Dimensio

Hareketlenmeye niyetliydi genç adamın yanındaki kişiler ama her birinin hissettiği, düşündüğü farklı şeyler olduğuna emindi. O'nun kendi gözleriyle gördüğü şeyleri acaba diğerleri, nasıl görüyordu? Gözlerini açtığı andan itibaren onu sarıp sarmalayan korkunun üstünden nasıl gelebilirdi ki? Üstelik, dayanağı olan hiçbir şeyi bulunmayan biri nasıl olur da yoluna devam etme cesareti gösterebilirdi? Genç adam, hayatta kalma isteği ve bu hayatın bir değeri olduğunu düşünerek cesaretini toplamaya çalışıyordu. Her ne kadar o bunu istese de çevresindeki koşullar baskısına devam ediyordu pek tabii. Kendini korkusundan alı koyamıyordu ama buna alışması gerektiğini de göz önüne alıyordu sürekli. Acaba kendisinin duyduğunu düşündüğü ve onun gözlerine açmasına neden olan uyarı, korku muydu? O sesten sonra gördüğü hiçbir şey şu ana kadar onu bu kadar korkutmamıştı oysa ki.

Ela'nın ona söylediği şeyi yapmaya çalışacaktı. En azından, şu ana kadar pek fırsatı olmasa da onun için en önemli olan şey değer kavramıydı. Bu kavram, herkes ve her şey için geçerliydi ve şahısların ötesinde olan bir durumdu. Bunca yaşadığı şeyin bir değeri olmalıydı. Feda edilenlerin, feda ettiklerinin ve devam edilen yolun bir değeri olmalıydı ki bu hayat, bir yaşama dönüşebilmeliydi. Gerçeği görmenin değerini diğerlerinin hiçbir şey hissetmediği yerde kendisinin korkmasından, korkunun etkisinin cesur olanı nasıl boğduğunu anlayabilecek duruma gelmişti şu kısa yaşanmışlıkta. Her şeyde bir değer aramak belki çoğu yaşama göre vakit kaybıydı hatta kendisi de zaman zaman böyle düşünüyordu ama her şeyin sonunda bir değeri olacağı, bu kaçınılmaz bir gerçeklikti.

Ona verilen bu şansı iyi değerlendirmeliydi. Onu koruyan hanımefendiden, koşulsuz şartsız gördüğü bir yardım eli vardı ve bu elin genç delikanlı için bir değeri vardı. Kadının kendini adeta feda eden, korkularına göğüs gerdiği bu durumda onun yaptıklarını boşa çıkarmamak ve kendisinin inancına göre bunların hepsinin bir değeri olduğunu göstermek için mücadele etmeliydi. İşte tam olarak bu noktada hayat bir yaşama dönüşüyordu. Çünkü artık yaptıklarının bir anlamı, yapacaklarının bir başkasına olan etkisi ve sonucu var eden çıkarları vardı. Bu düşünceleriyle birlikte duygularını dizginleyip, kendisine yürüyebileceği başarılı bir yol oluşturmak için korkusunu yenmeye çalışıyordu...

Denemeye devam ettiği noktada ne kadar zorlansa da bir şekilde başarmak istiyordu. Hiçbir şeyin değişmediğini görmek onu karanlık bir derinliğe çekiyor olsa da mücadele etmeyi bırakmıyordu. Gözlerini her açtığı vakit bu mücadelenin kolay kazanılmayacağını gösterir nitelikte olaylar yaşanmaya devam ediyordu. Etrafındaki iblislerin surat ifadeleri onu ne kadar korkutuyor olsa da Ela'nın varlığı onları tuttuğundan önceki sefere nazaran her defasında daha da odaklanmayı başarıyordu. Her başarısız olduğu denemede duygularına odaklanmanın ve onları yaşamanın ne kadar önemli olduğunu anlamaya başlıyordu çünkü bu şartlar altında bunu yapmak, neredeyse imkansızdı. Son bir kez daha gözlerini kapattığında yine en başta ki gibi bir sesin ona fısıldadığını duyuyordu ancak bu ses çok farklı bir sesti. Bu sefer tanımadık, ancak pısırık, neredeyse duyulmayacak bir sesin yankılandığını hissediyordu zihninde.

Gözlerini açtığı vakit karşısında gördüğü şey uzun boylu, üstü tamamen bir çarşaf veya pelerin olduğunu anlayamadığı bir şey ile yüzünü kapatmış ancak gözlerinin parıltısını engelleyememiş bir iblis ile karşılaşıyordu. Fakat daha önce varlığıyla onu korkutan iblisler gibi değildi bu sefer karşısında duran bu gizemli varlık. Etrafındaki tehlikenin devam edip etmediğini kontrol etmek için kolaçan etmeye koyulduğu vakit sadece ikisinin olduğunu görüyordu. Sadece iblisler değil ayrıca demin gördüğü kişilerde yanında değillerdi. Bu sırada karşısındaki iblis ise gözlerini ondan kaçırıyor gibiydi ancak uzaktan yine ona bakmaya devam ediyordu.

İblisin sorusuna cevap vermek için konuşmaya başlıyordu genç delikanlı:
"Bilmiyorum... Buraya kendi rızamla gelmediğimi söylesem seni sinirlendirmiş olur muyum?" diyor ve bir süre duraksadıktan sonra tekrar söze giriyordu

Kendim ile ilgili kayıp olan bazı şeyleri bulmaya çalışıyordum. Nice karanlıkların içinden geldiğimi sayamam bile. Ancak bu karanlıkta seninle karşılaşmak bir nebze de olsa beni rahatlattı. En azından benimle konuşabiliyorsun. O kadar zamandır yalnız kaldım ki; bir ses duyduğum vakit başıma felaket geleceğini düşünmeye başladım doğrusu!" diyor ve gülerek karşısındaki iblisin gözlerinin içine bakıyordu. Gülümsemesinin geçmesinin ardından bu sefer karşısındakinin kim olduğunu göremediği için sorular sormaya başlıyordu ve merakını, öğrenme arzusunu göstermekten de çekinmiyordu:

"Kendini gizlemeye çalışıyormuşsun gibi geldi ama seni temin edebilirim ki gözlerin, çok uzaktan görülebilir bir parlaklıkta. Senin bana sorduğun soruyu ben cevapladım; sıra sende! Sen böyle bir karanlıkta ne arıyorsun? Çünkü ben aradığım şeyin sen olduğunu düşünmeye başladım. Ayrıca benden korkmana gerek yok, sana zarar vermek için bir sebebim yok. Bu karanlıkta kalmak da benim için sadece vakit kaybı. Ve bir çok şey gibi vakit, oldukça değerlidir! " diyordu. Lafını bitirdikten sonra karşısındaki iblise adımlayarak yaklaşmak istiyordu. Eğer o da bunu sıkıntı etmezse en azından uzakta durmak yerine biraz daha yaklaşmak, karanlığın içindeki detayları görmek ve iblisin gerçekten ondan zarar görmeyeceğine onu ikna etmek istiyordu.

İblisin üzerine doğru hareketlenen genç adam bunu yavaş, bebek adımları ile yapmaya çalışmış olsa da aldığı tepki anında gerçekleşmişti. Demek ki konuşabiliyor ve normal duruyor olsa da iblis, insanlarla arasındaki mesafeyi korumayı biliyordu. İzlenimi bu yöndeydi zira böylesine karanlık ve ucu olmayan bir bölgede karşılaştığın tek kişiye neden böyle bir tavır takınırsın ki? Genç adam bunu garip bulsa da şu anlık oyunu kuralına göre oynamayı tercih ediyor ve iblisi izlemeye başlıyordu. Genç adam gözlerinden bahsettiği konuda iblisin tavırları onu bir konuda oldukça korkutmuştu; iblis oldukça nefret doluydu kendisine karşı. Gözlerini oymaktan bahsederken ki ses ve tavırları onlardan gerçekten nefret ettiğini belirtmesi genç adamın zoruna gitmişti. Bunun üzerine şaşkınlık içeren ve kısa süreli tecrübesine dayanarak bu konu hakkında fikrini belirtmek istedi:

"Dikkat çekiciliğinden kurtulmak mı? Sen kafayı mı yedin? Eğer benden başkası seni görmüş olsaydı büyük ihtimal korkudan aklını kaybederdi! Hem, bir konuda seni anlayabiliyorum." dedikten sonra derin bir nefes verip tüm ciddiyetiyle, tüm içindeki karanlıkla konuşmasına devam etti: "Gözlerimi her açışımda o kadar çok vahşete tanık oldum ki artık neye baktığımın, nereye baktığımın bir önemi kalmadı. Gördüklerim, göreceklerim için bir teminat oldu ve artık... Artık neyden korkup korkmayacağımı bile bilmiyorum. Bu yüzden söylediklerimle seni küçümsediğimi düşünüyorsam yanılıyorsun. Sen gözlerinle dikkat çekebiliyorsan ben de gözlerimle neye dikkat etmem gerektiğini biliyorum..." dedi ve bir süre sustu. Bu sessizliği sırasında öfkesini kontrol edebilmek için, acizliğini örtebilmek için var gücüyle yumruklarını sıkmaya başladı ve bir süre karşısındaki iblisi unutup karanlığa daldı. Çok kısa bir süre sonra ise tekrar iblisin konuşmasına ortak oldu ve ona dikkat kesildi.

Genç adamın sorduğu ve onun düşündüğü tesadüf noktası iblisin yaşadığı yer olduğunu duyunca oldukça şaşkına döndü. Gözlerini kapatmadan önce gördüğü yer ile buranın tamamen farklı olduğunu söyleyebilirdi. Fakat bir iblis nasıl olur da böyle bir yerde yaşayabilir? O zaman dışarıda gördüğü şeyler iblis değil miydi? Kafasında bu sorular dönmeye başladığı noktada iblisin bir de insanların daha korkutucu olduğunu söylemesi... Genç adamın kafasını karıştırmaya başlarken çekincesi de onu şaşırtıyordu. Sanki bir adım daha atsa arkasına bakmadan kaçacakmış gibiydi gözlerinden bunu sürekli kontrol ettiği anlaşılıyordu.

Bunun üzerine onunla konuşurken ki hal ve tavırlarında bir değişiklik yapmama kararı aldı ve aceleci olmanın faydası olmayacağını düşündü. Daha sonrasında ise konuşmanın devamının gelmesi için tekrar konuya girdi:

"Burası... Senin evin mi? Böyle karanlık bir yerde; neden gözlerini çıkartmak istersin ki? Benden başka birileri mi var? Benim görebildiğim tek şey sensin. Hatta, şu üstündekileri çıkarırsan belki seni daha net görebilirim. " dedikten sonra olduğu yerden hiç kıpırdamadan konuşmaya devam etti: "Neden böyle düşündüğümü biliyor musun? Gözlerimi kapatıp görmem gereken, benim için değerli olacak olan bir şeyler olması için tekrar gözlerimi açmak istedim. Gözlerimi ilk açtığımda ise senin olağanüstü derecede etkileyici gözlerini gördüm. Karanlığın içinde, üstünde bir çeşit pelerin ile kendini gizlemeye çalışan; korkutucu parlaklığa sahip olan birisi bana insanların daha korkutucu olduğunu söylediği zaman gerçekten şaşırtıcı oluyor. Üstelik gözlerimi kapatmadan önce gördüğüm şeylerin yanında sen, çok farklı gözüküyorsun..." diyordu. Son cümlesinde ise karşısındaki iblisi yüceltme amacı vardı. Çünkü buraya gelmeden önce gördüğü şeyler gerçekten kötü, çirkin gözüküyordu.

Daha sonrasında ayakta iken durduğu, tam üstüne bastığı yeri işaret edip parmağıyla tekrar konuşmaya başladı:
"Eğer senin için de sakıncası yoksa tam olarak ayaklarımın bastığı yere oturabilir miyim? Hareket edeceğimi düşündüğünden ötürü tedirgin oluyorsun ve emin ol bu sadece garip gözüküyor. En azından oturursam hem dinlenirim; hem de sana bu gereksiz tedirginliği yaşatmam. Üstelik, bu karanlıkta yapacak hiçbir şeyimiz olmadığı için belki tanışırız diye düşündüm. Herhangi bir ismin var mı? Madem evine davetsiz olarak geldim en azından düzgünce bir tanışmanın kimseye zarar vermeyeceğinden emin olalım istiyorum." diyor ve iblisin cevabını dinledikten sonra oturacaktı eğer oturmasını isterse. Ancak o bu hususta bir şey belirtmez ise ayakta durmaya devam edecekti.

Konuşması devam ettiği sırada yere oturmayı düşünmüştü. Karşısındaki kişinin rızasını da alıp eyleme geçmek istiyordu genç adam ama karşısındaki iblis, bu konularda fikir beyan edebilecek bir varlık değildi. Genç adam düşündüğü şeyleri gerçekleştirirken gördüğü şeyler karşısında hayrete düşmüştü. İblis, o kadar değişik hareketler sergiliyordu ki aklını kaçırmış olabileceğini düşünmemek elinde değildi. İblisin böyle garip davranması bir anlığına genç adamı güldürmüştü. Neden bu kadar korktuğuna anlam verememiş olsa da oturduğu yerden, böylesine bir etki bırakmak doğrusu hiç istemediği bir şeydi. Tam olarak onu konuşturmayı başarmışken bir anda işlerin böyle ilerlemesi hiç hoş bir durum değildi.

İblisin böyle hareketler yapması sonucunda gülerek konuşmaya başladı genç adam:

"Sakin ol! O kadar korkunç birine mi benziyorum cidden?! Sadece seninle tanışmak için basit bir soru sormuştum! Seni bu kadar korkutan şey ne ki? Senin gibi birine baktığım zaman böyle şeylerin çok değerli olduğunu düşünmeye başladım. Söylesene, madem benim sana sorduğum şeyler senin böyle olmana sebep veriyor sen bana anlat. Bu kadar korkmanın sebebi ne? Bu kadar korktuğun zaman başkalarının seninle ilgili nasıl düşüncelere sahip olur diye düşünmüyor musun? Azcık cesur ol ve hayatını yaşamak için eğlenmene bak! Şu haline bak, gözlerinle başkalarını korkudan donmalarına sebebiyet verebilecekken kaçacak yer arıyorsun!" diyecek ve küçümser şekilde gülecekti bu duruma.

Sonrasında ise şöyle devam edecekti cümlelerine:

"Buraya geldiğimden beri hiç anlamadığım şeyler yaşıyorum. Bir de üstüne sen çıktın! Şu işe bak! Oturduğum yerden bile benden ölümüne korkuyorsun! " diyecek ve etrafı incelemeye devam edecekti bir şeyler görmeye çalışacaktı. Belki de iblisin korkmasının sebebi kendisi değildi bunu tecrübe etmesi gerekiyordu.

Genç adam öfkesini dile getirerek aslında karşısındaki varlığı umursuyordu. Çünkü bu hayat, gizlenerek ve korkarak yaşanamazdı. Hayat dediğin şey değerleri sırtında taşıyan bir katır misali idi onun için. Yolun başında yüksüz olduğun bu macerada yolun sana neler getirebileceğini bilemediğin gibi sonunda da senden ne alacağını, ne vereceğini hiçbir zaman bilemezsin. Fakat değerler, senden asla götürmeyen aksine seni sen yapan, bu kervanı güçlendiren etmenlerdir. Bu yüzden taşıdığımız değerler ve onların bize kattıkları, yolun başı ve sonundan daha önemli idi genç delikanlı için!

Bağırmasının ardından karşısındaki iblisin hareketlerinde ufak çaplı farklılıklar hissediyordu. Bu sefer öncekinden farklıydı. Konuşmaları ile onu etkilediğinin farkındaydı ve bu ona sanki acı veriyordu. İblisin parlak ama içerisinde korkudan başka bir şey bulunmayan gözlerinin üstüne dikilmesi bunu doğruluyordu. Daha öncesinde hiç göz göze gelmemişlerdi. Fakat çekingenliğin hala devam etmekteydi ve bundan vazgeçmeyeceğine dair kendini şartlamıştı hareketleriyle.

Etrafı incelemeye devam ettiği vakit karanlıktan başka bir şey ile karşılaşmıyordu. Bunca korkunun, hareketlenmenin tek sebebi kendisi idi. Bunun farkına vardığında içten içe karmaşık hissediyordu ama şu an buna yer vermek, duruşunu sarsacak bir olaya sebebiyet verebilirdi. Karşısındaki iblis konuşmaya başladığı zaman onu hiç bölmeden, gözlerini gözlerinden hiç ayırmadan çok ciddi bir şekilde onu dinledi. Kendisi ile ilgili önemli şeylerden bahsederken korkusu onu ele veriyor olsa da önceki seferlere göre iblis, ciddiyetini de ortaya koyup isteğini dile getiriyordu. Üstelik karşısında duran insana da tehditkar bir şekilde uyarıda bulunuyordu.

Genç adam küçümser bir şekilde gülümsedi ve cevap olarak karşısındaki varlığa gerçekleri söyleme niyetindeydi:

"Korkmuyor musun? Korkmak mı istemiyorsun?! Senin bu kılıfın sadece kendini örtebileceğin, kendini kandırabileceğin bir kılıf! Bunu, sadece sen öyle sanıyorsun! Sen, yaşamaktan korkmuyorsun, yaşamaya çalışıp bunu başaramamaktan korkuyorsun! İçindeki korkunun seni her zaman yaşamaktan alı koyacağını biliyorsun, çünkü zayıfsın!" dedikten sonra yukarıdan bakar şekilde kendini pozisyonladı ve konuşmasına devam etti:

"Bak, korkmak utanılacak bir şey değildir. Neye değer verdiğini gösterir ancak sen kendi yalanlarına o kadar inanmışsın ki bir korkak gibi onların arkasına saklanmışsın! Senin korkun bir kılıf değil sen, yaşamaktan ne kazanacağını bilmediğin için kendine yalanlar söylüyorsun! Ben de sana diyorum ki; en büyük korkun yaşayamamak olsun! Yaşamak, kendini değerli hissedebileceğin anları sana veren bir maceradır. Eğer bunu beceremeyeceğini düşünüyorsan gel, seninle birlikte bu yerden kurtulup bunu başaralım!" diyordu kendinden oldukça emin şekilde.Sözlerini dile getirirken ciddiyet ve cesaretinden asla ödün vermeyecek, onun arkasında saklandığı korkusunu yenmesi için ona destek olacağına dair izlenimler sağlamak istiyordu beden diliyle. Her yaşam, bir değerdir. Yaşayanın ne kadar değerli olduğunun bedeli ancak onun gerçekten yaşadığını düşündüğü vakit açığa çıkar. Genç adam, karşısındaki iblise bu fırsatı sunmak ve bu karanlıktan bir aydınlığa ulaşmak istiyordu.