Dimensio

Odana geri dönmenin ardından geçen 7 gün seni normal hayata alışmanı sağlıyor. Bu süre zarfında iblislerden ziyade gündelik hayata ilişkin bilgiler alıyor ve normal bir yaşama dönmeye hazır hale geliyorsun. Bunu sağlayan ise, odandan çıkıp üste gezmene izin verilen alanlarda karşılaştığın kişiler ve yemek servisi yapan insanlar oluyor. Rütbe olarak önemli noktalarda olmayan bu kişiler sana son derece saygılı ve nazik davranıyor. Bununla birlikte kafanda yaşama dair sorulara da yanıt bulabiliyorsun. Ancak konunun iblislere ve buna bağlı diğer konulara geldiğinde, konuştuğun kişiler kibarca bu konularda sana bilgi veremeyeceklerini, kendilerinin de sınırlı bilgileri olduğunu ve söyleyeceklerinin bildiklerinden çok da farklı olmadığını iletiyor. Bu durum karşısında, Gyugnal’ın belirttiği gibi özel durumunun en azından burada bulunanlar arasında yayılmamış olduğunu anlayabiliyorsun. Bu nedenle de, kendini daha çok normal yaşama dair geliştiriyor ve bu konudaki bilgilerle dış dünyaya kendini hazır hale getiriyorsun.

Yedinci günün sonunda kapının çalmasıyla birlikte, odada uğraştığın işleri bir kenara bırakıyorsun. Kapının bir anda zorlanmaya başlamasıyla başta ne olup bittiğini düşünsen bile, Mihr olarak var olan anıların hızla canlanıyor ve Gyugnal’ın ilk kez odaya girdiği anı anımsıyorsun. Bu nedenle gelen kişinin Gygunal olduğunu anlayabiliyorsun.

Kapıyı araladığında halen daha kapıyı açma gayreti gösteren Gyugnal hafifçe öne doğru geliyor ve son anda kapının pervazına elini koyarak dengesini sağlıyor. Kirliliğinden ve pasaklılığından hiçbir şey kaybetmemiş bir şekilde kapının koluna bakan Gyugnal “Açardım, niye zahmet ettin?” diyor. Bu sözlerinden sonra ise kapıyı kendisi ittiriyor ve odanın içine doğru adımlamaya başlıyor, sanki karşısında durmuyormuşsun gibi.

Gyugnal’ın özel alanlara karşı gösterdiği tutumda en ufak bir değişiklik olmasa bile, bu kez yatağa yatmak yerine odanın ortasında duruyor. Sanki ilk kez görmüş gibi odayı incelemeye başladığı sırada “Sana üç organizasyon için mülakat ayarladım. Hazırlan da gidelim.” diyor son derece olağan bir durumdan bahseder gibi. Fakat daha cümlesini hemen bitirmişken sana doğru dönüyor ve “Hadi, hazırsın gibi zaten… Gidelim.” diyor. Üstündeki kıyafetleri ve genel ruh halini pek önemser gibi durmayan Gyugnal kapıya geldiğinde bir kez daha “Hadi hadi!” diyerek seni olabildiğince acele ettirmeye çalışıyor.

Bu, belki de bu odada geçireceğin son anların oluyor. Bu ana kadar başından geçenlere mantıklı veya mantıksız yeterli bir açıklama bulamamış olmakla birlikte, gerçek anlamda yeni hayata başlayacak olmanın ağırlığı üstüne çöküyor. Her ne kadar zihninde halen daha bilinmezlikler bulunsa bile, bundan sonraki hayatında tüm bu gizemlerin de çözüleceğini düşünmeden edemiyorsun.

Geçen günlerin belki de tek kattığı şey normal yaşamanın ne demek olduğunu anlamasıydı. Geçmiş günlerde tecrübe ettiği her şeyin ne kadar absürt olduğunu başka insanlarla tanışınca daha iyi anlamıştı. Kesinlikle kolay şeyler atlatmamıştı. Belki de hala atlatabilmiş değildi fakat yine de bazı şeylerin üstesinden gelebildiğinden emindi. Bir hafta boyunca özgürce dolaşabilme hakkı tanınmıştı ona belli ki. Bu da diğer herkese yabancı kalmasını önleyen bir unsur gibi gözüküyordu. İnsanların suratlarındaki saflığı görmesi ve onların kendisine oldukça saygılı davranması yüzünden, zedelenen egosu az da olsa yerine gelmişti. Belki de çoğunun hiçbir şeyden haberi yoktu. Neler yaşandığından fikri yoktu. Ne gibi şeylerin onları beklediğinden haberleri yoktu. Öyle ki iblis ve benzeri konuları sorduğunda bunu anlıyordu. Böyle it muamelesi görmek hoşlarına mı gidiyordu? Bir hiç uğruna hizmet vermenin sebebi neydi? Kendisi asla böyle bir yola girmeyecekti. Ne olursa olsun kendisine olan saygısını koruyacaktı.

Geçen günlerin ardından sonunda bazı şeylerin artık sona ermesini isterken bir anda kapısı çalıyordu. Zorlanan kapı kolu ona ilk başta şaşkınlık katsa da geçmiş hafızası bunun kim olduğuna dair kesin bir bilgi gönderiyordu. Gyugnal... Yine gelmişti. Her şeyin sorumlusu ve belki de tanışabileceği en tiksinç herif... Odanın içerisine girip yürümeye başlamasıyla birlikte bir yandan da mutluydu Mihr. Gyugnal'ın onu ziyareti demek bir şeylerin değişeceğini ve yaşanacağını gösteriyordu.

Gyugnal bir mülakattan bahsediyordu. Açıkçası onu duymasından sonra diğer kelimelere çok odaklanamamıştı. Geçen sıkıcı günlerin ardından mülakat onu biraz da olsa heyecanlandırıyordu. Çünkü ne olacağını bilmiyordu. Her ne kadar Gyugnal'ın dediği bir şeyi yaparken oldukça zorluk çekse de ve hemen kabul etmek istemese de bu sefer o karşı tutumu sergilemekten yana değildi. Bunun yanında Gyugnal da onu mülakata tabi tutabilirdi fakat bu sefer başka bireylerin yanına gidecekti anladığı kadarıyla. Daha bilgili birkaç insanla tanışabilirdi. Her şeyin daha da ilginç olma düşüncesi onu giderek daha da heyecanlandırırken bir yandan da geriyordu.

Gyugnal onun acele etmesini söylerken ağzından çıkan sözcükler, "Kapa çeneni." oluyordu. Doğrulup kapıya doğru adımlamaya başlarken bir yandan da aklındaki soruyu soracaktı.

"Mülakat ne?"

Belki de istemeden de olsa istemediği bir yola girmişti. Gyugnal'ın o dediklerini kabul etmesiyle bazı şeylere boyun eğmişti. Kendisi gibi düşünmeyip bazı şeylerin sonuca çabuk ermesini dilemişti. Belki de daha pürüzlü bir yola girmişti ama bu yolun sonunda bazı şeylerin açığa çıkacağına olan inancı giderek artıyordu. Gerekirse karşısına çıkan herkesi öldürürdü. Gerekirse masumların da canına kıyardı. Bu hayatta doğduğunda beri tek amacı vardı. Ne olduğunu çözmekti.

Gyugnal'ın da bahsettiği üzere neyle karşılaşacağını az çok tahmin edebiliyordu. Kendisi gibi olanlara Aludir deniyordu. Hepsi bir neticede er seviyesinde başlıyordu bu asker vari düzene. Bu erler kendilerine yakın olduğu bölüklerde faaliyet göstermeleri uygun görülüyordu. Kaç bölük olduğunu bilmiyordu. Belki hepsi alım yapmıyordu. Belki bazıları ona ilgi duyup bazıları duymuyordu. Bu konuda bilgisi kısıtlı olsa da bir gerçek vardı. Hayatlarında sonu belli olmayan karanlık bir yolu aydınlatmak için ilk önce emir komuta zincirinin en küçük parçası olmaları gerekiyordu. Mihr buraya kadar gelinen yolda eğer bazı şeyleri öğrenmek istiyorsa karşılaştığı tüm saçmalıkları sineye çekmeye mecbur hissetmişti fakat birinin uydurduğu bu saçma düzende gereksiz ve detaysız bir parça olmak istemiyordu. Tedirginleşmeye başlıyordu. Nedenini bilmiyordu fakat buraya kadar gelmekle hata yapıp yapmadığını sorguluyordu. Belki de ne yapacağını ve ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Gerçek kişiliğinden uzaklaşmaya başladığını düşünüyordu. Gerçek bir kişiliği var mıydı onu bile bilmiyordu ama yine de oldukça garip hissediyordu.

Tam o sırada Gyugnal anlamsız birkaç bir şey daha söyleyip onu gazladıktan sonra onu içeri girmesi için teşvik ediyordu. Gyugnal'ın amacının başından beri bu olduğunu düşünüyordu. Sözlerinin çoğunu yalan olduğunu da düşünüyordu. Kim bilir kaç kişiyi böyle buraya getirmişti. Onu özel biri olarak görmüyordu. Görmeliydi. Diğerleri bunu nasıl fark edemezdi? Bunu illa zorla gözlerine mi sokması gerekirdi? Zalim mi olmalıydı? Hayır zalim değildi. İnsanları öldürmeliydi. Hayır... Yapmalı mıydı? Mihr bir tanrıydı. Herkesin ona saygı duyması lazımdı. Ona karşı kurulan cümlelerdeki kelimelerin harfleri bile dikkatli seçilmeliydi. Bunlar kendini ne zannediyordu ki? İster istemez ağzına bir gülümse yerleşti.

Kapıya doğru yönelirken başka bir dönüm noktasına geldiğini düşünüyordu. Bu kapıdan nasıl çıkacaktı? Her şeyi bu belirleyecekti.