Dimensio

Gadiel; Gözlerini yavaş yavaş açmaya başladığında, vücudundaki bitkinliğin tüm uzuvlarına sirayet etmiş olduğunu hissedebiliyorsun. Göz kapakların açılmamak için bir hayli gayret gösterirken zihninin yavaş yavaş açılmaya başladığını fark ediyorsun. Karanlıkla başlayan anıların, tüm belleğini ele geçirmiş gibi davranırken, bir anda kısıtlı anıların hücuma kalkıyor ve karanlıktan sonra yaşananlar ile gözlerin sonuna kadar açılıyor! Derin bir nefes alarak tüm yaşananların bir rüya veya kabus olup olmadığını kontrol ederek yatağında doğruluyorsunuz. Ancak bu anda, aldığın her nefesin gerçek olduğunu ve zihninde geçen onca şeyin de bu gerçekliğin bir parçası olduğunu idrak ediyorsun.

Gerçekliği bir şekilde içine sindirmeye çalışırken, etrafını hızlıca yokladığında, küçük bir odanın içinde tek başına olduğunu görüyorsun. Yattığın yatağın hemen yanında bir başka yatak olsa da, üzerinde yatan veya yatıp kalktığını düşündüğün kimse bulunmuyor. Bu nedenle, odada tek başına kaldığını ve senden başka kimse olmadığını anlayarak uyandığın yeri kontrol etmeye başlıyorsun.

İlk olarak bakışların uyandığın yatağa yöneliyor. Tek kişilik ahşap bir çerçeveye sahip, beyaz çarşaflar ve yastık kılıflarıyla oldukça temiz bir görüntüsü olan yatakta yer yer kıyafetlerinin bıraktığı kir izlerini görebiliyorsun. Ancak bu anda yatağın ve yastığın oldukça rahat olduğunu bir kez daha hissedebiliyorsun. Uyandığın ve yanında bulunan boş yatağın tam karşısında, taş döşeli bir duvar bulunduğunu görüyorsun. Sol tarafındaki duvarda ise büyük bir pencere olduğunu ve pencerenin hemen önünde de kahverengi bir perdeyle odaya girmeye çalışan güneş ışıklarına engel olunmaya çalışıldığını görebiliyorsun. Sağ tarafında ise büyük bir giyinme dolabı görüyorsun. Büyük dolabın birden fazla kişinin eşyalarını alabileceğini düşünüyorsun. Bununla birlikte, dolabın işlemeleri ve kahverengi yapısı, dolabın kaliteli olduğunu anlatmaya yetiyor. Giyinme dolabı, hemen arkandaki duvarla sağındaki duvarın bitişiğine yerleştirilmiş olup, dolabın sağ tarafında bir adet ahşap kapı görüyorsun. Ahşap kapı da kaliteli ve işlemeli bir halde görünüyor gözüne.

Bakışların yavaşça tavana döndüğünde ise, tavanın da tıpkı duvarlar gibi taşla döşeli olduğunu ve yer yer konulan ahşap kolonlarla güçlendirildiğini görebiliyorsun. Tavandan sarkan, ancak pek kullanılmadığı belli olan dört kollu avizenin ise her bir kolunda gaz lambaları olduğunu görebiliyorsun. Avize ve ince bombeli camları olan gaz lambalarının üzerindeki toz, odanın en kötü yanı gibi görünüyor. Uyandığın odanın yerleri ise düz bir desene sahip ahşapla kaplanmış ve açık kalan alanın birçoğu parlak kırmızı renkli bir halı ile döşenmiş görünüyor. Halıda en ufak bir tozun dahi görünmemesi, odanın temizlenmiş olduğunu gösteriyor. Ancak avizedeki toza bakılırsa, odayı temizleyen kişinin burayı es geçtiğini düşünmeden edemiyorsun.

Gözlerin odaya ve gerçekliğe biraz daha alıştığında, odaya yansıyan güneş ışıklarından sabah vakitlerinin olduğunu anlayabiliyorsun. Uyandığın yerin neresi olduğu, buraya nasıl geldiğin, buraya seni kimlerin getirdiği, burada ne işin olduğu ve bunun gibi diğer sorulara aradığın cevaplar, anılarının başladığı karanlıktan farklı olmuyor. Ancak bir şekilde nefes alabiliyorsun ve bir şekilde uyanmış durumdasın. Bu yüzden geriye kalan, bundan sonrasının ne olacağını öğrenmek veya bundan sonrasını bizzat şekillendirmek oluyor.

Henüz daha gözlerini açtığın dünyaya alışmak bile mümkün olmamışken, odanın çalan kapısı gayri ihtiyari olarak toparlanmana neden oluyor. Bununla birlikte, kapıyı çalan kişinin çalış şeklindeki aciliyet doğrudan dikkatini çeken bir husus oluyor. Yatağından doğrulmaya başladığın sırada kapının ardından gelen “Gadiel, Ela ben. Konuşmamız gerek.” şeklindeki ses ile birlikte, bir şeyler anlam kazanmaya başlıyor. Olabildiğince toparlanmanı bekleyen Ela’nın sen buyur etmedikçe girmeyeceğini anlayabiliyorsun. Bununla birlikte kapıya belli aralıklarla vurması da sen bir cevap vermedikçe devam edecek gibi göründüğünden hızlıca toparlanıyor ve Ela’nın içeriye girebileceğini söylüyorsun.

Ela’yı içeriye davet etmenin ardından, Ela’nın yüzündeki donuk ifadeye yapışmış gerginliği hemen görebiliyorsun. Bu yüz ifadesi sana aciliyeti olan bir durumun vuku bulduğunu açıkça gösterirken, Ela da vakit kaybetmek istemeksizin “Böyle alelacele olduğu için kusura bakma, yalnız durum bunu gerektiriyor.” diyor. Durum farkında olduğunu belli eden bu cümleleriyle birlikte Ela “Derhal hazırlanıp Aludir Üssü'nden ayrılarak Yükseliş Konağı’na gitmemiz gerekiyor. Hükümdarımız bir görev için bizi uygun gördü.” diyor. Bu dünyaya yeni gözleri açmış biri olarak ve yaşananların anlamlandırılması bile hemen hemen mümkün değilken, böyle bir durumun içine düşmüş olmanın hayreti ve şaşkınlığı içinde kalıyorsun. Ancak Ela “Normalde iblisini uyandırdığın bir süreç geçirmemiz gerekiyor. Hükmünü sabit kılman… Sonrasında bir organizasyon mülakatına girmen… Fakat bunları yolda halledeceğiz. Tabi organizasyon kısmı hariç…” diyor. Hemen ardından ise odaya girdiği kapıya doğru hareketlenirken “Hemen hazırlan ve bir an önce çıkalım. Aracımız bizi bekliyor.” diyor.

Zenahpuryu; Yaşlı adamdan aldığın cevapların ardından, ne yapacağına karar vermek istediği esnada, birden arkandan birinin omzuna dokunduğunu fark ediyorsun. Kafanı çevirdiğinde ise üzerinde Yükseliş Konağı’ndan çıkarken gördüğün kıyafetleri taşıyan bir adamın olduğunu ve elinde rulo halinde bulunan bir kağıt parçasını sana doğru uzattığını görüyorsun. Adam kağıdı uzatırken “Hükümdarımızın buyruğu.” diyerek durumu açıklığa kavuşturuyor. Ancak adamın bu sözleri senden çok yanındaki yaşlı çifti etkiliyor ve her ikisi de büyük bir saygıyla hareketsiz ve şaşkın bir şekilde kalakalıyor. Hükümdarın lafının bile geçmesi yaşlı çifti dimdik bir pozisyona almaya iterken, buyruğun sana tebliği onların gözlerindeki varlığını birkaç kat değerli kılmış gibi görünüyor.

Adam kağıdı sana teslim ettikten sonra başıyla hafifçe selam vererek yanınızdan ayrılıyor. Sense iple bağlanmış, mum damlatılarak mühürlenmiş kağıdı hızlıca açıyorsun ve sarımsı bir kağıda siyah bir mürekkeple ve oldukça zarif bir el yazısıyla yazılmış yazıyı okumaya başlıyorsun.

“Zenahpuryu,

Buradan ayrılışının üzerinde vakit geçmediğinin farkındayım. Lakin acil müdahale edilmesi gereken bir hadise gerçekleşti. Derhal Yükseliş Konağı’na gelmeni bekliyorum.

Eletha “Visyn” Norkian”

Eletha tarafından yazılmış bu yazıyı okurken bile içinde bir titreme meydana geliyor. Tabi bu esnada yanında bulunan yaşlı çift meraklı gözlerle sana bakmaya başlıyor. Bizzat Hükümdardan buyruk alacak kadar değerli bir şahsiyet olmanın getirisini, yaşlı çiftin gözlerinden rahatlıkla görebiliyorsun.

Diniel; Yren Amaldin’in heykelinin önünde, içinde gayriihtiyari beliren bir saygı ve hayranlıkla heykeli incelediğin sırada, birden arkandan birinin omzuna dokunduğunu fark ediyorsun. Kafanı çevirdiğinde ise üzerinde Yükseliş Konağı’ndan çıkarken gördüğün kıyafetleri taşıyan bir adamın olduğunu ve elinde rulo halinde bulunan bir kağıt parçasını sana doğru uzattığını görüyorsun. Adam kağıdı uzatırken “Hükümdarımızın buyruğu.” diyerek durumu açıklığa kavuşturuyor. Ancak adamın bu sözleri senden çok yanındaki etrafında bulunan kişileri etkiliyor ve her biri büyük bir saygıyla hareketsiz ve şaşkın bir şekilde kalakalıyor. Hükümdarın lafının bile geçmesi insanları dimdik bir pozisyona almaya iterken, buyruğun sana tebliği onların gözlerindeki varlığını birkaç kat değerli kılmış gibi görünüyor.

Adam kağıdı sana teslim ettikten sonra başıyla hafifçe selam vererek yanınızdan ayrılıyor. Sense iple bağlanmış, mum damlatılarak mühürlenmiş kağıdı hızlıca açıyorsun ve sarımsı bir kağıda siyah bir mürekkeple ve oldukça zarif bir el yazısıyla yazılmış yazıyı okumaya başlıyorsun.

“Diniel,

Buradan ayrılışının üzerinde vakit geçmediğinin farkındayım. Lakin acil müdahale edilmesi gereken bir hadise gerçekleşti. Derhal Yükseliş Konağı’na gelmeni bekliyorum.

Eletha “Visyn” Norkian”

Eletha tarafından yazılmış bu yazıyı okurken bile içinde bir titreme meydana geliyor. Tabi bu esnada etrafında bulunan insanlar meraklı gözlerle sana bakmaya başlıyor. Bizzat Hükümdardan buyruk alacak kadar değerli bir şahsiyet olmanın getirisini, insanların gözlerinden rahatlıkla görebiliyorsun.

Beynine koyduğu figürü aramak için gözlerini hızlıca etrafta gezdirmeye başladı. Burası oldukça çeşitli insanlardan bir toplum oluşturmuş gibi duruyordu, zira kimilerinin kıyafetlerinden kalitesizlik akarken, kimilerinin kıyafetlerine bakarak ekonomik durumları anlaşılabiliyordu. Ancak bu duruma rağmen, insanlar birbirlerine fazlasıyla saygılıydı, birbirlerine yol veriyor, selam veriyorlardı. Bu şehir içerisinde ki sosyal statü farkı yaşamlarını etkilemiyordu. Gözüne çarpan diğer bir durum ise, tek başına yürüyen kadın ve erkeklerin arkasından bakılmasına rağmen çiftlerin arkasından kimsenin bakmaması oluyordu. Ahlak seviyesi olarak farklı bir durumdalardı. En azından, çift olanlara saygı duyuyorlardı. En azından belirli bir düzenin oturmuş olması ve burada yaşayan insanların bu düzene saygı duyması, herhangi bir şekilde karşı çıkmaması veya çıkıntılık yapmaması hoşuna gitmişti.

İnsanların nezaketli tavırlarını, adımlamaya devam ettikçe daha fazla görmeye devam ediyordu. Özellikle yaşlı insanlara karşı belli bir saygı duyuluyordu. Karşılaştığı kişilerin kıyafeti, ekonomik durumu, alımlı olup olmaması veya paspal olması önemli değildi, ilk selamı küçük olanların vermesi ya da yaşlı kişilere yol verilmesi, bu nezaketin örneğiydi. Kalabalık çocukların aileleriyle birlikteyse onlardan bir adım geri veya ileri olacak şekilde yürümesi, birlikte oyanyan çocukların ise kalabalıktaki insanları rahatsız etmemek adına özen gösterdikleri davranışları, eğitimin küçük yaşta başladığını belli ediyordu. Bu kadar sistematik insanların olması ne kadar eğlenceli olabilirdi bilmiyordu, ancak illaki işin görünmeyen tarafında bu şehrinde büyük bir eğlencesi olmalıydı. Yine de bunu keşfetmeden önce, Wuther'i bulmak adına yaşlı birisini arama düşüncesi ile gözlerini etrafta çevirmeye başladı.

Yaklaşık 10 dakika süren bir ilerlemenin ardından, üç katlı bir yapının zemin katında bulunan dükkanın önünde yaşlı bir çift görüyordu. Önünde durdukları dükkan pekte büyük olmayan bir restoranttı. Adı bile Valerin Yemekleri olan restorantta geleneksel yemeklerin yapıldığını düşünüyordu. Belki vakti olsaydı buranın lezzetlerini tatmak isterdi ancak şimdilik öyle bir vakti bulunmuyordu. Gördüğü yaşlı çift, dükkanın önüne yığılmış bir çuvalın içinden patates çıkarıyor, bunları büyüklüklerine göre başka çuvallara koyuyorlardı. Hallerinden oldukça memnun görünen çift, Zen'in yüzünü de gülümsetmişti. Çiftin dükkanının önüne geldiğinde, çok kısa süreli bir gözlem fırsatı daha doğmuştu. Çiftlerden erkek olanı 70'li yaşlarının başında gibi duruyordu ve boyu 170 civarıydı. Boyu ile orantılı duran vücut hatları, adamın hala kendine baktığını gösteriyordu. Kırışık suratına rağmen gür beyaz saçları kafasındaki şapkadan dışarı taşıyordu. Kadın ise 60'lı yaşlarının başında gibi duruyordu ve hemen hemen adamla aynı boylardaydı. Kadının da kendine baktığı aşikardı, hatta kırışıklıklardan kurtulsa 40'lı yaşlarına dönebilecek gibi duruyordu.

Yaşlı adam yerinden doğrulup kendisine doğru baktıktan sonra, Zen cümlelerini kuruyor ve bir cevap bekliyordu. Adam, Wuther diye birini duymadığında söylüyor, ardından kadında aynı şeyi tekrarlıyordu. Kütüphane fikrini vermesinin ardından içten içe hiç öyle bir şey düşünmediği aklına gelmişti. Kadın, Julianus Junius Taenaris diye birisinden bahsettikten sonra adam sanki kendisi hatırlamış gibi davranıp ismini tekrarlamış ve kendisinin bir tüccar olduğunu, çok memleket gezip gördüğünü söylüyordu. Valerin asillerinden olsa da insanlara yardımcı olmayı seveceğini söylüyordu. Biraz düşündükten sonra tam cümleye girecekken Yükseliş Konağı'ndan çıkarken gördüğü kıyafetleri taşıyan bir adam kendisine elinde rulo halinde duran kağıt parçasıyla yaklaşmış ve Hükümdarın Buyruğu olduğunu söylemişti. Yaşlı çift, büyük bir saygıyla hareketsiz ve şaşkın bir şekilde kalmıştı, hükümdarın lafının geçmesi bile onları dimdik bir pozisyon almaya itmişti. Adam ayrıldıktan sonra kağıdı açmış ve okumaya başlamıştı.

Acil müdahale edilecek bir hadise olması sebebiyle hükümdar tarafından Yükseliş Konağı'na çağrılmıştı. Vücundaki titremenin ardından yaşlı çifte gözünü çevirdiğinde meraklı gözlerle kendisine baktığını görebiliyordu. Bizzat hükümdarın kendisinden emir alacak kadar değerli biri olmasının getirisini yaşlı çiftin gözlerinden görebiliyordu. Ruloyu geri sardıktan sonra "Of ya." demişti. "Daha yeni konaktan çıkmıştım, kafamdaki soruları soracaktım Wuther'ı bulup, neyse. Acil bir durummuş, gitmek gerek." Belinde asılı duran şarap matarasının kapağını açtı, bir yudum şarabı boğazından midesine yolladıktan sonra kapağını kapatıp beline geri koydu. Ardından yaşlı çifte döndükten sonra Valerin'in genel saygı çerçevesini düşündü. Selamı önce kendisinin vermesi gerekiyordu, bu yüzden elini uzattı tokalaşmak adına. "Kusura bakmayın, dediğim gibi acil bir durummuş gitmem gerek. Yardımlarınız için teşekkür ederim. İsmini öğrenebilir miyim amca? Görev bittiğinde geri dönersem, restoranınızda Valerin'in bilmediğim lezzetlerini tatmak isterim." diyerek konuşmasını sonlandırmıştı. Adamla el sıkıştıktan ve ismini öğrendikten sonra tekrar selam verecek ve Yükseliş Konağı'na gidecekti.

Out: Kurgusal olarak şarap matarasını nasıl dahil edebilirim bilemedim, bir anda var ettim. Yanlış bir durum olursa kaldırabilirim.

Amaldin Meydanı ben heykelin bulunduğu o özel alana giderken sanki geçen her saniye daha da kalabalıklaşıyor gibiydi. Adımlarımı sürdürürken bir yandan da etrafımı incelemeye devam ediyordum. Fark ettiğim üzere buradaki insanlar giyimlerinden dolayı birbiri üzerine bir alt üst sınıfı oluşturmuyordu. Herkes birbirine saygılı görünüyordu. Acaba bu gerçekte ne kadar böyleydi? Üzerindeki kıyafetleri kalitesiz insanları görünce aklıma bandajlarım gelmişti. Giyecek bir şey bulamamış da bandaj sarmışım gibi hissetmiştim etraftaki insanları inceledikçe. Ancak yine de bandajların kalitesiz olmaması durumu iyice garipleştiriyordu. Yine de etraftakiler kendilerini iyi de olsa kötü de, bir şekilde örtüyorlardı. Benim böyle bir tarzı seçmemdeki sebep ne olabilirdi acaba? Diğer yandan düşününce kalitesiz kıyafetleri de yeni görmüştüm. Şehir olarak oldukça güzel görüntüsü olsa da insanların bir kısmının bu şekilde giyinik olması mantıklı gelmiyordu. Belki de bu insanlar başka bir yerden buraya gelmişlerdi. Sonuçta buraya fazlaca ilgi var değil mi?

Tek gezen insanların arkasından bakıldığını görünce acaba beni de birileri süzüyor mudur düşüncesiyle istemsizce kaşlarımın çatılmasına sebep oluyordu. Sivilleri kafaya takmaya gerek olmadığı konusunda kendimi ikna edip etrafımdakilere aldırış etmeden yürümeyi sürdürmeyi seçiyordum bu yüzden. Yürürken çevrede olan biteni izlemek bana insanlar hakkında daha fazla bilgi edinmeyi sağlıyordu. Yine de sanırım el ele tutuşan çiftler görmek beni en çok etkileyen şey olmuştu. Mutlu bakışlar, sakin veya telaşlı adımlara rağmen yaşanılan o mutluluğun dışarıya taşmasını görüyor olmak çok garipti. Bu yüzden zihnimi aşırı bulandırmadan adımlarımı hızlandırıp ihtişamlı binanın girişine kadar geliyordum. Devasa binanın çevresindeki özel detaylara kalabalıkla uğraşmamak için çok da dikkat edemeden içeri girdiğimde dikkatimi çeken ilk şey Yren Amaldin Heykeli oluyordu. Sırf heykeli korumak için görevli on kişi bu heybetli heykelin önemini aklıma koymuştu. Böylesine detaylı ancak eskimişliğin getirdiği o aşınmalar ile belki de kat kat parıltılı ve görkemli durabilecek heykelin insanlar için önemsiz olabileceği fikrine ihtimal vermiyordum. Ne kadar mükemmel görünümü olsa bile benim için bunun bir değeri olmasa bile asıl dikkat ettiğim şey Yren Amaldin’in görünüş olarak kanatları ve mızrağı yok sayarsak yakışıklı bir görüntüsü olduğuydu.

Benden sonra gelip benim beklememi fırsat bilip önümden geçip giden insanları yeniden fark ediyordum bu görüntü büyüsü çözüldükten sonra. İnsanlar heykelin önünde ellerini birleştirerek bir şeyler mırıldandığını görünce bunların ne yapmaya çalıştığını anlamamıştım açıkçası. Yren Amaldin neyin nesiydi de heykeli insanları mıknatıs gibi kendine çekiyordu ki? Heykele yaklaştıkça mırıltıların dua içerikli sözler olduğunu duyabilmemle sivilleri iyice garip bulmaya başlamıştım. Belli bir mesafe heykele yakınlaşabildikten sonra bu devasa yapının altında kafamı kaldırıp ona bakıyor olmak pek bir şey hissettiremiyordu. Ancak bu da normal bir his değildi sanırım, anlayamamıştım. Bakışlarımı kaldırıp heykelin yüzüne çevirmiş, sanki yeterince süre bakarsam heykel bana cevap verecekmiş hissi ile “Yren Amaldin, neyin nesisin sen?” diye mırıldanmıştım. Bakışlarım heykelin üzerindeyken omzumdaki dokunma hissiyatı ile bir anda metalden bir varlıkmış ağırca kafamı yüzümde ciddiyetin en belirgin ifadeleriyle bana temas eden varlığa dönüyordum. Karşımdakinin konağın koruyucuları görünümüne sahip olduğunu gördüğümde şaşırmıştım açıkçası. Daha yeni dışarı çıktığım için acaba Amelina’dan dolayı bir sorun mu çıktı diye zihnimde düşünceler daha yeni canlanırken adam bana kağıt uzatıyordu. Eletha’dan mesaj geldiğini öğrendiğimde sakince rulo kağıt parçasını alıyordum. Bu sırada ise ortamda bir anda bir sessizlik ve ciddiyet çökmesi ile etrafa ‘ne var?’ diye bakınırken Eletha’nın buyruğunun iletilmesinin bile siviller için ne kadar önemli bir olay olduğunu kavrayabiliyordum.

Adam kağıdı teslim ettikten sonra başıyla hafif selamına karşılık aynı şekilde cevap veriyordum ona. Yeterince uzaklaştığını gördükten sonra kağıdın mührünü bozup düzgünce açıyordum. Mührü kırmak ve kağıdı düzeltmek nedensiz bir keyif verse de asıl keyif veren yazanları okumanın olacağını düşünmemle, Eletha’nın güzel el yazısını okudukça bu keyif yerini pişmanlığa bırakıyordu. “Madras ile bir daha görüşme fırsatını nerden yakalayacağım şimdi…” diye içime sıkkınlık düşerken gözlerimi kapatıp bıkkın bir nefes veriyordum. Ancak Eletha’nın acil durumda bana ihtiyacı olduğuna göre konu büyük ihtimalle iblislerle ilgiliydi. O halde geri dönmek için daha fazla beklememem gerekiyordu. Durumun ciddiyeti Madras olayını artık yendiği sırada hızlı adımlarla meydana dönecek, konak yolunda ilerlerken gördüğüm ilk sivil at arabasının önüne geçip Güç Muhafızları Aludir Nişanı’mı gösterip emir kipinin en sert tonlarında “Beni Yükseliş Konağa götürmeni istiyorum!” diyecek ve at arabası ile dönecektim.

Karşısındaki yaşlı adamın tepkisi Zen'i hem şaşırtmış, hem de hayal kırıklığına uğratmıştı. İnsanlardan böyle bir saygı veya hayranlık beklemiyordu, onlarla iç içe olarak yaşamak isteyen birisi için garip bir durumdu. Yine de onların bu tepkisini kısmen anlayabiliyordu, özellikle Guuste'den sonra her Aludir'in kendisi gibi olmadığını, biraz daha üstte olduklarının farkında olduğunu ve bunu gösterdiklerini düşünüyordu. İnsanları bu duruma alıştırması biraz zor olacak gibi duruyordu, ancak pes etmeyecekti. İstediği hayat, böyle bir şey değildi. Karşısındaki yaşlı adamın ismini zihnine kazımıştı. Enomius Maniakes. Eşinin ismi ise Galla Maniakes. Aynı soyadları taşıyorlardı. Belli ki insanlar bir birliktelik yaşayınca aynı soyadları paylaşıyorlardı. Zenahpuryu. Onun bir soyadı yoktu, eşi olsaydı, eşinin soyadını mı kullanmak zorunda kalacaktı? Düşündürücü bir soruydu.

Galla Hanım, kendisine en lezzetleri yemeklerini sunacağını, en kısa sürede beklediğini söylüyordu. Zen, elini sıkıdan sıkıya tutan adama karşı elini kurtarmadan önce son bir kez söze girmişti. "Enomius amca, Galla teyze, benden büyüksünüz. Konumum veya kim olduğum önemli değil, lütfen bana Zen diye hitap edin. Dostlarım bana Zen derler. Bana efendim, beyim demenize gerek yok, lütfen sizden biriymişim gibi, oğlunuz gibi davranın. Hem böylesi benim de içimi rahat ettirir." dedi kocaman gülümseyerek. Ardından biraz zorlayarak elini Enomius'tan kurtarmayı başardı ve Yükseliş Konağı'nın yolunu tutmaya başladı.

Kendisiyle hemen hemen aynı anda eski arkadaşı Diniel'de giriş kapısına varmıştı. "Aa, Diniel! Naber?" diyerek elini kaldırarak selam vermiş ve adamın kapıyı açmasının ardından yürümeye başlamıştı. Cebindeki ruloyu çıkartıp salladıktan sonra "Sen de çağrıldın demek he? Neymiş şu önemli iş çok merak ediyorum." dedikten sonra ruloyu geri yerine koydu. Binanın giriş kapısına doğru ilerlerken, yaklaşmalarıyla birlikte giriş kapısının da açılması zaman kaybı yaşanmasının önüne geçildiğini kanıtlıyordu. Yükseliş Konağı'na girdiklerinde kapıda beliren iri bir asker Eletha'nın taht odasında kendilerini beklediğini söylüyordu, ancak böylesine acil bir durum çağrısına karşılık konağın içinde sıradışı bir hareketlilik bulunmuyordu. Sanki acil bir durum olmasına rağmen, gizlilik içinde bir şeyler dönüyor gibiydi.

"Bak sana ne anlatacağım." Dedi iri askerin önünde dururken Diniel'le birlikte. "Bir gün bir iblis fırına gitmiş. Bir ekmek alabilir miyim demiş. Fırıncıda demiş ki ekmek yok. İbliste demiş ki ben zaten at arabasıyla geldim." Anlattığı fıkranın komikliği içinde konağı yerinden oynatacak şekilde kahkahalar atmaya başlıyordu Zen. Yavaş yavaş kahkahaları dinerken şarap matarasının kapağını açıp bir yudum aldı, ardından kapağı kapattı. "Neyse çok bekletmeyelim Hükümdarımızı." Dedikten sonra taht odasına doğru ilerlemeye başladı.

Siviller hayranlıkla bana bakıyordu. Öyle ki çocuklar beni yüzlerinde kocaman gülümsemeyle parmakla gösteriyordu. Böyle davranılması sanki dünyanın en normal olayıymış, bundan başka bir davranışa maruz kalmam imkânsızmış gibi hissediyordum. Attığım her adım, ilahi bir varlığın ilerleyişiymiş gibiydi. Ancak aklımın bir köşesinde de bu hislerin arkasında fark edemediğim bir şeyler olduğundan da şüpheleniyordum.

Nişanı kullanıp at arabasını istediğim gibi kullanabilmek gerçekten anlatıldığı gibi işe yaramıştı. Kapıya yerleştirince, insanlara gösterince çalışan bir anahtar gibi bir şeymiş bu nişan. Sürücünün itaatkar tutumuna karşı ise ekstra bir tepki vermeden araca biniyor ve yola koyuluyorduk. Yolculuk sırasında aklım hala neden Eletha’nın beni çağırdığı konusuna takılıydı. Azuldir bir şeyler karıştırmış olabilir miydi? Öyle sözleri vardı ki Eletha’yı sıkıştırabilecek güce sahip olduğunu kabul ediyordum. Madras konusunu Eletha ile işim bittikten sonra bakacaktım artık. Yapacak bir şey yok…

Konağın sınırlarına varmak üzereyken kapıda uzaktan tanıdık gelen bir siluet görüyordum. Araç yaklaştıkça siluetin Zen’e ait olduğunu görmüştüm. Bakışlarım ona kenetlenmişken içimde mutlulukla beraber şaşkınlık da vardı. Ne arıyordu burada? Bu soruyu sorduğumda kendimin de ne aradığı düşüncesi üst üste bindiğinde Eletha’nın onu da çağırmış olabileceğini düşünmüştüm. Ancak Zen ne zaman Valerin’e gelmişti? Üste değil miydi? Direk üsten gelmiş olsaydı mutlaka bir araçla gelmesi gerekirdi. Nereden gelmişti buraya?

Aracın kapıya varmak üzereyken bu sorular arka plana itilmiş, oraya doğru geliyor olduğumu gören Zen’in de beni doğal olarak fark etmesiyle bana seslenip el kaldırmıştı. Araç kapı önünde durduktan sonra inmiş, doğrudan Zen’e doğru iki adım attıktan sonra aracın sürücüsüne omuz üstünden bakıp keskin bakışlarla “İşbirliğini beğendim, iyi işti” demiştim. Ne tepki vereceğine dikkat etmeden başımı Zen’e döndürüp sakin adımlarımı üzerine doğru sürdürüyordum. Tüm bu geçen olaylar on saniyeyi belki de aşmamış olsa bile oldukça karışık şeyler yaşanmış gibi bir his vardı içimde. Genelde hep bire bir etkileşime girdiğim için böyle gelmişti belki de. Zen’in yanına vardığım sırada daha bir şey söyleyemeden kapının bize açılmasıyla beklendiğimiz gerçeği artık netlik kazanmıştı. Tanıdık bir yüz görmenin beni iyi hissettirdiğini biliyordum ancak Zen’in iri cüssesi ve yüzünü görmek için kafamı havaya kaldırıp bakmak zorunda olmak biraz komik bile geliyordu. Masada oturduğumuz sırada da büyük olduğunun farkındaydım ama böyle ayaküstü karşılaşınca cüssesi iyice aramızdaki boy farkını ortaya çıkarıyordu.

Benim de çağırıldığımı tahmin edip kâğıdı gösterdiğinde Eletha’nın Zen ile olacağı iş ile benimkinin pek de farklı olmayacağı, muhtemelen iblislerle ilgili bir şey olduğunu düşünüyor olsam da bu tahminin bir getirisi olmayacağı için böyle olmama ihtimalini daha yüksek tutuyordum. Yüzümde belli belirsiz bir tebessümle kafamı kaldırıp Zen’in yüzüne bakarken “Seninle burada karşılaşacağımı tahmin edemezdim. Bu iş nasıl bir şey ise yine bizi karşılaştırdı” dedikten sonra vakit kaybetmeden yürümeye başlamıştık.

Kapıya varana kadarki o pek de uzun sürmeyen yürüyüş sırasında adımlarımı Zen’e yetiştirmek dışında takıldığım bir sorun olmuyor bur sırada da ona ne söylesem diye düşünüyordum. Kapıya varana kadar bir şey diyememiş olmam konuşma becerilerimin ne düzeyde olduğunu gösteriyor olsa da o da bir şey söylememişti sonuçta. Kapıya vardığımızda Yükseliş Konağı kapıları bize açılmış ve içeri girmiştik. Kapıda beliren iriliği konusunda Zen ile kıyaslanabilecek bir asker Eletha’nın bizi taht odasında beklediğini gösteriyordu. Taht odasında Eletha’nın başka birine dönüştüğüne bildiğim için ister istemez yüzümde memnuniyetsiz belirtileri belirmeye başladığı sırada Zen’in bana dönüp bir şey anlatacağını söylemesiyle bu atmosferden sıyrılmamı sağlıyordu. Ne diyeceğine bakmak için kafamı yukarı kaldırdığımda bu kafa kaldırıp bakma meselesinin canımı sıkmaya başladığını hissediyordum. Şimdi durduk yere buna takılmayıp sözlerini dinlemeye başlamıştım.

İblis fırına gitmiş, ekmek alabilir miyim demiş. Fırıncı da demiş ki ekmek bulunmuyor. Buna karşı iblis de zaten at arabasıyla geldiğini söylemiş. Sözleri bittiğinde dumura uğramıştım. Cümleler arasında neden sonuç ilişkisi kurmaya çalışsam da başaramıyordum ve sözleri sanki herkesin anlayamayacağı şekilde şifrelenmiş gibiydi. Bir anda patlattığı kahkaha ile irkiliyor ve gözlerim istemsizce açılıyordu. Ne tür bir gizem içeriyordu sözleri? Bana bir tür şifreli bilgi mi vermeye çalışmıştı? Neden gülüyordu? Yüzüne dışarıya verdiği görüntüden bir şeyler öğrenebilir miyim diye bakmama rağmen bir bilgi elde edemememle başım önüme dönüyor ve bakışlarım bilinmezliğe kayıyordu. Yüzümde kaybolmuşluğun getirdiği ifade ile neler olup bittiğini anlamaya çalışırken Zen’in kahkahaları yavaşça diniyordu. Belki de bir tür yeteneği vardı Zen’in. Evet, bu oldukça güçlü bir ihtimaldi. Bakışlarım bir anda ciddileşiyor ve eline aldığı bir şeyi açıp bir şey içerken. Hala bir şeyler öğrenememiş olsam bile kapağı kapatıp hükümdarı bekletmeyelim demesinin ardından o anlığına bütün dünya umurumdan çıkıyor ve ona “Kelimeler ile karşındakini zihin dünyasında çıkmaza sürükleme yeteneğini ilk kez senden görüyorum Zen” dedikten sonra bir anda dönen parıltılı bakışlarla derin, koyu tonda “Bu muhteşem bir şeydi!” demiştim. Çağrılmamızın gereği taht odasına ilerlemeye başlarken yüzümde derin düşüncenin izleri bulunuyordu.

Esprisinden sonra ilerleme fikrini bir anlığına durdurdu Diniel'in kelimeleriyle. Bir şeyler konuşuyordu ama ne konuştuğunu Zen'de anlamamıştı. Gözlerini kıstı, ciddi bir şekilde Diniel'e bakıyordu. Sonrasında gülümsedi, "Fıkra anlattım fıkra. Hiç duydun mu öyle bir şey? Tontiş söyledi bana da, bir şeyler anlatıyorsun ve gülüyorsun. Karşındaki de gülüyor ama Tontiş bana hep 'Senin fıkraların götüm gibi, götüme daha çok gülerim. Üstüne bide sıçsam, gülmekten ölürüm.' diyordu. Harbiden doğruymuş herhalde." Dedikten sonra hafif bir kahkaha attı. Sonrasında belindeki matarayı çıkardı, Diniel'e uzattı. "Şarap var içen mi? Rahatlatır. Bitirme ama ha, çok para ödedim bak." Dedikten sonra çocuklara ödediği para aklına geldi. Onun yanında şaraba ve mataraya ödediği para daha azdı. Diniel içmeyi kabul ederse kendisi de bir yudum daha aldıktan sonra matarayı cebine koyacak ve Diniel'in cevaplarını bekledikten sonra ilerlemeye devam edecekti. Eğer içmezse, kendisi yine bir yudum aldıktan sonra cevaplarını bekledikten sonra taht odasına ilerlemeye devam edecekti.

Out: Diniel'e cevap vermek açısından bir tur daha atmanın çok problem olmayacağını düşündüm. Diniel'le konuşularak yapıldı, daha fazla konuşma turu olmayacaktır.

Zen sözleri ile beni derin düşüncelere sokmasının ardından bakışlarını üzerimde hissetmemle köşeye sıkışmış yavru kedi gibi ona bakıyordum. Gözlerini kısmış öylece birkaç saniye ciddiyetle süzdükten sonra bir anda gülümsemiş ve anlattığının fıkra olduğunu söylemişti. Sonrasında ise bu sürecin nasıl işlediğini anlatmıştı. İlginçti. Bunun ardından ise Tontiş ile arasında geçen diyaloğu anlatmış ve hafif bir kahkaha atmıştı. Kafamda taşları yerine oturtmaya çalışırken yaptığının bir tür özel güç olmadığını anlamamla bunu anlayamamış olmamın ne kadar gülünç olduğunu düşünüyordum. Yüzümde gülümsemeyle kısmen de neşeli tonda "Fıkra denen şeyi bilmiyordum ki. Tam da kadınına anlattın yani!" dedikten sonra hafifçe gülüyordum. "Bir dahakine böyle hazırlıksız yakalanmam" dedikten sonra hareketlendiğini görüp dikkatimi ona veriyordum.

Belinden az önce içtiği şeyi çıkartıp uzatmıştı. İçeceğin şarap olduğunu söylediğinde gözlerim parıldamıştı. Konuşmasını sürdürdüğü sırada hemen almış ve büyük bir yudum aldıktan sonra o leziz sıvının mideme doğru kaymasına odaklanmıştım. Ardından gerçek bir gülümsemeyle “Benim çok param var. Lazım olursa birazını kullanabilirsin aklında bulunsun. Ama birazını… Çünkü cimriyim” dedikten sonra şarabı ona geri uzatıyordum.