Dimensio

Amahimara Phistila görevinden bir süre sonra…
Agrupnia’nın ölümünden bir süre önce…

Derin bir uykudaydı en son. Düşüncesizliğin yankısız, sedasız bir mabedindeydi. Uyandı sonra. Gözleri ışıksızlığın dibini sıyıran, kelebeğin kanat çırpışını dahi duyabileceği sessizlikteki odasına alışmıştı. Ama farklıydı. Gürültüye aşina değildi. Sonra kendisini yine atıştırırken buldu. Ekşi bir üzümün en tatlı yerinde gezdiriyordu dilini. Bütün tat alma hücreleri tüylerini diken diken edecek bir hezeyanla kızıllar kızılına boyarken yanaklarını, kasvetin ve garabetin selam verdiği duvarlara bakıyordu, selamsız ve sabahsız bir donuklukta. Gözlerini fırlatacak kadar uykulu değildi lakin, gerçeklerin saati gecenin yarısıydı. Bir ısırık daha aldığı esnada yaşadıklarını düşündü. Son olayların ardından biraz geçtiği için, kafasını toplaması gerekmişti. Aludir dedikleri bu saçmalığın bir parçası olamamıştı hala. Gününü gün ediyor, zevk ve sefa içinde geçiriyordu günlerini. Biraz kilo da almıştı. Aynalara her bakışında gözleriyle fazlalıklarına sitem ediyordu.

Odadan dışarı çıkarken bulmuştu kendisini. Dünyanın sonu gelse iyi mi olur? Diye düşündü içinden. Nasıl olsa üzülmez ya da sinirlenmezdi. Vybukh denen o ucubeden de kurtulurdu. Ağlak insanların çıkardığı cızırtılı, kulak tırmalayan ilkel sesleri takip etti. Herkesin ağlaması bir şeylerin olduğunu haber verse de ona, üzüleceği bir olayın henüz cereyan edemeyeceğini düşünüyordu bu garip dünyada. Büyük bir koridora girdi. Çığlıkların ve çığırtıların acı sesi kulaklarını doldururken yüzünü biraz ekşitti. Zira bu ona acı değil, anlamsızlık yüklü bir sinir veriyordu. Yanından geçmekte olan eli yüzü düzgün bir kıza doğru hareketlendi. Donuk suratı ve elinde yemeye devam ettiği üzümün eşliğinde bir gözünü kırparak kafasını salladı. Hayırdır? Demeye getiriyordu, kendince.

Agrupnia ismini daha önce duymuştu. Buraya geldiği günden beri Azuldir sayesinde aksiyonlu başlayan Aludir hayatı sıfır aksiyonla devam etmiş, dört duvar arasına sıkışmıştı. Bu ismin zikredildiğini ve Aludir komutanı olduğunu biliyordu. Bir kaç kere onu görmüş dahi olabilirdi. Dahasını düşünebilirdi lakin nasıl olsa ölümün sıcak kollarına atılmış bir ihtiyardı. Onun için ne düşünebilirdi ki? Buradakiler gibi üzülmeli miydi? Dina için önemsizdi işte. Birisinin ölümünden keyif alabilirdi. Tanımadığı birinin ölümünden keyif de alabilirdi. O kazulet herif ölse sevinirdi belki. Onu bir daha görmek istemiyordu.

Mahzeni andıran koridordan daha ışıldak bir yere geçtiği için mutluydu. İlerlediği esnada bir herifin ona sokulduğunu farketti. Acaba onun da mı ağlamasını falan isteyecekti. Oracıkta hüngür hüngür ağlamakla adamın kasıklarına tekme atmak arasında bir seçim yapmaya hazırdı. Lakin adamın garip bir biçimde bir çeşit eşlikçi olduğunu farketti. Taht odası demek... Çehresi tekrardan canlandı. Elindeki üzümü adamın eline tutuşturdu. Ardından adımlarına can geldi, yüzüne kan geldi. Gözlerinin yeşili daha da parladı. Eletha ile tanışabileceği için mutluydu. Gücün ne olduğunu doğduğu günden beri biliyordu zira. Erdem, zerafet, onur, gurur ve kahramanlık. Bunlar insanların bütün külliyatında gücü temsil eden kavramlardı. Dina ise gücün yalnızca güç olduğunu iyi biliyordu. Bir şekilde çıkacağı bu macerada onu daha güçlü kılabilecek tek bir şey varsa, o da buydu. Gücü elde etmek, güçlüleri sindirmekten geçiyordu.

Gizemli kapılar, işlemeli duvarlar ve figürlerle dolu yolu yürüdü. Buradan daha önce geçip geçmediğini bilmiyordu. Karşısında gördüğü kapıya biraz göz gezdirince, bu büyük kapının direkt olarak taht odasının kapısı olduğunu anladı. Daha önce gelmediğini de farketti. Onlarla birlikte iki kişi daha gelmişti. Bir de muhafız olduğunu tayin ettiği insanlar vardı. Muhafızlar kapıyı araladıktan sonra yüzüne vuran ay ışığı ile aydınlandı. Meraklı gözlerini tek bir noktaya odakladı. İçeri doğru adım attığı anda, bu odaya neden daha önce girmediğini anlamıştı. İnanılmaz derecede rahatsız olmuştu. Bu kadar aydınlık bir odanın nasıl bu kadar karanlık hissettirdiğini halen çözemiyordu. Bu gizem, onu yitirecek gibiydi. Sonrasında tedirginliği git gide artmaya başlamıştı. Basamaklar ve yukarıda oturan bir silüet. Gözünü oraya o kadar geç kaydırmıştı ki, nihayetinde ne kadar ilerleyebildiğinin dahi farkına varamamıştı. Tedirginlik ve bu korkunç rahatsızlığı üzerinden bir an önce atmazsa onun için iyi olmazdı. Zira karşısında şu an durmaktaydı.

Onu öldürmeliyim.

Tek düşündüğü buydu. Bu korkunç tedirginlik ve rahatsızlık, koşulsuz bir korkuya gebeydi. Korkamazdı. Bu kadar yoğun bir gücü daha önce hissetmemişti. Kazulet, Almazath ya da Azuldir'den gelen dalgalar yalnızca sahillerine vuran minik dalgalardı. Bu ise bir fırtınaydı. Gözlerine kilitlendi. Yüzünü şekle sokmaya gayret etti. Nasıl olsa onu çözerdi. Sanki tek bir bakışıyla aklını okuyacakmış hissiyatına kapılıyordu. Sanki tek bir hareketiyle niyetlerini bir bir sindirecekmiş gibiydi. Onun için çiçekler dikebilir yahut yemekler hazırlayabilirdi. Bunu yalnızca bir kaç saniyelik baskı ile düşünmüştü. Bir başkası düşünmezdi. Ancak Dina'nın güce olan hasreti bu kadar dramatikti. Ve olur da korkarsa, kaderini bir çırpıda silerdi. İşte bu yüzden bir tehditten başka bir şey değildi o. Öldürebilse, onu buracıkta öldürürdü.

Şanslı olduğunu hissettiği az zamandan biri gelmişti. Eletha'nın bakışları yanındaki çocuğun üzerindeydi. Onu kapıdan girerken biraz süzmüştü. Şu an ne diyeceğini bilemiyordu. Ne yapmalıydı? Çocuk çoktan eğilmiş ve söze girmişti. Eğilmeli miydi? O da mı selam vermeliydi? Böyle devam etmeliydi. Şaşkındı. Utangaç ve çaresizdi. Rol yapmasına gerek yoktu.

"Ahh.. ş.. Tabii!!" dedikten sonra aceleyle üzerini silkeledi ve sağ ayağını öne doğru aldı. Dizinden sağa doğru iskivlenerek aşağı doğru kıvrıldı. Vücudunun titreyeceğini biliyordu. Kafasını zarifçe eğerken sağ ve sol eliyle eteğinin uçlarından tutarak kaldırdı.

"Selamlıyorum.. Bende!"

Gözleri, ayın parlak ışığıyla alev alan mermerler ile buluştuğu anda yüzüne uzun zamandır bakmamış gibi hissetti. Bu şekilde bakmamıştı kendisine. Bu ifade ne kadar da yabancıydı. Kapısını çalsa açmaz, yoldan geçse umursamazdı.

Eletha'yı tekrar görmek ve sesini tekrar duymak mutlu ediyor onu. Tabii, duydukları hoş değil. Görevde başarısız olmak bir şey ama kendi aralarındaki çekişmeler yüzünden başarısız olmak rezillik! Bu ne küstahlık! Hükümdarın güveni ile yola çıkıp birbirlerine dadanmak ve Hükümdarı yarı yolda bırakmak. Nasıl cüret edebildiler? Hükümdar ona olan güveni sayesinde mi yoksa başkası kalmadı diye mi onu yolluyor bilemez ancak ortada bir görev var ve bu görev başarılı olmak zorunda. Bir kez kendi yetersizliği yüzünden başarısız oldu. Bir daha asla bunu istemiyor. Katiyen tekrarlanamaz! Hükümdarın sözleri sırasında takındığı karmaşıklık onun aklını kurcalasa da dikkatini buna kafa yorarak dağıtmamayı seçiyor.

"İradenizi yerine getirmek bir onurdur, Hükümdarım. Bizi aydınlatın lütfen, Amahimara Phistila adındaki bu kalkan nasıl bir araçtır? Bizden esas beklentiniz iblis güçlerini zayıflatmak ancak bu araçla karşılaşma olasılığımız da var, değil mi?"

Bembeyaz bir örtünün sivri ve sarp taşları yırtılmamayı başararak örttüğü, rüzgarın keskin ıslığıyla kulaklarını fethettiği, vücudundaki her bir deriyi gerim gerim geren soğuğun fitne sattığı soğuk bir kış günündeydi. Şaşkın bir kar tavşanı gibi, zıplıyor, koşturuyor ve dondurucu soğukla baş etmeye uğraşıyordu. Eletha'nın dondurucu bakışlarına biraz daha yaklaşırsa, bir nebze daha katlanırsa olacakları biliyordu. Gyugnal'a karşı niyetini gizleyememişti. Ona karşı gizleyemezdi. Kendinden kaçamazdı. Onunla konuşmak istemişti. Tanışmak. Ne anlama geldiğini içten içe biliyordu.

Donarak yanacaktı. Ya da yanarak donacaktı.

Bir noktadan sonra bunun içten içe bir hayranlığa dönüşmesinden korktu. İblis diyarı, görev, karmaşa ve vücut dilinin çözülemezliği karşısında pek bir anlam atfedememişti bu duruma. Zaten anlasa dahi ilgilenmezdi. İlgilense dahi işine yaramazdı. Yalnızca ona gösterdiği lüzumdan dolayı şımarmıştı. Sonra bu şımarıklıktan korkmuştu. Korkusundan ürkmüştü. Ürkekliğinden tırsmıştı. Sonra da bakışlarını daha meraklı hale getirerek onun gözlerinin ferinden yanan alevlere dikkat kesilmişti. Pür-i dikkatiyle, onun dudaklarını her aralayışında sızan o endam dolu kelimelere bakıyordu. Kelimeleri görüyor, dikkatle yiyordu. Kokluyor ve hissediyordu. Tüm algılarını bu kadar açabilecek birisi çıkmamıştı henüz karşısına. İşte korktuğu bir diğer noktadaydı. Hayranlıkla bakıyordu. İştahı kabarıyordu. Kanı çekiliyor ve dişleri dişlerine çarpıyordu. Kalbi atıyor ve tekrar kendisini buluyordu. Nedensizce, hadsizce ve olanca cüretiyle. İstiyordu. Sadece istiyordu. Ona ulaşmak istiyordu.

Daha sonrasında ağzından dökülen her sözü ziyadesiyle susuz bir bedevi edasıyla kana kana içti. Bir hayrat bulmuştu. Kelamları basit, etkileri bir hayli tesirli. Eletha bir kalkandan bahsetti. İlgilenmiyordu. Sonrasında ise zaiyat dedi. Dina için anlam ifade edebilirdi. Yolunu nasıl ve nereye çizdiğiyle hiç ama hiç ilgilenmiyordu. Bu esnada yanındaki herif bir soru sordu. İşte o bu işlerle ilgili gibiydi. Sonrasında kalkanın ismini telafuz etti. İlginç. Dina unutmuştu bile. Garip, anlamsız bir isimden başka bir şey değildi onun için. Güzel olan kısım, biraz eğlenebilecek oluşuydu. Kötü olan kısım ise o aciz kertenkeleye katlanmak zorundaydı. Soracak bir şeyi de yoktu. Daha fazla katlanmak istemiyordu. Yanarak donmayı da istemiyor, donarak yanmayı da. Kısa ve öz bir şekilde, az önceki tavrını bozmadan Eletha'nın cevabını bekleyecek, ardından konuşacaktı.

"Ikk... Ben... Hazırr.. Ayyy! Emm... Emredersiniz! Ik!"

Kendine faydası olmayan, saye içinde yüzen; enikonu bir sarsak mum gibi erimeye devam ediyordu. Sağa sola titriyor, tabiri caiz ise zangırdıyordu.

Eletha’nın sözlerinin üzerine konuşmaya başlayan Inias’ın sözleri ağzından dökülürken, Eletha’nın bakışlarının üzerinde yoğunlaştığını hissedebiliyorsunuz. Ancak bu bakışların altında, sözlere verilen önemin yanında başkaca nedenler de olduğunu anlayabiliyorsunuz. Eletha bununla ilgili bir açıklamada bulunmasa bile, bu hislerini gizleyemediğinin farkında olarak duruşunu bozmuyor. Inias’ın sözleri sonlandığı anda ise Eletha derin bir nefes alıp sesli bir şekilde bunu vermesinin ardından“Elbette var Inias… Ancak bu sizin için önemsiz bir detay.”diyor. Bu sözlerinin ardından her iki elini de kaldırıp, o bildiğiniz sizi iblis diyarına ulaştıracak iki ayrı karanlığı adeta bir hiçmiş gibi yaratan Eletha“Sadece en iyi yaptığınız şeyi yapın ve yok edin!”diyor bir kılıcın en parçalanmaz denilen kayayı tek hamlede kesmesini sağlayacak bir keskinlikle. Sizi iblis diyarına taşıyacak iki ayrı karanlığın meydana gelmesi, ikinizin farklı yerlere gideceğinizin bir işareti gibiyken, Eletha bakışlarını Dina’ya doğru çevirdiğinde“Yapman gerekeni yapmak için isminin sana bahşettiklerini unutma!”diyor. Hemen ardından ise bakışlarını Inias’a çeviren Eletha, keskin bir soğuklukla birikmiş umutla“Ve Inias… Agrupnia’nın boş yere ölmediğini bana kanıtla!”diyerek derin bir sessizliğe sürükleniyor.

Inias'a söylenenler ilgisini çekiyor. Yardım etmeye gitmiyor, sözü geçen eşya önemsiz, yollanmasının tek amacı zarar vermek. Tek amacı yok etmek. Inias, Hükümdarının sesinde bir terslik, bir yoğunluk seziyor. Belki de ona öyle geliyor fakat bu kafasını kurcalıyor. Hükümdarı hala daha kuru ayaz gibi soğuk, yeni bilenmiş bir kılıç gibi keskin. Hala gücün timsali olarak duruyor ama bu sefer ondan bir sakladığından şüphe ediyor. Şüphe etmeden duramıyor. Garipsiyor bu durumu. Yine de ses çıkarmıyor. Hükümdar mucizevi gücünü kullanırken önce Dina'ya sesleniyor. Inias ile aynı yere gitmeyecek demek. Bu biraz üzücü. Birlikten güç doğduğu reddedilemez bir gerçek ancak Hükümdar aynı rezilliklerin yaşanmasını istemiyor belli ki. Yine karanlık, yine İblis Diyarı ama bu sefer bir şeyler farklı. Bu sefer her şey farklı olacak. Olmak zorunda. Bir daha tekrar etmemesi gerekenler var. Kesinlikle gerçekleşmesi gerekenler var. Inias kendisini zihnen ve ruhen hazırlarken kafasındaki yapbozu tamamlayan cümleyi duyuyor Hükümdarından.

"Biliyordum..." diyor içinden ve kaderinin peşinden İblis Diyarı'na gidiyor.

İkiz karanlık, şehlaya kayan gözlerine iliştiği esnada aklından geçen sesle irkildi. Hükümdarı dinlemekle zahit kulakları bir kedinin dikkat kesilişi gibi dikilirken, bir kez daha açılmıştı gözleri. Fal taşı gibi, oyuk oyuk, büyük büyük bakakalmıştı. Yutkundu. Düşündü. Eletha'nın sözleri ona sadece bir nasihat değildi. Bunu hatırlıyordu. İsminin ona bahşettikleri... Meraklı bir hırsız gibi karıştırdı aklındaki çekmeceleri. Sonunda o rezil ses tonuyla aklında çığladı.

"...Potansiyelinin veya yeteneğinin olup olmadığı konusunda bir şey diyemem, zira isminde beliren kaderi görebilecek kudrette değilim."

Bunlar Gyugnal'ın sözleriydi. O an için belki de fark edememişti. Belki de anlam verememişti. Eletha için bu durum geçerli değildi. Dina gülümsedi. Yüzünde o mahcup, meczup ifade yerini bir an olsun terketmez iken, benliği 32 dişini gösteriyordu. Eletha onun kim olduğunu biliyordu. En azından isminin ona ne bahşettiğini biliyordu. Kalkan yahut iblislerle değil, bununla ilgileniyordu işte. Oyunun kendisini sevdiğini hatırlatıyordu ona. Bu hissiyat, piyon olmayı kabul ettiriyordu ona. Yapabileceği çıkarım basitti. Eletha bariz bir şekilde daha önce bu konuşmayı yaptığı Gyugnal'dan daha kudretliydi. Gücü ve güçlüyü tanımak gibi bir doğası vardı Dina'nın. Eletha'nın gözlerine baktığı an bu tanıdık his kapısını yumruklamıştı. Lakin biliyordu ki kendisini uzakta tutamazdı. Gücü ve güçlüyü kıskanırdı. Haset duyardı. Bir yandan imrenirdi. Özenir ve hayallere dalardı. Heyecandan dudaklarını ısıracak gibi oldu. Bir an olsun mantıklı düşünmeyi bırakırsa, hayatından olurdu. Bir gün o gücü tadabilecek imkanı biraz bile olsa varsa; onu da kaybederdi.

Onu paramparça etmek istiyordu. Kalbini söküp çiğ çiğ yemek istiyordu.

Gülümsedi, nazikçe. Kızarmış yanakları ile nazikçe kafasını aşağı yukarı salladı. Selamladı yüce hükümdarını. Önüne döndü. Çocuğa çevirdi kafasını. Bu noktadan sonra piyese devam edebilirdi. En azından neyi isteyip istemediğini iyi biliyor, neyi sevip sevmediğini anlayabiliyordu artık. İsminin Inias olduğunu öğrendiği elemana bakıp hızlıca selam verdi. Ne de olsa ismini ve sıfatını beş dakikaya kalmaz unutacaktı.

"İ...yi şanslar! Inias-tatlım!"

Bu noktadan sonra ise kafasını tamamen çevirecek ve ilerlemeye başlayacaktı. Dina ileriye doğru adım atma konusunda tereddüt yaşamayan biriydi. Olası çok fazla senaryo hesaplıyor, yine de kötücül durumlarda bile o cahil cesaretini kaybetmiyordu. Gözü hemen her şeyi kesiyordu. Karanlığa doğru ilk adımını atarken yüzündeki günbatımı silinmiş, yerini bir şafak vaktinin puslu havasına bırakmıştı. Ardından ikinci adımı attı. Derin bir nefes aldı. Ciğerlerini doldurdu. Sonra tüm duyguları terk etti bedenini. Tüm o kaos, hırçın kıskançık, nefret ve haset bıraktı yakasını. Utangaç, sıkılgan tavırları silindi suratından. Hiç bir duygunun kolay kolay okunamayacağı suratı, minik bir tebessüm sızdırıyordu. Bakacak, görecek ve koklayacaktı.

Artık başıboş bir sokak köpeğinden farksızdı.