Dimensio

İblis Diyarı'nda iblislerin asıl problem olduğunu ve o konuda bir işe yaramayacağımızı öğrenmiştim, ancak sadece iblisle halledilemeyecek tehditlerin de var olduğunu görmüş oldum. Özellikle insanlardan uzak, kimsenin yargılamayacağı ve kolayca iftiralar atabileceğin bir ortamdayken gerçek karakterini koyan insanlar var. Bunlardan birisi de Vadlena. Onunla olan bire bir mücadelem, tamamen bir başarısızlıktan ibaret. Biliyorum, elimden geldiğince az bir zararla çıktım, ona birkaç kere zarar vermeyi başardım ancak yeterli değildi. Eğer Tagrinath olmasaydı ve aramızdaki mücadele daha da uzasaydı şundan eminim ki, Vadlena beni yok ederdi. Tecrübesizliğim ve vücudumu nasıl kullanacağımı bilmiyor oluşum, onun karşısında av konumundan çıkamamama sebep olmuştu. Biraz daha dayanıksız biri olsaydım, muhtelemen mücadelenin başlarında çoktan bayılmıştım veya canımı vermiştim. O kısmı Vadlena seçerdi, bu yüzden emin değilim. Bildiğim bir şey varsa o da kendi vücudumu daha iyi kullanabilmem gerektiği. Ancak sadece vücudumu iyi kullanmayacak yetmeyecek.

Bristran'ın söylediği gibi, Güç önce zihinde başlar. Saf gücümü dağıtmadan önce, zihnimi ehlileştirmem gerekiyor. Sanki zamandan ve mekandan bağımsız gibi, bir mücadelenin içerisindeyken yaptığım hareketleri tartmam gerekiyor. Eğer hareketlerimi tartarsam, olumlu ve olumsuz tüm taraflarını düşünebilirsem yaşayacağım durumlardan daha kolay bir şekilde sıyrılabilirim. Olumsuz olarak ihtimal verdiğim olaylar başıma geldiğinde daha rahat idrak edebilir, daha hızlı bir şekilde tepki gösterebilirim. Saf güç, önce zihinde başlar.

Sonrasında, Güç kalbine yönelir. Gücümü yüreğimde yanan bir alev gibi hissetmek zorundayım. Kalbimin bütün organlara pompaladığı bir kan gibi, içimde yatan Saf Gücü tüm kaslarıma pompaladığını hissetmem gerekiyor. Gücün farkında olmak, onu ehlileştirmek ve yönlendirmek için çok önemli. Kalbimden göğsüme, göğsümden tüm vücuduma yayılan bu gücün temsili olduğum gibi, onu yönlendiren kişi olmam gerekiyor. Belki de, Bristran'ın sözüne bir şeyler daha eklemek gerekiyor diye düşünüyorum. Güç, göğse yayılır, hissettiğimiz tarafa doğru yönlendirilir.

Bu düşüncelerin arasında kaybolup giderken, kararımı vermiştim tamamen. Zihnimi ehlileştirmek, yayılacak olan gücü hissetmek ve yönlendirmek, hepsi bir sürecin parçasıydı. Ancak bu sürecin en önemli parçası, vücudumu nasıl efektif kullanacağım konusuydu. Bunun için bir fikrim olmadığı gibi, en kilit noktalardan birinin bu kısım olduğunu düşünüyordum. Bu yüzden, önceliğimi Güç Muhafızları Birliği'ne vermek üzere Aludir Üssü'nde bir araştırma yapmaya karar vermiştim. Burada tanınmış, tanınmamış bir sürü Aludir var ve hepsinin bildiği bir takım şeyler var. Dilden dile dolaşan söylentileri dinlemek gerekiyordu, sorabildiğim herkese Beden Bedene Mücadelede uzman birileri olup olmadığını sormak istiyordum. Nasıl bir stil kullandıklarını, nasıl tanındıklarını, haklarında bilinen genel konuları öğrenerek işe başlamak istiyordum, böylelikle kimin yanına gideceğim konusunda çok daha net olabilirdim.

Üs içinde gördüğüm saygılı ve yardımseverler tavırlara karşılık olarak aynı şekilde davranmaya çalışıyordum. Bu davranışların gönlümü okşadığı gibi, karşımdaki insanın da gönlünü okşamak istiyordum. Belki de bu süreçler içerisinde en güzel gelen şeylerden birisi insanlarla olan iyi ilişkilerimdi. İnsanlar hem benimle empati kuruyor, hem de kendilerine üzülüyorlardı. Bu konuları pek fazla konuşmadan geçiştiriyordum, genellikle kocaman gülümseyerek, "Hepsi atlatılır, Zen burada." diyerek cevap veriyordum. Onların yanlarında olduğumu, dimdik bir şekilde durduğumu bilmelerini ve hissetmelerini sağlamaya çalışmak, benim moralimi de yükseltiyordu. Görebildiğim her bir gülümseme, beni dost olarak gören her bir insan yaşadığım her bir acıyı sonuna kadar unutturuyor, neden burada olduğumu tekrardan hatırlatıyordu. Neden gitmediğimi, neden hala güçlenmeye çalıştığımı... Bunların cevabını kelimelerle veremiyor olsam da, her bir insanın yüz hatlarında bu cevapları buluyordum. Her bir gülümsemede bu cevapların daha da sağlam olduklarını hissediyordum.

Yine de, yaşadığım şeyleri tamamen göz ardı edemezdim. Daha güçlü olsaydım, daha güçlü olabilseydim belki de bu olanları durdurmak için daha fazla mücadele edebilirdim. Verdiğim mücadeleye geriye dönüp baktığımda, sadece ezildiğimi ve kendimi sürekli kaybettiğimi görmek dışında bir tecrübe bulamıyordum. İşin Eletha boyutunu bir kenara bırakırsak, daha Vadlena'yı bile yenecek gücü bulamamıştım. Bristran'ın dediği gibi, güçsüz olduğumu kabullenmem gerekiyor. Önüme düşen her bir mücadele içerisinde, güçsüzlüğümün farkında olmam gerekiyor. Bu farkındalık, beni en güçlü kişi tahtına oturtacak. Bu yüzden, merdivenleri adım adım tırmanmak zorundayım. Önce Vadlena'yı geçecek kadar güçlenmeli, sonrasında Eletha ile mücadele edebilecek kadar yukarıya çıkmalıyım. Her zaman, her zaman daha yükseği hedeflemem gerekiyor, önce göklere tırmanmalı, sonra daha da yükseğe gitmeliyim.

İnsanlardan öğrendiğim isimleri birer birer aklımdan geçirdim. Hepsinin farklı farklı özellikleri olduğu söylendi, ancak tam olarak nasıl bir dövüş tarzları olduğunu bilmiyorum. Yine de, aralarından en çok ilgimi çeken kişi Gaimus olmuştu. Vahşi bir savaşçı olmak, belki de stratejik mücadele ile düşünüldüğünde en zıt olabilecek dövüş stiliydi. Beni yukarıya çıkarabilecek şey ise tam olarak buydu. İki zıt kutupu birleştirmeyi başarabilirsem, yeteneğimi çok üst seviyelere çıkarabilirdim. Şimdilik, zihnimin içinde dolaşan vahşilik terimi, belki de zihnini en son kullanacağın dövüş stili olarak aklımda canlanıyordu. Üstelik, Vadlena'nın stilini gördükten sonra bu düşüncem daha da netleşiyordu. Ancak biraz daha emindim, bu iki zıt kutupu birleştirmeyi başarmak istiyordum. Stratejik hamlelerle ilerleyebilen, zihniyle savaşan vahşi bir savaşçı olmanın, beden bedene mücadelede beni rakipsiz bir duruma getireceğini düşünüyordum. Bu yüzden önceliğimi Gaimus ile görüşmeye vermek istiyordum. Onun nerede olduğunu belki de Rarona'dan öğrenebilirdim, hem onu tekrardan görmek için bahanem de olurdu.

Üs içinde gördüğüm saygılı ve yardımseverler tavırlara karşılık olarak aynı şekilde davranmaya çalışıyordum. Bu davranışların gönlümü okşadığı gibi, karşımdaki insanın da gönlünü okşamak istiyordum. Belki de bu süreçler içerisinde en güzel gelen şeylerden birisi insanlarla olan iyi ilişkilerimdi. İnsanlar hem benimle empati kuruyor, hem de kendilerine üzülüyorlardı. Bu konuları pek fazla konuşmadan geçiştiriyordum, genellikle kocaman gülümseyerek, "Hepsi atlatılır, Zen burada." diyerek cevap veriyordum. Onların yanlarında olduğumu, dimdik bir şekilde durduğumu bilmelerini ve hissetmelerini sağlamaya çalışmak, benim moralimi de yükseltiyordu. Görebildiğim her bir gülümseme, beni dost olarak gören her bir insan yaşadığım her bir acıyı sonuna kadar unutturuyor, neden burada olduğumu tekrardan hatırlatıyordu. Neden gitmediğimi, neden hala güçlenmeye çalıştığımı... Bunların cevabını kelimelerle veremiyor olsam da, her bir insanın yüz hatlarında bu cevapları buluyordum. Her bir gülümsemede bu cevapların daha da sağlam olduklarını hissediyordum.

Yine de, yaşadığım şeyleri tamamen göz ardı edemezdim. Daha güçlü olsaydım, daha güçlü olabilseydim belki de bu olanları durdurmak için daha fazla mücadele edebilirdim. Verdiğim mücadeleye geriye dönüp baktığımda, sadece ezildiğimi ve kendimi sürekli kaybettiğimi görmek dışında bir tecrübe bulamıyordum. İşin Eletha boyutunu bir kenara bırakırsak, daha Vadlena'yı bile yenecek gücü bulamamıştım. Bristran'ın dediği gibi, güçsüz olduğumu kabullenmem gerekiyor. Önüme düşen her bir mücadele içerisinde, güçsüzlüğümün farkında olmam gerekiyor. Bu farkındalık, beni en güçlü kişi tahtına oturtacak. Bu yüzden, merdivenleri adım adım tırmanmak zorundayım. Önce Vadlena'yı geçecek kadar güçlenmeli, sonrasında Eletha ile mücadele edebilecek kadar yukarıya çıkmalıyım. Her zaman, her zaman daha yükseği hedeflemem gerekiyor, önce göklere tırmanmalı, sonra daha da yükseğe gitmeliyim.

İnsanlardan öğrendiğim isimleri birer birer aklımdan geçirdim. Hepsinin farklı farklı özellikleri olduğu söylendi, ancak tam olarak nasıl bir dövüş tarzları olduğunu bilmiyorum. Yine de, aralarından en çok ilgimi çeken kişi Gaimus olmuştu. Vahşi bir savaşçı olmak, belki de stratejik mücadele ile düşünüldüğünde en zıt olabilecek dövüş stiliydi. Beni yukarıya çıkarabilecek şey ise tam olarak buydu. İki zıt kutupu birleştirmeyi başarabilirsem, yeteneğimi çok üst seviyelere çıkarabilirdim. Şimdilik, zihnimin içinde dolaşan vahşilik terimi, belki de zihnini en son kullanacağın dövüş stili olarak aklımda canlanıyordu. Üstelik, Vadlena'nın stilini gördükten sonra bu düşüncem daha da netleşiyordu. Ancak biraz daha emindim, bu iki zıt kutupu birleştirmeyi başarmak istiyordum. Stratejik hamlelerle ilerleyebilen, zihniyle savaşan vahşi bir savaşçı olmanın, beden bedene mücadelede beni rakipsiz bir duruma getireceğini düşünüyordum. Bu yüzden önceliğimi Gaimus ile görüşmeye vermek istiyordum. Onun nerede olduğunu öğrenmek için Bristran'a sormayı planlıyordum ilk olarak, o bilmiyorsa Sadakatin Sefaleti adlı birliğin lideri olan Rarona Hanım'a sorabilirdim. Muhtemelen kendi liderleri daha iyi bilirdi yerini, ancak kendi patronuma sormaktan da zarar gelmez diye düşünüyordum.

Patron önemli kağıt işleriyle uğraşırken aniden odasına girmiş olmalıydım ki, odasına girdiğimde göz göze geldik ancak kağıtlara geri döndü. Bristran tanımadığı adamlar olunca bir şey demeden bir anda ilgilendiği işe geri mi dönüyordu? Ne kadar ilginçti. Birkaç saniye sonrasında hemen kafasını kaldırıp hafifçe gülümsemişti. Eliyle önündeki sandalyelere verdiği davete icabet etmiş ve sandalyeye oturmuştum. Ona buraya beni hangi rüzgarın attığını anlatmaya başlamış ve Gaimus denen adamdan eğitim alacağımı söylemiştim. Patronun yüzünün asılması onun açısından pek iyi bir seçim yapmadığımı gösteriyor gibiydi. Bana doğru yanaşıp, en iyilerle çalışmamı ve güçlenmemi isteyeceğini söylemişti. Yine de bunu birliğimizdeki biriyle yapmamın daha doğru olup olmadığını sorguluyordu. Yine de asıl konu Gaimus'la alakalı gibiydi, zira Gaimus'un bana uygun olup olmadığından emin değildi. Çok basit bir şekilde, onun kafayı yemiş birisi olduğunu ve birilerine eğitim verecek biri de olmadığını söylüyordu. Tam bu yüzden, gerçekten Gaimus'la tanışıp ondan eğitim almak konusunda emin olup olmadığımı sorgulamıştı patron.

Başta onun nasıl biri olduğunu bilmediğim için pek emin değildim, gidip tanışmayı ve gözlem yapmayı planlıyordum ancak Bristran'la konuştuktan sonra emin oldum. Benim eğitim almam gereken adam bu adam olmalı. "Patron, bu konuda eminim." Dedikten sonra gülümsedim. "Buraya gelmeden önce sadece onunla tanışmayı planlıyordum. Ancak sen onun kafayı yemiş birisi olduğunu söyledikten sonra eğitim almaya emin oldum." Kısa bir süre kafamda kelimelerimi toparladım. Ona bu durumu açıklamam gerekiyordu. "Gaimus gibi birkaç kişi hakkında da bilgi aldım. Ancak Gaimus'ta bu kadar diretmemin sebebi kendisinin vahşi bir savaşçı olduğu söylentisiydi. Şimdi sen kafayı yemiş dediğinde, daha da emin oldum. Benim eğitim almam gereken kişi o. Bunun sebebi, aslında tam bir zıt kutup olması." Dedim. Sonrasında sağ işaret parmağımı şakağıma götürdüm. "Güç buradan başlar. Vadlena ile kavga ettiğimizde bunu çok daha iyi anladım. Bir savaş esnasında insan zihnini ehlileştirmeli ve zihnini de aktif olarak savaşa sokmalı. Vücudunu ve zihnini birleştirebilen bir savaşçı, güçlü bir savaşçıdır. Aynı zamanda, vücudu da güçlü olmalı. Fiziksel ve zihinsel olarak, gücünü arttırmalı." Dedim. Bunlar benim şahsi çıkarımlarımdı.

"Buradaki olay ise, Gaimus'un muhtemelen fiziksel gücünü aktif olarak kullanması ve vahşi bir savaşçı olarak düşünmeye fırsat vermeden ve düşünmeden saldırılarını yapması. Onun dövüş tarzı hakkında bir bilgim yok, vahşi bir savaşçı olduğu söylentisi beni bu yönde düşünmeye itti. Eğer düşüncelerim doğruysa, dediğim gibi fiziksel gücünü fazlasıyla aktif olarak kullanıyor olmalı. Zihnini kullanarak dövüşen birine göre zıt bir kutupta dolanıyor." Birkaç saniyelik es verdim. "Ben de düşündüm. Hem zihnimi ehlileştirebilirsem, hem de vahşi bir şekilde dövüşebilirsem ve birbirine zıt bu iki kutbu birleştirebilirsem, en güçlü Aludir olma yolunda büyük bir adım atmış olacağım. İki kutbu da elinde tutan adam olarak, gücümün üstüne güç katmış olacağım." Keskin ve kendimden emin gözlerle Bristran'ın gözlerine kilitlendim. Bu fikrimin doğru bir fikir olduğunu düşünüyordum. "Gaimus'un vahşiliği altında kırbaçlanırken, zihnimi ehlileştirmek için kendimi daha fazla zorlayacağımdan eminim, belki de o vahşilikte bir dövüşe zihnim bile yetişmeyecek. Ancak ben yetişene kadar zorlayacağım. Hem hiç düşünmeden, fırsat vermeden saldıran vahşi bir savaşçı gibi olacağım, hem de her hareketini an içerisinde planlayan, stratejik bir savaşçı. İkisi de benim gücüm içerisinde buluşacak, benim gücümle kudretlenecek." Konuşmam bittiğinde, Bristran'ı dinleyecektim. Onun fikirlerine önem verdiğimden, eğer bir tavsiyesi varsa dikkatle dinlemeyi planlıyordum.

Bristran, her bir cümlemi ve her bir kelimemi sonuna kadar dinlemiş, sözümün arasına hiçbir şekilde girmemişti. Ara sıra onun bakışlarından fikirlerimi bulmaya çalıştığını görebiliyordum, yine de konuşmama devam ediyordum. Ağzımdan çıkan her şey sonlandığında yüzünde memnuniyetsiz bir ifade ile hazzın karışımını görmek, bunun iyi mi kötü mü olduğunu düşündürtüyordu. Gaimus'un deli olduğu konusunda ve ona gitmemem, kendi birliğimden birisini bulmam gerektiği konusunda diretecek miydi, yoksa fikirlerim ona tamamen mantıklı mı gelecekti emin değildim. Onun eleştirisine sonuna kadar açıktım, ancak tam olarak neyi düşündüğünü kestiremiyordum. Patronun tepkilerini tahmin etmek bazen gerçekten zorlayıcı oluyordu. Ancak ben bunları derinlemesine düşünmeye kalmadan, Bristran tok bir kahkaha ile bütün odayı inletmeye başlamıştı. O kahkaha attıkça ben de neye kahkaha attığını bilmediğim için gülümsemeye başlamıştım, onun kahkahasına eşlik etmeye çalışıyordum gülümseyerek. Bristran kahkahalarını bastırmak için birkaç derin nefes aldıktan sonra, ağzından çıkan her bir kelime kalbimin küt küt atmasına sebep oldu.

Bristran'ın söylediği her bir cümle, içimdeki alevi harlamaya ve kanımın kaynamasına sebep oluyordu. Bristran'ın cümlelerinin hepsi kulağımın içinden zihnime aktarıldığı andan itibaren heyecandan ve sevinçten tüm vücudum titremeye başlamıştı. En güçlü olan olmalıydım, bu yolda her şeyimi ortaya koymak zorundaydım. Öldüğüm zaman dahi yaşayabildiğimi herkese göstermem gerekiyordu. Suratımdaki gülümseme, güce olan açlığımı ve heyecanımı gösteriyordu. Keskin gözlerimle Bristran'ın gözlerinin içine bakıp, "Herkese öldüğüm zaman dahi yaşayabildiğimi göstereceğim." diyerek karşılık verdim. Dişlerim birbirlerine kenetlenmiş gibiydi, kanımın kaynadığını ve bedenimin böylesine kasıldığını hatırlamıyordum hiç. Bristran'ın beni bu denli gaza getirmiş olması, onu gözümde daha saygıdeğer bir adama dönüştürüyordu.

Benim cümlemden sonrasında Gaimus'un nerede olduğunu öğrenip bana bildireceğini söylemişti. Ancak onda gördüğüm bir başka diğer şeyse, sanki kendi hayatında bir yenilik yaşıyor gibi heyecanlı ve mutluydu. Belki de benim bu yolda bu kadar kararlı olmam ve aslında bir bakıma akıl hocam olarak onun arkamda duruyor olması onu mutlu ediyordu. Odaya çöken sessizlik ve heyecanımın artışı ile birlikte ayağa kalktım. Kapıya doğru yönelmeden önce, samimi bir şekilde gülümsedim kapının kulpunu tutarken. "Patron, bana ilk karşılaştığımızda, 'Ancak bir husus var Zenahpuryu, en güçlü, hükümdarımız şüphesiz ki bu sıfata naildir. Ancak onun dışında eğer böyle biri olsaydı, organizasyonumuzun adında Birlik kelimesi geçmesine gerek kalır mıydı?' Diye sormuştun ve ben de cevap vermemiştim, hatırlıyor musun?" Dedikten sonra daha da büyüdü gülümsemem, kulpu çevirip kapıyı hafifçe açtıktan sonra konuşmaya devam ettim. "Bir gün, insanların dilinde Zenahpuryu ismi dolandığında, tavernalarda Zenahpuryu adına şarkılar söylendiğinde, Zenahpuryu'nun hikayeleri çocuklar için efsaneye dönüştüğünde, bu sorunun cevabı daha net olacak." Dedim. Başımla saygılı bir selam verdikten sonra, Gaimus hakkında haber almak için biraz vakit öldürmeye karar verdim. Sanırım etrafta gezip, dolanıp insanlarla sohbet edeceğim. Vakit geçirmenin en iyi yolu, insanlarla tanışmak, sohbet etmek ve kaynaşmak.

Gaimus