Dimensio

"Ah, işte bunu öngörememiştim."

Kahramanımız iç dünyasında kopmuş fırtınadan ve çıkmış yangından etkilenip o ruh hâlinde iken fazla gaza geliyor. O son cümle biraz fazla kaçıyor. Daha ayak takımına karşı ciğeri beş para etmez bir durumdayken, şu an karşısında boyu ve ağırlığı bu boyutu dahi aşacak devasa bir iblis duruyor. Bir kez daha korkuyor, bir kez daha olduğu yerde kala kalıyor fakat bu sefer işler farklı olacak! Bu sefer boyun eğdiren o olacak! Sorun şu ki, bunu nasıl yapacak? Söz ağızdan bir kere çıkar. Basbaya komut verdi iblise. İblis de haklı olarak "meydan okumaya" karşılık verdi. Bu onun gözünde olsa olsa meydan okuma olurdu zaten. Roller tersine olsa, kahramanımız bunu kesinlikle bir meydan okuma olarak algılar. Kahramanımızın fazla zamanı yok. Bu yüzden, duyguları ile düşünceleri ve sözleri başa alıyor. Sihri bozmamak gerek. Bir anda gerilimin ötesinde bir doğallık seziyor. Sanki, yapması gereken şey onun doğasında varmış gibi. Önceden çok kez yapmış ve zevk almış gibi. Bu "şey" ne ola ki? Yüksek olasılıkla kafasında kurduğu görüden ve o sözcükten etkilenip bir takım cümleler kuruyor ve bunu devam ettirmek zorunda. Bu şey değil mi? Kurgu! Evet, bu bir kurgu! Bir öykü hatta ve kendisi bu kurgunun/öykünün anlatıcısı. Eğer böyle bakarsa, doğru sözcük ve tavır sayesinde Kho'raktar'ı tarafına çekebilir, değil mi? Denemeye değer. Zaten bu işin geri dönüşü yok. Sihir bozulmadan, hodri meydan!

"Ey Kho'raktar, ben ki savaş kahramanı Inias'ım! Savaş alanında at koşturmuş, pusat savurmuş, tek saldırıda her düşmanı yerle yeksan etmiş, ordularını ise yarıp geçmiş bir kahramanım. Kendime bu yolda bana eşlik edecek benim gibi bir savaşçı aramaktayım. Çağrıma yanıt veren sana selam olsun! Ayakta kalma, benim gibi otur. Bana kendini kanıtla! Üstün bir savaşçı olduğunu kanıtla! Kanıtla ki seni yanıma alayım! Kanıtla ki beraber zafer ve şan ile kutsanalım! Düşmanlarımız ayaklarımızın altında ezilsin, dostlarımız bizimle beraber göğe yükselsin! Rüzgâr gibi eselim, yıldırım gibi inelim, ardımızdan alevler yükselsin, sular seller olsun, toprak yarılsın!"

Kahramanımız kendisini öyle bir kaptırıyor ki, ne dediğini henüz idrak edebilmiş değil. Kurduğu sözcüklerin kaçının anlamını biliyor, belli değil ama farkında olduğu, emin olduğu tek bir şey var. O da, bunların hiçbirinin yalan olmadığı gerçeği. Sözlerinin ardında dürüstlük var. Konuşmadan önce kafasında bir öykü kurmaya çalışıyordu fakat konuştukça bunların kurgu olmadığını anlıyor. Sanki, zaten olduğu kişiyi anlatıyor. Olmak istediği kişiyi anlatıyor. Kendini bu şekilde konuşmaya zorlamıyor. Zaten bu şekilde konuşuyor. Karşısındaki ile konuşmaktan keyif alıyor. Büyük bir umutla ondan da aynı konuşma tarzını bekliyor. Kendisi gibi birini bulmak için sabırsızlanıyor. İçinde olgun bir sevinç var. Tam şu an hayâl gücü vahşileşiyor ve bir kez daha o görüyü deneyimliyor. Onu ne kadar mutlu ettiğini, ne kadar heyecanlandırdığını, ne kadar tatmin ettiğini hissediyor. Görüde her şey olması gerektiği gibi. Ona çok doğal geliyor. Evet, olması gereken bu! Doğası bu! O bir savaşçı!

Derin bir nefes alıyor ve bağdaşını bozmadan bedenini dimdik tutuyor. Yeni bulduğu bu güçle dolup taşan ruhu tüm dikkatini verdiği bakışları yoluyla Kho'Raktar'ın bakışlarından girip onun ruhunun karşısına dikiliyor. Artık korku yok! Dehşet yok! Endişe yok! O iblisse, kendisi de insan. O savaşçıysa, kendisi de savaşçı. O güçlüyse, kendisi de güçlü. İkisinin de bir diğerine üstünlüğü yok. İkisi de birbirine eşit. Üstünlüğe gelecek karar verecek. Bugün ise anlaşma günü.

"İşte şimdi sıçtık."

Gelin görün ki, kahramanımız geri adım attığı gibi kaderini başarısızlıkla mühürlemiş olur. Eğer acıma isterse, eğer korku gösterirse, eğer çekingen olursa, karşısındaki bu devasa savaşçı asla ona saygı göstermeyecek. O sert yapıyorsa, kahramanımız da sert yapmak zorunda. Anlaşılan o ki, üstünlük yarına değil de bugüne kaldı. Kahramanımız istemsizce yukarıya bakıyor. Kho'Raktar'ın ayağı onu gölgeliyor. Saldırıdan kaçınması gerekebilir mi? Evet. Saldırıdan kaçınacak mı? Evet ama önce, birkaç söz. Belki de onun savaşçı yüreğine seslenebilir.

"Ufak bir böcek bile ölümcül zehri ile herkesi öldürebilir! Ufak bir böcek bile hızı sayesinde dokunulmaz olabilir! Onu yakalayıp öldürmeye çalışırsın ama seni defalarca kez ısırır, kanını emer ve kaçar gider. Benim bildiğim savaşçılar asla kibirlerine yenik düşüp karşılarındakini aşağılayarak onları hafife almazlar. Savaşçı, önce yüreğini ve ideallerini ortaya koyar. Sen ise ne yürek ne de ideal gösteriyorsun! Savaşçı mısın yoksa barbar mı? İkisi arasında kalın bir çizgi var!"

Eğer isyanını dile getirmek Kho'Raktar'ı durdurmayacaksa, kaçınacak fakat bu iş burada bitmez. Kahramanımız kararlı. Sonuçta dil de keskin bir pusattır. Yüreğini, ideasını, dilini sergileyecek ve ruhuyla karşısındaki iblise kendini kanıtlayacak. Umalım da başarılı olsun. Aksi takdirde, bir destan başlamadan bitecek.

Derler ki, kişinin gördüğü rüyalar ona çok kısa bir süre gibi gelir fakat anlatmaya kalktığında dakikalar, hatta saatler sürer. Derler ki, kişinin düşünce hızı konuşma hızından ileridir. Bu yüzden bir an süren düşüncelerini sözcüklere vurduğunda kim bilir ne kadar sürer? Derler ki, ölüm kalım anında kişi sırf hayatta kalma içgüdüsü sayesinde kendisini aşabilir. Şimdi, kahramanımız sizlere en kısa sürede en çok cümle kurma rekorunu nasıl kıracağını gösterecek. Kim bilir? Belki de bir mucizeye dahi tanık olacağız. Bu kabûstan kurtulup bir rüyaya ulaşacağız belki de. Eğer yukarıda bir yerlerde kutlu bir varlık varsa, kahramanımıza yardım etsin.


"Acıma dilemeyeceğim. Hayır, asla ona yalvarmayacağım. Bir kez daha acizliğim içerisinde boyun eğmeyeceğim. Gel! Beni ezmeye çalış! Madem beni o kadar böcek gibi görüyorsun, ben de yumruğun bana değdiği gibi bütün gücümü kullanarak dişlerimi ve tırnaklarımı sana geçireceğim ve dört ayak üzerinde elinde yer değiştireceğim. Isıracak, tırmalayacak, kanını akıtacağım. Etini koparacağım ve yaranı deşeceğim. Sana asla boyun eğmeyeceğim!" Kahramanımızın içinde fokur fokur kaynayan bu düşünceler dışarıya bambaşka şekilde patlıyor. Öfke ve sinir ile haykırıyor ve kükrüyor iblise doğru.


"Eğer burada ölürsem, bir kez daha kahramana ilan edileceğim! Nesiller boyunca dillerde destan olacağım! Sen ise ciğeri beş para etmez rastgele bir iblis olarak kalacaksın! Ne adın duyulacak ne de varlığından söz açılacak! Ölürken bile kazanan ben, kaybeden ise sen olacaksın! Beni kendi ellerinle üstün kılarken kendini aşağılık kılacaksın!"

Bundan sonrası kader denilen o korkunç kavrama kalıyor. Kahramanımızın sözleri sonunda iblise etki edecek mi? Yoksa, planı inanılmaz bir şekilde mi gerçekleşecek? En kötü senaryo ile iç organları ezilecek, kemikleri kırılacak ve acı içinde kıvranarak geberecek. Her halükârda, yolun sonunu görmesine karşın kim ve ne olmak istediğin vazgeçmeyecek.

...

...

...

"Hihihihi"

"Hehehehe!"

"Hahahahaha!"

"Hahahahahahaha!"

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!"


İlk okunuşta delirmiş bir kişinin kahkahası olarak algılayabilirsiniz ama sizi temin ediyorum ki, değil. Aksine, yaşam dolu, ışık saçan, masum bir kahkaha bu. Evet, kahramanımız ilk başta beyni durmuşa dönüyor ve yaşadığı mucizeyi aklı almıyor. Her bir inen yumrukla kasım kasım kasılıyor ve gözlerini kapatıp suratını büzüştürüyor ama her seferinde hiçbir şey hissetmemesi onu aşıyor. Ellerini, ayaklarını ve bedenini yokladıktan sonra şaşkınlık içinde önce kendisine sonra iblise bakıyor. Onun da şaşkınlığını gizleyemediğini öğreniyor. Ardından sözü geçen ve gittikçe yükselen kahkahayı atıyor. İblisin de gülümsediğini görüyor. O an iblisle arasında bir yakınlık hissediyor. O an aslında pek de farklı olmadıklarını düşünmeye başlıyor. Bütün olumsuz duygu ve düşünceler içinden dışa doğru taşan ışığın hızıyla yerini yoğun bir olumluluğa bırakıyor. Kho'raktar'ın yüzüne sanki iki arkadaş beraber otururken birisi espiri patlatmış da gülmeye başlamışlar gibi bakıyor. Ardından ilk yumruğu yemeden önce yakardığını anımsıyor ve yukarıya bakıyor. Aldığı darbelerle aynı hissi veren ağır ve basık karanlığın ötesine bakmaya çalışıyor. Gerçekten de kutlu bir varlık mı var? Bu yaşadığı mucize gerçekten de onun desteği mi? Kim bilir? Kesinlikle kahramanımız değil. Yine de içtenlikle teşekkür ediyor. Bir kez daha Kho'Raktar'a bakıyor. Suratı asılmaya başlıyor. Şu ana kadar ki sözleri ve davranışları beyninden bir kez daha geçiyor. Yaşadığı mucizenin içinde bir ışık açmasına, sonra da sanki tıkanmış olan beyin filtresinin açılmasını sağladığını seziyor. Söylediği sözler için kendini kötü hissediyor. Yanlış yaptığını fark ediyor. O olumsuz duygu yoğunluğu içerisinde mantığını yitirdiğini anlıyor. O buraya bir müttefik edinmeye gelmemiş miydi? O bir savaşçı değil miydi? Hangi savaşçı müttefik arayışı içinde iken karşısındakine o kadar nefret dolu sözler sarf ederdi ki? Hayır, bu bir hataydı. Sözünü ettiği maneviyatı kendisi bozmuştu. Kho'Raktar'ın gülümsemesindeki çarpıklığı algılayabiliyordu. Mücadelenin devam edeceğinden böyle yapıyordu. Bir savaşçı için mücadeleden zevk almak gerekli olabilir ama bu şekilde değil. Bu kadar çarpık olmamalı. Kahramanımız tekrardan bağdaş kurarak oturuyor ve Kho'Raktar'ın gözlerinin içine bakarak konuşmaya başlıyor. Kho'Raktar onun konuşmalarından bıkmış olabilir ama kahramanımız konuşmaya bayılır. Konuşmak iradenin ve ruhun "buraya" gelmesini sağlar.

"Senden özür diliyorum, Kho'Raktar. Olumsuz duygularıma, içimde kopan fırtınalara ve takıntılarıma yenik düşerek sana yanlış yaptım. Ben sana karşı değil, seninle omuz omuza çarpışmak istiyorum. Ben buraya düşman değil, müttefik edinmeye geldim. O kadar savaşçı felsefesi yaptım ama bu felsefeyi kendim bozdum." Hafifçe gülüyor ve devam ediyor kahramanımız. "Galiba gidecek çok yolum var, değil mi? Ben bir savaşçı olmak istiyorum. Onurlu ve erdemli bir savaşçı. Bir kahraman olmak istiyorum. Herkesin takdir ettiği, örnek aldığı ve sevdiği. Adım korku ile değil, güvenle anılsın istiyorum. İnsanlar dara düştüğü zaman benim gücüme başvursun istiyorum. Onları kurtarabilmek, koruyabilmek ve onlara huzur getirmek istiyorum. Düşmanlarımın saygısını kazanmak istiyorum. Elbette, bedenler dümdüz edilebilir. Gel gör ki, akıl ve ruha silah işlemez. Ben bunları bile etkileyebilmek istiyorum. Sana kendimi kanıtlamam gerektiğinin farkındayım. Sözlerimi davranışlarımla kanıtlamam gerek tabii fakat bu şekilde değil. Birbirimizle savaşarak değil. İzin ver, sana kendimi savaş alanında kanıtlayayım. Beraber neleri başarabileceğimizi göstererek kanıtlayayım. Adın neden Kahramanları Yok eden yerine Kahramanları Var Eden olmasın? Neden adın korku yerine kıvançla anılmasın? Neden yaşamları boyunca herkes seni takdir etmesin? Neden ikimizin adı da sonsuza kadar yaşamasın? Sence de böylesi daha tatmine edici olmaz mı?" Bağdaş kurduğu yerde Kho'Raktar'a doğru kollarını iki yana açıyor ve iblis onu kabul etmese bile kendisinin iblisi kabul ettiği beden dili ile ima ediyor. "Inias ile Kho'Raktar! Diyarların üstün savaşçıları! Nasıl ama? Kulağa havalı gelmiyor mu?"

"Beni kabul edip etmeyeceğini bilmiyorum. Belki de hiç umursamadan buradan çekip gideceksin ama bence, eğer isteseydin, çoktan çekip giderdin. Yine de gitmedin. Beni kendince sınamaya çalışıyor olabilir misin? İnanıyorum ki, hayâlimi gerçekleştirmemi sağlayabilirsin. Ben de senin hayâlini gerçekleştirebilirim. Beni reddetme.

Kho'Raktar'dan yayılan ses patlamaları ve şok dalgası ona nerede olduğunu ve neyle karşı karşıya olduğunu anımsatıyor. Kho'Raktar'ın konuşmasıyla beraber İblis Boyutu'nda bir iblisle yüz yüze geldiğini tekrardan kavrıyor. Tıpkı en başta olduğu gibi benliği tekrar titriyor ve anlık olarak ilk ruh hâline dönüp tekrar şu anki ruh hâline bürünüyor. İşin ne kadar ciddi olduğunu kabullenmesi gerek. Düşünceleri ve duyguları maalesef gerçekler karşısında hiçbir işe yaramayacak. Gerçek şu ki, savaşmak zorunda. Karşısındaki iblisi bir düşman olarak görmek zorunda. Sözleri ile değil, davranışlarıyla kazanmak zorunda. Kho'Raktar'ın canını yakmaktan fazlası gerek. Sorun şu ki, nasıl? Devasa bir düşmandan söz ediyoruz. Kahramanımız ne yapacak? El ve ayak parmaklarını mı ısıracak onun? Ne elleri ne de dişleri sivri. Kahramanımız Kho'Raktar'ın yerinde olsaydı, zayıf noktası ne olurdu? Gözleri! Tabii ya, gözler en savunmasız ve hassas nokta! Eğer gözlerine ulaşabilirse, onu yenebilir. Gelin görün ki, ufak tefek, küçücük minicik bir engel var. KARŞISINDAKİ METRELERCE BOYA SAHİP BİR DEV VE ŞU AN ONA DOĞRU SALDIRMAYA BAŞLIYOR!

Kahramanımız tam burada duraksıyor. Neden? Kafası yoksaydığı bir olaya gidiyor da ondan. Mucizeye gidiyor. Kho'Raktar ona zarar verememişti. Çizik dahi almamıştı. Burada şüphe tohumu ekiliyor aklına. Ya tek seferlik bir mucize idi ise? Koskoca bir canavar ona nasıl zarar veremesin ki? Ayağını yere vurduğunda havaya uçmuştu. Demek ki, kendisine etki edebiliyor. E, o zaman nasıl hâlâ canlı? Kutlu bir varlık var da harbi harbi onun tarafında mı? İşi şansa bırakmak istemiyor ve kaçınmayı aklına koyuyor. Peki, ya sonrası? Sadece kaçınmakla bu iş bitmez. Düşmanı bu mucizeyi bile münasip bir tarafına takmıyor. Asla bıkmayacağı belli. Kahramanımız kendi aklını kurcalarken hızla gelişen olaylardan ötürü gözünün önündeki bir avantajı daha yeni keşfediyor. Kendisi Kho'Raktar'a kıyasla fazlasıyla küçük. Ona göre hiç yer kaplamıyor. Yani, kahramanımız görülmesi bir hayli zor durumda. O kadar küçükse onu görmek veya seçmek keskin bir görü ve dikkat ister. Kahramanımız büyük bir risk almaya karar veriyor. İblisin dikkati üzerinde iken bir şey yapamaz fakat bir anlığına dahi olsa görüş açısından çıkarsa, işte o zaman, bir olasılık ile belinden ayaklarına kadar uzanan kıyafete tırmanabilir. Hödük gibi tırmanmayacak tabii. Kıyafete ulaşırsa, hemen Kho'Raktar'ın arka tarafına ilerleyecek. O bölge kör noktaya girebilir.

Kısaca planımız şu, kahramanımız yumruklar ona gelirken altlarından kendini yere yakın bir şekilde ileri doğru fırlatacak. Yere yüzüstü inecek ve emin olmak için biraz sürünecek. Sonrasında ise koşarak kıyafete ulaşacak ve Kho'Raktar'ın arkasına geçerek tırmanmaya başlayacak. Umalım da işe yarasın!