Dimensio

Beklediği gibi bir manzara tam karşısındaydı. Bir kapıyı tıklattıktan sonra başka bir kapı ile karşılaşmıştı. Veruan'ın ona karşı aldığı tavırdan anlayabileceği üzere, onu görmeyi beklemediğini, hatta görmeyi hiç de istemediğini fark edebiliyordu. Ağzından kelimelerini döktükten sonra harekete geçen adamı biraz incelediğinde bir noktada varsayımlarında haklı olduğunu anlamıştı. En azından söylediği sözün ardındaydı. Bu maskeyi takmayalı uzunca bir zaman olmuştu. Utangaç ve sıkılgan tavırlarını aştıktan sonra büründüğü despot yüz, onu bu tarz insanların karşısında çekilemez ve tahammül edilemez kılıyordu. Bunun farkında olarak gelmişti bu odaya. Karşısında adeta duvar gibi dikildiği için, pek de adım atacak yeri kalmamıştı. Sonrasında ise sözlerini döktü dudaklarından adam. Sinirli olduğunu anlayabiliyordu. Aslında daha fazla eğlenirdi, biraz daha sinirlenirse. Fakat bunu tercih etmeyecekti. Nedense onu meraklandıran şeyler aklının bir ucunda belirginleşmeye başlamıştı. Onu biraz daha tanısa belki de fikirleri değişebilirdi. En azından bu ortamda, konuşan diğer kişiler arasında en farklısı ancak en sıradanı da oydu.

"Diğer Aludirler... Bir bakalım. Inias bir kibir abidesi. Bahsettiği gibi biri mi sence? Ben bir cinayet dışında kanıt göremedim. Gadiel ve Diniel ne düşünüyor, ne istiyor çözemiyorum. Makul görünüyorlar. Onları istediğim tarafa çekebilirmiş gibi hissediyorum. Zararsız insanlara benziyorlar. Ancak yalan söylemedikleri ne malum? Zenahpuryu ise kimsenin veremeyeceği cevapların peşinde. Sürekli soru soruyor. Çocukça." diyip kısaca az önceki odada bulunan her bir Aludir'in karakter tahlilini çıkartmıştı ona. Bunları o da biliyordu zira. Kendisine ve diğer Aludirlere tahammül edemediğinin farkındaydı. Dina'nın tavrı ise onun için gerçek bir sorundu.

"Tavırlarım seni irrite etmiştir. Doğru, tavırlarımız benzemiyor. Ama ben yalan söylemem. Ne isem oyum. Bunu fark etmedin mi? Kendimden bir peygambermiş gibi bahsetmem. Aludir ordusunun komutanını öldürdükten sonra kendimi bir ilah gibi pazarlamam. Dünyayı kurtarmak gibi büyük planlarım da yok. Yüzsüz değilim. Sürekli soru sormam. Hele ki cevabını senin de bilmediğin soruları. Hepinize açık açık, ezik dediğim an; buna içerlenen ve sinirlenen yalnız sendin. Biliyorsun, oyumuza ihtiyacınız var. Ancak diğerleri için, onur ve gurur o kadar da önemli değil gibi. Sen ise oy almak için dilenmeyecek, bu lafların altında kalmayacak birisin."

Son sözlerinden sonra yarım adımlık bir mesafeyi parmak ucunda, bedenini öne iterek kat etmeye başladı. Veruan'a biraz daha sokulacaktı ancak, onun rahatsız olacağı bir şekilde değil. Bölgesini işgal edebileceği, savunmasız bir av değildi. Diniel'e yaptığı gibi ona vesvese vermek yapabileceği en mantıksız hamle olurdu. Kısa bir es verdikten sonra devam edecekti.

"Gereksiz soru sormayacağım. Sana oyumu neden vermem gerektiğini anlat. Bunu dinlesem yeterli. Bana güvenip güvenmemen önemli değil. Oyumu da istemeyeceksin zaten. Yalnızca anlat bana."

Az önceki gülümseyen halinden pek eser yok gibiydi. Daha ciddi, daha kasvetliydi. Yüzündeki her bir mimik, gözlerine kenetlendiği adamın her bir sözünü dinlemeye hazır olduğunu gösteriyordu. Bu şekilde beklemeye devam etti. Onun sözünü kesmek ya da başka bir eyleme girişme niyeti yoktu. Yalnızca dinleyecekti.

"Bir... Benim gibi önemsiz birinin ne dediğinin bir önemi var mı ki?"

İlk salvoyu savuşturmayı başarmıştı. Ne de olsa onun için bir böcekten farksızdı. Bunu ima etmediğini biliyordu. Lakin havayı bu yönde estirmek istiyordu. Odaya dalışından bu yana, bir duvar gibi kaslı vücudunu dikmesi ve adeta onu geri sektirmek isteyişinden bunu anlayabiliyordu. Yine de ona yansıtmak istediği düşünce şekli, Veruan'ın gerçek fikri değildi. Zira Dina onun için bir tehdit ya da rahatsızlık verici bir unsur olmasa, böyle bir davranış içine girmezdi. Belki de yalnızca başında kalabalık etmesini istemiyordu. Her şekilde, ondan rahatsız oluyordu. Bu ise Dina'ya haz veriyordu. Nedensizce onu eğlendiriyor, sanki karşısında küçük düşse, hiç umrunda olmayacakmış gibi geliyordu. Onu sinirlendirmek ya da çileden çıkartmak; dünyanın en eğlenceli uğraşıymış gibi geliyordu. Yine de yürümeye karar verdiği yolda bu tarz bir eylem içerisine girişmeyecekti. Merakını giderip ayrılmaya karar vermişti.

"İki..."

Son cümlelerine girişmeden önce biraz nefeslendi. Karşısında duran duvara toslamak ve kaza yapmak istemiyordu. Açıkcası, burada bir kaza yapsa umrunda olmazdı. Ne de olsa bu diyarın siyaseti ve iç işleri onu fazlasıyla aşıyordu. Oylamada söz sahibi olması bile diğer Aludirlere haksızlıktı. Dina için bu basit ve beyhude bir uğraştı. Oy hakkının en başından beri olmaması gerekiyordu... Ancak tüm bunlar ideal bir dünya için geçerliydi. İdeal bir dünyada, günlük güneşlik bir diyarda yaşamıyordu. Bu ise ona inanılmaz bir haz veriyordu. Ciddi ciddi karşısına geçip kelimelerini sarf etmeye başladığı andan itibaren takındığı surat ifadesi bir anda değişti. Kendisini daha fazla eyerleyememesi bir yana; sırıtışını yutmak her geçen an daha da zor bir hale geliyordu. Onu itip geçebilir miydi? Kırıp, parçalara bölüp tekrar toplayabilir miydi? Karşısında duran adam, delip geçebileceği birisi değildi. Süslü laflar ve rollere girerek kandırabileceği birisi de değildi. Ona güvenmeliydi lakin bu treni kaçıralı çok olmuştu. Ancak... Kendisi olduğunda, hep bir şansı varmış gibi hissediyordu.

"Sana oy vereceğimi zaten söylemedim. Ancak dediklerin doğru. Ama biraz eksik gibi sanki. Neden ve nasıl kurtulduğumu bilmiyorsun. Çünkü ben hiç bir şey anlatmadım. Size de hiç bir soru sormadım. Gerçi diğerleri gibi yalan yanlış hikayeler de uydurabilirdim. Ama neticede... Sizin gördüklerinize kıyasla, benim gördüklerim ve bildiklerim çok ötede."

Onu meraklandırmak ya da suyu bulandırmak amacıyla söylemiyordu bu sözleri. Veruan için bu çok basit bir argümandı. Onunla tartışmaya bile girmeyeceği türden kolaycı, dediklerini haklı çıkaran ve güvenilmezliğini bir çırpıda zirveye taşıyan. Kanını içse doymayacağı türden bir nefret beslemiyordu ona bir diğer yandan. Ancak karşısındaki duvar, konuşabilen ve sorgulayabilen bir duvardı. Bu sebeple ekecekti tohumları. Ona duyurmak istediği şeylere kıyasla, onun hissettiklerini anlatacak türden.

"Kaderimi göremiyorsun, öyle değil mi? Bu şaşırtıcı değil. Gerçi senin deyiminle piç kurusu bir iblis fazlasıyla görebiliyordu. Ve de Eletha. Benim için daha farklı düşünüyordu sanırım. Ancak ben kendime pek anlam yüklemeyi sevmem. Sandığının aksine zaten oy vermenin güvenmekle bir alakası da yok."

Bir adım uzaklaştıktan sonra son sözlerini dökecekti ağzından. Veruan ile anlamsız bir tartışmaya girmeden bu konuyu kapatmak istiyordu. Bunun ardından ona gerçek niyetini bir miktar da olsa koklatmak istiyordu. En azından kendi kimliğinden ufak bir parça ısırmasına izin verebilirdi. Ancak onun vereceği her cevap bir ters yola sapacak gibiydi. Bir adım daha atacaktı bu çıkmaz sokaktan uzaklaşmak istercesine. Bu duvarı aşmanın bir yolunun olmadığını biliyordu.

"Neyse. Sanırım almam gereken cevabı fazlasıyla aldım. Kim hükümdar olmalı? Bana sorarsan cevabı çok basit. Bizim haksız yere elde ettiğimiz torpilli oylarımız olmadan, o tahtı bileğinin hakkıyla alabilen birisi; hükümdar olmalı. En kuvvetli, ya da en bilge. Hiç fark etmez. Oy vermeye hevesli değilim."

Geriye doğru bir adım daha attı. Kapının hizasına gelene kadar yavaşça sürükledi bileklerini. Bilindik, utangaç ve nazik tavırlarına hızlı bir dönüş olmuştu bu. Ondan gelecek cevabı beklemeye koyulmadan hemen önce bir kez daha konuştu.

"B..bu da pek mümkün olmadığına göre... Ehm! Sohbet için t-teşekkür e-ederim."

Kendisini hiç de yapay olmayan bir koku, ses ve imge ile yansıtıyordu oysa ki. Oyunlar oynamanın, ya da başka benliklere bürünmenin kıyısından geçmiyordu. Bazen muzip bir sırıtkanlık, bazen ise meraklı gözlerle dinlemişti karşısındakini. Peşin hükümlülüğü veya sıkkın canı karşısındaki duvarın tavrını her geçen dakika daha da netleştirmişti. Dina için ekmek çıkaramayacağı, boş bir kuyuydu. Oltasını ne kadar savurursa savursun asla tutamayacağı kadar büyük bir balık. Yine de aciz. Yine de duydukları karşısında rahatsızlığını bu kadar aciz ve korkakça dile getirmekten korkmayan birisi. Görünüşünün aksine, bilinmezliğin içinden panik ile çıkmaya çalışan birisi. Bu adam hükümdar olamaz. Onda hükümdar kumaşı yoktu. Güçlü ya da deneyimli olabilirdi. Tek bir üfleme ile karşısında duran zarif bedenli kızı uçuracak olması bu gerçeği değiştirmiyordu. Dina için kaybeden oydu. Zira, onun için bir tehdit değildi. Düşman olmak... Çocukca, acizce. Büyük ihtimalle Dina bu kapıdan çıktıktan sonra hayatına Veruan yokmuşcasına devam edecekti. Zira bir şeye olan ilgisini kaybettiğinde onu görmezden gelmek gibi bir huyu vardı. Ya da uğraşamayacağı kadar büyük bir çaba gerektirseydi... Onu yolundan çekmek ya da başka bir şeride kaymak isterdi. Artık uğraşması gereken bir sorunu da yoktu. Bu gözle bakıyordu.

Karşısındaki herifin tüm sözlerini dinledikten sonra ona hayal kırıklığı dolu çehresini biraz olsun yansıtabildiğini düşündü. Almayı düşündüğü yanıtlar daha farklı olsa dahi, en azından kendisini daha iyi ifade etmesini beklemişti. Belki de tek bildiği buydu. Söylediklerinden ve kibrinden ibaretti. Belki de önyargıları onu esir almış, karşısındaki önemsiz Aludir'in bile bir tehdit olabileceğine onu inandırmıştı. İradesinin az önce lafını ettiği iblis Almazath ile kıyaslanamayacak kadar ufak olduğunu düşündü. Ancak bu bir yanılgı da olabilirdi. Tüm bunların ardındaki sebebin tamamıyla ona duyduğu nefret olabildiğini de göz ardı etmiyordu. Dina ise nefret etmiyor ya da düşmanlık beslemiyordu. Veruan yine bir noktada haklı idi. Önemsemeyeceği konusunda. O sebeple ona yansıttığı hayal kırıklığıyla bezeli ifade suratından pek çabuk silindi.

Seri bir dönüş ile kapı hizasındaki bedenini tam tersi istikamete çevirdi ve büyükçe, savsak bir adım attı. Ardından bir diğer adımı öncekini izledi. Ondan uzaklaşırken zihninde pek yer etmeyi başaramamış bu adamın ileride karşısına ne ile çıkabileceğinden habersizdi. Buna rağmen bir sonraki uğrak yerini düşünüyordu. Aklında belirlediği bir diğer isim olan Vearis. Odasını biliyordu. En azından kendi organizasyonunun lideriydi. Onunla görüşmek istemesinin sebebi esasen ilk izlenimi idi. Eletha'dan aldığı auranın bir kırıntısını görmüş, sezmiş gibiydi. Ancak ziyaretinin sebebi yine de seçim değildi. En azından laflayabileceğini ya da onunla alakalı bir kaç fikir edinebileceğini umuyordu. Adımlarını Vearis'in odasına çevirirken sağ elini kafasını çevirmeden havaya kaldırdı. Veruan'a selam veriyordu. Hoşçakal mahiyetinde, detaysız ve önemsiz bir selam. Elini bir kaç saniye daha havada tuttuktan sonra yanına indirdi. Yürümeye devam etti. Vearis'in kapısının önüne geldiğinde içeride birisinin olup olmadığını kontrol edecekti. Oda müsait ise kapıyı çalarak girmek adına izin isteyecekti.

İçeriden bir seda duymamasının hemen ardından kapıyı tıklatmaya hazır beklettiği elinin kavrandığını hissetti. Ardından elini tutan diğer eli gördü. Kafasını hemen sağına çevirdi refleksif bir hamle ile. Donuk suratını bir anda şekle soktuktan sonra karşısındaki tanıdık sima ile göz göze geldi. Gialdir'i gördüğüne pek sevinmemiş olsa dahi garip bir şekilde rahatlamıştı. Neticede yapmak istemediği şeyleri yapıyor, konuşmak istemediklerini konuşuyor ve duymak istemediği şeyleri duyuyordu. Gialdir ise tanıştığı andan itibaren olanca saflığıyla ona genellikle duymak istediği şeyleri söylüyordu. Saf olabilirdi ancak kendisini kapalı bir kutu olarak gördüğüne emindi. Yansıttığı benliği, iyi niyeti bir toz perdesiyle kaplıydı. Bunu biliyordu zira kendisi de zaman zaman insanlara karşı bu şekilde kendini yansıtmaktan hiç çekince duymuyordu. Koridorlarda dolanmanın ve kasvetli kapılardan girmeye çalışmanın bıkkınlığını taşıyan yüzü, bir anda alev alarak sağındaki adama gülümsemeye başladı. Kurduğu ilk cümleye ithafen kafasını utangaç ve masum bir tavırla aşağıya doğru salladıktan sonra ona biraz daha yaklaştı. Bu esnada kapıya tıklatma ve içeri girme planını biraz ertelemiş oldu.

Gialdir'in teklifine karşılık vermek amacıyla söze girmeden önce elini bıraktığını fark etti. Dina için bir önemi yoktu gerçi. Zaten düşündüğü şeyi sormuştu ona. Nazikçe kabul etmekten başka bir çaresi olduğunu düşünmüyordu. Bununla birlikte büründüğü gıcık tavrı biraz olsun üzerinden atmak ona iyi gelebilirdi.

"~Aaah... Gialdir-tatlım! Seni göremeyince Gyugnal'ın yanında gitmişsindir diye düşünmüştüm. Ama buradasın! Taa.. tabii! Yürüyelim!"

Kelimeleri ağzından döktüğü gibi ilk adımını kapının ters istikametine, koridorun derinlerine doğru attı ve peşinden gelmesini bekledi. Bu esnada sıkkınlığı ile ilgili bilgi verebilirdi. Gerçi, Gialdir'in bundan haberi olduğunu ve tahmin ettiğini düşünüyordu. En azından bütün Aclania'nın bu haberle çalkalanıyor olması gerektiğinin bilincindeydi. Birazcık düşündüğünde, ondan işe yarar bir kaç bilgi de alabilirdi ancak bunu gerçekten istiyor muydu kendisi de bilmiyordu. En azından hükümdar seçimi ile ilgili onu sıkboğaz etmek yerine daha farklı konulardan da bahsedebilirdi. İçinde Aclania olmayan, ya da ucube organizasyon liderlerinden uzak konular ilgisini daha çok çekiyor gibiydi.

"Organizasyon liderleriyle görüşüyordum.. Veruan denen adam benden nefret ediyor anladığım kadarıyla. Ben ona ne yaptım ki? Sapık gibiydi zaten...." Bu esnada bedeninin bir kısmını zarif bir dönüşle ona sergiledikten sonra utangaç bir poz ile kollarını önüne çekti. Bu esnada göğüslerinin iyice sıkıştığının farkındaydı. Kafasını bir saniyeliğine yere eğdi ve bürünebileceği en utangaç tavrı sergiledi ona karşı. Sanki dokunsalar ağlayacakmış, çığlığı basıp kabuğuna sinecekmiş gibi. Savunmasız ve zarif.

"Seçim canımı sıktı da biraz... Yani... İlgimi çekmedi... Senin aklına daha eğlenceli bir şeyler geliyorsa söyle! Efendi Gialdir!"

"Aaaahh! Efendi Gialdir! Ack..."

Gialdir ile birlikte kısa bir yürüyüşün ardından sürprizlerle bezenmeyen basit kelamları, biraz da ona sunduğu görsel şovla aklını çelmiş olacak ki; Gialdir'in kendisiyle birlikte onu bir odaya ittirişi ve kapıyı kapatışını düşünüyordu. Gialdir'i biraz olsun tanımasa, en azından tavırlarını bilmiyor olsa, ona yaklaşır ve istediğini verir; ardından şah damarına dişlerini geçirir ve çenesini bir mengene gibi sıkardı. Fakat... Onu bu görüşü, onda bir şeylerin değişmeye başladığını anlatıyordu ona. Çocuksu heyecanı, garip abazalığı ya da neşesi değil elbet... Gyugnal'dan bahsettiği an yaşadığı burukluk, seçimden konu açıldığında yüzüne yansıyan hevesi gibi şeyler. Bir şeylerin onda değişmesi, yeni bir şeylerin içinde filizlenmesi gibi. Gialdir, büyümüş gibi görünüyordu. En azından insanların travmatik olaylar yaşadıklarında bir şeyleri kaybetmesi, yerlerini doldurmak için yeni fikriyatlar ve hisler kazanmaları gibi. Gialdir büyüyor ve gelişiyordu. Oğlunun büyüdüğünü görüp kemale eren bir anne gibi izliyordu onu. Duygulanmamak elde değil... Ancak yine de fazla heyecanlı, hevesli, kontrolsüz bir salaktı. Ona tahammül etmek önceden daha zordu. Şimdi ise etki alanında olduğu için bir nebze tahammül edebiliyordu. Onu nasıl süzdüğünü, nasıl baktığını gördüğü için; içi rahattı. Ancak bu noktadan sonra onun güveni, bir kıvılcım kadar parlak; yanmayan kor ateş kadar da sönüktü. Zira, bu kadar kısa sürede bu kadar değişmiş biri için artık Dina tehlikeli olabilirdi. Zira, onun içini görmeye başlayabilirdi. Bir noktada fiziğinin ve yüzünün maskesinden kurtulacak ve zincirleri ona yöneltecekti. Dina bu sebeple tedbirliydi. Ancak kontrol yine de ondaydı. İtilmiş, kapatılmış olmasına rağmen; bir dağ gibi karşısında dikiliyordu.

Girdikleri oda, az önce Veruan ile konuştukları odadan farksızdı. Burası bir organizasyon liderine yahut yüksek rütbeli bir askere ait olabilirdi. Nitekim, bu odanın boş olduğunu biliyor olmalıydı Gialdir. Bu güzergahtan geçerken konuşacağı kelamları kimsenin duymasını istemediğini anlamıştı. Planlı bir sürprizdi bu. Küçük bir sapıktan, biraz kafası çalışan bir sapığa dönüşmüş olmalıydı. Bu noktadan sonra Dina, Gialdir'in ilk sözleri ile birlikte konuyu önemli bir hususa getireceğini anlamıştı. İlk cümlelerinde yaptığı sapıkça gaftan sonra şaşkın yüz ifadesinin boyutunu biraz arttırmış, ancak ona olan meraklı bakışlarını hiç gaz kesmeden yansıtmaya devam etmişti. Bu minik sapığı dinlemeye devam ettikçe, biraz olsun onun hakkında fikirleri netleşiyordu. Bir süre kem küm ettikten sonra ve libidosunu dizginlemeye gayret gösterdikten sonra doğrudan konuya girmişti. Bu noktada yüz kaslarını oynatma gereksinimi duymamıştı Dina. Meraklı, utangaç ve diğer yandan şaşkın yüz ifadesi ile onu dinlemeye devam ediyordu.

Tamamen söyleyeceklerine odaklanmıştı. Bu konuşma, önceden planlanmış bir konuşma olmalıydı. Gialdir, açıkca bir taraf olarak karşısındaydı. Bu çekişmenin ve ülkenin içerisinde hiç bir tarafa ait hissetmeyen Dina için, söyledikleri fazlasıyla ilgi çekiciydi. Birliktelik... Gialdir, Dina için bir gizem değildi. Lakin Dina halen onun için bir gizemdi. Bu bir yem olmalıydı. Dina için önemi olan şeyleri bilmiyor, ya da şansını deniyor olmalıydı. Artık onu tartmaya çalışmıyor ya da yemliyor olduğundan şüphelenmiyordu. Bu düşünce yersizdi. Açıkca, organizasyonlara olan güvensizliğini dile getiren Gialdir; bu noktada Dina'nın onlar karşısında aldığı konumun önemine değiniyordu. Her ne kadar heyecanlı ve savruk olsa dahi, amacını anlatmayı başarmıştı. Lakin her şeyi anlatmamıştı. Bu konuda çekincesi yoktu Dina'nın. Gialdir, sorulan sorulara cevap verirdi. Bu konuda rahattı. Son cümlesi ise Gialdir için dahi manipulatifti. Dina'yı tanıdığını, yani en azından artık fikriyatına hakim olduğunu zannediyor olsa gerek. Dina için bir bilmece değildi oysa ki. Onu manipule edebilirdi lakin...

Artık bu iş fazlasıyla ilgisini çekiyordu.

Ve sormaktan çekinmeyecekti. Gialdir onunla konuşurken bir planla gelmiş olmalıydı. Dina için ne verebilirdi? Ne yapabilirdi de onu bu oyunun içine çekebilirdi... Bunları düşünmüş olmalıydı. Şimdi karşısındaki utangaç ve ürkek ceylan için fazlasıyla cüretkar ve karmaşık cümleler kurmuştu. Ancak bilmiyormuş gibi yapmak istemiyor olsa gerek. Kendisini Gialdir'e göstermekten çekinmezdi. Ancak, farklı bir yüz, farklı bir motivasyon ile. Dina'nın benliğinde bir katmandı bu. Birliktelik istiyordu, bir güç birliği. Dina için kolaydı.

"G... Gialdir! Böyle şeyler söylemen doğru mu? Ben... Ben sana bir şey olmasını hiç istemem. Biliyorsun... Buradaki ilk arkadaşım sensin. Bu kulağa çok tehlikeli geliyor!"

İlk sözlerini heyecanlı tavırlarıyla dedikten sonra, ürkek ancak seri bir adım aldı ona doğru. Kapıda adete bir set gibi duran Gialdir'e doğru bir adım daha yanaştı. Yüzündeki silinmeye yüz tutmuş utangaç ifade yerini git gide boş bir tuvale bırakıyordu. Ve sonra o tuvalde sonbaharı müjdeleyen yapraklar savruluyordu. Sessiz, puslu bir hava; güneşini kaybetmiş çorak toprakların sessizliğini yaşıyordu orada. Kasvetli tablonun sesi ve ışığı olmuştu şimdi. Bir annenin, bu kasvetli akşamda evladını uyuturken söylediği bir nenni gibi. Sedadan yoksun, heyecandan arınmış. Duru bir ses tonu ile konuştu. Boşluğa bakar gibi, gözleri boşluğa kilitlendi. Tekrar konuştu.

"Onlar organizasyon liderleri.. Yani onlar Efendi! Ben ise... Ben sandığın gibi biri değilim... Basit, korkak ve işe yaramaz biriyim. Onlara karşı ne yapabilirim ki? Eğlenceli olur... Haklısın. Ancak o kadar kibirli ve umursamazlar ki, onlara konuşarak bir şey anlatabilme ihtimalimiz olsa... Bunu yapabilirdim. Aklındaki şey tam olarak ne bilmiyorum, yalnızca... bana anlatmanı isterim."

Son sözlerini dökmeden önce bir adım daha aldı. Artık onun alanına iyice girecekti. Gözlerini bir an olsun ayırmadı. Halatla bağlıymışcasına çekti ona bedenini. Yüzünde çizilmiş kasvetli bahar tablosu iyiden iyiye sarının tüm tonlarını hissettiriyordu suretinde. Ve bu surette şimdi gece oluyordu. Çatıyordu kaşlarını, aralıyordu ıslak dudaklarını. Davetkar ve cüretkar bir şekilde sokulmuştu ona. Sonra durdu. Son sözünü söyledi.

"Ben... Ben... Bu kadar yalnızken... Seni de kaybetmek istemiyorum."