye bağırdım sadece. Fiziksel bir tepki vermemiştim, vermeyecektim.

"Birincisi, o bahsettiğin isimlerin hepsi peşimden koşuyor! Kaç tane organizasyondan teklif aldığımızı sen de gördün. Yuna da bana güveniyor. İkincisi, haklı olsan bile, bu sadece şimdilik geçerli. Yarın öbür gün aşırı güçlenmeyeceğimi nereden biliyorsun? Hükümdar bile bir günde hükümdar olmadı!"

Bir elimle diğer elimdeki parmaklarımı saymaya başladım.

"Hem ayrıca güç diyince çok yanlış şeyler düşünüyorsun. Kuşlar uçabildikleri kadar güçlüdür. Balıklar iyi yüzebildikleri kadar. Siz mahlukatlar da kim daha sert yumruk atıyorsa onu yüceltiyorsunuz. Ama insanlarda daha farklı! Kaslarımızla değil, irademizle öne çıkıyoruz. Bir de tabii zekası ile parlayan götler var ama onlar bambaşka bir konu, onları boşver. Biz tanışalı ne kadar oldu? Bir hafta mı? Şu katettiğim yola bi bak! Beş sene sonra kim bilir nerede olacağım."

Sahi, bunu uzun zamandır düşünmemiştim. Aşırı havalı bir pelerin ile muhtemelen Aclania sokaklarında Komutan Seraph olarak halka güven düşmana korku salıyor olacaktım. Pelerinim muhtemelen siyah arka plan üzerine işlenmiş kırmızı gül deseninde olurdu, böylece herkes uzaktan bile benim birliğimin geldiğini anlayabilirdi. Tüm hancılar bedava içki verirdi, hepsi beni aşırı severlerdi falan. Ben de onlara kahramanlık anılarımı ve bugünleri anlatıp umut dağıtırdım.

"Hem bak şanslısın, Harcanmış Adalet Birliği'ne katıldım. Planlarım biraz daha farklı, ama porselen ve fincanları koruma birliğine de katılabilirdim. Sayemde bir iki damla daha kan akıtırsın işte! Dua et de bir dev'e falan denk gelmeyelim. Seni yerde iç organların dağılmış şekilde bulursam iki saat falan çok üzülürüm."

[GM - Dimensio]

Oturuşunu hiç bozmadan öylece durman, sanki Vagrut’un kendini haklı bulduğu noktayı ispat edermiş gibi olurken, bir anda bağırmanla birlikte sanki çark tersine dönüyor ve karanlık bu kez seni önüne almaya başlıyor. Ağzından çıkan her bir söz Vagrut’un vahşi suratındaki memnuniyetsizliği katbekat arttırmaya yetiyor. Bir noktadan sonra, sanki sözlerin Vagrut’a bile ulaşmıyor. Bunu fark etsen bile konuşmanı bölmüyorsun ve sözlerine devam ediyorsun. Sözlerin sonlandığı anda ise, karşında sana tiksintiyle bakan bir iblisten başka bir şey görmüyorsun.

Vagrut bir süre senin gibi sessizliğini korusa bile, bu sessizliğin altında onlarca vahşi duygunun döndüğünü rahatlıkla fark edebiliyorsun. Nitekim Vagrut “Bir boktan anladığın yok.” diyerek konuşmaya başlıyor ve ardından iki kolunu kenara açarak “Bu karanlığı görüyor musun? İşte seninle bu karanlıktan kaçtık! Kuyruklarımızı bacaklarımızın arasına kıstırdık ve kaçtık! Bana gelip üç sene sonra şöyle, beş sene sonra böyle diyerek anca kendini kandırırsın! Çünkü bugün hiçbir bok değilsin ve üstüne konacak birkaç sinek seni rahatlıkla sindirip yok edecek! Sen üç beş sene sonranın hayallerini kurmaya devam et Seraph, zira bu halinle devam ettiğin sürece, göremeyeceğin o günlerin sadece hayalini kurarsın!” diyor. Bu sözlerinden sonra iki kolunu kenara indirip sana sırtını dönen Vagrut “Senin aksine ben bugün güçleneceğim! Önce senden kurtulacağım ve ardından beni bu bok çukuruna sürükleyen kim varsa ondan!” diyor. Aldığı birkaç hırıltılı nefesin ardından ise başını omzunun üstünden çevirip sana bakan Vagrut “Burada bok çukuru sen oluyorsun!” diyerek konuşmasını sonlandırıyor.

[Seraph]

Hayatım boyunca pek çok saçma şey görmüştüm. Evet, bunların çoğu bizzat iblisim ile alakalıydı. Fakat daha önce hiç "bu karanlığı görüyor musun" seviyesinde bir soru aldığımı hatırlamıyordum. Sorunun paradoksuna o kadar şaşıp kaldım ki bir an için kelimeler zihnimde birleşemedi bile. Öylece kırmızı gözlerine baktım sadece. Yanılıyordu. Her konuda yanılıyordu! Etrafımdaki iğrenç karanlığı görmezden gelmeye çalışan mağrur bir çaba ile konuştum.

"SALAK! Benden kurtulduğunda ne olacak sanıyorsun? İblis kırlarında güle oynaya top mu sektireceksin? İstesen de istemesen de kabul et, birimiz öldüğünde diğeri de yok olacak!"

Avcumun acıdığını fark ettim. Ne zamandan beri yumruklarımı bu kadar sert sıkıyordum? Az önce söylediğim şeyin gerçekliğini içten içe sindiremiyor olmanın verdiği bir öfke miydi bu? Vagrut ile bağ kurmuş biri olarak, yıllar sonrasını görmek zordu. Ama ben daha iki gün sonrasını bile düşünemiyordum ki!

"Senin şu dediklerini Vagror eğer Eletha'ya söylemiş olsaydı ne olurdu düşündün mü? Tabii ki düşünmedin! İşte vizyon farkı! Kooooooskoca iblis lordu... gitmiş bir insan ile bağ kurmuş. Eziklik mi şimdi bu? Utanılacak bir şey mi? Adam yatağında yan dönse biz sallanıyoruz!"

Refleksif bir hamle olarak kafamı kaldırıp siyah gökyüzüne baktım. Travmaya bağlı anlık bir ürperti olmalıydı. Hayır, serbest bölgede aynı şeyin olacağını zannetmiyordum.

"Yok olmanın senin için bir sorun olacağını zannetmiyorum. Ama Aludir'i öldüğünde puf diye duman olmaktansa başka bir iblisle yumruk yumruğa kavga ederken kanlar içinde epik bir ölüm hayal edersin diye düşünmüştüm. Şimdi iki dakikalığına mantıklı ol ve bana diyarlarımız ve iblisler hakkında bildiğin her şeyi anlat."

[GM - Dimensio]

Cümlelerinin ağzından çıkmaya başladığı anda, Vagrut kafasını eski pozisyonuna getiriyor ve bu yüzden bu kez kelimelerini onun sırtına doğru söylemeye başlıyorsun. Ancak ilginç bir şekilde, her bir kelimenin ardından Vagrut’un yüzündeki kasların gerildiğini ve çarpık dişlerini sıktığını bir şekilde gördüğünü düşünüyorsun. Konuyu Vagror ve Eletha’ya getirmenle birlikte ise, Vagrut acelesi olmayan bir şekilde yüzünü sana dönüyor ve Vagrut’un hayalindeki yüz ifadesini birebir görebiliyorsun. Sözlerin bir kez daha Vagrut’un hoşuna gitmemiş gibi görünse bile, bu kez doğrudan agresif bir tepki vermek yerine, bir nevi senden de umudunu kesmiş gibi, sözlerini öylece dinliyor Vagrut. Bakışlarını gökyüzüne diktiğinde ise, Vagrut sanki gökteki yıldızı arayan çaresiz bakışlarından tiksinti duymaya başlıyor.

Sözlerin tamamlandığı anda Vagrut yavaşça bulunduğu yere çökmeye başlıyor ve bağdaş kurar pozisyonda oturuyor. Her ne kadar başından beri Vagrut’tan bunu istemiş olsan bile, Vagrut’un oturuşu senin sözlerine itaat etmekten ziyade, bezginliğin getirdiği bir sonuç gibi görünüyor. Nitekim Vagrut aldığı birkaç nefesin ardından “Bahsettiğin şu Eletha’yı sadece duydum… Ancak İblis Lordu Vagror onunla bir işbirliği yapmış ise, kuşkusuz bu İblis Lordu Vagror’un çıkarları uğrunadır. Ne var ki, ikimizin durumu bambaşka. Biz, zorunluluğun yarattığı bir karmaşadan ibaretiz. Ne ben sana, ne de sen bana göresin ve bu yüzden de ne konuşmak ne de düşünmek bize fayda veren şeyler değil.” diyor. Vagrut bu kez hırçın bir tutum göstermek yerine, gerçekten bu muhabbetlerden sıkıldığı belli etmek ister gibi bakışlarını devirirken “Sana bir kez daha net bir şekilde söyleyeceğim Seraph… Benim istediğim şekilde olmadığı sürece, ikimiz aynı yolun yolcusu değiliz. Adına ne dersen ne, ancak sen ne benim istediğim kadar güçlenirsin ne de benimle birlikte güçlenebilirsin. Bu yüzden, Seraph, eğer güçlü olmayı istiyorsan, o zaman benim yolumda yürümeyi kabul etmen gerekiyor. Aksi, tamamen tesadüfler içerisinde yerinde sayıp kendini güçlü görmen ve büyük laflar etmenden başka bir şey olmayacak!” diyor net bir tavırla.