Dimensio

Aithen ve Yofie ile birlikte odanıza geri dönmenizin ardından geçen 6 gün sizin normal hayata alışmanızı sağlıyor. Bu süre zarfında iblislerden ziyade gündelik hayata ilişkin bilgiler alıyor ve normal bir yaşama dönmeye hazır hale geliyorsunuz. Bunu sağlayan ise, odanızdan çıkıp üste gezmenize izin verilen alanlarda karşılaştığınız kişiler ve size yemek servisi yapan insanlar oluyor. Rütbe olarak önemli noktalarda olmayan bu kişiler size son derece saygılı ve nazik davranıyor. Bununla birlikte kafanızda yaşama dair sorulara da yanıt bulabiliyorsunuz. Ancak konunun iblislere ve buna bağlı diğer konulara geldiğinde, konuştuğunuz kişiler kibarca bu konularda sizlere bilgi veremeyeceklerini, kendilerinin de sınırlı bilgileri olduğunu ve söyleyeceklerinin bildiklerinizden çok da farklı olmadığını iletiyor. Bu nedenle, kendinizi daha çok normal yaşama dair geliştiriyor ve bu konudaki bilgilerle dış dünyaya kendinizi hazır hale getiriyorsunuz.

Altıncı günün sonunda odanıza gelen bir görevli, yarın için üsten ayrılacağınız bilgisini size iletiyor. Bununla birlikte, senin için 3 organizasyonun, Aithen ve Yofie için ise 2 organizasyonun görüşme talebinde bulunduğunu, ancak bölüklerden herhangi bir şekilde talep gelmediğini iletiyor. Aklınıza ister istemez bölüklerden neden talep gelmediği sorusu yankılandığında ise, görevli kişi genellikle bölüklere doğrudan alım yapmadıklarını ve bir süre organizasyonda zaman geçirmiş kişilerin daha rahat bir şekilde bölüklere dahil olabildiğini, bu yüzden böyle bir amacınız olması halinde aceleci ve karamsar olmamanızı size bildiriyor. Akabinde sizler için iyi dileklerini ileterek odanızdan ayrılıyor.

Bu, belki de birlikte geçireceğiniz son geceniz oluyor. Bu ana kadar bir şekilde birbirinize yoldaşlık yapmış ve kaderinizi bölüşmüş hissediyorsunuz. Ayrıca bu, gerçek anlamda yeni hayatınıza başlamanız için geçireceğiniz son gece de oluyor. Her ne kadar zihninizde halen daha bilinmezlikler bulunsa bile, bundan sonraki hayatınızda tüm bu gizemlerin de çözüleceğini düşünüyorsunuz.

Eğitimimiz bittikten sonra, işler biraz daha güzel bir hal almıştı. 6 Gün boyunca serbest dolaşmamıza -kısmen- izin verilmişti. Bu süre zarfında ise yaptığımız şeyler biraz daha basitti, hala hayat hakkında doğru düzgün bir bilgimiz olmadığı için gündelik yaşama dair bilgiler edinmeye çalışıyorduk. Bu gündelik yaşam konusunda öğrendiğim şeyler haricinde kimseden duymadığım, ancak benim bire bir tecrübe ettiğim bir şey var. Aithen'in kaprislerini çekmemek. Evet, gerçekten insanın ömür süresini uzatabilir bu durum. Yine de onu seviyorum hala, arkadaşım en azından. Ara sıra birbirimize gerilebiliriz ve bu problem değil. İblisler konusunda ise daha fazla bilgi alamadık, zira konuştuğumuz insanlar yüksek rütbeli, çok büyük tecrübeli kişiler değildi. Hal böyle olunca, bizden daha çok şey bilmediklerini söyleyerek kibarca reddediyorlardı. Bu nedenle başta bir iki sorgulamış olsam da, sonraki günlerde geçirdiğim her anda, insanlarla konuştuğum her vakitte gündelik hayata dair sorulara cevap aradım. Neler yapabilirim, bir iblis avcısının hayatı nasıl olabilir, neler yaşayabilir ve neleri tecrübe edebilirim sorularını cevaplandırarak daha anlamlı bir hayat oluşturmaya çalıştım kendime. Sonuçta, en güçlü olacak adamın kafasını rahatlattığı, kendini huzurlu hissettiği anları da olmalı değil mi?

Altıncı gün ise işler daha farklı bir hal aldı. Bir görevli gelip yarın buradan ayrılacağımızı, benim için 3 organizasyonun Aithen ve Yofie için 2 organizasyonun görüşmek istediğini söylemişti. Bölük denen şeyden ise herhangi bir bilgi gelmemiş, zaten bölüklere genelde direkt olarak alım olmuyormuş. Bir süre organizasyonda vakit geçirdikten sonra bölüklere rahatça girilebiliyormuş. Bu yüzden böyle bir amacımız varsa umutsuz ve karamsar olmamamız gerekiyormuş. Bölüklerin ne olduğunu bilmiyorum ancak benim en güçlü olmamda bir basamak olacaklarsa neden olmasın? Bu yüzden şimdilik önemli değil, bana gelen organizasyonlarla görüşmem ve geleceğim için en iyi olanı seçmem lazım.

Adam gittikten sonra yatağa uzandım. Ellerimin üstüne başımı koyduktan sonra tavanı seyretmeye koyuldum. Bu, üçümüzün son gecesi olacaktı. Aslında ikisiyle yaşamaya alışabilirdim, Aithen'le yavaş yavaş çok yakın arkadaş oluyorduk gibiydik hem. Ayrılacağımız için biraz üzüldüm açıkçası, ailem var mı bilmiyorum, bir ev ortamım var mıydı eskiden bilmiyorum ancak onlarla bir ev ortamı paylaşmıştım, beraber yemek yemiştik, beraber gülmüştük. Şimdi ise herkes ayrı yollara dağılacaktı, kim bilir ne zaman denk gelecektik? Canım da bal şarabı çekti aslında. Yatakta doğrulup oturur pozisyona geldim. Uyumadan önce bir konuşma belki güzel olurdu. Hem arkadaşlık ilişkilerimiz gerçekten kuvvetlenirdi.

"Sizleri çok sevdim arkadaşlar, gerçekten çok yakın arkadaşlar olduk. Özellikle tabi Aithen'le..." Bir elimle ağzımı kapatıp Yofie'ye fısıldadım. "Böyle demezsem üzülüyor. Geçen gece ağlarken yakaladım. Yoksa en yakın arkadaşım sensin." Fısıldama bitince gülümsedim. Kocaman bir gülümsemeydi bu. "Bu ayrılışımız aramızı açmasın arkadaşlar, tekrardan bir araya gelelim. Hepinize içki, bal şarabı ısmarlayacağım! Birbirimizden kopmayalım, iletişimde kalalım. Sizleri özleyeceğimi bilin." İki yakın arkadaşıma da yumruğumu uzattım vurmaları için. Onlardan kopmak istemiyorum gerçekten. Aslında arkadaş olarak gördüğüm kimseden kopmak istemiyorum. Yumruklarını tokuştururlarsa son bir kez söze gireceğim. "Bir şey demeyecekseniz uyuyorum ben. Heyecanlandım valla neymiş şu organizasyonlar diye." Gerçekten bir şey demeyeceklerse uyuyacağım. Bir an önce sabah olsa da organizasyonlarla tanışsam.

Aithen ve Yofie'ye karşı kurduğun cümlelere, bugüne kadar onlardan gelen tepkilerin benzerleriyle karşılık buluyorsun sadece. Ancak ne olursa olsun, sırayla hepiniz uykuya dalıyorsunuz. Gecenin karanlığını gündüzün ışığına teslim ettiği vakitlerde, kapınızın çalınmasıyla birlikte gözleriniz açılıyor. Her biriniz uyandığınız anda kapının neden çaldığını ve bundan sonraki sürecin başlangıcını aşağı yukarı tahmin edebiliyorsunuz. Yatağınızdan doğrulmanızın ardından içinizden biri kapıyı açıyor ve karşısında, sizinle en son konuşan görevliyi görüyor. Sabahın erken saatleri olmasına rağmen yüzünden uykuya veya uyanamamışlığa dair hiçbir emare bulunmayan adam güleryüzlü bir şekilde önce kapıyı açan kişiyi, daha sonra da diğerlerini selamlıyor. Bu selamının ardından ise hazırlanmanızı ve organizasyonlardan gelen kişileri mülakat amacıyla sizleri beklediğini iletiyor. Ardından da bir adım geri çıkarak sizi odanın içinde rahat bırakıyor.

Odanın içinde hazırlıklarınızı tamamlamanınız ardından odadan dışarıya çıkıyorsunuz. Belki de bir daha hiç dönmeyeceğiniz bu odaya son bir bakış atarak bu ana kadar yaşadıklarınızı bir kez daha anılarınızda canlandırıyorsunuz. Kapının kapanmasıyla birlikte ise, yeni hayatınızda yeni bir bölümün başlayacağını daha iyi idrak edebiliyorsunuz. Görevliyle birlikte koridoru geçip aşağı kata iniyor ve bu katın koridorundaki odaların önünden geçmeye başlıyorsunuz. Üsse hakim olan sessizlik, esasen alıştığınız bir durum olsa bile, istemsizce kapıldığınız heyecan ve merak duygusuna engel olmakta güçlük çekiyorsunuz. Görevli, bir kapının önünde durduğu anda bakışlarını Aithen'e çeviriyor ve odanın içinde mülakata gireceğini söylüyor. Hemen ardından ise, bir yandaki odada Yiofie'nin, diğer yandaki odada ise senin beklendiğini sözlerine ekliyor. Görevlinin kapıların kilidini açmak için bir girişimde bulunmaması, kapıların zaten açık olduğunu size gösteriyor. Bu aşamadan sonra görevli size sevecen bir şekilde iyi şanslar dilerken, artık şansa mı inanmanız gerektiğini yoksa kadere mi kendinizi bırakacağınızı düşünmeye başlıyorsunuz. Her biriniz size gösterilen odanın kapısına geçerken, birbirinize son sözlerinizi iletebileceğiniz küçük bir anı yakalayabiliyorsunuz.

Bu gece çektiğim uyku, hem kesintili hem de bol rüyalıydı. Yarın organizasyonları öğrenecek olmanın heyecanı içimi yerken, bir yandan sürekli rüya görüyordum. Kendimin daha güçlü olduğum hallerini gördüm, Shy'la aynı boyda olduğum halleri, bir ben küçülüyordum bir o büyüyordu, beraber şarap kadehlerimizi tokuşturuyorduk. Ama hepsinin içinde aynı duygular vardı, heyecan, mutluluk, huzur, sevinç. Yarın büyük bir gün olacaktı, belki de kaderimi sonuna kadar etkileyecek, beni hayallerime götürecek bir gün. Bu organizasyonların arasından yapacağım seçim, Shy'la hayallerimizi daha iyi şekillendirecekti. Tam da bu yüzden heyecandan kesintili uyandım, hatta bazen uykum açılacak gibi oldu, ancak bir an önce uyursam bu günün daha hızlı geleceğini biliyordum. O yüzden her şartta kendimi bir şekilde uykuya daldırmayı başardım.

Sabahın erken saatlerinde bir adam tarafından kaldırıldık, güne çok dinç bir şekilde başladım. İçimdeki heyecan sayesinde ben de karşımdaki adam gibi uykusuzluğa dair hiçbir şey göstermiyordum. Selamlaşmanın ardından hazırlanmamızı ve görüşmeye beklediklerini söyledi adam. Diğer herkesten daha hızlı bir şekilde hazırlandım, tekrardan o kolları olmayan tişörtümü giydim. Organizasyonların kaslarımı görüp etkilenmesini istiyordum. Odadan dışarıya ilk adım atan olarak, tekrardan odaya dönüp bir baktım. Yofie ve Aithen ile geçirdiğimiz günler, ettiğimiz sohbetler ve bir daha buraya dönemeyecek olmak büyük bir burukluk yaratmasına rağmen, heyecanım daha ağır basıyordu. Daha iyi günler yaşayabilmek, daha iyi günlerde arkadaşlarımla kadeh tokuşturabilmek için bu odadan çıkmam lazımdı. Bu yüzden burukluğu bir kenara bırakmıştım istemeye istemeye.

Görevli adamla birlikte bir koridoru geçtik, ardından mülakata gireceğimiz odalar gösterildi. Görevli kapıların kilidini açmak için bir şey yapmamıştı, anladığım kadarıyla kapılar zaten açıktı. Görevli iyi şanslar diledikten sonra birbirimize son bir söz söyleyebilecek anı yakalamıştık. "Yofie, Aithen. Kendinize en uygun organizasyonu seçin ve şunu unutmayın, en kısa sürede sizlere Bal Şarabı ısmarlayacağım. Elinizden gelenin en iyisini yapın!" Heyecanımla birlikte kendime eminliğim daha fazla artmış ve kapının kulpunu tutmuştum. Derin bir nefes aldım. Şimdi kapıyı açma ve yeni bir hayata geçme zamanı, Shy ile birlikte hayallerimizin gerçekleşeceği yeni bir hayata.