Doğmuşlardan Bilemeyeni (Diniel)

[GM - Dimensio]

İblisin bir kez daha gitmeye yeltenmesine istinaden konuşmaya başladığında, iblisin adımlarının bir kez daha kesildiğini görüyorsun. Aynı senaryoyu birkaç kez yaşamış olsan bile, bu kez konuşmanın şeklini değiştirmiş olduğundan ötürü, sonucun farklı olmasını bekliyorsun. Başladığın konuşmayı dünyanın en önemsiz detayı gibi takip eden iblisin sana odaklanmakta bile zorlandığını kolaylıkla anlayabiliyorsun. Ancak konuşman birbirinize benzediğiniz yönüne yönelmeye başladığında, iblisin suratında ilk kez gerçek bir ifade görüyorsun. Açılan göz kapakları ve büyüyen göz bebeklerini takip eden çatılan kaşlarıyla, iblis ilk kez söylediğin sözlere somut bir tepki veriyor. Adımlarını bu kez senden uzaklaşmak için değil, sana yakınlaşmak için atmaya başlayan iblisin gerilen yüz hatlarına baktığında, yaptığın konuşmanın devamını dinleyip dinlemediği konusunda emin olamıyorsun kendinden. Tüm konuşman sonlandığında ise, iblis ile aranızdaki 20 santimden daha az bir mesafe kalıyor.

Aranızdaki mesafe bu kadar aza inmiş olmasına rağmen iblisi adımlamaya devam ediyor ve bakışlarındaki öfkeyi sana doğru savurmaya başlarken iki elini birden kaldırıp seni kıyafetlerinin boyun kısmının hemen altından yakalıyor! Eliyle hafifçe seni kendine doğru çekerken gözlerinin içine, hatta gözlerinden ruhuna doğru bakan iblis “Gözlerimin içine mi bakmak istiyorsun? Bak insan! Orada ne var biliyor musun?” diyor. Bir cevap beklemeyen bu sorusunun ardından seni daha da kendine doğru çeken iblisin sıcak nefesini teninde hissetmeye başladığında iblis “Bu gözler öyle görünsün veya görünmesin bir ejderhanın gözleri insan! Benim sana benzemem de senin bana benzemen de mümkün değil! Çünkü ben iblislerin içinde en yüce olan ejderhalardan biriyim! Senin gibi iki gözüm iki ayağım var diye, beni kendinle bir tutma insan! Yoksa bir ejderhanın ne denli kudretli olduğunu ilk elden tadarsın!” diyor. Sözlerinin arasında aldığı nefesle vahşi bir hayvanın hırıltılarını duyduğun iblis, yakanı sertçe bırakıp seni hafifçe arkaya doğru ittirdikten sonra “Beni anladın, değil mi insan!?” diyor. Hemen ardından ise sana yönelttiği küçümser bakışlarıyla “Şimdi gözümün önünden kaybol!” diyor kendinden emin şekilde ve bir emir verircesine.

[Diniel]

Sözleriyle yeniden durdurabilmişti iblisi. Artık bir tür döngüye giriyordu bu. Aynı hikayeyi gitgide detayına girecek şekilde tekrar dinlemeye öyle zorlanıyordu ki her halinden bu anlaşılıyordu. Ancak kendisine benzediğini söylediğinde işler değişmişti. Gözleri büyüyor, göz kapakları açılıyor ve sinirleniyordu gitgide. Konuşmalarının devamını dinleyip dinlemediği belli olmasa da kendisine doğru ilerliyordu iblis. Konuşmasının sonunda gözünde minik bir ışıltı doğsa da bu zifiri karanlığı aydınlatmaya çalışan kibrit ateşini saniyesinde söndürüyordu iblis. Kendisine neredeyse vücut teması edecek kadar yaklaştığında kendisini iki eliyle yakalıyordu iblis. Neler olduğunu iblisin yüzünden okumaya çalışıyordu ancak henüz bir şey anlayamamıştı. İblisin gözleri gözlerine kenetlenmiş, ruhunun derinliklerine bakılıyor gibiydi. Ardından iblis sözlerini söyledi. Yüzü nötrlenmişti. Ellerini serbest bırakmış, direnmiyordu ona. İblis biraz daha kendisine doğru çekmişti onu. Sıcak nefesi tenindeydi artık. Gözlerinin bir ejderhanın gözleri olduğunu söylemişti. Ardından gelen cümlelerini sıraladı. Onun bir ejderha olduğunu öğrendiğinde şaşırmıştı. Böyle bir iblis olduğunu tahmin edemezdi ancak en başından beri takip ettiği gözlerine olan ilgisi bir ejderin gözleri olmasından olduğunu öğrenmişti böylece. Yakasını bırakıldıktan sonra hafifçe geriye doğru itilmişti. Küçümser gözlerle kaybolmasını söylemişti kendisine.

Bir iç çekti canı sıkılmışçasına. "Anlıyorum..." diye düşündü olanlardan ders çıkarırcasına. İblis ile olan karakteristik benzerlikten bahsederken iblisin bu şekilde ırk üstünlüğü kurma gereği duymak için çıldırmasına anlam vermekte zorlanıyordu. Oysa göz var izan vardı. Karşısında çok farklı bir tür varlık vardı ve damarına basılmış gibi davranmıştı. "Sırf benim gibi iki gözün ve bacağın var diye böyle yaptın he? Demek insan olduğum için beni küçümsüyorsun. Kendin yüceyken beni düşük varlık olarak görüyorsun he? Önüne geçtiğimdeki öfkemde haklıymışım. Ben de gerçekten bu yaratığı bir şey sanmıştım. Peki..." diye içinden geçiriyordu. İblisin ona olan bu davranış ve sözleri, şimdiye kadar daha geri planda kalan kibri uyandırıp baskın hale geldi. Üstü pislenmiş gibi omuzlarını elinin tersiyle birer kez temizledi. "Gözleri kesinlikle ejderhanın gözleri. O yüzden bu kadar takılmışım demek" dedi ama konuşurken onunla konuşmuyor da kendi kendisiyle konuşuyor gibiydi. Oldukça ilginç bir meseleydi iblisin bir ejder olması ama yaptıkları işin bütün heyecanını kaçırmıştı. Kafasını beş derece sağa yatırıp boş gözlerle baktı ejderhaya onun öfkeli bakışlarına karşı. Sakin ama net bir tonda "Sence ben iblisler hakkında ne biliyorum... Bir insan olduğum ve bu sözleri söylediğim için aymazlıkta bulundun he... Tam bir hayal kırıklığı..." demişti. Bir nefes alıp verdi. Aynı boş ve umursamaz bakışlarla gözlerine, içten içe ruhuna odaklanıyordu iblisin. Saçmalık olarak düşündüğü bunca şeyin sonu bu ibliste patlayacaktı. Yeniden sakince "Ejderhaların ilahı bile olsan bana kaybol deme cüretini nasıl gösterdiğini merak ettim. Tahminde bulunayım, sırf sana samimi davrandığımdan mı? Öyleyse komik" dedi. Büyükçe bir tepeden köye bakıp orada yoldan geçen birini görmüş kadar küçülmüştü gözünde iblis. Sanki kendisi iblisi yoldan defalarca çevirmemiş de iblis onun için gelmiş ve onu rahatsız etmiş gibi hissediyordu. İblisin tehdidi ona sıradan bir cümle gibi geliyor ve sorduğu sorunun cevabını almak istiyordu sadece. Kollarını kavuşturmuştu ancak yapacağı herhangi bir ters hamleye karşı tetikte bekleyecekti.

[GM - Dimensio]

İblisin cümlelerinin ardından üzerini hafifçe temizliyor ve ardından da cümlelerini kurmaya başlıyorsun. Bu anda, iblisin gözlerinde hala belirgin olan öfke ve küçümsemeyi sonuna kadar hissediyorsun. Ancak fikirlerin, duygularından üstün gelerek konuşmanı sürdürmeyi başarıyorsun. Ne var ki, hayal kırıklığına dair bitirdiğin cümlenin ardından, karşındaki iblisin bir anda yüzünde belirgin bir şaşkınlık ifadesinin doğduğuna şahitlik ediyorsun. Az önceki öfkeli bakışları, yerini sonuna kadar açılmış gözler, kalkmış kaşlar ve hafif aralanan dudaklara bırakırken, “hayal kırıklığı” dediğin anda sanki iblisin yüzü camdan bir yüzeymiş de kırk farklı yerinden kırılmış gibi duruyor. İblisin bu şaşkınlığı içerisinde diğer cümlelerini kurup konuşmanı sonlandırdığında, iblisin içinde olduğu duygudan kendini kurtarmak için ciddi bir çaba verdiğini görüyorsun. Kafasını sağa sola doğru yavaşça titreterek sanki içindeki düşünceleri temizlemeye ve gözlerini hızlı hızlı kırparak beliren imgelerden kurtulmaya çalışır gibi görünen iblisin yer yer dişlerini sıktığını ve kaşlarını çatıp kaldırdığını görüyorsun.

Sanki kendi içinde onlarca düşmana karşı çaresiz bir savaşı verir gibi hareketler yapan iblisin omuzları yavaşça çökerken, bir yandan da mırıltı halinde dudaklarında “Hayır.” kelimesinin döküldüğünü görüyorsun. Bu kelime, kendini birkaç kez daha tekrar ederken iblisin tik gibi görünen hareketleri daha seri hale geliyor ve kısa bir süre daha içinde verdiği savaşı sürdüren iblis, bu kez avazı çıkarcasına “HAYIR!” diye bağırıyor. Tüm karanlığı titreten bu haykırışın ardından iblisin keskin bir şekilde bakışlarını sana çevirdiğini, parlayan gözlerinin altında yatan öfke ve nefreti görebiliyorsun. Sanki bir anda insan siluetinden sıyrılmış ve vahşi bir yaşam formuna bürünmüş gibi duran iblis, kan kırmızı parlayan gözleriyle her şeyi anlatıyor olsa da, hırıltılı bir şekilde konuşmaya başlayarak “Hayal kırıklığı mı? Ben mi? Bunu bir insan mı söylüyor?” diyor. Ne bir cevap ne de bir karşılık bekleyen bu sorularından sonra iblis tekrar gürlercesine “BEN… BİR… EJDERHAYIM! SENİN GİBİ ACİZ BİR İNSAN BANA HAYAL KIRIKLIĞI DİYEREK HAKARET ETMEYE CÜRET EDEMEZ!” diyor. Bu sözlerinden sonra bir anda karanlığın içinde parlayan pençeleriyle yerine fırlayan iblisi, gözünle takip edemeden hemen birkaç adım ötende bulunduğunu fark ediyorsun. Havaya kaldırdığı sağ pençesiyle seni sadece birkaç saniye içinde ortadan ikiye ayırmak ister gibi duran iblisin gözlerinde gördüğün şey ise öfke ve nefretten başka bir şey olmuyor!

[Diniel]

Küçümseyici bakışlarını görüyordum üzerimde. Beni küçümseme cüretini gösteriyordu karşımda bana göre ne yaptığını bilmezce. Oysa gözümde küçülen kendisiydi. Onun ne tepki verdiği de umurumda değildi başlarda. Söylemek istediğim cümlelerimi kurmayı başarabilmiştim ancak onun hepsine dikkat edip etmediğini bilemiyordum çünkü o kelimeleri ona sarf etmiştim. Hayal kırıklığı... Kendimi ona açmama rağmen, doğru düzgün bir iletişim kuralım diye onca uğraşıma rağmen yaptığı tek şey beni küçümsemek olmuştu. Başından beri de bir anlam ifade etmediğini düşündürüyordu bu bana. Buna çok sinirlenmiştim. Sinirlenmekte de sonuna kadar haklıydım! Kim olduğumu neler yapabileceğimi bilmeyi bırak, bunlar üzerine kafa yoracak kadar bile vaktim olmamıştı. Karşımdaki ise bunca zorluk içerisinde hala beni küçümsüyordu. Ya sen kimsin? Kimsin sen beni küçümsüyorsun? Sen iblislerin başı da olsan benim için bir hiçsin!

Hayal kırıklığı. Bu cümlenin ardından öfkeli ve üstten bakışları yok oluyor, yüzü bin bir parça oluyordu adeta. Cümlelerim bitmesine rağmen onun bu cümlede takıldığı çok belliydi. Hayal kırıklığı lafı onu derbeder etmişti adeta. Kafasını sağa sola titreterek kurtulmaya çalışıyordu içine düştüğü derin kuyudan. Onun bu davranışlarını gördükçe hoşnutsuz bakışlarım belirginleşiyordu ona doğru. Neden böyle olmak zorundaydı diye düşünüyordum kendi kendime. Biraz önce gözümden düşmüş olsa bile bir yerlerde bir yanlışlık olduğunu düşünüyordum. Biraz önce ona kendime benzediğimi söylemiştim değil mi? Gerçekten de benziyor muydu bu kadar? Beni küçümsemeye cüret ettiği için ona karşı böyle davranmamış mıydım? Tıpkı onun bana davrandığı gibiydi.

"Hayır" dediğini duydum. Mırıltı halinde tekrar ederken omuzları çöküyordu bir yandan. Çok çaresiz görünüyordu karşımda. İçine girdiği bu döngüden dolayı durumunu önemsemeye başlıyordum. Neredeyse yanına gidip omuzuna dokunacak ve iyi misin diye soracaktım ancak bu kısa süre zarfı içerisinde HAYIR diye bağırmıştı avazı çıktığı kadar. Hoşnutsuz ancak yine de boş bakan gözlerim, yerini şaşkınlığa bırakmıştı. Bağladığım kollarım çözülmüştü kükremesine karşı. Keskin gözlerle bana bakıyordu öfke ve nefretle. Karşımda bana düşman gerçek bir ejderha görüyordum. Hırıltılı sesiyle hayal kırıklığı lafını bir insanın mı söylediğini söylemişti. Yine insan iblis meselesi... Yine... Sözlerinin ardından ejderha olduğunu benim aciz bir insan olduğumu, ona hayal kırıklığı diye hakaret ettiğimi buna cüret edemeyeceğimi söylemişti. Her şey bundan sonra gelişiyordu. Ejder bir anda karşımda belirmişti. Sağ pençesini havaya kaldırıp bana saldırmak üzereydi. Kaçabilir miydim? Onu durdurabilir miydim? Ona karşı koyabilir miydim? Bulunduğum bu karanlıktan şu ana kadar ne biliyordum ki bunu da bileyim. İçimde bir alevin yandığını hissediyordum. Bana aciz dediği içindi bundan emindim. Bakışlarımın onun bu sözünden itibaren ona öfkeli olduğuna emindim. Onu bu sözlerine pişman etmek istiyordum ancak bir yandan da içimi yiyen o benzerlik düşüncesi agresif tutumumu baskılıyordu. Karşımda bir ejder pençesini kaldırmış ve beni parçalamak istiyordu. Peki ben ne istiyordum? Bu anlamsız döngüden kurtulmak kesinlikle istediğim şeydi. Peki nasıl? Ölümden korkarak ardımı dönüp kaçmalı mıydım yoksa karşısında mı durmalıydım? Bu lanet olası mekanda bu kısa hayatımda daha kötü ne olabilirdi ki? Kaçarken sırtıma yediğim pençeyle arkamdan vurularak ölmek? Hayır. Kendimi küçük düşüremezdim daha fazla. Biraz olsun gücüm olsaydı, biraz olsun... Mantığım bir çözüm yolunu düşünse de ne kadar öfkelendiğimi fark etmiştim. Kendimle konuşuyor olsaydım kendime nasıl ulaşacağım konusunda düşündüğümde bir karara vardım. Bu karar şu sürede beni hiç hissetmediğim kadar canlı hissettiriyor ve bir yandan ruhumdaki yükü hafifletiyordu!

Öfkeli, içinde alev alev yanan gözlerle bakıyordum ejderhaya karşı. İçimdeki alevi salacaktım ona. Sonunda tırnaklarım avuç içimi yırtarcasına sıkı yumruklarımı sıkıp, sımsıkı dişlerimle kapalı ağzım bir anda açılıp başından beri kendime söylediğim cümleyi kükrercesine haykırıyordu dışarıya.

"BEN... ACİZ... DEĞİLİM!"

Ejderha bana saldırmaya yönelik en ufak hareketinde üzerine atlayıp öfkeyle kafa atacaktım ejderhaya!

[GM - Dimensio]

İblisin kaldırdığı sağ pençesini sana doğru indirmeye başlaması akabinde, yerinden hızlıca hareketlenerek iblise kafa atmak için hazırlanıyorsun. Bu hareketlenişin karşısında iblis bir anlık şaşkınlığa uğruyor ve bu nedenle üzerine atlamana herhangi bir tepki veremiyor. Bir anda sırt üstü yere düşen iblis öfkeli gözlerle bakışlarını sana kilitlemişken kafanı geriye atıyor ve olabildiğince hızlı bir şekilde iblisin kafasına indiriyorsun! Sanki karanlığın içinde bir toz bulutunun dağılması gibi etki bırakan kafa atışın, alnının hafifçe zonklamasına neden olurken, iblisin de daha da sertleşen bir yüz ifadesiyle sana baktığını görüyorsun. Tam bu esnada, sağ tarafından hızla gelen pençeyi fark ettiğin anda ise, senin için çok geç kalınmış oluyor. Pençe senin iblisin üzerinde düşmene ve bir miktar savrulmana neden oluyor. Doğrudan suratına inen pençenin yüzünde derin bir yara açtığı düşüncesiyle elini yüzüne götürdüğün anda ise, hiçbir şekilde kanama olmadığını anlayabiliyorsun. Bundan daha da önemlisi, hissettiğin bu pençe darbesine rağmen suratında hiçbir acı hissetmediğini fark ediyorsun. Normalde, böylesine bir darbe karşısında hiçbir şey hissetmemenin oldukça sıradışı olabileceğinin farkında olarak bir kez daha kendini yoklasan da, acıya dair hiçbir şey hissetmediğini teyit ediyorsun.

Senin savruluşunun ardından olduğu yerde toparlanan iblis, sinirli bakışlarıyla sana bakmaya başlıyor. Pençe darbesinin hiçbir etki göstermemiş olduğunu veya senin böylesine bir darbeye karşı dirayetli olabileceğini düşündüğünü düşündüğün iblis “Kalk yerden insan! Yere kapaklanmanı bahane olarak sunamayacaksın! Seni en düzgün şekilde yok edeceğim!” diyor. İblisin bu sözlerinin arkasından ise hafifçe kendisini kasmaya başladığını görebiliyorsun. Bunun tek anlamı ise, ayağa kalktığın anda tekrar sana karşı saldırıya geçeceği oluyor. Ancak bu kez onu, az önceki gibi gafil avlayıp avlayamayacağın konusunda pek emin olamıyorsun.

[Diniel]

Ejderhanın üzerine atlayıp onu yere yıkmıştım. Onu yere yıktığımda öyle mükemmel hissediyordum ki kafamı geriye aldığım sırada öfkemle karışık kahkaha atacaktım neredeyse. Ona öyle bir kafa atmıştım ki bunun etkisiyle toz bulutu dağılmıştı adeta. Karşılığında ise alnımda zonklama olmuştu ama bu yaptığıma değerdi. Aslında bu kadar sert bir kafayı attığımı görmek de şaşırtmıştı. Bu şaşkınlığı atmak için "Gördün mü acizi?" der gibi pis bir bakışla bakıyorken yüz ifadesi daha da sertleşmişti. Bu sırada sağımdan gelen saldırıyı çok geç fark etmiştim. Yüzüme pençe darbesini yemiş, yediğim darbe ile ise beni üzerinden savurmuştu. Doğrudan aldığım darbe ile acaba ölüyor muyum diye endişeyle elimi yüzüme götürmüştüm ancak öyle bir tuhaflık vardı ki başta ağır yaradan dolayı mı bir şey hissetmediğimi düşündüm ve tekrar elimi yüzüme götürüp sürdükten sonra elime bakarak kontrol ettim. Gerçekten de canım yanmamıştı ve kan yoktu. Ben bununla uğraşırken ejderha ayaklanmıştı. Sinirli sinirli bakıyordu bana. Evet. Kesinlikle bana saldırısının hiçbir etkisinin olmamasının farkındaydı. Sözlerini söylemişti öfkeyle. Anlaşılan o ki kendini yeni bir saldırıya hazırlıyordu ayağa kalkacak olmamla beraber. Ani saldırım işe yaramıştı ama bundan sonra tekrar böyle bir şans yakalayacağımdan şüpheliydim. Aslında şu andan itibaren daha fazla dövüşmek için bir nedenim kalmamıştı. Ona zarar verip vermediğimi bilmiyordum ama büyük ihtimalle etki etmişti.

İblis beni kışkırtıcı şeyler söylüyordu. Bu daha büyük kavgalara sebep verecekti belli ki. İçimde hissettiğim öfkeden dolayı bunu rahatça anlayabiliyordum ancak buna gerçekten gerek var mıydı? Hasar almamam pek çok şeyi değiştirmişti ama az önce iblis gerçekten ölümcül bir darbe tutturmuştu ve beni gerçekten öldürmek istemişti. Bundan dolayı ona karşı ne tavır almam gerektiğine pek emin değildim. Bir darbeyi daha kabullenebilirdim. Karşılığında bir darbe daha verip onu kendine getirirsem belki yeniden konuşma safhasına dönebilirdik. Ancak öfkeliydim. Çok öfkeliydim! Hem beni anlamıyor olmasına hem de yaptıklarına öfkeliydim. O yüzden ağzımı kapatıp burumdan sert bir nefes verdim. Öfkeyle "Sana ne söylesem hakaret olarak algılayacaksın değil mi? Seni gördüm! Başka şeylere olan öfkeni benden çıkarma cüreti gösteremezsin! Seni kendine getireceğim!" derken ayağa kalkacak, saldırmaya çalıştığı anda sol ayağım geride sağ ayağımı yere sertçe basarken tüm vücudumla destekle, var gücümle sağ kroşe atacaktım suratına. Bunu yaparken ki bana vereceği darbeyi bir kerelik kabul etmeyi tercih edecektim.

[GM - Dimensio]

İblise karşı savurduğun cümleler, tahmin edebileceğin üzere onu daha da kışkırtıyor. Sıkmaya başladığı dişlerinin gıcırtısı neredeyse kulağına kadar gelirken, iblis senin cümlenin noktalanmasıyla tekrar harekete geçiyor! Yerinden bu kez, bir öncekine nazaran çok daha hızlı bir şekilde fırlayan iblise karşı hamleni planlamış olsan bile, iblisin çevikliği tüm bu planlarını alt üst ediyor. Hazırladığın sağ kroşen olduğu yerde kalırken, iblisin sağ pençesiyle aşağıdan yukarıya doğru yaptığı savurmasıyla birden yerden yükseldiğini fark ediyorsun! Aldığın pençe darbesiyle üzerindeki bandaj yırtılırken, göğüslerin tamamen ortaya çıkıyor! Ancak bundan daha önemlisi, aldığın darbeye rağmen hiçbir acı hissetmemiş olmak seni bir kez daha ziyadesiyle şaşırtıyor. Normal şartlar altında göğsünde kocaman bir pençe izi olmasını beklerken, bandajlarının parçalanmasına rağmen vücudunda hiçbir izin olmaması, iblisin fiziksel saldırılarının sana etki etmediğini gösteriyor. Edindiğin bu bilgiye rağmen darbenin etkisiyle yerden birkaç metre havalanıp yere düşüyorsun.

Yerde birkaç tur dönmenin ardından kendini toparlayıp iblise baktığında, iblisin birkaç metre önüne kadar gelip saldırısına devam etme niyetinde olduğunu görüyorsun. Ancak bir anda olduğu yerde duran iblisin doğrudan göğüslerine baktığını fark ettiğin anda, iblisin de yüzündeki o öfke izlerinin silindiğini ve tekrar donuk bakışlarını geri kazandığını görüyorsun. İblis gergin vücut duruşunu bozuk omuzları düşük bir hale geçerken “Memelerin… Kocam… Yani… Şey… Görünüyor.” diyor zorla önemsiz bir şeyden bahsetmek ister gibi. Yüzünün kızarmaması için bakışlarını olabildiğince senden kaçırmaya çalışır gibi duran iblis sana ve göğüslerine birkaç kez kaçamak bir bakış attıktan sonra “Bana meme… Yani müsaade… Bana müsaade!” diyor hızlı hızlı ve geri geri adımlar atmaya başlıyor bakışlarını beceriksizce göğüslerinden uzak tutmaya çalışırken.

[Diniel]

Öfkeyle söylediğim sözler onu daha da kışkırtmış, çok daha öfkeyle tahmin ettiğim gibi yeniden saldırıya geçmişti. Ancak işler planladığım gibi ona vurmayla sonlanmamıştı. Benden çok daha çevikti. Sol alttan gelen darbe beni yerden havaya uçurmuştu. Yediğim darbe her ne kadar zarar vermeyeceğini yüzümde deneyimlemiş olsam da korkutmuştu. Öyle sert bir hamleydi ki havaya uçmuştum. Ya gerçekten zarar görüyor olsaydım sonum ne olurdu? Bu yüzden korkmuştum ister istemez canımı düşünerek. Havalandıktan sonra yere düşmüş ve yerde birkaç tur yuvarlanmıştım. Canım kesinlikle acımamıştı ama bir oyuncak gibi kaldırıp atıldığım gerçeği vardı ortada. O kesinlikle güçlüydü! Öncelikle dirseklerimin üstünde kalkmaya çalıştığımda fark ettiğim bir şey vardı... Evet saldırı çok güçlüydü, evet hasar almamıştım ama hasar almayan şey bedenimdi, kıyafetim değil! İblisten dolayı bunun üzerine duracak vaktim yoktu. Yana doğru döndüm iblisi karşıma alacak şekilde. Göğüslerim de momentum etkisiyle benden geride kalıp yetişiyordu. Ayağa kalkıyordum derhal. İblisin yeni bir saldırıya niyetli olduğu aşikardı. Öfkeyle bakıyordum ona. Ancak bir anda durdu ve yüzündeki o öfkeli ifade silindi bir anda. Göğüslerime bakıp göğüslerimin göründüğünü söyledi! İblis insan gibi değildi vesaire! Gözlerini kaçırdığında göz bebeklerim büyümüştü yaşadığım şokun etkisiyle. Sol elimle göğüslerimi kapadım ve biraz sola doğru büküldü bedenim saklanmaya çalışır gibi utanç ve öfkeyle. Hala sözleri arasında meme kelimesini kaçırırken geri geri hızlıca adımlamaya başlamıştı. Beni bu hale getirip kaçıyordu resmen!

Sitemkar ve öfkeyle "Ne... Nereye! Seni cinsi sapık! Beni böyle mi bırakıyorsun! Bu halde ortalıkta gezemem! Bir de hala göğüslerime bakıyor!" dedikten sonra onunla eş hızda üzerine giderken göğüslerimi iyice saklamaya çalışacak, daha düşük tonda her şeyi mahvetmiş gibi "Sana inanmıyorum yaptığına bak!" dedikten sonra sağ elimi başıma koyup iki yana salladıktan sonra yavaşça indirecek, avuç içim ona dönük, hafifçe ona uzatıp "Bi... Bir şey yap!" diyordum içinde bulunduğum çaresizliği sezdirmemeye çalışarak. Hala çatmaya zorladığım kaşlarımla güçlü görünmeye çalışıyordum ona karşı ancak az önceki isteğimdeki tonlama istemeden duygumu ele veriyordu sanırım. Uzun süre bir şey yapmazsa geçici süreli çözüm olsa da pelerinine sığınmayı düşünüyordum. Bu hiçliğin içinde paramparça olmuş sargıyı nasıl onarabilirdim veya yerine ne koyabilirdim ki?!

[GM - Dimensio]

Geri geri adımlayarak senden çalışmaya çalışan iblise karşı konuşmaya başladığın anda iblis olduğu yerde kalıyor. İblisin bakışlarının göğüslerine doğru kaymasıyla ilk cümlelerini bu yönde bitirmen, anlık bir paralellikle iblisin şaşkın bir şekilde kafasını yukarıya doğru kaldırmasına neden oluyor. Ancak sanki suç kendisinde değilmiş gibi duran iblis, senin aksi yöndeki söylemine karşılık “Ben ne yaptım? Vücudunu bandajla saracağın yere düzgün bir kıyafet giyseydin!” diyor hafif sinirli bir tonda. İblisin bu siniri, iki çocuğun kendi aralarındaki gereksiz ve yersiz bir kavganın yarattığı sinirden daha fazlası gibi durmuyor. Konuşmasını sonlandırmış olsa da kendi halinde kısık bir sesle hala konuşmayı sürdürdüğünü gördüğün iblisin “Bandajla vücut sarmak nedir ya?” dediğini duyuyorsun. İblise doğru yaklaşman, onun aynı şekilde geri adımlamasına neden olmuşken, son cümlelerine karşılık olarak iblis üzerindeki kirli beyaz pelerini yavaşça ve isteksizce çıkarıp sana doğru fırlatıyor. Pelerin yere doğru süzülürken iblis bir anda gözlerini büyüterek göğüslerine doğru bakmaya çalışıyor. Sanki pelerini havada yakalaman halinde açılacak göğüslerine son bir iştahla bakmak ister gibi duran iblisin bu hareketini görmenle birlikte pelerinin yere, iblisin de hayallerinin suya düşmesine imkan tanıyorsun. Yere düşen pelerini yavaşça ve göğüslerini gizleyerek aldığın sırada, iblis de hayal kırıklığı ile sana bakarken “Ne? Her gün insan memesi görmüyoruz!” diyor yaptığı şeyin çok normal olduğunu ima edercesine.

İblisin attığı pelerini vücuduna sarıp göğüslerini kapatmanın ardından iblis donuk ve baygın ifadesiyle sana bakmaya devam ediyor. Bu bakışları takiben “Pelerini ne zaman geri getirirsin?” diye soruyor olağan ve son derece sıradan bir şey sorarmış gibi.

[Diniel]

Sözlerime karşılık düzgün bir şey giymemi söylemişti iblis! Bir de yaptığının sonucunun sebebini benden biliyordu. Tabi ben de pençe darbelerine karşı yırtılmayacak bir şeyler giymeliydim o haklıydı. Her gün iblis diyarında pençelerle boğuluyorum ya!

Ondan bir şey yapmasına karşılık bana pelerinini çıkarıp atıyordu. Ancak sinsi planı saniyesinde kendini ele veriyordu. Gerçekten sol elimi açıp yakalayacağımı mı düşünüyordu? Doğrudan yüzüne bakıyordum iğneleyici bir bakışla. Ardından gözlerimi kapatıp keyifsiz bir nefes alıp veriyor ve yerdeki pelerini sağ elimle yavaşça alırken iblis bana hayal kırıklığı ile bakıyordu. Her gün insan memesi görmediğini söylediğimde beni iyice kızdırıyordu. “Hadsiz” diye yanıtlıyordum çabucak üzerinde daha fazla durmadan. İçine düştüğüm durumu dert etmekle meşguldüm. Pelerin ile göğsümü kapamıştım. Ardından iblisin bana hala baktığını gördüm. Bir şey bekliyor gibiydi ve hiç beklemeden de sorusunu sormuştu. Pelerini geri ne zaman getireceğimdi sorusu. Her şeyi biliyormuş gibi, buna cevap verebilecek durumdaymışım gibi daha sonra bir de geri istiyordu pelerini! Bunu sormasına sinir olmuştum ancak sevdiği bir şey de olabilirdi. İnsanları küçümseyip pelerin giymesi… Belki de bir anlamı vardı ama hiç sırası değildi. Yine bir yarasına basıp olayları başa sarmak istemiyordum. Olduğum yerde en son ki pençe hareketini taklit ederken "Şunu yapmasaydın!.." deyip cümlemi yarıda kestim. Ardından sakinleşip yorgun bir nefes verip gözlerimi kapatıp bağdaş kurarak oturdum. Gayet sakince gözlerimi açıp “Beni sinir stres sahibi yaptın” dedim sakince. Ardından ister istemez olayların bu noktaya gelmesi ister istemez bir gülümseme oluşturmuştu yüzümde. Bundan kurtulmak için kafamı hafifçe bir kez iki yana çevirip başaramamış ve hafifçe gülmüştüm. Ardından üzerime sardığım pelerini hafifçe okşar gibi yumuşaklığını ve kalitesine dikkat ederken “Ne zaman getirebileceğimi bilmiyorum, bunu sen de biliyorsun ama sana mutlaka geri vereceğim” dedim sakince. Olanlar olmuştu. Hala canlıydım ve zarar görmemiştim ama yine de beni öldürmek istemesini hemen aşabileceğimi sanmıyordum. Bunun için biraz konuşmak istiyordum onunla. İlk defa doğru düzgünce bir kere konuşmak… Az önce söylediklerimden sonra çıldırırcasına öfkelenmesinin sebebi söylediklerimdi. İlk adımı ben atmak istedim çünkü karşımda acayip şeyler söyleyen ejderha kim bilir ne yapacaktı ben bir şey yapmasam. Pelerini kendi haline bırakıp ellerimi dizlerimin üstüne koydum. Yüzüne bakmak istiyordum bu söyleyeceğimi söylerken ancak kafamın kalibresi şaşmış gibi istemsizce sola doğru kayarken “Ö... Öz... Özür..." diyebilmiştim çok zor bir şey söyler gibi. Kibrim o sözü tamamlamama izin vermiyordu. Ardından çok zor bir şey söylemiş gibi bir nefes alıp vermiş ve "Anladın işte. Sözlerimde niyetim kırıcı olmak değildi... Beni küçük görüp hakaret ettin ben de karşılığında cevap verdim” derken cümlelerin sonunda yüzüne bakabiliyordum. Hemen birkaç adım karşıma oturması için sağ elimle buyur ederken “Bir odun ve cinsi sapık olduğunu düşündüğüm için özrüme karşılık vermeyeceksin muhtemelen ama en azından ikimiz de biraz gerçekten konuşalım, olur mu?” diyecektim. Oturursa derhal “Beni öldürmeye çalıştın…” diyecektim buruk tonda.